Θερινή Ώρα: Άλλη μια Εφαρμογή της Μεθόδου "Επιβολή του Παραλόγου"

Ο "θεσμός" της θερινής ώρας έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη από το 1975, έτος κατά το οποίο ήμουν μαθήτρια (κατά το πρώτο ήμισυ του 1975) της δευτέρας τάξεως του Γυμνασίου. Δεν ενθυμούμαι βεβαίως τις λεπτομέρειες, αλλά το συναίσθημα της βιαιότητος του υπέρ-πρωϊνού ξυπνήματος, για να πάω τότε στο σχολείο, παραμένει έκτοτε αξέχαστο και κατ' έτος επαναλαμβανόμενο επί επτά συναπτούς μήνες κάθε χρόνο, Απρίλιο έως και Οκτώβριο.
Υποθέτω οτι πολλοί δεν το έχετε συνειδητοποιήσει οτι η λάθος ώρα ισχύει επί επτά μήνες ενώ η σωστή μόνον πέντε. Αλλά είναι πράγματι η χειμερινή ώρα η "σωστή" ώρα; Και τι σημαίνει "σωστή ώρα";

Χμμ...
Για όσους έχουν τώρα την διάθεσι -επιπολαίως- να ισχυριστούν οτι η ώρα είναι συμβατική και δεν τίθεται θέμα "σωστής ώρας" έχω να τους απαντήσω οτι πλανώνται πλάνην οικτράν! Υπάρχει σωστή ώρα. Και είναι εκείνη η ένδειξις ώρας η σωστή όταν η δωδεκάτη μεσημβρινή συμπίπτει με την στιγμή ακριβώς που ο ήλιος μεσουρανεί. Πότε συμβαίνει αυτό; Απλούστατα δεν έχουμε παρά να αναζητήσουμε την ώρα ανατολής και δύσεως του ηλίου μια συγκεκριμένη ημέρα και με απλές μαθηματικές πράξεις να εντοπίσουμε το μέσον:

(διάρκεια της ημέρας σε ώρες) = (ώρα δύσεως) - (ώρα ανατολής)
(ώρα πραγματικής μεσημβρίας) = (ώρα ανατολής) + (διάρκεια της ημέρας σε ώρες) : 2

Αν πάλι δεν μας πολυαρέσουν οι μαθηματικοί τύποι μπορούμε να μετρήσουμε με τα δάκτυλα!

Ας δούμε τώρα πόσο σωστή ή λάθος είναι κατ' αρχάς η χειμερινή ώρα:
Λαμβάνω την σημερινή ημέρα, Τρίτη 11 Απριλίου του τρέχοντος έτους 2017 και διαπιστώνω με μια μικρή αναζήτησι στο google οτι έχουμε:

Ώρα ανατολής 6:56 και ώρα δύσεως 19:57 με την θερινή ώρα, επομένως:

Ώρα ανατολής 5:56 και ώρα δύσεως 18:57 με την χειμερινή ώρα.

Ας μην σκοτωθούμε τώρα στις πράξεις για 4 λεπτά στην ανατολή και 3 λεπτά στην δύσι και ας πούμε οτι έχουμε:

Ώρα ανατολής 6 και ώρα δύσεως 19 με την χειμερινή ώρα

με αμελητέα απόκλισι στο τελικό αποτέλεσμα. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

(διάρκεια της ημέρας σε ώρες) = 19 - 6 = 13
(ώρα πραγματικής μεσημβρίας) = 6 + 13 : 2 = 6 + 6,5 = 12,5 δηλαδή ένδειξις ώρας 12:30μμ

Ιδού λοιπόν οτι η χειμερινή ώρα, αυτή που νόμιζες οτι είναι η σωστή, πάει μισή ώρα μπροστά! και αυτό σημαίνει οτι ήδη με την χειμερινή ώρα έχεις απώλεια μισής ώρα ύπνου.

Βάζοντας τώρα το ρολόϊ άλλην μια ώρα μπροστά κατά την εφαρμογή της "θερινής ώρας" πρέπει να ξυπνήσεις μια και μισή ώρα νωρίτερα από την πραγματική, την σωστή ώρα:
Αν η εργασία σου ξεκινάει στις 8 το πρωΐ σύμφωνα με την συμβατική ένδειξι του ρολογιού σου τότε αληθώς η εργασία σου ξεκινά στις 6:30 σύμφωνα με την πραγματική ώρα, αυτήν που ο ήλιος και το βιολογικό σου ρολόϊ γνωρίζουν. Βάλε και, κατά περίπτωσιν, τον χρόνο που χρειάζεσαι για την προετοιμασία σου μετά το ξύπνημα συν τον χρόνο μεταβάσεως στην εργασία και θα διαπιστώσεις οτι ίσως να εξαναγκάζεσαι να ξυπνήσεις από τα υπέρ-άγρια χαράματα χωρίς να το συνειδητοποιείς. Για παράδειγμα αν χρειάζεσαι συνολικό χρόνο μιάμιση ώρα προετοιμασίας και μεταβάσεως, τότε έχεις ξυπνήσει κατά την 5η ώρα πρωϊνή κι ας λέει το ρολόϊ σου 6:30, πράγμα τραγικό ειδικά για τον μικρό μαθητή. Και ας μην γελιώμαστε: συνήθως κοιμόμαστε με κριτήριο την νύστα που αισθανόμαστε αλλά ξυπνούμε με τον ήχο του ξυπνητηριού!

