Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Συγκλονιστική Καταγγελία Εναντίον του Ιατρικού Κατεστημένου στο Ιστολόγιο της ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ

Χωρίς πολλά λόγια, μια απίστευτη περιπέτεια μιας νέας γυναίκας, που πρέπει να διαβάσουν όλοι και ιδιαίτερα οι ΓΙΑΤΡΟΙ.
Ένα συγκλονιστικό ιστολόγιο, στο οποίο βλέπουμε πως:

"Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ"

Το αρχείο των άρθρων-ανακοινώσεων της Αμαλίας, συγγραφέως του ιστολογίου, ξεκινά από τις 19 Ιουλίου του 2005, με τελευταίο άρθρο-ανακοίνωση - μέχρι σήμερα - στις 7 Απριλίου 2007.

Για μετάβαση στο ιστολόγιο της Αμαλίας, πατήστε στην εικόνα παρακάτω:



Μπορεί να μην έχουμε να προσφέρουμε πολλά στην Αμαλία, εκτός ίσως από το να την ευχαριστήσουμε για το έργο που προσφέρει, γράφοντας αυτά που γράφει στο ιστολόγιό της, αλλά ας ενισχύσουμε την προσπάθειά της, που σκοπό έχει τελικά να προστατέψει όλους εμάς και ίσως να αφυπνίσει ή και να μεταστρέψει κάποιους γιατρούς από απαράδεκτες και απάνθρωπες πρακτικές, όπως διαφαίνεται και στο άρθρο της ΕΠΙΣΤΗΜΗ Η' ΧΑΡΡΥ ΠΟΤΤΕΡ ? της 25ης Ιουλίου 2005.

Σάββατο 21 Απριλίου 2007

ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΑΝΕΚΔΟΤΑ: Ιουστινιανός, Χριστιανοί, Έλληνες, Διαφθορά και Μεθοδευμένη Καταστροφή των Πολιτών του Ρωμαϊκού Κράτους

Διδακτικός, ενημερωτικός, αποκαλυπτικός και συναρπαστικός ο Προκόπιος στο βιβλίο του Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία.

Αποσπάσματα του εν λόγω βιβλίου, τα οποία αναφέρονται στη σχέση του Ιουστινιανού με τον Χριστιανισμό, τις επιπτώσεις της διακυβέρνησης και των ενεργειών του στους Έλληνες, την φαυλότητα του καθεστώτος και του ίδιου του Ιουστινιανού και τον διαφαινόμενο στόχο του να καταστρέψει τους ανθρώπους που κυβερνούσε, παραθέτω παρακάτω χωρίς σχόλια.

Ο αναγνώστης που δεν έχει εμπειρία ανάγνωσης ιστορικών πηγών, και μόνο έχει γνώση των τετριμμένων βαρετών, χρονογραφικών και ανούσιων βιβλίων "ιστορίας", τα οποία συνηθίσαμε από το σχολείο να ταυτίζουμε με το αντικείμενο της ιστορίας, θα διαπιστώσει διαβάζοντας τον Προκόπιο οτι καμιά σχέση δεν έχει αυτό που νόμιζε πως είναι η ιστορία με τις ιστορικές πηγές από τις οποίες έχει γραφεί.

Το βιβλίο είναι στο σύνολό του συναρπαστικό και τραβάει το ενδιαφέρον, όχι μόνο για τις "πιπεράτες" λεπτομέρειες της ζωής των δυο, αμφιβόλου ηθικής, γυναικών (Αντωνία και Θεοδώρα), αλλά σε μεγάλο βαθμό για τους συνειρμούς που εγείρει εξ αιτίας της ομοιότητας των τότε συμβαινόντων με πολλά σημερινά τεκταινόμενα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.

Αν λοιπόν ο αναγνώστης των παρακάτω παραγράφων βρεί σημαντικές ομοιότητες με σημερινές καταστάσεις, αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω, εκ μέρους του ... Προκοπίου, οτι είναι εντελώς συμπτωματικές.

ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΑΝΕΚΔΟΤΑ (αποσπάσματα)

Όσο για τα χρήματα των άλλων, ήταν προθυμότατος να τα οικειοποιείται ήσυχα και ωραία. Έβαζε χέρι στις ξένες περιουσίες απαξιώνοντας να προβάλει οποιαδήποτε δικαιολογία ως παραπέτασμα για να κρύψει το άδικο. Όταν όμως τα χρήματα γίνονταν δικά του, ήταν πανέτοιμος να δείξει , με την αστόχαστη γενναιοδωρία του, την περιφρόνησή του σ' αυτά και να τα σκορπίζει στους βαρβάρους εντελώς άσκοπα. Μ' ένα λόγο, ούτε ο ίδιος είχε χρήματα ούτε άφηνε κανέναν άλλο στον κόσμο να έχει, λες και δεν τον νικούσε η φιλαργυρία, αλλά τον κυριαρχούσε ο φθόνος προς εκείνους που τα είχαν. Εξορίζοντας λοιπόν τον πλούτο από τη χώρα των Ρωμαίων, έγινε πρόξενος φτώχειας για όλους.

Πάντως, ως τη στιγμή που έγινε η στάση η αποκαλούμενη του Νίκα, θεωρούσαν καλό να μαζεύουν τις περιουσίες των πλουσίων μια - μια. Όταν όμως, όπως έχω ήδη αναφέρει, συνέβη να γίνει η στάση αυτή, τότε πια, αφού δήμευσαν όλες μαζί της περιουσίες όλων σχεδόν των συγκλητικών, διαχειρίστηκαν όπως ήθελαν όλα τα κινητά και τις πιο εύφορες εκτάσεις γης. Ύστερα διάλεξαν όσα χωράφια όφειλαν να πληρώνουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο και τα απέδωσαν στους προηγούμενους κατόχους τους με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας. Συνεπώς οι άνθρωποι αυτοί, καθώς από το ένα μέρος οι φοροεισπράκτορες τους έβαζαν τη θηλιά στο λαιμό κι από το άλλο τους αφάνιζαν τα χρέη, που οι τόκοι τους έτρεχαν, σαν να λέμε, ολοένα, έζησαν χωρίς να θέλουν τη ζωή τους που έμοιαζε με αργό θάνατο.

Φαινόταν επίσης οτι είχε σταθερή πίστη στον Χριστό, αλλά κι αυτό για τον αφανισμό των υπηκόων του. Γιατί επέτρεπε στους ιερείς να παραβιάζουν πιό άφοβα τα δικαιώματα των άλλων και τους συνέχαιρε όταν καταλήστευαν τους ανθρώπους της περιοχής τους, πιστεύοντας οτι έτσι δείχνει ευσέβεια προς τα θεία. Όταν μάλιστα δίκαζε τέτοιου είδους δίκες, θεωρούσε οτι έκανε και έργο ευσέβειας, αν τα κατάφερνε να κερδίσει τη δίκη και να φύγει ανενόχλητος κάποιος που είχε αρπάξει, στ' όνομα της πίστης, κάτι που δεν του ανήκε. Πίστευε πως η δικαιοσύνη συνίσταται στο να υπερισχύουν οι ιερείς από τους αντιδίκους τους. Αυτός ο ίδιος καμάρωνε μεταχειριζόμενος το παραπέτασμα της θρησκείας όταν οικειοποιούνταν με άνομα μέσα τις περιουσίες ζωντανών και νεκρών και τις αφιέρωνε αμέσως σε κάποιον ναό για να μην επανέλθουν ποτέ πια οι τίτλοι ιδιοκτησίας σε κείνους που είχαν υποστεί το άδικο. Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στον θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους. Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας. Νόμιζε δηλαδή οτι δεν ήταν φόνος να σκοτώνει ανθρώπους που κατά τύχη δεν είχαν την ίδια πίστη μ' αυτόν.

Κατά κανόνα έμενε άγρυπνος και δεν έτρωγε ούτε έπινε ποτέ κατά κόρον, αλλά σηκωνόταν κι έφευγε έχοντας μόλις αγγίξει το γεύμα του. Κάτι τέτοια πράγματα τα θεωρούσε πάρεργο που του το είχε επιβάλει ως αγγαρεία η φύση. Συχνά μάλιστα έμενε και δυο μερόνυχτα νηστικός, ειδικά όταν το επέβαλλαν οι μέρες πριν από τη γιορτή την αποκαλούμενη Πάσχα. Τότε δηλαδή, όπως είπα, θεωρούσε καλό να νηστεύει πολλές φορές δυο μέρες και να ζει με λίγο νερό και μερικά χόρτα άγρια, κι αν τύχαινε να τον πάρει ο ύπνος για καμιά ώρα, έπειτα περνούσε την υπόλοιπη ώρα περπατώντας πάνω κάτω ασταμάτητα. Και όμως, αν διέθετε τον ίδιο αυτόν χρόνο σε καλά έργα, τα πράγματα θα είχαν φτάσει σε υψηλό σημείο ευδαιμονίας. Αλλά έτσι, καθώς χρησιμοποιούσε τη δύναμη του χαρακτήρα του για το κακό των Ρωμαίων, τα κατάφερε να κατεδαφίσει ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα.

Όσο για την Ιλλυρία και τη Θράκη ολόκληρη – που σημαίνει όλη την περιοχή από τον Ιόνιο κόλπο (Αδριατική σήμερα) ως τα προάστια του Βυζαντίου, μέσα στην οποία βρίσκονται η Ελλάδα και η χώρα των Χερρονησιωτών (Βαλκάνια) -, Ούννοι και Σκλαβηνοί και Άντες, κάνοντας επιδρομές εναντίον τους σχεδόν κάθε χρόνο αφότου ο Ιουστινιανός παρέλαβε την εξουσία, προξένησαν αγιάτρευτα κακά στους κατοίκους τους. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες ήταν, νομίζω, οι Ρωμαίοι που σκοτώνονταν ή γίνονταν σκλάβοι σε κάθε επιδρομή, ώστε η λεγόμενη "σκυθική ερημία" (η ακατοίκητη περιοχή της ανατολικής Ρωσίας όπως την περιγράφει ο Ηρόδοτος) επικράτησε στ' αλήθεια παντού σ' αυτή τη χώρα.

Αλλά και άλλους τρόπους κατόρθωσε να μηχανευτεί ο Ιουστινιανός για τη λεηλασία των υπηκόων του – τρόπους που θα εκθέσω, όσο καλύτερα μπορώ, αμέσως παρακάτω -, με τους οποίους τα κατάφερε να ληστέψει τις περιουσίες όλων, όχι όλες με μιας, αλλά λίγο - λίγο.
Πρώτ' απ' όλα διόριζε κατά κανόνα ως έπαρχο του δήμου ένα πρόσωπο που, παίρνοντας μερίδιο από το ετήσιο εισόδημα των καταστηματαρχών, τους έδινε το ελεύθερο να πουλάνε τα εμπορεύματα σε όποια τιμή ήθελαν. Το αποτέλεσμα ήταν οτι οι άνθρωποι στο Βυζάντιο αγόραζαν τα αναγκαία σε τριπλάσια τιμή και επιπλέον δεν είχαν κανέναν απολύτως στον οποίο θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν γι' αυτό. Η συνολική ζημιά που προέκυπτε από το μέτρο αυτό ήταν μεγάλη γιατί ένα μέρος από τα έσοδα αυτά πήγαινε στο αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο, αλλά κι ο αξιωματούχος που ήταν επιφορτισμένος με την είσπραξή τους ήθελε να πλουτίζει απ' αυτά. Από κει και πέρα και οι υφιστάμενοι του αξιωματούχου που είχαν αναλάβει την επονείδιστη αυτή υπηρεσία και οι καταστηματάρχες, επωφελούμενοι από το δικαίωμα της παρανομίας, προξενούσαν ανεπανόρθωτη ζημιά σ' αυτούς που είχαν ανάγκη τότε να ψωνίσουν, όχι μόνο ανεβάζοντας στο πολλαπλάσιο τις τιμές αλλά και επινοώντας κάποιες απερίγραπτες νοθείες των εμπορευμάτων.
Έπειτα εγκαθιδρύοντας πολλά από τα λεγόμενα μονοπώλια και ξεπουλώντας την ευημερία των υπηκόων του σ' αυτούς που ήθελαν να επωφεληθούν από το ανοσιούργημα αυτό, από το ένα μέρος ο ίδιος απαλλασσόταν από την ευθύνη εισπράττοντας το αντίτιμο της διαβιβάσεως κι από το άλλο παρείχε το δικαίωμα σ' αυτούς που είχαν συμβληθεί μαζί του να χειριστούν τη δουλειά όπως ήθελαν.

