Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

OΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ


Από την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 μέχρι τη λήξη του το 1945 πολλές δεκάδες εκατομμυρίων άνθρωποι στην Ευρώπη, την Ασία, την Αυστραλία, την Αφρική και την Αμερική έχασαν τη ζωή τους.

Από αυτούς το ποσοστό των απωλειών στις μάχες δεν ξεπερνά το 15%. Οι υπόλοιποι πέθαναν από την πείνα, την αιχμαλωσία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βομβαρδισμούς η ομαδικές εκτελέσεις αμάχων. Π.χ. στα περίπου 20 εκατομμύρια Ρώσσων νεκρών τα 17 εκατομμύρια χάθηκαν από την πείνα, τις εκτελέσεις και στα στρατόπεδα.

Στην Ελλάδα, αν οι νεκροί από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944 έφτασαν περίπου στις 500.000, εξ αυτών οι ένοπλοι πεσόντες μας στην Αλβανία, τη «Γραμμή Μεταξά» και την Αντίσταση δεν φθάνουν τις 15.000.

Κι όμως η φοβερή αυτή πανανθρώπινη εκατόμβη δεν απασχολεί τη σημερινή ανθρωπότητα όπως είναι, δηλαδή στις συνολικές διαστάσεις της ως παγκόσμιας τραγωδίας, ως παγκόσμιας παραφροσύνης, ως παγκόσμιου ποταμού αίματος, όπως και πραγματικά είναι. Στην ιστορική συνείδηση του ανθρώπου μισόν αιώνα μετά την ανθρωποσφαγή ο Β Π.Π. έχει κάποια θέση ανάλογη με εκείνη των άλλων πολέμων.

Η επιστήμη της Ιστορίας του αφιερώνει όσες σελίδες του αντιστοιχούν συγκριτικά με τις άλλες μεγάλες πολεμικές συρράξεις και η Τέχνη ασχολείται με αυτόν χρησιμοποιώντας τον ως μία ακόμη πηγή έμπνευσης ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους ιστορικούς ερεθισμούς, που ανέκαθεν αποτελούν θέματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

* * *

Έτσι έχουν τα πράγματα σε πανανθρώπινη κλίμακα –κι έτσι είχαν πάντοτε– εκτός από ένα και μοναδικό στην Ιστορία φαινόμενο: την περίεργη, συνεχή, αδιάλειπτη εμμονή ενός μόνον εξ όλων των λαών που υπέστησαν τα δεινά και την αιμορραγία του Β Π.Π.

Ο λαός αυτός επί 50 χρόνια και με την ίδια –αν όχι αυξανόμενη– ένταση, προσπάθεια, δράσεις φανερές η κρυφές, πολιτικές έμμεσες η άμεσες, πληροφόρηση φαιά ή λευκή και κάθε άλλης μορφής δραστηριότητες έχει φθάσει στο σημείο να μονοπωλή στην ιστορική μνήμη της ανθρωπότητας αποκλειστικά για τον εαυτό του τον Πόλεμον αυτόν, σε βαθμό που σήμερα, όταν αναφέρεται κανείς στην τραγωδία του 1939-45, να την ταυτίζουν σχεδόν οι πάντες αυτομάτως και ασυνείδητα με την τραγωδία ενός και μόνο λαού.

Πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα που συνέβησαν στην Ανθρωπότητα, από τότε που μπήκε στην ιστορική εποχή.

* * *

Μιλάμε φυσικά για τον εβραϊκό λαό και το ολοκαύτωμά του. Αν μπορούσε κανείς να καταγράψη και να καταμετρήση τις αναφορές και πράξεις που έγιναν και γίνονται παγκοσμίως τις σχετικές με το θέμα αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, θα διαπίστωνε ότι είναι πολλαπλάσιες όλων των αναφορών και πράξεων που έγιναν συνολικά από τα υπόλοιπα 100 περίπου έθνη που είχαν υποφέρει και «ματώσει» από την αγριότητα αυτής της πολυαίμακτης εκατόμβης. Δημοσιεύσεις, άρθρα, ιστορικά μυθιστορήματα, λογοτεχνήματα, μελέτες, ποιήματα, ντοκυμανταίρ, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, εορτές, τελετές, εκδηλώσεις, μουσικές παραγωγές, έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και ο,τι άλλο μπορεί να διαφημίση και να «πλύνη εγκεφάλους» παράγονται καθημερινά, κυκλοφορούν με αμείωτους ρυθμούς και έχουν μεταβληθή σε μία επικοινωνιακή πλημμυρίδα, που έχει κατακλύσει ολοκληρωτικά τον Πλανήτη και έχει διαποτίσει τα μυαλά και του τελευταίου ανθρώπου όπου Γης.