Ας δούμε τώρα και το άλλο παράλογο: Με ώρα ανατολής 6:56 (σχεδόν 7 ή 7πμ) και ώρα δύσεως 19:57 (σχεδόν 20 ή 8μμ) η "Καλημέρα" μας έχει διάρκεια από τις 7πμ μέχρι την 12η μεσημβρινή ώρα, δηλαδή διάρκεια 5 ωρών. Για να δούμε την χρονική διάρκεια της "Καλησπέρας" τώρα. Από τις 12 το μεσημέρι έως τις 8μμ έχουμε ακριβώς 8 ώρες. Δηλαδή, με την παράλογη θερινή ώρα έχουμε 5 ώρες πρωϊνές και ... 8 ώρες απογευματινές!!!

Το ακόμα παραλογότερο είναι οτι η Ελλαδίτσα μας, που είναι το δυτικότερο Ευρωπαϊκό κράτος της ζώνης ώρας Καΐρου, έχει την ίδια ένδειξι ώρας με τα τρίσβαθα της Τουρκίας (!!!) και μιαν ώρα διαφορά, προς τα εμπρός, από τα ... Σκόπια!!! Δηλαδή, όταν η ώρα Ελλάδος είναι 7πμ η ώρα Σκοπίων είναι 6πμ! Μοιάζει λοιπόν σε αυτόν τον τομέα η ταλαίπωρη η Ελλαδίτσα με εκείνα τα ατυχή παιδάκια που ξεκινούσαν το Δημοτικό σχολείο στα μόλις πεντέμισυ χρόνια τους, λόγω γεννήσεώς τους κατά τους τελευταίους μήνες της δικής τους "φουρνιάς".
Προς επιβεβαίωσιν των παραπάνω δείτε και τον παγκόσμιο χάρτη με τις ζώνες ώρας:

Το βασικό επιχείρημα στο οποίο βασίστηκαν αυτοί που επέβαλαν το μέτρο της καθιερώσεως "θερινής ώρας" υπήρξε η εξοικονόμησις ενεργείας. Καθώς λένε:

"Μ’ αυτόν τον τρόπο όταν έχουμε θερινή ώρα ο Ήλιος δύει μία ώρα αργότερα (σύμφωνα με τα διορθωμένα ρολόγια μας) οπότε ελαττώνεται και ο χρόνος που περνάει ανάμεσα στην δύση του Ήλιου και της ώρας που πάμε για ύπνο. Αυτό σημαίνει ότι καταναλώνουμε λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα για τις διάφορες δραστηριότητές μας απ’ ότι αν αφήναμε την ώρα όπως έχει.
Το ίδιο συμβαίνει και το πρωί, σε μικρότερη όμως κλίμακα, αφού ακόμη και με την προσθήκη της μίας ώρας η ανατολή του Ήλιου συμβαίνει τους θερινούς μήνες όλο και πιο ενωρίς οπότε και το πρωινό εγερτήριο έρχεται, έτσι κι αλλιώς, μετά την ανατολή του Ήλιου. Τους χειμερινούς όμως μήνες δεν υπάρχει καμία διαφορά στην κατανάλωση του ηλεκτρικού γιατί απλούστατα ο Ήλιος δύει πολύ νωρίτερα και ανατέλλει πολύ αργότερα οπότε δεν έχουμε καμία εξοικονόμηση ενέργειας με την πλασματική προσθήκη της μίας ώρας στα ρολόγια μας."


Καλή η προπαγάνδα, ας το εξετάσουμε όμως. Για ποιά εξοικονόμησι ενεργείας μας λένε όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της θερινής ώρας; Όλοι οι μεγάλης εκτάσεως εργασιακοί χώροι όπως μεγάλα εργοστάσια, υπεραγορές, καταστήματα κάθε είδους, τραπεζικά καταστήματα, χώροι διασκεδάσεως κλπ έχουν μονίμως τεχνητό φωτισμό, μιας που η έκτασις και η διαμόρφωσις χώρου τους δεν επιτρέπουν την ύπαρξι επαρκών για τον φωτισμό τους παραθύρων. Οι ενεργοβόρες μηχανές κάθε είδους δεν ενδιαφέρονται τι ώρα ισχυρίζεται πως έχουμε το κάθε ρολόϊ, παρά μόνον για πόσο διάστημα θα είναι σε λειτουργία και αυτή η διάρκεια δεν αλλάζει χάριν της ενδείξεως των ωρολογίων μας. Ούτε, όπως ισχυρίζεται ο παραπάνω κύριος Σιμόπουλος, ελαττώνεται ο χρόνος που περνάει ανάμεσα στην δύσι του ηλίου και της ώρας που πάμε για ύπνο, αλλά πλείστοι απλώς κοιμόμαστε λιγότερο, σκεπτόμενοι "ακόμα δεν έδυσε ο ήλιος και θα πάω για ύπνο;", με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε στην εργασία μας σε κατάστασι "ζόμπι" και οι μαθητές στα σχολεία σαν νυσταγμένα κοτόπουλα. Μετά από όλην αυτήν την ταλαιπωρία, ρίχνει ο άϋπνος νεοέλληνας και τρείς - τέσσερις ώρες μεσημβρινού ύπνου για να βγάλει τα σπασμένα, με την τηλεόρασι αναμμένη για ενεργειακή εξοικονόμησι!