Αλλά και σ' όλα τ' άλλα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Ιουστινιανός τα ίδια έκανε: διάλεγε τους πιο διεφθαρμένους ανθρώπους και τους πουλούσε τα αξιώματα εισπράττοντας για αντίτιμο μεγάλα χρηματικά ποσά γιατί κανένας έντιμος άνθρωπος ή έστω και κάπως συνετός δεν θα έβαζε ποτέ στο νου του να πληρώσει με δικά του χρήματα το προνόμιο να ληστεύει αθώους ανθρώπους. Μόλις έπαιρνε ο Ιουστινιανός το χρυσάφι αυτό από τους ανθρώπους με τους οποίους τα είχε συμφωνήσει, τους παρείχε πλήρη ελευθερία να κάνουν τα πάντα εις βάρος εκείνων που βρίσκονταν στην εξουσία τους. Από κει και πέρα οι άνθρωποι αυτοί ήταν προορισμένοι να οδηγήσουν στην καταστροφή ολόκληρη την περιοχή της δικαιοδοσίας τους μαζί με τους κατοίκους της κι όλα τα πλούτη να τα έχουν πια αυτοί. Το αντίτιμο του αξιώματός τους το κατέβαλλαν σ' αυτόν που τους το είχε εκχωρήσει παίρνοντας δάνεια από την τράπεζα με πολύ υψηλούς τόκους. Γι' αυτό, όταν ανελάμβαναν τα καθήκοντά τους στις διάφορες πόλεις, δεν είχαν άλλο στο νου τους παρά πώς θα ξεπλήρωναν το χρέος στους δανειστές τους και πώς οι ίδιοι θα συγκαταλέγονταν στο εξής μεταξύ των πλουσιοτέρων, κι έτσι προξενούσαν πάντα στους πολίτες κάθε λογής συμφορές μια και οι πράξεις τους δεν συνεπάγονταν ούτε κίνδυνο κανένα ούτε δυσφήμιση. Αντίθετα, όσο περισσότερους απ' αυτούς που έπεφταν στα χέρια τους κατάφερναν να σκοτώσουν και να ληστέψουν, τόσο μεγαλύτερη δόξα τους αναλογούσε. Η ονομασία "φονιάς" και "ληστής" αντιστοιχούσε γι' αυτούς στην ονομασία "δραστήριος". Ωστόσο, μόλις ο Ιουστινιανός έπαιρνε είδηση οτι κάποιος αξιωματούχος είχε αποκτήσει μεγάλα πλούτη, έβρισκε κάποια πρόφαση για να τον παγιδέψει και να του πάρει μεμιάς όλα μαζί τα χρήματά του.

Μια μεγάλη ποσότητα σταριού είχε μεταφερθεί στο Βυζάντιο κι ενώ το μεγαλύτερο μέρος του είχε ήδη σαπίσει, ο Ιουστινιανός ανάγκασε τις πόλεις της Ανατολής ν' αγοράσουν όσο αναλογούσε στην καθεμιά, μολονότι δεν ήταν κατάλληλο για να το φάνε άνθρωποι, και τους επέβαλε μάλιστα να το πληρώσουν όχι όσο συνήθως πουλιόταν το καλύτερο σιτάρι, αλλά πολύ ακριβότερα, και εδέησαν οι αγοραστές να το αγοράσουν με μεγάλα χρηματικά ποσά σε εξαιρετικά υψηλή τιμή κι ύστερα να το πετάξουν στη θάλασσα ή σε κανέναν υπόνομο. Επειδή όμως ένα μεγάλο απόθεμα γερού σιταριού που δεν είχε ακόμα σαπίσει έμενε αποθηκευμένο εδώ, αποφάσισε να το πουλήσει κι αυτό σ' ένα μεγάλο αριθμό πόλεων που είχαν κάποια έλλειψη από σιτάρι. Έτσι διπλασίασε τα χρήματα που είχε πληρώσει το δημόσιο στα υποτελή κράτη γι' αυτό το σιτάρι. Επειδή όμως τον επόμενο χρόνο η σοδειά δεν ήτα εξίσου καλή, τα φορτία του σιταριού που έφτασαν στο Βυζάντιο δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες, Τότε ο Πέτρος (Πέτρος Βαρσύμης – εκ Συρίας), μην ξέροντας πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση, σκέφτηκε πως το καλύτερο ήταν ν' αγοράσει μεγάλες ποσότητες σταριού από τις αγροτικές περιοχές της Βιθυνίας, της Φρυγίας και της Θράκης. Χρειάστηκε λοιπόν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών να κουβαλήσουν τα φορτία με πολύ κόπο ως τη θάλασσα και να τα μεταφέρουν με μεγάλους κινδύνους στο Βυζάντιο για να εισπράξουν απ' αυτόν το χαμηλό τους αντίτιμο (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι). Η ζημιά τους ήταν τόσο μεγάλη ώστε θα ήταν ευχαριστημένοι αν τους επέτρεπαν να χαρίσουν το σιτάρι σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα και να πληρώσουν κι από πάνω για τη χάρη που θα τους έκαναν. Αυτό είναι το ασήκωτο βάρος που καθιερώθηκε να ονομάζεται "συνωνή". Αλλά ούτε έτσι επαρκούσε το σιτάρι για τις ανάγκες του Βυζαντίου και πολύς κόσμος διαμαρτυρόταν για την κατάσταση αυτή στον αυτοκράτορα και συνάμα όλοι σχεδόν οι στρατευμένοι, επειδή δεν πληρώνονταν κανονικά, γύριζαν στους δρόμους της πόλης προκαλώντας φασαρίες και ταραχή μεγάλη. Ο αυτοκράτορας τότε έδειξε πως ήταν πια οργισμένος μαζί του (με τον Πέτρο Βαρσύμη – Βαρσύμης: γιός του Σίμωνα ή γιός του Συμεών;) και ήθελε να τον απολύσει από το αξίωμά του τόσο γι' αυτά που ανέφερα όσο και επειδή είχε ακούσει οτι είχε κρυμμένα τεράστια χρηματικά ποσά που είχε καταφέρει να καταχραστεί από το δημόσιο. Και πράγματι έτσι είχαν τα πράγματα. Η Θεοδώρα όμως δεν του το επέτρεπε γιατί έτρεφε εξαιρετική αγάπη για τον Βαρσύμη, εξ' αιτίας της κακοήθειάς του, μου φαίνεται, αλλά και επειδή ήταν ασυναγώνιστος στο να καταληστεύει τον κόσμο. Η ίδια ήταν αφάνταστα σκληρή και απάνθρωπη και είχε την αξίωση όσοι την υπηρετούσαν να ταιριάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο με τον δικό της χαρακτήρα.

Μετά από αυτά έρχομαι να πω το κακό που έκαμε στους ζητιάνους και στους ανθρώπους του λαού και στους φτωχούς και στους κάθε λογής ανάπηρους. Γιατί έχω σκοπό να διηγηθώ σε επόμενα κεφάλαια όσα έχει κάμει στους ιερείς. Αρχικά λοιπόν, όπως είπα, βάζοντας στο χέρι όλα τα καταστήματα και εγκαθιδρύοντας τα λεγόμενα μονοπώλια ειδών πρώτης ανάγκης, εισέπραττε από όλους τους ανθρώπους πάνω από το τριπλάσιο της αξίας τους. Τα άλλα του έργα, επειδή μου φάνηκε πως είναι αναρίθμητα, εγώ τουλάχιστον δεν θα φιλοδοξούσα να τα απαριθμήσω ούτε καν σ' ένα βιβλίο χωρίς τέλος. Φτάνει μόνο οτι έκλεβε, με τη μεγαλύτερη απονιά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, τους καταναλωτές του ψωμιού, ανθρώπους μεροκαματιάρηδες και φτωχούς και με όλων των ειδών τις αναπηρίες, που τους ήταν αδύνατο να μην αγοράσουν. Για να έχει ο ίδιος κέρδος απ' αυτό τρία κεντηνάρια (κεντηνάριο: νομισματική μονάδα που χρησιμοποιείται για μεγάλα χρηματικά ποσά, πιθανόν 1000 λίμπρες χρυσού) το χρόνο, θεωρούσε καλό να είναι το ψωμί ακριβότερο και γεμάτο στάχτες. Γιατί ο αυτοκράτορας αυτός προχώρησε αδίστακτος ακόμα και σε μια τόσο ανόσια πράξη, όσο αυτή της αισχροκέρδειας. Όσο για τους διάφορους αξιωματούχους της επιχείρησης, οι ίδιοι αποκτούσαν, με τη δικαιολογία αυτή, κάποια μεγάλη περιουσία και συνάμα κατεργάζονταν ακατάπαυστα έναν τεχνητό λιμό απίστευτο για κείνα τα χρόνια της αφθονίας, αφού η εισαγωγή σιταριού ήταν αυστηρά απαγορευμένη κι όλοι ήταν υποχρεωμένοι ν' αγοράζουν και να τρώνε αυτό ακριβώς το ψωμί.

Από τον παλιό καιρό, οι αγρότες που είχαν τα κτήματά τους στην περιοχή των Θερμοπυλών είχαν τη φροντίδα του εκεί οχυρού και φρουρούσαν εκ περιτροπής το τείχος κάθε φορά που αναμενόταν να επιτεθούν κάποιοι βάρβαροι κατευθυνόμενοι προς την Πελοπόννησο. Τότε όμως ο εν λόγω Αλέξανδρος (Αλέξανδρος ο Ψαλίδιος, που ήταν "λογοθέτης", αξιωματικός επιφορτισμένος με την οικονομική ... αφαίμαξη των στρατιωτών, το "ψαλίδισμα" του μισθού τους) επισκέφθηκε την περιοχή και, με την πρόφαση οτι προνοεί για την ασφάλεια των Πελοποννησίων, αρνήθηκε να αναθέσει στους αγρότες τη φρούρηση του οχυρού. Εγκατέστησε λοιπόν εκεί δυο χιλιάδες περίπου στρατιώτες και όρισε οι μισθοί τους να μη χορηγούνται από το δημόσιο. Αντίθετα, με το πρόσχημα αυτό, μετέφερε στο δημόσιο όλα τα χρήματα απ' όλες τις πόλεις της Ελλάδας, τα προοριζόμενα είτε για δημοτικές ανάγκες είτε για δημόσια θεάματα, για να συντηρούνται τάχα στο εξής από τους πόρους αυτούς οι στρατιώτες. Το αποτέλεσμα ήταν οτι σ' όλη την Ελλάδα, ακόμη και στην ίδια την Αθήνα, κανένα δημόσιο κτίριο δεν επισκευάστηκε ούτε κανένα άλλο χρήσιμο έργο ήταν δυνατό να γίνει. Ο Ιουστινιανός ωστόσο, χωρίς καμιά χρονοτριβή, επικύρωσε τα μέτρα αυτά του Ψαλίδιου.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2007

Η Παλαιά Διαθήκη Διδάσκει

Πώς με το Μονοπώλιο Τροφίμων Επιτυγχάνεται η Μετατροπή των Πολιτών σε Ευγνώμονες Δούλους

Γένεσις Κεφάλαιο 47

Ελθών δέ Ιωσήφ απήγγειλε τώ Φαραώ λέγων· ο πατήρ μου καί οι αδελφοί μου καί τά κτήνη καί οι βόες αυτών καί πάντα τά αυτών ήλθον εκ γής Χαναάν καί ιδού εισιν εν γή Γεσέμ. 2 από δέ τών αδελφών αυτού παρέλαβε πέντε άνδρας καί έστησεν αυτούς εναντίον Φαραώ. 3 καί είπε Φαραώ τοίς αδελφοίς Ιωσήφ· τί τό έργον υμών; οι δέ είπαν τώ Φαραώ· ποιμένες προβάτων οι παίδές σου, καί ημείς καί οι πατέρες ημών. 4 είπαν δέ τώ Φαραώ· παροικείν εν τή γή ήκαμεν· ου γάρ εστι νομή τοίς κτήνεσι τών παίδων σου, ενίσχυσε γάρ ο λιμός εν γή Χαναάν· νύν ούν κατοικήσωμεν οι παίδές σου εν γή Γεσέμ. 5 είπε δέ Φαραώ τώ Ιωσήφ· κατοικείτωσαν εν γή Γεσέμ· ει δέ επίστη ότι εισίν εν αυτοίς άνδρες δυνατοί, κατάστησον αυτούς άρχοντας τών εμών κτηνών.