Μπροστά σ' ένα τέτοιο φαινόμενο, που όποιος μπορεί να το συνειδητοποιήση μένει εμβρόντητος, διερωτάται κανείς: Ποιό είναι το ελατήριο εκείνων που το δημιουργούν και το συντηρούν· είναι ελατήριο κάποιας λογικής σκοπιμότητας η είναι η νοσηρή έκφραση ενός παραλογισμού, μιας υστερίας η ακόμη μιας παράνοιας;

* * *

Εννοείται ότι το φαινόμενο αυτό, είτε το θεωρήσουμε νοσηρό είτε το δούμε ως σκοπιμότητα που έχει κάποιο λογικό στόχο, δεν θα μας αφωρούσε και δεν θα μας απασχολούσε, αν οι άνθρωποι, που αναλίσκονται στο να το συντηρούν και να το χρησιμοποιούν, δεν ενωχλούσαν και δεν ζημίωναν τους άλλους ανθρώπους, τους άλλους λαούς.

Όμως δυστυχώς δεν περιορίζονται να πραγματοποιούν τις δικές τους επιθυμίες. Ο ζήλος τους υπερέβη όλα τα εσκαμμένα, και η εκ μέρους τους διάπραξη ηθικών, πολιτικών και πνευματικών ατοπημάτων εις βάρος των άλλων είναι κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν.

Αρχίζουν από το ηθικό πταίσμα της πλαγίας και αφανούς διοχέτευσης στην Παίδευση και Συνείδηση των λαών της άποψής τους για το ολοκαύτωμα και φθάνουν μέχρι και στο πνευματικό κακούργημα να καταφέρνουν να εισάγουν στη νομοθεσία των κρατών νόμους η διατάγματα απαγορευτικά για την επιστημονική έρευνα και την ελευθερία του λόγου· νόμους και διατάξεις μεσαιωνικής έμπνευσης, που αφήνουν κατάπληκτους όσους πληροφορούνται, ότι στις πιο φιλελεύθερες και πολιτισμένες γωνιές της Γης, όπως είναι η Δ. Ευρώπη και η Β. Αμερική, όχι μόνον απαγορεύεται η ιστορική έρευνα του ολοκαυτώματος, αλλά επιβάλλονται και βαρύτατες ποινές σ' όσους το επιχειρήσουν.

Είναι πασίγνωστοι οι δικαστικοί διωγμοί του σπουδαίου σύγχρονου Γάλλου φιλοσόφου Ροζέ Γκαρωντύ και οι βαρειές χρηματικές ποινές, που του επεβλήθησαν από τα γαλλικά δικαστήρια, όπως και ο διεθνής κατατρεγμός του Άγγλου ιστορικού Ντέιβιντ Ίρβινγκ και εν τέλει η σύλληψή του και μακρά φυλάκισή του στην Αυστρία, αλλά και πολλών άλλων, που τα παθήματά τους δεν γίνονται ευρέως γνωστά, παθήματα που υφίστανται για τον μοναδικό λόγο, ότι ερευνούν ιστορικά το αντικείμενο « ολοκαύτωμα».

«Πίστευε τι λένε οι Εβραίοι για το ολοκαύτωμά τους και μη ερεύνα», λοιπόν. Αυτή η ποινικοποίηση της έρευνας στις πιο πολιτισμένες χώρες ήταν το τελευταίο που θα μπορούσε να φανταστή κανείς πριν από 20 χρόνια. Κι όμως σήμερα αυτή είναι η πραγματικότητα.

* * *

Στο παρόν αφιέρωμα θα βρήτε επίσημα κείμενα-ντοκουμέντα, που αποκαλύπτουν, πως επιχειρείται πολιτικά και πως επιτυγχάνεται στην πράξη το απίστευτο αυτό γεγονός επιστροφής στον σκοταδισμό, τον μεσαιωνισμό και τον πρωτογονισμό.