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να εξετάσουμε το όλον ζήτημα κάτω από κάποιο άλλο πρίσμα ή ίσως με διαφορετικά κριτήρια;
Μήπως αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα σχετίζεται με  την, πάντα αποδοτική για το σύστημα εξουσίας, επιβολή του παραλόγου ως ασφαλούς μεθόδου διαχειρίσεως του οικτρού όχλου των εξαθλιωμένων "πολιτών" δούλων;

Ο Δημώναξ στον Τάφο του Καζαντζάκη

Αναγινώσκοντας τον τίτλο "Δημώνακτος βίος", έργο το οποίο συνεγράφη υπό του Λουκιανού προ αμνημονεύτων χρόνων, κάπου εντός της περιόδου του 2ου μΧ αιώνος, έπεσα επάνω σε κάποιο από τα πολλά αναγραφόμενα ευφυολογήματα του Δημώνακτος, όπως αυτά περιγράφονται από την πένα του Λουκιανού και εξεπλάγην.
Πώς είναι δυνατόν ο Δημώναξ, φιλόσοφος ο οποίος έζησε πρό εκατοντάδων ετών, να εγνώριζε εκείνα τα γραφόμενα του Καζαντζάκη τα οποία διαβάζουν οι επισκέπτες του τάφου του στην επιγραφή της επιταφίου πλάκας;

Και να τι εννοώ:

Ιδού η σοφοτάτη ρήσις του Καζαντζάκη, όπως μας την διδάσκουν οι φιλόλογοί μας στα σχολεία, εκθειάζοτας τον μεγάλο λογοτέχνη και φιλόσοφο:

Δεν ελπίζω τίποτα

Δε φοβούμαι τίποτα

Είμαι λέφτερος

εν απταίστω "νεοελληνική", σχεδόν Γληνική* γραφή.

*Εκ του Δημητρίου Γληνού, οπαδού της καταργήσεως των διφθόγγων (βλέπε φ στο "λέφτερος")

Θα μου πείτε, Μέγας ο Καζαντζάκης για να τον αγνοούν ακόμα και οι προγενέστεροί του!
Πέραν του οτι ουδέποτε ηδυνήθην να διαβάσω πλέον της μιας σελίδος του έργου του, καθόσον ομιλεί μια γλώσσα που δεν γνωρίζω και ούτε με ελκύει δια να την γνωρίσω, δεν έτρεφα ιδιαίτερα αισθήματα -θετικά ή αρνητικά- για τον γνωστό σε όλους και πολυαγαπημένο από πολλούς συγγραφέα -φεύ γλώσσα Ελληνική, ταλαίπωρος γλώσσα! Οι Ελληνες σε διεστρέψαμε και σε ξεχάσαμε χάριν συγγραφέων, ποιητών και λοιπών λογοπλόκων, εθελουσίων ή και εν αγνοία τελούντων υπηρετών των κρυφών και αγνώστων για τους πολλούς σκοπιμοτήτων των αληθώς αρχόντων...

Και να που αίφνης διαβάζω τα παρακάτω ωραία στο έργο του Λουκιανού "Δημώνακτος βίος", το οποίο προανέφερα στην αρχή αυτού του λογυδρίου:

"
Κι όταν κάποιος τον ρώτησε, ποιός νόμιζε αυτός πως είναι ο ορισμός της ευτυχίας, του αποκρίθηκε:

__Ο μόνος ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος.

Εκείνος τότε του είπε πως υπάρχουν πολλοί ελεύθεροι.

__Μιλώ για εκείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται τίποτα.

Και πώς, του είπε ο άλλος, μπορεί να βρεθή τέτοιος άνθρωπος, αφού όλοι είμαστε δούλοι σ' αυτά τα πάθη;

__Είναι αλήθεια,

του αποκρίθηκε,

__μα, αν μελετήσης τα ανθρώπινα πράγματα, θα καταλάβης οτι δεν αξίζουν ούτε την ελπίδα ούτε τον φόβο, γιατί όλα τελειώνουν το ίδιο, και τα πικρά και τα γλυκά.
"

Το παραπάνω απόσπασμα είναι η νεοελληνική απόδοσις του:

"
ἐρωτήσαντος δέ τινος, τίς αὐτῷ ὅρος εὐδαιμονίας εἶναι δοκεῖ,
μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον
ἐκείνου δὲ φήσαντος πολλοὺς ἐλευθέρους εἶναι,
ἀλλ᾽ ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα 
ὁ δέ, Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, τοῦτό τις δύναιτο; ἅπαντες γὰρ ὡς τὸ πολὺ τούτοις δεδουλώμεθα.
καὶ μὴν εἰ κατανοήσεις τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα,
εὕροις ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδος οὔτε φόβου ἄξια,
παυσομένων πάντως καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων.
"

Ολοφάνερος στο τέλος ο συσχετισμός της ανέλπιδος και αφόβου καταστάσεως με τον θάνατο, δεν το νομίζετε κι εσείς;

Αναθεώρησις 14-9-2014

Κατόπιν αναζητήσεως στις 14-9-2014, μια ημέρα μετά την ανάρτησι του ανωτέρω άρθρου, προσθέτω σύνδεσμο στο ιστολόγιο "Σελίδες Πατριδογνωσίας" και σε ανάρτησι με το ίδιο θέμα, η οποία εδημοσιεύθη την Κυριακή, 13 Ιανουαρίου 2008:

 Ἡ «λογοκλοπὴ» τοῦ Νίκου Καζαντζάκη

Περί Χρηστών Ηθών, Σράβωνος Αμασέως του Ιστολόγου

Η ανάρτησις την οποία σπεύδω να αναδημοσιεύσω έχει δημοσιοποιηθεί εις το διαδίκτυον από τα τέλη του παρελθόντος Ιουνίου απ' τον Στράβωνα τον Αμασέα. Παρ' όλα αυτά, μόλις τώρα την ανεκάλυψα και απεφάσισα να ενδώσω εις τον πειρασμόν της αναδημοσιεύσεώς της. Προειδοποίησις: περιέχονται κάποιες "κακές" λέξεις ακατάλληλες για τους υπερευαισθήτους!