Ήλθον δέ εις Αίγυπτον πρός Ιωσήφ Ιακώβ καί οι υιοί αυτού, καί ήκουσε Φαραώ βασιλεύς Αιγύπτου. 6 καί είπε Φαραώ πρός Ιωσήφ λέγων· ο πατήρ σου καί οι αδελφοί σου ήκασι πρός σέ· ιδού η γή Αιγύπτου εναντίον σου εστίν· εν τή βελτίστη γή κατοίκισον τόν πατέρα σου καί τούς αδελφούς σου. 7 εισήγαγε δέ Ιωσήφ Ιακώβ τόν πατέρα αυτού καί έστησεν αυτόν εναντίον Φαραώ, καί ηυλόγησεν Ιακώβ τόν Φαραώ. 8 είπε δέ Φαραώ τώ Ιακώβ· πόσα έτη ημερών τής ζωής σου; 9 καί είπεν Ιακώβ τώ Φαραώ· αι ημέραι τών ετών τής ζωής μου, άς παροικώ, εκατόν τριάκοντα έτη· μικραί καί πονηραί γεγόνασιν αι ημέραι τών ετών τής ζωής μου, ουκ αφίκοντο εις τάς ημέρας τών ετών τής ζωής τών πατέρων μου, άς ημέρας παρώκησαν. 10 καί ευλογήσας Ιακώβ τόν Φαραώ εξήλθεν απ' αυτού. 11 καί κατώκισεν Ιωσήφ τόν πατέρα αυτού καί τούς αδελφούς αυτού καί έδωκεν αυτοίς κατάσχεσιν εν γή Αιγύπτω εν τή βελτίστη γή, εν γή Ραμεσσή, καθά προσέταξε Φαραώ. 12 καί εσιτομέτρει Ιωσήφ τώ πατρί αυτού καί τοίς αδελφοίς καί παντί τώ οίκω τού πατρός αυτού σίτον κατά σώμα.

13 Σίτος δέ ουκ ήν εν πάση τή γή· ενίσχυσε γάρ ο λιμός σφόδρα. εξέλιπε δέ η γή Αιγύπτου καί η γή Χαναάν από τού λιμού. 14 συνήγαγε δέ Ιωσήφ πάν τό αργύριον τό ευρεθέν εν γή Αιγύπτου καί εν γή Χαναάν τού σίτου, ού ηγόραζον, καί εσιτομέτρει αυτοίς, καί εισήνεγκεν Ιωσήφ πάν τό αργύριον εις τόν οίκον Φαραώ. 15 καί εξέλιπε πάν τό αργύριον εκ γής Αιγύπτου καί εκ γής Χαναάν. ήλθον δέ πάντες οι Αιγύπτιοι πρός Ιωσήφ, λέγοντες· δός ημίν άρτους, καί ινατί αποθνήσκομεν εναντίον σου; εκλέλοιπε γάρ τό αργύριον ημών. 16 είπε δέ αυτοίς Ιωσήφ· φέρετε τά κτήνη υμών, καί δώσω υμίν άρτους αντί τών κτηνών υμών, ει εκλέλοιπε τό αργύριον υμών. 17 ήγαγον δέ τά κτήνη αυτών πρός Ιωσήφ, καί έδωκεν αυτοίς Ιωσήφ άρτους αντί τών ίππων καί αντί τών προβάτων καί αντί τών βοών καί αντί τών όνων καί εξέθρεψεν αυτούς εν άρτοις αντί πάντων τών κτηνών αυτών εν τώ ενιαυτώ εκείνω. 18 εξήλθε δέ τό έτος εκείνο, καί ήλθον πρός αυτόν εν τώ έτει τώ δευτέρω καί είπαν αυτώ· μή ποτε εκτριβώμεν από τού κυρίου ημών; ει γάρ εκλέλοιπε τό αργύριον ημών καί τά υπάρχοντα καί τά κτήνη πρός σέ τόν κύριον, καί ουχ υπολέλειπται ημίν εναντίον τού κυρίου ημών αλλ' ή τό ίδιον σώμα καί η γή ημών. 19 ίνα ούν μή αποθάνωμεν εναντίον σου καί η γή ερημωθή, κτήσαι ημάς καί τήν γήν ημών αντί άρτων, καί εσόμεθα ημείς καί η γή ημών παίδες τώ Φαραώ· δός σπέρμα, ίνα σπείρωμεν καί ζώμεν καί μή αποθάνωμεν καί η γή ουκ ερημωθήσεται. 20 καί εκτήσατο Ιωσήφ πάσαν τήν γήν τών Αιγυπτίων τώ Φαραώ· απέδοντο γάρ οι Αιγύπτιοι τήν γήν αυτών τώ Φαραώ, επεκράτησε γάρ αυτών ο λιμός· καί εγένετο η γή τώ Φαραώ, 21 καί τόν λαόν κατεδουλώσατο αυτώ εις παίδας απ' άκρων ορίων Αιγύπτου έως τών άκρων, 22 χωρίς τής γής τών ιερέων μόνον· ουκ εκτήσατο ταύτην Ιωσήφ, εν δόσει γάρ έδωκε δόμα τοίς ιερεύσι Φαραώ, καί ήσθιον τήν δόσιν, ήν έδωκεν αυτοίς Φαραώ· διά τούτο ουκ απέδοντο τήν γήν αυτών. 23 είπε δέ Ιωσήφ πάσι τοίς Αιγυπτίοις· ιδού κέκτημαι υμάς καί τήν γήν υμών σήμερον τώ Φαραώ· λάβετε εαυτοίς σπέρμα καί σπείρατε τήν γήν, 24 καί έσται τά γεννήματα αυτής καί δώσετε τό πέμπτον μέρος τώ Φαραώ, τά δέ τέσσαρα μέρη έσται υμίν αυτοίς εις σπέρμα τή γή καί εις βρώσιν υμίν καί πάσι τοίς εν τοίς οίκοις υμών. 25 καί είπαν· σέσωκας ημάς, εύρομεν χάριν εναντίον τού κυρίου ημών καί εσόμεθα παίδες τώ Φαραώ. 26 καί έθετο αυτοίς Ιωσήφ εις πρόσταγμα έως τής ημέρας ταύτης, επί γής Αιγύπτου τώ Φαραώ αποπεμπτούν, χωρίς τής γής τών ιερέων μόνον· ουκ ήν τώ Φαραώ.

27 Κατώκησε δέ Ισραήλ εν γή Αιγύπτω επί γής Γεσέμ καί εκληρονόμησαν επ' αυτής καί ηυξήθησαν καί επληθύνθησαν σφόδρα. 28 επέζησε δέ Ιακώβ εν γή Αιγύπτω δεκαεπτά έτη· καί εγένοντο αι ημέραι Ιακώβ ενιαυτών τής ζωής αυτού εκατόν τεσσαρακονταεπτά έτη. 29 ήγγισαν δέ αι ημέραι Ισραήλ τού αποθανείν, καί εκάλεσε τόν υιόν αυτού Ιωσήφ καί είπεν αυτώ· ει εύρηκα χάριν εναντίον σου, υπόθες τήν χείρά σου υπό τόν μηρόν μου καί ποιήσεις επ' εμέ ελεημοσύνην καί αλήθειαν τού μή με θάψαι εν Αιγύπτω, 30 αλλά κοιμηθήσομαι μετά τών πατέρων μου, καί αρείς με εξ Αιγύπτου καί θάψεις με εν τώ τάφω αυτών. ο δέ είπεν· εγώ ποιήσω κατά τό ρήμά σου. 31 είπε δέ· όμοσόν μοι. καί ώμοσεν αυτώ. καί προσεκύνησεν Ισραήλ επί τό άκρον τής ράβδου αυτού.

Κυριακή 15 Απριλίου 2007

Η ΕΡΕΥΝΑ όμηρος του κέρδους

Το ΒΗΜΑ, 15/04/2007

Ερευνητικά μαγειρέματα γέρνουν την πλάστιγγα της φαρμακευτικής παραγωγής προς την πλευρά του κέρδους και όχι της κοινωνικής προσφοράς


ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΣΩΛΗ



Είναι το πιο πρόσφατο... κύμα ενός «τσουνάμι» που σαρώνει τα τελευταία χρόνια το πεδίο της ιατρικής έρευνας. Πρόκειται για μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πριν από μερικές ημέρες στο επιστημονικό έντυπο «Cancer» (δημοσίευση στο τεύχος της 1ης Απριλίου), η οποία δείχνει ότι οι κλινικές δοκιμές που αφορούν τις θεραπείες για τον καρκίνο του μαστού και χρηματοδοτούνται από τη φαρμακοβιομηχανία τείνουν να εμφανίζουν θετικότερα αποτελέσματα από εκείνες που δεν έχουν τέτοιου είδους ιδιωτική χρηματοδότηση. Οι αμερικανοί ερευνητές που τη διεξήγαγαν σημειώνουν ότι τα ευρήματά τους δημιουργούν ανησυχία σχετικά με «τον σχεδιασμό, τη διεξαγωγή και τον τρόπο δημοσίευσης των κλινικών δοκιμών». Αυτή η ανησυχία, όμως, επισημαίνουν οι ειδικοί, έχει μετατραπεί εδώ και καιρό επίσης σε «κύμα» που, όπως όλα δείχνουν, συνεχώς γιγαντώνεται. Ολοένα περισσότερες μελέτες - μία εκ των οποίων, μάλιστα, την οποία παρουσιάζει σήμερα «Το Βήμα», με ελληνική υπογραφή - μαρτυρούν μέσα από τα ευρήματά τους τον φόβο των επιστημόνων για την επέλαση του ιδιωτικού συμφέροντος στον τομέα των μελετών σχετικά με νέες θεραπείες· πρόκειται για έναν πολύ «ευάλωτο» τομέα, ο οποίος καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την υγεία, ακόμη και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Το θέμα καλύπτεται σε πολυσέλιδο άρθρο του Βήματος με τίτλο Η ΕΡΕΥΝΑ δεν είναι... τυφλή