Θα βρήτε επίσης τα ντοκουμέντα, που αποκαλύπτουν, πως επιτυγχάνεται μέσω της Κρατικής μας Παιδείας η επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου στα Ελληνόπουλα από την πιο τρυφερή τους ηλικία για ένα θέμα που αφορά σ' έναν ξένο λαό, πως διδάσκεται το «ολοκαύτωμα» στα νήπια Ελληνόπουλα –που δεν μαθαίνουν γρυ για το τι έπαθαν οι παππούδες τους από την πείνα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις ομαδικές εκτελέσεις της Γερμανοκατοχής.

Εμείς θεωρούμε, ότι δεν πρέπει να σχολιάσωμε την θλιβερή αυτή πραγματικότητα στα σχολεία μας. Αν η Ελληνική Παιδεία, η πολυαίωνη-παγκόσμια Ελληνική Παιδεία, μας ενδιαφέρη, ας αναλάβη την ευθύνη του ο καθένας. Αν θέλουμε να την μετατρέψουμε σε προπαγάνδα ξένων απόψεων, ε, τότε ας πάη στο διάολο!



Aπό το Αφιέρωμα "Η Ελληνική Παιδεία του... Ολοκαυτώματος ", περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ, Φεβ. 2008

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Οι Κάτοικοι της Χαλκιδικής Αντιδρούν στις Καταπατήσεις των Μοναστηριών

Λίγο μετά την αρχή του νέου έτους γεννήθηκε ένα επιπλέον ιστολόγιο, το chalkidiki sos χαλκιδική από την "ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ".

Για να δούμε τι συμβαίνει στη Χαλκιδική, πρώτα με εικόνες, όπως είναι αναρτημένες στο παραπάνω ιστολόγιο:








Εκτός από τις φωτογραφίες (από πρόσφατη κινητοποίηση κατοίκων της Χαλκιδικής), στο ιστολόγιο έχουν αναρτηθεί κάποια ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με τις ... δράσεις των μοναστηριών και ένα "Δελτίο Τύπου", το οποίο έχει ως εξής:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Της: «ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ»

ΜΟΝΑΧΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΦΙΛΕΤΑ ΓΗΣ
ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, πραγματοποιεί η Διαδημοτική Κίνηση Πολιτών Χαλκιδικής με τη συμμετοχή των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, την Τρίτη 08 Ιανουαρίου 2008, στις 10:30΄΄ π.μ. στην Ουρανούπολη – Χαλκιδικής (πύλη Αγίου Όρους – Μονή Ζυγού).

Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, διαμαρτύρονται για την καταπάτηση (με νομιμοφανείς διαδικασίες), δασικών και δημοσίων εκτάσεων και ιδιωτικών ιδιοκτησιών (εντός κι εκτός σχεδίου πόλεως) απ’ τα Μοναστήρια του Άθω (Κουτλουμουσίου, Αγ. Διονυσίου, Βατοπεδίου, Ξενοφώντος κτλ).

Με την αρωγή φορέων, λοιπών συλλόγων και την υποστήριξη των Δήμων Τορώνης, Σιθωνίας, Σταγείρων-Ακάνθου, Ορμύλιας κτλ, αξιώνουν την ακύρωση κάθε γενόμενης έως και σήμερα συμβολαιογραφικής πράξης ή παραχώρησης που αφορά σε καθένα απ’ τα 82.300 στρέμματα γης.

Τα μέλη της Διαδημοτικής Κίνησης Πολιτών Χαλκιδικής, αρνούνται να υποκύψουν σε αποφάσεις επικυρωμένες από βυζαντινά χρυσόβουλα, οθωμανικά μολυβδόβουλα και Χουντικά Υπουργεία!!!

Οι δασικές εκτάσεις δεν ανήκουν σε κανέναν. Είναι περιουσία όλου του ελληνικού λαού. Να ανακληθεί ο αποχαρακτηρισμός τους.
Ιδιοκτησίες Δημοσίου δεν έχει κανείς δικαιοδοσία να χαρίζει σε Μοναστήρια. Κι αυτές ανήκουν σ’ όλους μας.
Δημοτικές Ιδιοκτησίες όπως σχολεία, παιδικοί σταθμοί, κατασκηνώσεις της «Πρόνοιας», γήπεδα και κεντρικές πλατείες αξιώνονται δικαστικά από τις Μονές…Γιατί? Παιδιά, υπερήλικες, αθλητές και περίοικοι πού θα πάνε?
Η ιδιωτική μας περιουσία (πατρώα γη: οικόπεδα, αγροτεμάχια -καλλιεργήσιμες εκτάσεις-, οικήματα, κατοικίες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, ιδιωτικές μονάδες camping, κτηνοτροφικές μονάδες κτλ) δηλωτική της ιστορικής μας εντοπιότητας και μ’ αταλάντευτους οικογενειακούς δεσμούς απειλείται.

ΟΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ

  • Μονή Κουτλουμουσίου 4.500 στρ. Δήμος Τορώνης

  • Μονή Ξενοφώντος 53.000στρ. Δήμος Σιθωνίας

  • Μονή Βατοπεδίου 8.608στρ. Δήμος Σταγείρων- Ακάθνθου

  • Μονή Διονυσίου 15.400στρ. Δήμος Ορμύλιας

  • Μονή Βατοπεδίου 12 οικόπεδα Δήμος Καλλικράτειας

Για λεπτομέρειες και εκτενή πληροφόρηση αναφορικά με ιστορικά και άλλα στοιχεία των διεκδικούμενων περιοχών στο

Blog:
http://chalkidiki-sos.blogspot.com/

Παρακαλείστε για την δημοσιογραφική κάλυψη
Με εκτίμηση


Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και καλύφτηκε δημισιογραφικά, τουλάχιστον από κάποια τηλεοπτικά κανάλια, αλλά δεν έλαβε έκταση ανάλογη της σοβαρότητάς του. Τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες έχουν πιο ... "πιασάρικα" θέματα.

Ως πότε;

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

ΑΡΕΤΗΣ ΕΛΠΙΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ ΟΥ ΔΕΙΛΙΑΣ ΠΡΟΦΑΣΙΣ

Στην αρχή ο άνθρωπος δημιούργησε τον θεό...

Ας δούμε κάποιο απόσπασμα μέσα από ένα σύγγραμμα, το οποίο συνέγραψε ο Πλούταρχος. Τεράστιο το συγγραφικό έργο του Πλουτάρχου, μέρος του οποίου έχουμε την τύχη, ακόμα και όσοι δεν το γνωρίζουν ακόμα, να σώζεται μέχρι τις μέρες μας.

Πλούταρχος, Περί Δεισιδαιμονίας
Μετάφραση: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου
Εκδόσεις Κάκτος


Ο Πλούταρχος ήταν πρεσβύτερος των ιερέων του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών (περ.45-120 μ.Χ.). Εδώ ένα - κακοποιημένο - άγαλμα ιερέα της ίδιας περιόδου.

Πολλά μέτρια κακά οι δεισιδαιμονίες τα κάνουν ολέθρια. Ο Μίδας, ο παλαιός, στενοχωρημένος και ταραγμένος, όπως φαίνεται, από κάποια όνειρα, έφτασε σε τόσο κακή ψυχική κατάσταση που αυτοκτόνησε πίνοντας αίμα ταύρου. Ο βασιλιάς των Μεσσηνίων Αριστόδημος, εξ άλλου, στον πόλεμο εναντίον των Λακεδαιμονίων, όταν οι σκύλοι άρχισαν να φωνάζουν όμοια με λύκους και φύτρωσαν γύρω από την πατρική του εστία αγριόχορτα, καθώς οι μάντεις φοβήθηκαν τα σημάδια, λιποψύχησε και, χάνοντας τις ελπίδες του, αυτοκτόνησε. Θα ήταν ίσως και για τον στρατηγό των Αθηναίων Νικία καλύτερο να είχε απαλλαχτεί από τη δεισιδαιμονία όμοια όπως ο Μίδας και ο Αριστόδημος, παρά να φοβηθεί τη σκιά της σελήνης κατά την έκλειψη και να καθίσει να χτίσουν τείχος ολόγυρά του οι εχθροί, και μετά να πέσει στα χέρια τους μαζί με άλλους τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους, που σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν ζωντανοί, και να βρεί ο ίδιος άδοξο θάνατο [1]. Δεν είναι, άλλωστε, κακό το σκίασμα του φωτός που προκαλείται όταν η γη μπεί ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη [*], ούτε είναι φοβερό να συναντηθεί η σελήνη με κάποια σκιά τη στιγμή που είναι φυσικό κατά την περιφορά της, αλλά φοβερό είναι το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας που πέφτει πάνω στον άνθρωπο προκαλώντας σύγχυση και τυφλώνοντας τη λογική του, στις περιπτώσεις που κατ' εξοχήν απαιτούν λογική.