Περί χρηστών ηθών

Ο περισσότερος κόσμος δυστυχώς νομίζει ότι τα χρηστά ήθη έχουν να κάνουν με την κραταιά θρησκεία ενός λαού. Ότι δηλαδή είναι επιβαλλόμενα από το εκάστοτε ιερατείο. Αυτό όμως είναι παντελώς εσφαλμένο. Αυτό που ισχύει είναι το ακριβώς αντίθετο.

Αφορμή για το παρόν άρθρο είναι η παρέλασις κιναίδων που έγινε προσφάτως στην Θεσσαλονίκη. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτό το πράγμα που λέγεται πουστέλασις* έγινε.
Και τι σημαίνει ότι έγινε;
Ότι είναι γεγονός. Εξ ού και ο τίτλος 1ο  Gay Pride της Θεσσαλονίκης. Από την στιγμή δηλαδή που έγινε το πρώτο, θα γίνει και το δεύτερο. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν οι διοργανωτές.
Πότε έγινε; 
Έγινε μία ημέρα που είχε ποδόσφαιρο, που είχε πολύ ζέστη και που ο κόσμος ήταν λίγος στην πόλη (22-23 Ιουνίου 2012, στις 22 έπαιζε η Ελλάδα με την Γερμανία ποδόσφαιρο).
Ο σκοπός δεν ήταν ένα γεγονός που θα το αγκάλιαζαν οι Θεσσαλονικείς.
Ο σκοπός δεν ήταν ούτε καν η διαμαρτυρία ή οποιοσδήποτε άλλος.
Ο σκοπός ήταν ένας και συγκεκριμένος. Να γίνει η παρέλασις των κιναίδων και να το γράψει η ιστορία. Κάτι σαν την αποπλάνηση μιας παρθένας με την βοήθεια του ποτού. Μετά την διακόρευση της παρθενίας δεν υπάρχει επιστροφή στην προγενέστερη κατάστασι.
Αυτός λοιπόν ήταν ο σκοπός. Η διακόρευσις της παρθενίας της πόλεως της Θεσσαλονίκης, της αρχαιοτέρας μεγαλουπόλεως της Ελλάδος με συνεχή και αδιάκοπη παρουσία στην ιστορία της πατρίδος μας από την εποχή του Κασσάνδρου. ούτε η Αθήνα έχει τέτοια συνέχεια.

Μήπως όμως το ίδιο δεν συνέβη και εν Αθήναις;  Πότε έγινε εκεί η πουστέλασις; Δεν έγινε κατά την διάρκεια του “κινήματος” των αγανακτησμένων; Μήπως δεν έγινε όταν η πόλις είχε άλλες προτεραιότητες και είχε αλλού στραμμένη την προσοχή της;
Γιαυτό ακριβώς είναι παρέλασις πουσταριού, αφού ακόμη και ο τρόπος που επεβλήθησαν οι δύο πουστελάσεις ήταν πούστικος.
Πάμε λοιπόν στην ουσία του άρθρου. Σύμφωνα με το 5ο άρθρον του Συντάγματος της Ελλάδος:

Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

Εδώ σπάμε τον μύθο ότι τα χρηστά ήθη είναι προϊόν επιβολής. Αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο λαός επιβάλει τα χρηστά ήθη και τα οποία αναγκαστικά υιοθετούν οι εξουσίες, εάν δεν θέλουν να έχουν τον λαό απέναντι των. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η ίδια θρησκεία (χριστιανισμός) έχει διαφορετικές μορφές κατά περιοχές και κατά λαούς. Τα χρηστά ήθη των λαόν εμβολίασαν τις θρησκείες, διαφορετικά δεν θα γινόταν αποδεκτές. Διαφορετικοί λαοί, διαφορετικά χρηστά ήθη, διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα.

Έχουμε τέτοια παραδείγματα; 
Σαφώς. Και το πιο γνωστό το έχουμε οι άνδρες ανάμεσα από τα πόδια μας. Είναι το Ελληνικόν πέος το οποίο ήταν ακέραιο κατά τα αρχαία χρόνια και εξακολουθεί να είναι, καθώς τα χρηστά ήθη των Ελλήνων δεν επέτρεπαν την περιτομή, η οποία για τον Ελληνικό κόσμο ήταν, είναι και πάντα θα είναι ταυτόσημη με τον ακρωτηριασμό.

Ήθελα να το κρατήσω για το τέλος το παράδειγμα αλλά δεν γινόταν. Είναι τόσο ισχυρό που έπρεπε να αναφερθεί αμέσως. Καταλάβαμε επομένως ότι ούτε ο Απόστολος Παύλος, ούτε κανένας άλλος, ούτε ακόμη η αναφορά στο εορτολόγιο περί της περιτομής του Ιησού κατόρθωσε να σπάση ένα χρηστό ήθος το οποίο διασχίζει την ιστορία του Ελληνισμού οριζοντίως και καθέτως και δεν θα μπορέσει κανένα ιερατείο να το αλλάξῃ.