Σάββατο 14 Απριλίου 2007

Μισαλλόδοξα Μηνύματα κατά την τελετή της Αναστάσεως στο Μοναστήρι του Μπάλα

Τα δυο παρακάτω άρθρα προέρχονται από το Patranews και θυμίζουν οτι η μισαλλοδοξία και το πάθος της εξουσίας δεν έπαψαν να βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της Εκκλησίας. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Η Εκκλησία ανέκαθεν ήταν και παραμένει ένας μηχανισμός εξουσίας και η μισαλλοδοξία είναι ένα από τα γρανάζια αυτού του μηχανισμού:


ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ... ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΑ
09/04/2007 02:29:59

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ο λόγος του ιερέα αμαύρωσε την τελετή της Αναστάσεως στο Μοναστήρι του Μπάλα. Χαρακτήρισε τους Καθολικούς "αιρετικούς" που θα μείνουν στο "πένθος", ενώ τα έβαλε και με τον Πατριάρχη. Αποδοκιμασίες και μαζική αποχώρηση.
Ένα περιστατικό το οποίο πιθανότατα δεν θα περάσει απαρατήρητο από την Ι.Μ. Πατρών έλαβε χώρα στο Μοναστήρι του Μπάλα, λίγο μετά την τελετή της Αναστάσεως, με πρωταγωνιστή τον εφημέριο και τους αγανακτισμένους πιστούς που τον αποδοκίμασαν έντονα και αποχώρησαν από τον Ιερό Ναό. Όλα αυτά εξαιτίας ενός ‘χειμαρρώδους’ λόγου του ιερέα για το νόημα της αναστάσεως, που περιελάμβανε πυρά εναντίον ετεροδόξων.
"Ας αφήσουμε τα πένθη για τους αιρετικούς: τους Καθολικούς, τους προτεστάντες, τους Ευαγγελιστές, τους Ιεχωβάδες...." αναφέρει κάποια στιγμή ο ιερέας και, παρά την διαφαινόμενη δυσαρέσκεια συνέχισε σε ακόμη πιο οξείς τόνους
"Ενώ λοιπόν πρόκειται για αιρετικούς, τολμάει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και δέχεται τον Πάπα στο Πατριαρχείο. Αυτό θα πρέπει να το εξετάσουμε...", λέει ο ιερέας και αμέσως ακούγεται η πρώτη έντονη αποδοκιμασία από Ρωμαιοκαθολικό, που βρισκόταν στην Εκκλησία προφανώς για να γιορτάσει μαζί με συγγενείς του.
"Εγώ που είμαι Ρωμαιοκαθολικός να φύγω;", φωνάζει εμφανώς εκνευρισμένος, για να πάρει την πληρωμένη απάντηση του ιερέα: "Κακώς βρίσκεστε εδώ οι καθολικοί. Να σηκωθείτε και να φύγετε!", αφήνοντας εμβρόντητο το πλήθος.
Αμέσως οι αποδοκιμασίες γενικεύτηκαν, με την λέξη "ντροπή" να ακούγεται ουκ ολίγες φορές, έστω κι αν ορισμένοι πιστοί απαντούσαν με το "άξιος!". Την σκυτάλη στην συνέχεια πήραν οι μοναχές, οι οποίες υποστήριξαν τον ιερέα τους. "Είμαστε Ορθόδοξοι!", φώναζαν και συνέχιζαν την αντιπαράθεση, την ίδια στιγμή που λίγο πριν ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία που ακολουθεί την Τελετή της Αναστάσεως, ο μισός και πλέον Ναός είχε ήδη αδειάσει, με τις αποδοκιμασίες να συνεχίζονται και στον προαύλιο χώρο.
Πάντως, οι περισσότεροι από τους παρεβρισκομένους χαρακτήρισαν μισαλλόδοξη την γλώσσα που χρησιμοποίησε ο συγκεκριμένος ιερέας, σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία οι δυο Εκκλησίες βρίσκονται σε στάδιο επαναπροσέγγισης και, συμπτωματικά, σε μια χρονιά κατά την οποία ημερολογιακά το Πάσχα συνέπεσε. Το σίγουρο είναι ότι η Ανάσταση αυτή την φορά δεν αμαυρώθηκε από τις κροτίδες.


Το ευχάριστο είναι οτι το "ποίμνιο" έδειξε, αποδοκιμάζοντας και αποχωρώντας, οτι δεν διατίθεται να δεχτεί άκριτα τα μισαλλόδοξα μηνύματα του ιερέα. Και ίσως, θα μπορούσα να πω, τέτοια επεισόδια μπορούν να είναι χρήσιμα, για την αφύπνιση του "ποιμνίου". Σύμφωνα με το άρθρο, υποστήριξη προς τον εν λόγω ιερέα υπήρξε κυρίως από τις μοναχές.

Στο επόμενο άρθρο δίνεται το όνομα του ιερέα και κάποιες λεπτομέρειες, που αφορούν την υποψηφιότητά του στη θέση του Μητροπολίτη και τις πιθανές δυσαρέσκειες...


ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΠΥΡΙΝΟ ΛΟΓΟ"
09/04/2007 01:25:18

Κατακρίνει ο εκκλησιαστικός κόσμος την συμπεριφορά του Αρχιμανδρίτη Κύριλλου Κωστόπουλου, ο οποίος στον λόγο του στον Αγιο Νικόλαο Μπάλα την Ανάσταση καταφέρθηκε εναντίον των Καθολικών. Εξετάζει το θέμα η Ιερά Μητρόπολη. Κανένα σχόλιο από το μοναστήρι.
Δυσαρέσκεια σε εκκλησιαστικούς κύκλους προκαλεί η οξεία τοποθέτηση του π. Κύριλλου Κωστόπουλου, και η ένταση που δημιούργησε, κατά την διάρκεια κηρύγματός του στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Μπάλα αμέσως μετά την τελετή της Αναστάσεως, που συνοδεύτηκε από φραστικά επεισόδια με Ρωμαιοκαθολικό και αποδοκιμασίες ακόμη και από Ορθοδόξους.
Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο υψηλά ιστάμενου και γνωστού Αρχιμανδρίτη, ο οποίος τόνισε ότι “το Πάσχα είναι ημέρα Αγάπης” ενώ ιερείς σχολίασαν πως “είναι και οι αιρέσεις ένα θέμα, αλλά δεν θα έπρεπε να σχολιαστούν τέτοια ημέρα”.
Πάντως το θέμα δεν είχε φτάσει επισήμως στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών, τέθηκε όμως υπόψη του εκπροσώπου Τύπου π. Νικολάου Σκιαδαρέση, ο οποίος και επρόκειτο να το μεταφέρει στον Μητροπολίτη Χρυσόστομο προκειμένου να διερευνηθεί εάν επρόκειτο να υπάρξει επίσημη απάντηση.
Υπενθυμίζεται ότι ο Κύριλλος Κωστόπουλος ήταν ένας εκ των πέντε προερχομένων από την Πάτρα υποψηφίων για την διαδοχή του Μητροπολίτη Νικοδήμου το 2005 (οι υπόλοιποι ήταν οι Χρύσανθος Στελλάτος, Γερβάσιος Χριστοδουλόπουλος, Συμεών Χατζής και Ιερόθεος Ζαχαρής). Είναι χαρακτηριστικό πως είναι ο μοναδικός που εξέφρασε την δυσαρέσκειά του για την επιλογή του τότε Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου κ. Χρυσοστόμου για το αξίωμα του Μητροπολίτη, ενώ ήρθε σε ευθεία ρήξη με εκπροσώπους των ΜΜΕ που κάλυπταν το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ εκείνη την εποχή επειδή “προώθησαν λύση από την Αθήνα” (!). Έτσι, είναι φυσιολογικό οι περισσότεροι από τους εκπροσώπους της τοπικής Εκκλησίας να κρατούν τις αποστάσεις τους, έστω κι αν η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Μπάλα όχι μόνο δεν τοποθετήθηκε αλλά κατά την διάρκεια του επεισοδίου επικρότησε την στάση του Αρχιμανδρίτη.

Τρίτη 10 Απριλίου 2007

Θρησκευτικά Α΄ Λυκείου: Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις...

Πολύς λόγος έχει γίνει τον τελευταίο καιρό για το βιβλίο Ιστορίας της στ΄ Δημοτικού. Είναι όμως μόνο αυτό το σχολικό βιβλίο, που πρέπει να μας απασχολεί ως προς την ποιότητα του περιεχομένου του ή μήπως η κριτική των σχολικών βιβλίων θα έπρεπε να είναι πιό σφαιρική;
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου και με ένα πρώτο φυλλογύρισμα βρέθηκα μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Το βιβλίο φέρει τον τίτλο "Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία" και είναι έργο συγγραφικής ομάδας.
Ξεκίνησα από τον πρόλογο και εκεί διαπίστωσα μια τάση των συγγραφέων να υποβάλλουν στον μαθητή το τι αισθάνθηκε και τι πρόκειται να αισθανθεί. Και για του λόγου το αληθές, παραθέτω κάποια αποσπάσματα του προλόγου:

Στο Γυμνάσιο, το θρησκευτικό μάθημα σου μίλησε για την Παλαιά, την Καινή Διαθήκη και την ιστορία της Εκκλησίας. Χάρηκες το πάνσοφο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως αυτό ξεδιπλώθηκε, διαδοχικά εξελίχθηκε και κορυφώθηκε στον ερχομό του Ιησού Χριστού και στην ίδρυση της Εκκλησίας του. Η παρουσία του Κυρίου ανάμεσά μας είναι ένα θαυμαστό και σωτήριο γεγονός...
Γνωρίσαμε τον Τριαδικό Θεό, γίναμε παιδιά του και κληρονόμοι του. Η ευτυχία μας θα είναι αιώνια...


Ο πρόλογος του βιβλίου συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο, τελειώνοντας με τη φράση "Χρειαζόμαστε την Εκκλησία και η Εκκλησία μας χρειάζεται".

Δεν μπορώ να μιλήσω εκ στόματος των μαθητών της Α΄ Λυκείου, αλλά το βρίσκω ιδιαιτέρως κουραστικό να διαβάσω όλα όσα περιλαμβάνει το βιβλίο αυτό. Κάνοντας ένα φυλλογύρισμα, το μάτι μου σταμάτησε στην παράγραφο 12 του πρώτου κεφαλαίου, με τον παράξενο τίτλο "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...". Μα τι λέει εδώ; Αμέσως παρακάτω βλέπω τον υπότιτλο "Το φοβερό μυστήριο του θανάτου". Μα, είδαν καλά τα μάτια μου; Είναι μυστήριο ο θάνατος; Μήπως είναι κάτι σαν την τελετή της βάπτισης, του γάμου ή μήπως κάτι από ευχέλαιο; Και εγώ που νόμιζα οτι θάνατος είναι απλά το βιολογικό τέλος ενός εμβίου όντος, η μετάπτωσή του από μια οργανωμένη (έμβια) κατάσταση στην αποδιοργάνωση των μερών του και την αποσύνθεση, έκανα λάθος; Για να δω τι λέει όλη η παράγραφος, πριν βγάλω βιαστικά συμπεράσματα:

12. "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν..."

α) Το φοβερό μυστήριο του θανάτου

Η συμμετοχή στο Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού βοηθάει στην κατανόηση του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου. Η ζωή είναι δώρο του Θεού, ο οποίος δημιούργησε τα πάντα "εξ ουκ όντων" (από το μηδέν) και μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο θάνατος είναι έξω από την θέληση του Θεού, δεν είναι φυσική κατάσταση, αλλά αποτέλεσμα της πτώσης, της αμαρτίας. Ζωή αληθινή είναι η παρουσία, η "ενοίκηση" του Θεού στη καρδιά του ανθρώπου, το κέντρο της ύπαρξης. Η πτώση μας χώρισε από το Θεό και αδρανοποίησε τη χάρη του μέσα μας. Αυτός ο χωρισμός που ονομάζεται πνευματικός θάνατος, προκάλεσε και το σωματικό μας θάνατο. Ο Χριστιανός, όμως, πιστεύει οτι ο σωματικός θάνατος ως γεγονός αποτελεί οικονομία του Θεού και ευεργεσία του, για να μη γίνει αθάνατο το κακό, όπως βλέπουμε και στην ευχή που ακολουθεί.