Γλαύκε, κοίταξε, η βαθιά θάλασσα ανταριάζει πια από τα κύματα,
και γύρω από το άκρο των Γυρέων υψώνεται το σύννεφο
σημάδι καταιγίδας [2].

Βλέποντας τα παραπάνω ο κυβερνήτης του πλοίου προσεύχεται ν' αποφύγει την καταιγίδα και επικαλείται τους σωτήρες θεούς, αλλά, ενόσω προσεύχεται, αφήνει το δοιάκι [**], μαζεύει την κεραία [***] και

φεύγει από τη σκοτεινή τη θάλασσα, μαζεύοντας το μεγάλο ιστίο [3].

Ο Ησίοδος συμβουλεύει τον γεωργό, προτού οργώσει και σπείρει

στον χθόνιο Δία να προσευχηθεί και στην αγνή Δήμητρα [4]

κρατώντας τη λαβή του αρότρου. Ο Όμηρος λέει οτι ο Αίας, όταν επρόκειτο να μονομαχήσει με τον Έκτορα, ζήτησε από τους Έλληνες να προσευχηθούν στους θεούς για κείνον, και μετά, ενόσω εκείνοι προσεύχονταν, ανέλαβε τον οπλισμό του. Όταν επίσης ο Αγαμέμνων διατάζει τους μαχόμενους στρατιώτες

το δόρυ του ο καθένας ν' ακονίσει και την ασπίδα του να φτιάξει [5]

την ίδια στιγμή ζητάει από τον Δία:

Κάνε να γκρεμίσω το παλάτι του Πριάμου [6]

γιατί ο θεός είναι ελπίδα ανδρείας και όχι πρόφαση δειλίας [****].
Οι Ιουδαίοι όμως, επειδή ήταν η ημέρα του Σαββάτου, μένοντας στις θέσεις τους ακίνητοι, την ώρα που οι εχθροί συνεχώς τοποθετούσαν κλίμακες και καταλάμβαναν τα τείχη, δεν σηκώθηκαν αλλά παρέμειναν εκεί και πιάστηκαν, σαν σε μεγάλο δίχτυ, από τη δεισιδαιμονία [7].
Τέτοια είναι η δεισιδαιμονία στα λεγόμενα ανεπιθύμητα και κρίσιμα ζητήματα και περιστάσεις, και δεν είναι καθόλου καλύτερη από την αθεΐα ούτε στις ευχάριστες συνθήκες. Οι κατ' εξοχήν ευχάριστες περιστάσεις για τους ανθρώπους είναι οι γιορτές και τα συμπόσια σε ναούς, οι μυήσεις και οι μυστικές τελετές, οι προσευχές προς τους θεούς και οι προσκυνήσεις τους. Στην περίπτωση αυτή να προσέξεις οτι ο άθεος γελάει με παράφορο και σαρδόνιο γέλιο για όσα γίνονται και παρατηρεί ήσυχα στους φίλους του οτι οι άνθρωποι που νομίζουν πως αυτά γίνονται προς τιμήν των θεών πιστεύουν μάταια και αφύσικα πράγματα, δεν έχει όμως κανένα άλλο κακό. Ο δεισιδαίμων αντίθετα, αν και θέλει, δεν μπορεί να χαρεί ή να ευχαριστηθεί.

Πόλη γεμάτη με θυμίαμα
και μαζί με παιάνες και στεναγμούς [8]