Τέτοια ανθεκτικά χρηστά ήθη υπάρχουν πολλά. Η Ορθόδοξος Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν κατάφερε να απαγορέψει συνήθειες όπως η θυσία ζώου (κόκκορα συνήθως) στα θεμέλια ενός κτίσματος. Τόσο ισχυρό ήταν το ήθος που σχεδόν υιοθετήθηκε από την εκκλησία και συνδυάστηκε από αγιασμό στα θεμέλια.

Επίσης μέχρι πριν από μερικά χρόνια (ελπίζω να υπάρχει ακόμη) στα σπίτια των κατοίκων της εξοχής, ζούσε μαζί με τους νοικοκύρηδες και ένα φίδι. Αυτός ο όφις ήταν ο προστάτης του σπιτιού. Το πρόλαβα, το είδα. Ήταν ένας μεγάλος όφις που τρεφόταν είτε με ποντίκια, είτε με σαύρες ή πουλιά και δεν τον πείραζαν ποτέ γιατί ήταν το φίδι που προστάτευε το σπίτι. Χρηστό ήθος δηλαδή αειθαλές, που επέζησε για χιλιετίες και ήταν αδύνατο για την ορθοδοξία να το ξηλώσει.

Τι είναι όμως τα χρηστά ήθη;
Είναι οι άγραφοι νόμοι μιας κοινωνίας και οι οποίοι αποτελούν την συγκολλητική ουσία της κοινωνίας αυτής. Μια κοινωνία δεν μπορεί να δομηθεί μόνον πάνω σε γραπτούς κανόνες. Χρειάζεται και αγράφους, ηθικούς δηλαδή κανόνες αποδεκτούς από την πλειονότητα της κοινωνίας. Μια κοινωνία μόνον με αγράφους νόμους μπορεί να σταθεί. Μια κοινωνία μόνον με γραπτούς κανόνες είναι καταδικασμένη να καταστραφεί.

Ένα χρηστό ήθος σήμερα για εμάς είναι η αγάπη για την οικογένεια. Σε άλλα καθεστώτα, όπως λ.χ. τα κομμουνιστικά, τα παιδιά ανήκουν στο καθεστώς και όχι στην οικογένεια. Για τον δικό μας όμως πολιτισμό τα παιδιά ανήκουν στην οικογένεια. Αυτό είναι ένα χρηστό ήθος. Εάν έρθει αύριο ένα καθεστώς και πει ότι θα παίρνει τα παιδιά από τα σπίτια τους, τότε αυτό το καθεστώς θα αντιταχθεί στα χρηστά ήθη και φυσικά δεν θα μπορέσει να σταθεί.

Μας λένε λοιπόν οι κιναιδισταί ότι είναι ανθρώπινο δικαίωμα οι πουστελάσεις.
Όχι. Οι πουστελάσεις δεν είναι δικαίωμα γιατί προσβάλουν τα χρηστά ήθη. Ανθρώπινο δικαίωμα είναι το να είναι κάποιος κίναιδος. Ανθρώπινο δικαίωμα είναι το να επιλέγει κάποιος το αν θα βαράει το κεφάλι του στον τοίχο ή όχι. Το να αυτοϊκανοποιείται 100 φορές την ημέρα είναι ανθρώπινο δικαίωμα.
Το να προσβάλει όμως τα χρηστά ήθη δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι μάλιστα υποχρέωσις το να μην τα προσβάλει και είναι ηθικώς ένοχος ο κάθε Μπουτάρης που προσπαθεί να αλλοιώσει τα χρηστά ήθη της Ελληνικής κοινωνίας.
Είναι μάλιστα και νομικώς ένοχος αφού η προστασία των χρηστών ηθών καθορίζεται από το ίδιο το σύνταγμα της Ελλάδος. Από την στιγμή δε που εναντιώνεται στα ήθη των Ελλήνων μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μισέλλην.

Η Ελληνική κοινωνία ουδέποτε ήταν κιναιδική. Από την αρχαιότητα ακόμη η λέξις κίναιδος είχε αρνητική χροιά και ήταν συνώνυμος με την κακοήθεια και την αισχρότητα. Κανένας και ποτέ στην Ελλάδα δεν επαίνεσε κάποιον ως κίναιδο. Επομένως αυτό το χρηστό ήθος είναι διαχρονικό και διαθρησκειακό.

Το πρόβλημα με τους κιναίδους δεν είναι οι ερωτικές των προτιμήσεις. Υπάρχουν και σεμνοί και σοβαροί ομοερωτικοί (ή όπως αλλιώς) που ούτε προκαλούν ούτε επιδεικνύουν τα  στριγγάκια τους και τα κόκκινα βρακάκια τους.
Οι κίναιδοι των Gay Pride είναι το αντίστοιχο του επιδειξιμανούς. Δεν παρελαύνουν για να εκφράσουν την προτίμηση των παρά μονάχα για να επιδείξουν την διαφορετικότητα των.  Ουσιαστικώς δηλαδή προκαλούν και παρελαύνουν αντλώντας ικανοποίησι από την σύγκρουσι των με τα χρηστά ήθη.