Δεν θα παραθέσω εδώ την ευχή που ακολουθεί, η οποία είναι η "ευχή εις ψυχοραγούντας" του Μικρού Ευχολογίου. Αλλά δεν θα μπορέσω να μη σχολιάσω την "παιδαγωγική" αξία του κειμένου. Τι λέει στον μαθητή η παραπάνω παράγραφος;

  • Μυστήριο η ζωή, μυστήριο και ο θάνατος. Λάθος λοιπόν νομίζουμε κάποιοι οτι πρόκειται για φυσιολογικές καταστάσεις!
  • Τα πάντα δημιουργήθηκαν από το Θεό εκ του μηδενός, δηλαδή η ύπαρξη προέκυψε από την ανυπαρξία!
  • Ο θάνατος δεν είναι φυσική κατάσταση!
  • Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της "πτώσης", της αμαρτίας!
  • Το κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου είναι η καρδιά!
  • Κάποια "πτώση" μας χώρισε απ' το Θεό και "αδρανοποίησε τη χάρη του μέσα μας"!
  • Ο παραπάνω χωρισμός μας απ' το Θεό είναι πνευματικός θάνατος και οδηγεί στον σωματικό θάνατο!
  • Ο θάνατος είναι ευεργεσία του Θεού στον άνθρωπο!
  • Ο άνθρωπος πεθαίνει για να μην γίνει αθάνατο το κακό!

Μετά από τα άκρως διδακτικά νοήματα της παραπάνω υποπαραγράφου, ακολουθεί άλλη με τίτλο "Το νόημα του θανάτου", στην οποία ο μαθητής διαβάζει τα γνωστά περί δευτέρας παρουσίας και παρατίθεται αντίστοιχο εδάφιο από την Β΄ προς Κορινθίους. Και στη συνέχεια ακολουθεί τρίτη υποπαράγραφος στην οποία, σύμφωνα με όση σοφία χωράει το δικό μου μυαλό, αναιρούνται κάποια από τα λεγόμενα της πρώτης:

γ) Η ανθρώπινη "αθανασία"

Αθάνατος είναι μόνο ο "άκτιστος" τριαδικός Θεός (Α΄ Τιμ. 6, 16). Ο άνθρωπος δεν είναι από την ίδια του τη φύση αθάνατος. Η αθανασία του χαρίστηκε από το Θεό. Αν ο Θεός έπαιρνε πίσω αυτό το δώρο, ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος θα επέστρεφαν στην ανυπαρξία. Αθανασία δεν είναι απλή επιβίωση ή συνέχεια της βιολογικής ζωής, αλλά η μετοχή στον "παράδεισο". Παράδεισος είναι η αιώνια κοινωνία με το Χριστό στη "χώρα των ζώντων". Αυτή είναι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο.

Μα, λίγο πριν το βιβλίο μας έλεγε οτι "ο θάνατος είναι έξω από την θέληση του Θεού, δεν είναι φυσική κατάσταση" και τώρα μας λέει οτι "ο άνθρωπος δεν είναι από την ίδια του τη φύση αθάνατος".
Λίγο πριν το βιβλίο μας έλεγε οτι ο θάνατος είναι "αποτέλεσμα της πτώσης, της αμαρτίας " και οτι "ως γεγονός αποτελεί οικονομία του Θεού και ευεργεσία του ", τώρα μας λέει οτι "η αθανασία του χαρίστηκε από το Θεό" και "αν ο Θεός έπαιρνε πίσω αυτό το δώρο, ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος θα επέστρεφαν στην ανυπαρξία".
Όσον αφορά τον ορισμό του Παραδείσου και τη "χώρα των ζώντων", δεν θεωρώ οτι χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός.

Στη συνέχεια το βιβλίο παραθέτει δυο εδάφια από την Νεκρώσιμη ακολουθία. Δεν λείπει και η αναφορά στα "ακέραια και άφθαρτα λείψανα" των αγίων μας και μάλιστα με φωτογραφία (της λάρνακας με το λείψανο του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο). Η τελευταία υποπαράγραφος ασχολείται με την "μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή".

Στο τέλος της παραγράφου δίνονται ερωτήσεις ως "Θέματα για συζήτηση". Το τελευταίο από αυτά τα θέματα για συζήτηση, που απευθύνεται στους δεκαπεντάχρονους μαθητές της Α΄ Λυκείου, κλείνοντας, θεωρώ σκόπιμο να το παραθέσω, άνευ σχολίων:

Πώς κατανοείς τον ακόλουθο μοναστηριακό λόγο: "Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις"!

Δευτέρα 9 Απριλίου 2007

Τα Υβριστικά Κατά των Ελλήνων Επίσημα Κείμενα της Ορθοδοξίας

Αξιέπαινος για την έκδοση του βιβλίου "Τα Υβριστικά Κατά των Ελλήνων Επίσημα Κείμενα της Ορθοδοξίας" ο εκδότης του περιοδικού Δαυλός. Από την δικτυακή τοποθεσία του περιοδικού μεταφέρω την παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου:

Eπιλογή-Κατάταξη-Eπιμέλεια-Πρόλογος-Eπίλογος-Eξώφυλλο:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι. ΛΑΜΠΡΟΥ

Απάνθισμα των ανθελληνικών αποσπασμάτων από: Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, Πατέρες της Εκκλησίας, Συναξάρια, Αγίους, Πατριάρχες-Ιεράρχες, Λειτουργικά βιβλία, Κείμενα Αναθεματισμών, Κείμενα Αφορισμών κ.λπ., κ.λπ.

Ένα βιβλίο-κομβικός σταθμός και καταλύτης στην
διαχρονική πορεία της Ελληνικής Συνείδησης.



Πολλές σκέψεις, κρίσεις, συμπεράσματα, σχόλια και ιστορικές αξιολογήσεις θα μπορούσαν να διατυπωθούν για το Απάνθισμα αυτό, άλλα θα προτιμήσουμε να περιορισθούμε εδώ σε δύο μόνο παρατηρήσεις, που κατ' απόλυτη λογική αναγκαιότητα προκύπτουν από τα κείμενα αυτά -παρατηρήσεις που φρονούμε ότι αφήνουν άναυδο ειδικά τον σημερινό Έλληνα:

Α. Την πολεμική του Χριστιανισμού κατά του Ελληνισμού, την αδιάλειπτα συνεχιζόμενη ως σήμερα, καμμία ιστορική αλλαγή, πολιτισμική εξέλιξη ή πολιτική πρόοδος δεν στάθηκαν ικανές να την αμβλύνουν, να την μετριάσουν, να την σταματήσουν. Η μόνη ερμηνεία που μπορεί να δοθεί στο παράδοξο αυτό και μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας είναι προφανής: Ο Ελληνισμός, δηλαδή ο τρόπος σκέψης και ζωής που διαμόρφωσαν οι προχριστιανικοί Έλληνες, υπήρξε το μοναδικό εμπόδιο για την επιβολή του ασιατικού δογματισμού από την εμφάνιση του και στους πρώτους αιώνες της επικράτησης του και αποτελεί και σήμερα τον μοναδικό «κίνδυνο», που, αν σταματήσει ο διωγμός και ή απαξίωση του, μπορεί να ανασυγκροτηθεί και να κλονίσει και κατάργηση την ιδεολογική κυριαρχία του• επομένως ή επαγρύπνηση και ή συνεχής πολεμική του Χριστιανισμού κατά του Ελληνισμού αποτελούν ζωτικής σημασίας πολιτική του πρώτου, από την επιτυχία της οποίας εξαρτάται ή ιστορική του επιβίωση.

Β. Η επίσημη ονομαστική επίθεση κατά των Ελλήνων από Έλληνες κληρικούς στις εκκλησίες της Ελλάδος αποτελεί μία πραγματικότητα επίσης πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά, που, αν δεν ήταν γνωστή τοις πάσι, προφανής και αυταπόδεικτη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Όμως με διαρκή και απεριορίστως ισχύουσα εντολή της 'Εκκλησίας της Ελλάδος όλοι οι Έλληνες κληρικοί εξαπολύουν σχεδόν καθημερινά την επίθεση αυτή και όλοι οι Έλληνες πιστοί την υφίστανται επί αιώνες, χωρίς ποτέ κάποιος να αντίδραση στο παραμικρό.

Κυριακή 8 Απριλίου 2007

Η ΟΟΔΕ και οι Έλληνες

ΟΟΔΕ σημαίνει "Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας" και η διεύθυνσή της στο διαδίκτυο είναι:

http://www.oodegr.com/

Οι συμμετέχοντες στην ΟΟΔΕ ισχυρίζονται τα παρακάτω:

"Είμαστε μία ομάδα Ορθοδόξων Χριστιανών, που αποτελείται από ιδιώτες διαφόρων ηλικιών και επαγγελμάτων. Κάποιοι από εμάς προερχόμαστε από διάφορες χώρες και θρησκείες, αλλά η επαφή μας με την ανωτερότητα του Ορθόδοξου δόγματος, μας οδήγησε να ασπαστούμε την Ορθόδοξη πίστη, την αγνή πίστη των Αποστόλων και των αγίων. Δεν αποτελούμε κάποιο επίσημο όργανο της Εκκλησίας, ούτε ανήκουμε όλοι σε κάποια συγκεκριμένη Ενορία. Η προσπάθειά μας είναι αυθόρμητη, από το περίσσευμα του κατά Χριστόν ζήλου μας. Είμαστε απλά αρθρογράφοι σε ένα ηλεκτρονικό Ορθόδοξο περιοδικό..."

Στις σελίδες τους παραθέτουν επιστολή του π. Γεωργίου Μεταλληνού , η οποία έχει ως εξής:

Προς την Ο.Ο.Δ.Ε.

Αγαπητέ κ. Θωμά Δρίτσα,
Θέλω να σας ευχαριστήσω, διότι μου κάνετε την τιμή να μου στέλνετε τα δημοσιεύματά σας. Τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και τα μελετώ με προσοχή, διότι θίγετε καίρια θέματα της σύγχρονης πραγματικότητας, αναιρείτε μυθώδεις αναφορές σ’ αυτά, και κυρίως σε όσα αφορούν την σχέση Χριστιανισμού-Ελληνισμού, και φέρνετε στην επιφάνεια σπουδαία στοιχεία από την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, προβάλλοντας τις πηγές και ερμηνεύοντάς τες με βαθειά γνώση και ορθότητα. Η προσφορά σας, συνεπώς, είναι σημαντική για τον ενδιαφερόμενο να γνωρίσει την αλήθεια στο χώρο της παράδοσης και του πολιτισμού μας.
Προ πάντων όμως θέλω να σας συγχαρώ για την ορθότητα των θέσεών σας στα θέματα της Ορθοδόξου πίστεως και θεολογικής μας παραδόσεως. Δεν έχω επισημάνει αστοχία ακόμη και εύχομαι να μην γίνει αυτό ούτε στο μέλλον. Θεολογείτε ορθοδόξως και προσεγγίζετε την πατερική μας παράδοση με ορθά κριτήρια, ερμηνεύοντας, όχι απλώς μεταφράζοντάς την, με ακρίβεια και σαφήνεια. Χαίρω, λοιπόν, διότι ορθοδοξείτε και σας εύχομαι να συνεχίσετε έτσι. Όλοι μας χρειαζόμεθα την συμβολή σας, διότι ο αγώνας της αλήθειας είναι κοινός και ο ένας χρειάζεται την βοήθεια του άλλου.
Με θερμές ευχές



Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής
Πανεπιστημίου Αθηνών.