είναι η ψυχή του δεισιδαίμονος. Όταν αυτός φορά στεφάνι, γίνεται ωχρός, προσφέρει θυσίες και φοβάται, προσεύχεται με παλλόμενη φωνή και θυμιατίζει με χέρια τρεμάμενα και αποδεικνύει, εν τέλει, πως ήταν ανόητος ο λόγος του Πυθαγόρα που είπε πως, όταν πλησιάζουμε τους θεούς, γινόμαστε καλύτεροι. Τότε δηλαδή οι δεισιδαίμονες βρίσκονται στην πιο αξιολύπητη και κακή κατάσταση, γιατί πηγαίνουν προς τα οικοδομήματα ή τα ιερά των θεών σαν να πλησιάζουν σε φωλιά με αρκούδες ή σε τρύπες φιδιών ή σε μυχούς που ζουν κήτη.
Έτσι λοιπόν μου δημιουργείται κατάπληξη με κείνους που χαρακτηρίζουν την αθεΐα ασέβεια, αλλά δεν χαρακτηρίζουν έτσι τη δεισιδαιμονία. Αν και ο Αναξαγόρας [9] κατηγορήθηκε για ασέβεια για το οτι είπε τον ήλιο λίθο, κανείς ωστόσο δεν χαρακτήρισε τους Κιμμέριους ασεβείς, επειδή αρνούνται εντελώς την ύπαρξη του ήλιου. Εσύ τι λες; Όποιος δεν πιστεύει [*****] στην ύπαρξη των θεών είναι ασεβής; Όποιος όμως πιστεύει πως οι θεοί είναι όπως τους θεωρούν οι δεισιδαίμονες δεν έχει πολύ πιο ασεβείς αντιλήψεις; Προσωπικά θα προτιμούσα να έλεγαν οι άνθρωποι πως εγώ δεν έχω καν γεννηθεί και οτι δεν υπάρχει Πλούταρχος παρά να πουν οτι ο Πλούταρχος είναι άνθρωπος ασταθής και ευμετάβολος, εύκολος να πέσει στην οργή, με διάθεση να επιβάλλει τιμωρία στα ασήμαντα ζητήματα και μικρολόγος.


Σημειώσεις του μεταφραστή:

[1] Στη βιογραφία του Νικία (κεφ. 23) ο Πλούταρχος αναφέρεται στο περιστατικό της έκλειψης ηλίου που δημιούργησε στον στρατηγό των Αθηναίων μεγάλο φόβο και του υπαγόρευσε την καταστροφική για τον στρατό του συμπεριφορά (κατά τη Σικελική εκστρατεία, 413π.Χ.). Ο συγγραφέας την αποδίδει στην άγνοια και τη δεισιδαιμονία του Νικία, αλλά και στο γεγονός οτι δεν είχε μαζί του κάποιον έμπειρο σύμβουλο, αφού ο Στιλβίδης, μάντης τον οποίο πάντοτε συμβουλευόταν ο Νικίας, είχε πεθάνει λίγο καιρό πριν. Για τα σχετικά γεγονότα, βλ. και Θουκυδίδης, 7, 35-87.
[2] Berg, Poet. Lyr. Gr. ii, σ. 696, Αρχίλοχος, 54.
[3] Berg, Poet. Lyr. Gr. iii, σ. 730
[4] Ησίοδος, Έργα και ημέραι 465.
[5] Όμηρος, Ιλιάς Β, 382
[6] Πρβλ. Όμηρος, Ιλιάς Β 413-414
[7] Πρόκειται για αναφορά σε περιστατικό που διαδραματίστηκε κατά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τον Πομπήιο (63 π.Χ.) ή από τον Αντώνιο (38 π.Χ.)
[8] Σοφοκλής, Οιδίπους Τύραννος 4. Πρβλ. Περί πολυφιλίας 95C, Περί της ηθικής αρετής 445D και Συμποσιακών προβλημάτων 623C.
[9] Ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος γεννήθηκε το 500 π.Χ. Το 455 π.Χ. περίπου πήγε στην Αθήνα, όπου συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Περικλή. Δίδαξε φιλοσοφία και ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο Ευριπίδης και ο Θουκυδίδης. Υποστήριξε πως αρχή των πάντων είναι ο νους, το μόνον απλούν, αμιγές και καθαρόν στοιχείο. Οι αστρονομικές του απόψεις έφεραν τον ήλιο ως διάπυρον μύδρον και τη σελήνη ως σκοτεινό σώμα στο οποίο υπήρχε ζωή. Κατηγορήθηκε για ασέβεια και μόνο με την επέμβαση του Περικλή απέφυγε τη θανατική καταδίκη. Το φημισμένο στην αρχαιότητα έργο του Περί φύσεως δεν σώθηκε. Πέθανε στην Λάμψακο το 428 π.Χ.

Σημειώσεις Ερινύας:

[*] Στο αρχαίο κείμενο: "ου γαρ γης αντίφραξις εν μέσω γενομένης φοβερόν"
[**] δοιάκι: το πηδάλιο
[***] κεραία: το ξύλο όπου προσαρμόζεται το πανί
[****] Στο αρχαίο κείμενο: "αρετής γαρ ελπίς ο θεός εστιν, ου δειλίας πρόφασις"
[*****] Στο αρχαίο κείμενο δεν χρησιμοποιείται το ρήμα "πιστεύω" αλλά "νομίζω".