Γνωρίζουν ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή αυτή η συμπεριφορά και προκαλούν εσκεμμένα. Ηδονίζονται από την διαρραγή των ηθών μιας κοινωνίας και στην ουσία αυτή είναι η αποστολή των. Γιαυτό και από τους παρελαύνοντες κιναίδους, ελάχιστοι είναι εντόπιοι. Χωρίς να το έχω ψάξει το θέμα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι υπάρχουν κοινοί κίναιδοι μεταξύ πουστελάσεων Θεσσαλονίκης-Αθηνών-Βελιγραδίου κλπ.

Δεν αποκλείω δηλαδή να είναι επαγγελματίες κίναιδοι με συγκεκριμένες αποστολές. 
Να το ξέρουμε επομένως. Την επόμενη φορά που θα παίζει ποδόσφαιρο η Ελλάδα με τους Εξωγηίνους ή μπάσκετ με τους Αμερικανούς ή γενικότερα την επόμενη φορά που θα υπάρξει χαλάρωσις της κοινωνίας, κάποιοι θα επιχειρήσουν να κάνουν την πουστέλασιν Νο2. Αυτή δεν πρέπει να γίνει διότι εάν γίνει θα ριζώσει ο θεσμός και θα έχουν διαρραγεί τα χρηστά ήθη, με ηθικούς αυτουργούς διαφόρους υπερπροοδευτικούς της αριστερής, οι οποίοι φυσικά είναι υπόλογοι απέναντι στην δικαιοσύνη (έτσι εκτιμώ) για σκόπιμον παράβασιν του Συντάγματος των Ελλήνων μετά δόλου.

Το παρόν άρθρον πιθανόν να χαρακτηριστεί ομοφοβικό.
Δεν αναγνωρίζω τον όρο . Η Ελληνική γλώσσα δεν περιέχει την λέξη ομοφοβία και όχι μόνον δεν αναγνωρίζω την λέξι αλλά και δηλώνω την εκτίμηση μου ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κέντρα γλωσσοπλαστικά με σκοπό είτε να καταστρέψουν την γλώσσαν ημών με εξυπνάδες (ομοφοβία, παιδοφιλία κλπ) είτε να αποκτήσουν κύρος μέσα από το κύρος της Ελληνικής γλώσσης.
Η παιδοφιλία για παράδειγμα δεν είναι αδίκημα. Είναι επιθετικό της θεάς Δήμητρος στους Ορφικούς ύμνους.

Ορφικός Ύμνος  Ελευσινίας Δήμητρος 

Δηώ, παμμήτειρα θεά, πολυώνυμε δαῖμον, σεμνὴ Δήμητερ, κουροτρόφε, ὀλβιοδῶτι, πλουτοδότειρα θεά, σταχυοτρόφε, παντοδότειρα, εἰρήνηι χαίρουσα καὶ ἐργασίαις πολυμόχθοις, σπερμεία, σωρῖτι, ἀλωαία, χλοόκαρπε, ἣ ναίεις ἁγνοῖσιν Ἐλευσῖνος γυάλοισιν, ἱμερόεσσ᾽, ἐρατή, θνητῶν θρέπτειρα προπάντων, ἡ πρώτη ζεύξασα βοῶν ἀροτῆρα τένοντα καὶ βίον ἱμερόεντα βροτοῖς πολύολβον ἀνεῖσα, αὐξιθαλής, Βρομίοιο συνέστιος, ἀγλαότιμος, λαμπαδόεσσ᾽, ἁγνή, δρεπάνοις χαίρουσα θερείοις· σὺ χθονία, σὺ δὲ φαινομένη, σὺ δε πᾶσι προσηνής· εὔτεκνε, παιδοφίλη, σεμνή, κουροτρόφε κούρα, ἅρμα δρακοντείοισιν ὑποζεύξασα χαλινοῖς ἐγκυκλίοις δίναις περὶ σὸν θρόνον εὐάζουσα, μουνογενής, πολύτεκνε θεά, πολυπότνια θνητοῖς, ἧς πολλαὶ μορφαί, πολυάνθεμοι, ἱεροθαλεῖς. ἐλθέ, μάκαιρ᾽, ἁγνή, καρποῖς βρίθουσα θερείοις, εἰρήνην κατάγουσα καὶ εὐνομίην ἐρατεινὴν καὶ πλοῦτον πολύολβον, ὁμοῦ δ᾽ ὑγίειαν ἄνασσαν.

Αδίκημα είναι η κατάχρησις της Ελληνικής γλώσσης και η τοποθέτησις των συνθετικών φόβος, φιλία κλπ κατά το δοκούν. Περισσότερα όμως σε άλλο άρθρο για να μην ξεφύγουμε.

Το άρθρο σαφώς και δεν είναι άρθρο μίσους (και όχι “ομοφοβικό”, αφού είπαμε ότι δεν αναγνωρίζω τον όρο, δεν ανήκει στην γλώσσα μου), αλλά ακόμη και εάν ήταν τι έγινε; Θα μου απαγορέψει κάποιος να έχω αρνητικά συναισθήματα;
Θα επιχειρήσει ο Μπουτάρης ή ο οποιοσδήποτε να μου απαγορεύσει και να μου κουμαντάρει το μίσος;
Το μίσος είναι δικό μου συναίσθημα και το φοράω όποτε γουστάρω . Καμία εξουσία και καμία δύναμη δεν μπορεί να περιορίσει τα συναισθήματα μου, πόσο δε μάλλον όταν αυτά προκύπτουν ΜΕΤΑ από παραβίαση και καταπάτηση των χρηστών ηθών της κοινωνίας στην οποία ανήκω.