(Παραλαβή επιστολής: 20-10-2005).


Με λίγα λόγια, η δράση και τα λεγόμενα των μελών της ΟΟΔΕ τυγχάνουν της εγκρίσεως, τουλάχιστον, του Γ. Μεταλληνού. Η δικτυακή τοποθεσία της ΟΟΔΕ περιλαμβάνει πάρα πολλές σελίδες, σε μεγάλο βαθμό "απολογητικού" χαρακτήρα, και θα ήταν υπερβολικά χρονοβόρο να ασχοληθεί κάποιος μόνος του με το σύνολο των σελίδων. Έτσι, εδώ, σκοπεύω να παραθέσω και να σχολιάσω κάποια σημεία σελίδων, οι οποίες αναφέρονται στην ονομασία της χώρας μας με το όνομα "Ελλάδα" και των κατοίκων της με τον προσδιορισμό "Έλληνες". Πιό συγκεκριμένα, οι σελίδες που θα αναφερθώ εδώ βρίσκονται στην ενότητα "Τουρκοκρατία". Ένα από τα άρθρα τιτλοφορείται:

Ο πράκτορας του Ναπολέοντα Κοραής κατά της Ρωμηοσύνης, και η "Ελληνική Νομαρχία"

και εισαγωγικά γράφει τα εξής ενδιαφέροντα:

Πώς προκύψαμε από Ρωμηοί: "Έλληνες"; Γιατί σήμερα μερικοί ανιστόρητοι λένε ότι οι Έλληνες είναι "υπόδουλοι" στην Κωνσταντινούπολη; Από πού "εισήχθη" στη χώρα μας ο ξενόφερτος "Διαφωτισμός"; Τι ρόλο έπαιξαν κατά της χώρας μας και της Εκκλησίας ο Κοραής και ο Ναπολέων; Τι παραμύθι έχουν καταπιεί οι σημερινοί "Εκσυγχρονιστές" και "Διαφωτιστές" που παπαγαλίζουν ανιστόρητες και αφιλοσόφητες Δυτικές ανοησίες; Για όλες αυτές τις απαντήσεις, θα βρείτε διαφωτιστικό το παρακάτω κειμενάκι. Είναι μεταφρασμένο από την καθαρεύουσα σε απλή γλώσσα, από τον πρόλογο της β΄ έκδοσης του βιβλίου: "ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ" εκδόσεις Δομός δεύτερη έκδοση, του π. Ι. Ρωμανίδη, γραμμένο το Πάσχα του 1989 ως πρόλογος. Είναι ένα τμήμα του προλόγου, που θεωρήσαμε χρήσιμο να γίνει ευρύτερα γνωστό σε κάθε Ρωμηό.

Στο παραπάνω άρθρο δίνεται σύνδεσμος για άλλο άρθρο, παρεμφερές με αυτό, το οποίο τιτλοφορείται:

Πώς ο Ναπολέων ονόμασε τους Ρωμαίους: "Έλληνες"

Εισαγωγικά στο άρθρο διαβάζουμε τα εξής:

Από πού ξεκίνησε ο ισχυρισμός, ότι δήθεν "οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Ρωμαίους για χιλιετηρίδες"; Πώς οι Ρωμαίοι ονομάσθηκαν "Έλληνες"; Ποια συμφέροντα ευγενών ικανοποίησε αυτή η ανιστόρητη ενέργεια; Τι δολοπλοκίες έγιναν για να επιτευχθεί αυτή η ψευδής ονομασία; Ποιος ο ρόλος του Ρήγα, του Κοραή και του Ναπολέοντα; Ποια η σχέση της Γαλλικής Επανάστασης με όλα αυτά; Σε ποια ανιστόρητη περιπέτεια ενεπλάκησαν οι Ρωμαίοι της Ελλάδος; Ποιων τα ξένα συμφέροντα εξυπηρετούν οι σημερινοί Νεοπαγανιστές που διαδίδουν αυτό το παραμύθι;

Και στη συνέχεια πριν από το κυρίως άρθρο γίνεται ξανά παραπομπή στο ίδιο βιβλίο του π. Ι. Ρωμανίδη.
Στο κυρίως άρθρο γράφεται μεταξύ άλλων:

Όπως είναι γνωστό, για πολλούς αιώνες οι βασιλιάδες και ευγενείς της Ευρώπης, όπως και οι Οθωμανοί, κυβερνούσαν τεράστιους πληθυσμούς υπόδουλων Ρωμαίων, γι' αυτό και φοβούνταν το ενδεχόμενο γενικής εξεγέρσεως της Ρωμαιοσύνης στη Δύση και την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο τέθηκαν ευνοϊκά απέναντι στη λεγόμενη "Ελληνική" επανάσταση, και αυτό, μόνο όταν εξασφάλισαν τον αρχαιοελληνικό προσανατολισμό της, και την αντίθεσή της στη Ρωμαιοσύνη και την πρωτεύουσά της Κωνσταντινούπολη. Άλλωστε και η ευνοϊκή στάση του τσάρου, εξηγείται από το γεγονός ότι δια της Ελληνικής επαναστάσεως δεν προσβάλλονταν οι διεκδικήσεις του επί της Κωνσταντινούπολης, και οι "Έλληνες" δεν αποτελούσαν εμπόδιο στα σχέδιά του. Εγκαίρως ο Ναπολέων είχε εξηγήσει σ' αυτόν, ότι "οι αρχαίοι Έλληνες" επρόκειτο να επαναστατήσουν εναντίον των Τούρκων, αλλά και κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Μάλιστα, πολλοί από τους υπόδουλους, αφού πείσθηκαν ότι δεν πρόκειται ως Ρωμαίοι να τύχουν συμπαράστασης από τις μεγάλες δυνάμεις, και ότι μόνο παριστάνοντας τους αρχαίους Έλληνες μπορούν να ελπίζουν σε αυτή τη συμπαράσταση, αποφάσισαν να συμμορφωθούν. Αυτό άλλωστε εννοούσε ο Κωστής Παλαμάς γράφοντας: «Έλληνες για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί».
Ο Ναπολέων και το επιτελείο του, επέλεξαν το όνομα "Έλληνες" για το υπό ίδρυσιν έθνος, ήδη από το 1801, επιβεβαιώνοντάς το αυτό το 1806. Και αυτό για να παραμείνει το όνομα "Γραικός" (με το οποίο από το έτος 794 οι Φράγκοι ονόμαζαν τους ανατολικούς Ρωμαίους για να τους διακρίνουν από τους Δυτικούς), για το τμήμα εκείνο των Ρωμαίων το οποίο αποφασίσθηκε να διαδραματίσει τον ρόλο των τυράννων. Έτσι θα εμφανιζόταν ότι οι "Έλληνες" του υπό ίδρυσιν έθνους, ζητούσαν να ελευθερωθούν από τους Ρωμαίους της Κωνσταντινούπολης.


Απίστευτο! Σύμφωνα με την ΟΟΔΕ και κατά συνέπεια τον Γ. Μεταλληνό, και πιθανότατα όχι ασύμφωνα με την Εκκλησία της Ελλάδος, εκτός και αν η επίσημη εκκλησία, δια του αρχιεπισκόπου, δηλώσει οτι δεν εγκρίνει τα λεγόμενα της ΟΟΔΕ, εμείς, που κατοικούμε στην Ελλάδα δεν έπρεπε να λεγόμαστε Έλληνες, δηλαδή είμαστε κατά κάποιο τρόπο σφετεριστές του ονόματος εκείνων των "αρχαίων Ελλήνων". Και αυτό συνέβη, όπως ισχυρίζεται το άρθρο, για να εξυπηρετηθούν ξένα συμφέροντα.
Σύμφωνα με αυτούς τους κυρίους, εμείς δεν είμαστε Έλληνες, αλλά Ρωμαίοι. Και θα μπορούσαμε να λεγόμαστε και Γραικοί (όπως μας αποκαλούν οι ξένοι – Greek = Γραικός), αλλά ονομαστήκαμε Έλληνες για να παριστάνουμε τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, ώστε, εμείς και μόνο εμείς να διεκδικούμε λιγότερα εδάφη από αυτά που θα διεκδικούσαμε ως Ρωμαίοι και να μην υπάρξει μια μαζικότερη και πιο εκτεταμένη επανάσταση του συνόλου των ... Ρωμαίων!

Ιδιοφυές ... το τερατούργημα της ΟΟΔΕ.

Ας δούμε τι μας λέει μια από τις ιστορικές πηγές, από την εποχή ακόμα του Ιουστινιανού, για τον προσδιορισμό "Γραικός": Ο Προκόπιος στο βιβλίο του Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία, αναφερόμενος στα κακά που προξένησαν οι αυτοκράτορες Ιουστινιανός και Θεοδώρα στους υπηκόους τους, αναφέρει τα παρακάτω για τους Γραικούς (το απόσπασμα που παραθέτω προέρχεται από το βιβλίο του Προκοπίου, όπως εκδίδεται από τις εκδόσεις Άγρα, σε μετάφραση Αλόης Σιδέρη):

Προκοπίου Ανέκδοτα

Αλλά και με άλλες πολλές και διάφορες ζημιές καταπονούσαν τους στρατιώτες, σαν ένα είδος συνεχιστές των πολεμικών κινδύνων: Άλλους κατηγορούσαν οτι ήταν Γραικοί σαν να ήταν των αδυνάτων αδύνατο να αναδειχθεί γενναίος ένας άνθρωπος που κατάγεται από την Ελλάδα.

Και σε υποσημείωση του βιβλίου διαβάζουμε οτι "Η περιφρονητική χρήση του όρου Γραικοί επισημαίνεται συχνά από τον Προκόπιο, π.χ. στο Βιβλ. IV. xxvii. 38."

Το παραπάνω δείχνει, αν μη τι άλλο, οτι οι Έλληνες αποκαλούνταν με υποτιμητικό νόημα Γραικοί από τους ... Ρωμαίους, τουλάχιστον επί Ιουστινιανού, και δυστυχώς, στη διάρκεια των αιώνων κατά τους οποίους ήταν υπόδουλοι, το υποτιμητικό αυτό όνομα, συνήθισαν και οι ίδιοι να το δέχονται ως προσδιορισμό της ταυτότητάς τους.

Μετά από την μικρή αυτή παρένθεση για τον όρο "Γραικός", επανέρχομαι στα λεγόμενα της ΟΟΔΕ, που και σε άλλες περιπτώσεις έχουν εκφραστεί από εκπροσώπους της εκκλησίας, πχ στην απάντηση του Μητροπολίτη Σικάγου Ιακώβου προς την μικρή Προμηθέα, τον ακούσαμε να λέει οτι "... Εαν ο Πατριάρχης με τον Σουλτάνον έκαμαν μιαν συμμαχίαν, διότι ο Σουλτάνος έδωσε ορισμένα προνόμια στον Πατριάρχη τότε, ήταν ανάγκη να κάνει αυτό, διότι ήσαν 400 χρόνια δούλοι και έπρεπε, όχι να παίρνουν οδηγίες, αλλά να προφυλλάσσονται από κάθε συμβουλή ή από κάθε κίνδυνο, που θα έφερνε σφαγές και οτιδήποτε άλλο διωγμό των Ελλήνων, Χριστιανών πλέον. Διότι δεν υπήρχαν πλέον οι αρχαίοι Έλληνες.".

Περίεργες απόψεις, σχετικές με τον όρο "Έλλην", ο Γ. Μεταλληνός έχει εκφράσει και στη συνέντευξή του, μέρος της οποίας έχω ήδη παρουσιάσει στο άρθρο "Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθία και Γ. Μεταλληνός".