Συνδυάζοντας επομένως το άρθρον 5 με το άρθρον 120 του συντάγματος, θα λέγαμε ότι:
Ο Ελληνικός λαός έχει δικαίωμα αλλά και υποχρεούται να προστατέψει τα χρηστά του ήθη από οποιονδήποτε προσπαθήσει να τα παραβιάσει με την βία.
 
Και ο Μπουτάρης χρησιμοποίησε τα ΜΑΤ, άρα χρησιμοποίησε και βία για να εναντιωθεί στα συνταγματικώς κατοχυρωμένα χρηστά ήθη των Ελλήνων.

________________
* Συγνώμη αλλά εγώ Αγγλικά δεν γνωρίζω ούτε ενδιαφέρομαι να μάθω. Το τι σημαίνει Gay Pride δεν το γνωρίζω. Το μόνο που είδα ήταν κραγμένο και πουπουλένδυτο κιναιδαριό να επιδεικνύει την ανωμαλία του.

Αυτά έγραψε Στράβων ο Αμασεύς, ημέρα 25η Ιουνίου 2012.

Υπογραφές για την Προάσπιση της Ελληνικής Γλώσσας. Όχι στο Βιβλίο (Φωνητικής) Γραμματικής Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού

Από τον χώρο του περιοδικού Ιχώρ:

Όλοι μαζί υπογράφουμε για την προάσπιση της ελληνικής γλώσσας

Παρακαλούνται όλοι όσοι θέλουν να βοηθήσουν στην προάσπιση της ελληνικής γλώσσας και την απόσυρση του βιβλίου της γραμματικής της Ε' και ΣΤ'  τάξης δημοτικού, να υπογράψουν, συμπληρώνοντας την φόρμα στο κάτω μέρος της σελίδας.

Είναι αναμφισβήτητο πλέον γεγονός ότι μετά το γλωσσικό πραξικόπημα της 11ης Ιανουαρίου του 1982, παρουσία τριάντα περίπου μόνο βουλευτών, όπου εισήχθη προς επείγουσα ψήφιση μετά τα μεσάνυκτα, υπό μορφή τροπολογίας, σε άσχετο νόμο τον 1228 «περί εγγραφής μαθητών στα λύκεια της γενικής και Τεχνικής-Επαγγελματικής εκπαιδεύσεως» το άρθρο εκείνο περί επιβολής και καθιέρωσης του μονοτονικού συστήματος γραφής, η γλώσσα μας και πιο φτωχή έγινε αλλά και το σύνολο του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος γνώρισε από τότε, και συνεχίζει να γνωρίζει, μοναδικές στιγμές παρακμής, διάλυσης και αποσύνθεσης.

Ήδη όμως από τον Οκτώβριο του 1979 στο «Δελτίο Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων» ανακοινωνόταν από τους «ειδικούς» ότι, «το μονοτονικό είναι ένα βήμα προς την ταύτιση της γραπτής με την προφορική λαλιά», δηλαδή την κατάργηση των πολλών ι, των δύο ε και ο, «και σε αυτή την επίπονη διεργασία πρωτοστατούν οι δημοσιογράφοι, οι προκηρυξιογράφοι, οι μπροσουροποιοί, μανιφεστογράφοι, που θα λυτρώσουν την χώρα μας από την σκουριά αιώνων.»

Από την σκουριά αιώνων…. Και σήμερα μετά από 30 χρόνια είδαμε που οδήγησε ο τόσος «προοδευτισμός» γενιές και γενιές μαθητών. Παιδιά, αλλά και ενήλικες, απίστευτα ανορθόγραφοι, με λεξιλόγιο των 500 λέξεων, με εμφανή αδυναμία επικοινωνίας, αναλυτικής και συνθετικής σκέψεως, με μια τρομακτική σε ποσοστά δυσλεξία, ακόλουθο της γλωσσικής σύγχυσης, να καλπάζει σε ρυθμούς ανεξέλεγκτους και άλλα πολλά δεινά που συσσωρεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια μετά το γλωσσικό πραξικόπημα του 1982.

Και σαν να μην έφτανε αυτή τους η εθνικά επικίνδυνη πράξη, μέσα από συνεχείς «απλοποιήσεις» όλα αυτά τα χρόνια, έτσι βάφτισαν την κακοποίηση της Ελληνικής γλώσσας και γραφής, φτάσαμε στο απίστευτο βιβλίο της Ε και Στ δημοτικού με τίτλο Γραμματική, όπου οι προθέσεις τους έγιναν ακόμα πιο έκδηλες μετατρέποντας πλέον επιδεικτικά, και για άλλη μια φορά πραξικοπηματικά, την κλασσική γραμματική, σε φωνητική γραμματική, απαρχή όπως όλα δείχνουν της καθιέρωσης και της φωνητικής γραφής και εν συνεχεία βεβαίως του λατινικού αλφαβήτου, με φυσικό επακόλουθο βέβαια την πλήρη πλέον γλωσσική σύγχυση και διχασμό, την διάσταση της ζωντανής νέας Ελληνικής γλώσσας από την μητέρα της Αρχαία Ελληνική, την διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής ως ξένης γλώσσας, την πλήρη εξάρθρωση μιας αδιάσπαστης γλωσσικής κληρονομιάς χιλιετηρίδων.

Εγκέφαλοι αυτήν την φορά του νέου πραξικοπήματος το περίφημο Κέντρο Ελληνικής γλώσσας, συντονιστικό και επιτελικό όργανο του Υπουργείου Παιδείας ,και ειδικότερα το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, που συγκροτήθηκε με σχετική απόφαση της Υπουργού Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κας Αννας Διαμαντοπούλου, με ΠΕΝΤΑΕΤΗ ΘΗΤΕΙΑ:

1. Ιωάννης Καζάζης, Καθηγητής του Τμ. Φιλολογίας του Πανεπιστημίου ΑΠΘ [ως Πρόεδρος], με αναπληρωτή τον Δημήτριο Κουτσογιάννη, Επίκουρο Καθηγητή Τμήματος Φιλολογίας ΑΠΘ.

2. Αντώνιος Ρεγκάκος, Καθηγητής του Τμ. Φιλολογίας του ΑΠΘ με αναπληρωτή τον Ιωάννη Τζιφόπουλο, Αναπλ. Καθηγητή Τμ. Φιλολογίας ΑΠΘ.

3. Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Γενικός Δ/ντής ΓΓΑΕ, εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ, με αναπληρώτρια την Βασιλική Ζώτου , Αναπληρ. Δ/ντρια ΓΓΑΕ.

4. Ζωή Καζαζάκη, Γενική Δ/ντρια Σύγχρονου Πολιτισμού, εκπρόσωπος του ΥΠΠΟΤ, με αναπληρωτή τον Αθανάσιο Μαράντο, Προϊστάμενο Δ/νσης Γραμμάτων.

5. Ελένη Μπούντα, ΠΕ70 εκπρόσωπος του Υ.Π.Δ.Β.Μ.Θ., με αναπληρώτρια την Ψυχογιού Ευαγγελία, ΠΕ02, Σχολική Σύμβουλο, Προϊσταμένη Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Β/θμιας.

Ο πρόεδρος δε του συμβουλίου κος Καζάζης είναι αυτός που σε σχετική του απάντηση σχετικά με τον θόρυβο που ξέσπασε μετά το σκάνδαλο, και στην επίσημη ανακοίνωση του, έγραψε και πάλι με λατινικούς χαρακτήρες και θεωρεί φωνήεντα της Ελληνικής τα a,e,I,o,u.

Κατόπιν όλων αυτών και με βαθύτατη συναίσθηση της έννοιας του Καθήκοντος και της Υποχρέωσης απέναντι στους προγόνους μας και τα παιδιά μας , απέναντι στην τεράστια γλωσσική κληρονομιά μας και το αστείρευτο βάθος και σημασία της, και μπροστά στο νέο μεγάλο έγκλημα κατά του Πολιτισμού μας εντέλει, που εισέρχεται όπως όλα δείχνουν στο τελευταίο του στάδιο, αυτές τις τόσο κρίσιμες στιγμές για το Έθνος και τις τύχες του, μαζί με όλα τα δεινά και ταπεινώσεις που ήδη υφίσταται η εθνική μας αξιοπρέπεια και ιστορία στο σύνολο της, εμείς ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, μακριά από κάθε είδους κομματικά παιχνίδια και αγκυλώσεις, στήνουμε προμαχώνα αντίστασης και αγώνα απέναντι στα όποια σχέδια αποβλέπουν στον ευτελισμό, διασυρμό, κακοποίηση, συκοφάντηση, απλοποίηση και εν τέλει υποβάθμιση και οριστική εξαφάνιση των Ελληνικών αξιών, παράδοσης και πολιτισμού μας, ξεκινώντας από τον θεμελιακό πυλώνα του Ελληνικού Έθνους, την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ:

1. Την απόσυρση του εν λόγω βιβλίου «ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ Ε ΚΑΙ ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ» οριστικά και αμετάκλητα από την διδακτέα ύλη της νέας σχολικής περιόδου.

2. Την άντικατάσταση των μελών του νέου Διοικητικού συμβουλίου του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, που συγκροτήθηκε με σχετική απόφαση της Υπουργού Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κας Αννας Διαμαντοπούλου, και την απομάκρυνση τους με νέα υπουργική απόφαση από τον εν λόγω φορέα.

3. Την προσωρινή ισχύ του προηγουμένου βιβλίου Γραμματικής, ως διδακτέα ύλη για τους μαθητές των τάξεων της Ε και Στ τάξης των δημοτικών σχολείων στην Ελληνική επικράτεια, έως ότου συγκροτηθεί ειδική επιτροπή για την συγγραφή νέου βιβλίου μακριά από τις ιδεοληψίες περί φωνητικής γραφής, των προηγουμένων συγγραφέων.

4. Την σοβαρή και υπεύθυνη από το Υπουργείο Παιδείας διενέργεια επιστημονικών συνεδρίων και μελετών, υπό την αιγίδα και επίβλεψη της Ακαδημίας Αθηνών, για το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής γλώσσας, και την επανεξέταση του γλωσσικού ζητήματος και εκπαίδευσης από ειδικές επιτροπές επιστημόνων σε όλες τις βαθμίδες, με βάση τα δεδομένα και πάλι σε όλα τα επίπεδα, μετά 30 χρόνια ενός κατά γενική ομολογία αποτυχημένου εκπαιδευτικού συντονισμού και αποτελέσματος.

Ευάγγελος Γ. Μπεξής
Αρχαιολόγος-Ιστορικός, δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού «ΙΧΩΡ».