Αν τώρα έτσι έχουν τα πράγματα, σύμφωνα με τα λεγόμενα κάποιων εκπροσώπων της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, τότε αυτοί οφείλουν να μας απαντήσουν στο εξής ερώτημα:

Αν εμείς δεν έχουμε σχέση ή δεν είμαστε απόγονοι, έστω και σε κάποιο βαθμό, εκείνων των αρχαίων Ελλήνων, τότε, τι έγιναν εκείνοι οι Έλληνες; Πότε έλαβε χώρα η συντριπτική γενοκτονία που τους εξαφάνισε και έπαψαν να υπάρχουν, και από ποιούς πραγματοποιήθηκε αυτή η γενοκτονία; Ποιοί είναι οι εγκληματίες, οι οποίοι θα πρέπει να επιβαρυνθούν ιστορικά με την γενοκτονία των Ελλήνων; Αν πάλι δεν υπήρξε τέτοια συντριπτική γενοκτονία, οπότε εμείς είμαστε - τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό - απόγονοι εκείνων των Ελλήνων, προς τι αυτή η σπουδή τους να μας πείσουν οτι λάθος λεγόμαστε Έλληνες;

Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι από όλα αυτά, είναι οτι ο όρος Έλλην παραμένει πολύ δυσάρεστος, αποδιοπομπαίος θα έλεγα, για κάποιους τουλάχιστον εκπροσώπους της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τετάρτη 4 Απριλίου 2007

Παλαιά Διαθήκη - Καινή Διαθήκη: Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Όπως είναι γνωστό, η "Αγία Γραφή" περιλαμβάνει την Παλαιά Διαθήκη και την Καινή Διαθήκη. Αλλά τι σημαίνει "διαθήκη" και τι σημασία έχει αυτή η λέξη στα βιβλία της "Αγίας Γραφής";
Βέβαια, πρόκειται για μια καθαρά Ελληνική λέξη, που η έννοιά της είναι:

1 διάθεσις της περιουσίας κατά την θέλησιν του αποθνήσκοντος κατόχου.
2 σύμβασις, συμφωνία
Ετυμολογία: διαθήκη < διατίθημι

Δεν έχει αλλάξει η έννοια της λέξης από τα αρχαία χρόνια, αλλά αν την ψάξουμε σε ένα νεοελληνικό λεξικό, μπορεί να βρούμε ειδική, εκ των υστέρων βέβαια, ερμηνεία για την έκφραση "Παλαιά Διαθήκη" και ειδικά για την "Καινή Διαθήκη" (βρήκα σε λεξικό οτι η Καινή Διαθήκη είναι συμφωνία του Ιησού Χριστού με την ανθρωπότητα), ώστε να μην αναρωτιέται το ποίμνιο. Να μην αναρωτιέται τι;
Μα βέβαια μια διαθήκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει δυο συμβαλλόμενα μέρη: Το ένα είναι ο διαθέτης και το άλλο περιλαμβάνει τους κληρονόμους ή αποδέκτες της συμφωνίας. Επιπλέον μια διαθήκη-συμφωνία περιλαμβάνει το "αντικείμενο" της σύμβασης ή της κληρονομιάς και πιθανόν κάποιους όρους, που θα πρέπει να τηρήσουν οι ευνοούμενοι αυτής της σύμβασης:
Όσον αφορά τον διαθέτη-κληροδότη είναι ολοφάνερο οτι πρόκειται στην μεν Παλαιά Διαθήκη για τον "Κύριο", τον Θεό Γιαχβέ, στην δε Καινή και πάλι πρόκειται για τον Θεό Γιαχβέ με την μεσιτεία του υιού του Ιησού. Για τους αποδέκτες-κληρονόμους, όπως και για το "αντικείμενο", το οποίο μεταβιβάζεται μέσω της διαθήκης, χρειάζεται μια αναζήτηση. Ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο είναι οι όροι της διαθήκης: υπάρχουν όροι και αν ναι ποιοί είναι αυτοί;

Ας πάρουμε πρώτα την Παλαιά διαθήκη: αν ψάξουμε στο κείμενο τη λέξη "διαθήκη" θα την εντοπίσουμε πάμπολλες φορές είτε σαν συμφωνία μεταξύ του "Κυρίου" με τον περιούσο λαό του είτε σαν συμφωνία μεταξύ ανθρώπων. Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή που μας ενδιαφέρει εδώ. Ας δούμε κάποια διαφωτιστικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης:

Γένεσις, Κεφάλαιο 15

Μετά δέ τά ρήματα ταύτα εγενήθη ρήμα Κυρίου πρός Άβραμ εν οράματι, λέγων· μή φοβού Άβραμ, εγώ υπερασπίζω σου· ο μισθός σου πολύς έσται σφόδρα. 2 λέγει δέ Άβραμ· δέσποτα Κύριε, τί μοι δώσεις; εγώ δέ απολύομαι άτεκνος· ο δέ υιός Μασέκ τής οικογενούς μου, ούτος Δαμασκός Ελιέζερ. 3 καί είπεν Άβραμ· επειδή εμοί ουκ έδωκας σπέρμα, ο δέ οικογενής μου κληρονομήσει μοι. 4 καί ευθύς φωνή Κυρίου εγένετο πρός αυτόν λέγουσα· ου κληρονομήσει σε ούτος, αλλ' ός εξελεύσεται εκ σού, ούτος κληρονομήσει σε. 5 εξήγαγε δέ αυτόν έξω καί είπεν αυτώ· ανάβλεψον δή εις τόν ουρανόν καί αρίθμησον τούς αστέρας, ει δυνήση εξαριθμήσαι αυτούς. καί είπεν· ούτως έσται τό σπέρμα σου. 6 καί επίστευσεν Άβραμ τώ Θεώ, καί ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην. 7 είπε δέ πρός αυτόν· εγώ ο Θεός ο εξαγαγών σε εκ χώρας Χαλδαίων, ώστε δούναί σοι τήν γήν ταύτην κληρονομήσαι. 8 είπε δέ, Δέσποτα Κύριε, κατά τί γνώσομαι ότι κληρονομήσω αυτήν; 9 είπε δέ αυτώ· λάβε μοι δάμαλιν τριετίζουσαν καί αίγα τριετίζουσαν καί κριόν τριετίζοντα καί τρυγόνα καί περιστεράν. 10 έλαβε δέ αυτώ πάντα ταύτα καί διείλεν αυτά μέσα καί έθηκεν αυτά αντιπρόσωπα αλλήλοις, τά δέ όρνεα ου διείλε. 11 κατέβη δέ όρνεα επί τά σώματα, επί τά διχοτομήματα αυτών, καί συνεκάθησεν αυτοίς Άβραμ. 12 περί δέ ηλίου δυσμάς έκστασις επέπεσε τώ Άβραμ, καί ιδού φόβος σκοτεινός μέγας επιπίπτει αυτώ. 13 καί ερρέθη πρός Άβραμ· γινώσκων γνώση ότι πάροικον έσται τό σπέρμα σου εν γή ουκ ιδία, καί δουλώσουσιν αυτούς καί κακώσουσιν αυτούς καί ταπεινώσουσιν αυτούς τετρακόσια έτη. 14 τό δέ έθνος, ώ εάν δουλεύσωσι, κρινώ εγώ· μετά δέ ταύτα εξελεύσονται ώδε μετά αποσκευής πολλής. 15 σύ δέ απελεύση πρός τούς πατέρας σου εν ειρήνη, τραφείς εν γήρα καλώ. 16 τετάρτη δέ γενεά αποστραφήσονται ώδε· ούπω γάρ αναπεπλήρωνται αι αμαρτίαι τών Αμορραίων έως τού νύν. 17 επεί δέ ο ήλιος εγένετο πρός δυσμάς, φλόξ εγένετο, καί ιδού κλίβανος καπνιζόμενος καί λαμπάδες πυρός, αί διήλθον ανά μέσον τών διχοτομημάτων τούτων. 18 εν τή ημέρα εκείνη διέθετο Κύριος τώ Άβραμ διαθήκην λέγων· τώ σπέρματί σου δώσω τήν γήν ταύτην, από τού ποταμού Αιγύπτου έως τού ποταμού τού μεγάλου, ποταμού Ευφράτου, 19 τούς Κεναίους καί τούς Κενεζαίους καί τούς Κεδμωναίους 20 καί τούς Χετταίους καί τούς Φερεζαίους καί Ραφαείν καί τούς Αμορραίους καί τούς Χαναναίους καί τούς Ευαίους καί τούς Γεργεσαίους καί τούς Ιεβουσαίους.

Εδώ βλέπουμε τον "Κύριο" να διαθέτει με την διαθήκη του, άνευ όρων, στο "σπέρμα" (απογόνους) του Άβραμ, τον οποίο αργότερα (σε άλλο κεφάλαιο) θα μετονομάσει σε Αβραάμ, την γη από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη, που όπως ο ίδιος ομολογεί είναι γη στην οποία κατοικούν άλλοι, τους οποίους και κατονομάζει στο τέλος αυτού του κεφαλαίου. Η "διαθήκη" αυτή εκφωνείται από τον "Κύριο" εν μέσω διαμελισμένων πτωμάτων ζώων, ορνέων και φωτιάς, σε ένα σκηνικό τρόμου.
Αλλά δεν τελειώνει εδώ η "Παλαιά Διαθήκη", όσον αφορά το ζήτημα της διαθήκης:

Γένεσις, Κεφάλαιο 17

Εγένετο δέ Άβραμ ετών ενενηκονταεννέα, καί ώφθη Κύριος τώ Άβραμ καί είπεν αυτώ· εγώ ειμι ο Θεός σου· ευαρέστει ενώπιον εμού καί γίνου άμεμπτος, 2 καί θήσομαι τήν διαθήκην μου ανά μέσον εμού καί ανά μέσον σού καί πληθυνώ σε σφόδρα. 3 καί έπεσεν Άβραμ επί πρόσωπον αυτού, καί ελάλησεν αυτώ ο Θεός λέγων· 4 καί εγώ ιδού η διαθήκη μου μετά σού, καί έση πατήρ πλήθους εθνών, 5 καί ου κληθήσεται έτι τό όνομά σου Άβραμ, αλλ' έσται τό όνομά σου Αβραάμ, ότι πατέρα πολλών εθνών τέθεικά σε. 6 καί αυξανώ σε σφόδρα σφόδρα καί θήσω σε εις έθνη, καί βασιλείς εκ σού εξελεύσονται. 7 καί στήσω τήν διαθήκην μου ανά μέσον σού καί ανά μέσον τού σπέρματός σου μετά σέ, εις τάς γενεάς αυτών, εις διαθήκην αιώνιον, είναί σου Θεός καί τού σπέρματός σου μετά σέ. 8 καί δώσω σοι καί τώ σπέρματί σου μετά σέ τήν γήν, ήν παροικείς, πάσαν τήν γήν Χαναάν, εις κατάσχεσιν αιώνιον καί έσομαι αυτοίς εις Θεόν. 9 καί είπεν ο Θεός πρός Αβραάμ· σύ δέ τήν διαθήκην μου διατηρήσεις, σύ καί τό σπέρμα σου μετά σέ εις τάς γενεάς αυτών. 10 καί αύτη η διαθήκη, ήν διατηρήσεις, ανά μέσον εμού καί υμών καί ανά μέσον τού σπέρματός σου μετά σέ εις τάς γενεάς αυτών· περιτμηθήσεται υμών πάν αρσενικόν, 11 καί περιτμηθήσεσθε τήν σάρκα τής ακροβυστίας υμών, καί έσται εις σημείον διαθήκης ανά μέσον εμού καί υμών. 12 καί παιδίον οκτώ ημερών περιτμηθήσεται υμίν, πάν αρσενικόν εις τάς γενεάς υμών, ο οικογενής καί ο αργυρώνητος, από παντός υιού αλλοτρίου, ός ουκ έστιν εκ τού σπέρματός σου. 13 περιτομή περιτμηθήσεται ο οικογενής τής οικίας σου καί ο αργυρώνητος, καί έσται η διαθήκη μου επί τής σαρκός υμών εις διαθήκην αιώνιον. 14 καί απερίτμητος άρσην, ός ου περιτμηθήσεται τήν σάρκα τής ακροβυστίας αυτού τή ημέρα τή ογδόη, εξολοθρευθήσεται η ψυχή εκείνη εκ τού γένους αυτής, ότι τήν διαθήκην μου διεσκέδασε.
15 Καί είπεν ο Θεός τώ Αβραάμ· Σάρα η γυνή σου ου κληθήσεται τό όνομα αυτής Σάρα, αλλά Σάρρα έσται τό όνομα αυτής. 16 ευλογήσω δέ αυτήν, καί δώσω σοι εξ αυτής τέκνον· καί ευλογήσω αυτό, καί έσται εις έθνη, καί βασιλείς εθνών εξ αυτού έσονται. 17 καί έπεσεν Αβραάμ επί πρόσωπον αυτού καί εγέλασε καί είπεν εν τή διανοία αυτού λέγων· ει τώ εκατονταετεί γενήσεται υιός; καί ει η Σάρρα ενενήκοντα ετών τέξεται; 18 είπε δέ Αβραάμ πρός τόν Θεόν· Ισμαήλ ούτος ζήτω εναντίον σου. 19 είπε δέ ο Θεός πρός Αβραάμ· ναί· ιδού Σάρρα η γυνή σου τέξεταί σοι υιόν, καί καλέσεις τό όνομα αυτού Ισαάκ, καί στήσω τήν διαθήκην μου πρός αυτόν εις διαθήκην αιώνιον, είναι αυτώ Θεός καί τώ σπέρματι αυτού μετ' αυτόν. 20 περί δέ Ισμαήλ ιδού επήκουσά σου· καί ιδού ευλόγηκα αυτόν καί αυξανώ αυτόν καί πληθυνώ αυτόν σφόδρα· δώδεκα έθνη γεννήσει καί δώσω αυτόν εις έθνος μέγα. 21 τήν δέ διαθήκην μου στήσω πρός Ισαάκ, όν τέξεταί σοι Σάρρα εις τόν καιρόν τούτον, εν τώ ενιαυτώ τώ ετέρω. 22 συνετέλεσε δέ λαλών πρός αυτόν καί ανέβη ο Θεός από Αβραάμ.
23 Καί έλαβεν Αβραάμ Ισμαήλ τόν υιόν εαυτού καί πάντας τούς οικογενείς αυτού καί πάντας τούς αργυρωνήτους καί πάν άρσεν τών ανδρών τών εν τώ οίκω Αβραάμ καί περιέτεμε τάς ακροβυστίας αυτών εν τώ καιρώ τής ημέρας εκείνης, καθά ελάλησεν αυτώ ο Θεός. 24 Αβραάμ δέ ενενηκονταεννέα ήν ετών, ηνίκα περιετέμετο τήν σάρκα τής ακροβυστίας αυτού. 25 Ισμαήλ δέ ο υιός αυτού ήν ετών δεκατριών, ηνίκα περιετέμετο τήν σάρκα τής ακροβυστίας αυτού. 26 εν δέ τώ καιρώ τής ημέρας εκείνης περιετμήθη Αβραάμ καί Ισμαήλ ο υιός αυτού· 27 καί πάντες οι άνδρες τού οίκου αυτού καί οι οικογενείς αυτού καί οι αργυρώνητοι εξ αλλογενών εθνών, περιέτεμεν αυτούς.


Στο κεφάλαιο 17 λοιπόν, ο "Κύριος" επαναλαμβάνει την υπόσχεσή του στον Άβραμ, τον οποίο μετονομάζει Αβραάμ, αλλά εδώ του διαθέτει "πάσαν τήν γήν Χαναάν, εις κατάσχεσιν αιώνιον". Εδώ το θέμα γίνεται πιο περίπλοκο: το διατιθέμενο μερίδιο είναι μικρότερο από πριν και ο "Κύριος" βάζει σκληρό όρο. Πρέπει όλα τα αρσενικά να υποστούν περιτομή της "ακροβυστίας" τους και τα βρέφη να περιτέμνονται από τη στιγμή εκείνη και μετά σε ηλικά οκτώ ημερών. Το ίδιο πρέπει να γίνει και στους άρρενες υπηρέτες και αγορασμένους δούλους της οικογένειας, ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Πηγαίνοντας παρακάτω βρισκόμαστε στην εποχή του Μωϋσή και συναντούμε τα παρακάτω δυο κεφάλαια:

Έξοδος, Κεφάλαιο 23

... 20 Καί ιδού εγώ αποστέλλω τόν άγγελόν μου πρό προσώπου σου, ίνα φυλάξη σε εν τή οδώ, όπως εισαγάγη σε εις τήν γήν, ήν ητοίμασά σοι. 21 πρόσεχε σεαυτώ καί εισάκουε αυτού καί μή απείθει αυτώ· ου γάρ μή υποστείληταί σε, τό γάρ όνομά μού εστιν επ' αυτώ. 22 εάν ακοή ακούσητε τής εμής φωνής καί ποιήσης πάντα, όσα άν εντείλωμαί σοι, καί φυλάξητε τήν διαθήκην μου, έσεσθέ μοι λαός περιούσιος από πάντων τών εθνών· εμή γάρ εστι πάσα η γή, υμείς δέ έσεσθέ μοι βασίλειον ιεράτευμα καί έθνος άγιον. ταύτα τά ρήματα ερείς τοίς υιοίς Ισραήλ· εάν ακοή ακούσητε τής φωνής μου καί ποιήσητε πάντα όσα άν είπω σοι, εχθρεύσω τοίς εχθροίς σου καί αντικείσομαι τοίς αντικειμένοις σοι· 23 πορεύσεται γάρ ο άγγελός μου ηγούμενός σου καί εισάξει σε πρός τόν Αμορραίον καί Χετταίον καί Φερεζαίον καί Χαναναίον καί Γεργεσαίον καί Ευαίον καί Ιεβουσαίον, καί εκτρίψω αυτούς. 24 ου προσκυνήσεις τοίς θεοίς αυτών, ου δέ μή λατρεύσης αυτοίς· ου ποιήσεις κατά τά έργα αυτών, αλλά καθαιρέσει καθελείς καί συντρίβων συντρίψεις τάς στήλας αυτών. 25 καί λατρεύσεις Κυρίω τώ Θεώ σου, καί ευλογήσω τόν άρτον σου καί τόν οίνόν σου καί τό ύδωρ σου, καί αποστρέψω μαλακίαν αφ' υμών. 26 ουκ έσται άγονος ουδέ στείρα επί τής γής σου· τόν αριθμόν τών ημερών σου αναπληρών αναπληρώσω. 27 καί τόν φόβον αποστελώ ηγούμενόν σου καί εκστήσω πάντα τά έθνη, εις ούς σύ εισπορεύη εις αυτούς, καί δώσω πάντας τούς υπεναντίους σου φυγάδας. 28 καί αποστελώ τάς σφηκίας προτέρας σου, καί εκβαλείς τούς Αμορραίους καί τούς Ευαίους καί τούς Χαναναίους καί τούς Χετταίους από σού. 29 ουκ εκβαλώ αυτούς εν ενιαυτώ ενί, ίνα μή γένηται η γή έρημος καί πολλά γένηται επί σέ τά θηρία τής γής. 30 κατά μικρόν εκβαλώ αυτούς από σού, έως άν αυξηθής καί κληρονομήσης τήν γήν. 31 καί θήσω τά όριά σου από τής ερυθράς θαλάσσης, έως τής θαλάσσης τής Φυλιστιείμ καί από τής ερήμου έως τού μεγάλου ποταμού Ευφράτου· καί παραδώσω εις τάς χείρας υμών τούς εγκαθημένους εν τή γή καί εκβαλώ αυτούς από σού. 32 ου συγκαταθήση αυτοίς καί τοίς θεοίς αυτών διαθήκην, 33 καί ουκ εγκαθήσονται εν τή γή σου, ίνα μή αμαρτείν σε ποιήσωσι πρός με· εάν γάρ δουλεύσης τοίς θεοίς αυτών, ούτοι έσονταί σοι πρόσκομμα.

Έξοδος, Κεφάλαιο 34

... 10 καί είπε Κύριος πρός Μωυσήν· ιδού εγώ τίθημί σοι διαθήκην· ενώπιον παντός τού λαού σου ποιήσω ένδοξα, ά ου γέγονεν εν πάση τή γή καί εν παντί έθνει, καί όψεται πάς ο λαός, εν οίς εί σύ, τά έργα Κυρίου, ότι θαυμαστά εστιν, ά εγώ ποιήσω σοι. 11 πρόσεχε σύ πάντα, όσα εγώ εντέλλομαί σοι. ιδού εγώ εκβάλλω πρό προσώπου υμών τόν Αμορραίον καί Χαναναίον καί Φερεζαίον καί Χετταίον καί Ευαίον καί Γεργεσαίον καί Ιεβουσαίον· 12 πρόσεχε σεαυτώ, μή ποτε θής διαθήκην τοίς εγκαθημένοις επί τής γής, εις ήν εισπορεύη εις αυτήν, μή σοι γένηται πρόσκομμα εν υμίν. 13 τούς βωμούς αυτών καθελείτε καί τάς στήλας αυτών συντρίψετε καί τά άλση αυτών εκκόψετε, καί τά γλυπτά τών θεών αυτών κατακαύσετε εν πυρί· 14 ου γάρ μή προσκυνήσητε θεοίς ετέροις· ο γάρ Κύριος ο Θεός ζηλωτόν όνομα, Θεός ζηλωτής εστι. 15 μή ποτε θής διαθήκην τοίς εγκαθημένοις επί τής γής, καί εκπορνεύσωσιν οπίσω τών θεών αυτών καί θύσωσι τοίς θεοίς αυτών, καί καλέσωσί σε, καί φάγης τών αιμάτων αυτών, 16 καί λάβης τών θυγατέρων αυτών τοίς υιοίς σου καί τών θυγατέρων σου δώς τοίς υιοίς αυτών, καί εκπορνεύσωσιν αι θυγατέρες σου οπίσω τών θεών αυτών, καί εκπορνεύσωσιν οι υιοί σου οπίσω τών θεών αυτών. 17 καί θεούς χωνευτούς ου ποιήσεις σεαυτώ.

Και πάλι μεγαλώνει την "κληρονομιά" προς τον περιούσιο λαό, αφού εκτείνεται "από τής ερυθράς θαλάσσης, έως τής θαλάσσης τής Φυλιστιείμ καί από τής ερήμου έως τού μεγάλου ποταμού Ευφράτου" και το σκηνικό γίνεται αποπνικτικά θανατερό για τους "αυτόχθονες ιθαγενείς" της περιοχής, τους οποίους ο "Κύριος" θα τους "εκτρίψει", θα τους "εκστήσει", θα αποστείλλει εναντίον τους "σφηκίες" και τελικά θα τους διώξει από τη γη τους, αλλά αυτό θα το κάνει σιγά σιγά, ώστε να μην ερημώσει στο μεταξύ η γή και αυξηθούν τα θηρία. Ο περιούσιος λαός θα πρέπει να γκρεμίσει της στήλες, τους βωμούς, τα γλυπτά των θεών, να κόψει τα άλση και να κάψει ότι καίγεται από τα έργα των "παρείσακτων" αυτοχθόνων-ιθαγενών. Βέβαια τώρα αυξάνονται οι όροι και προστίθεται μια ολόκληρη νομοθεσία (νόμος) τον οποίο θα πρέπει να τηρούν οι "κληρονόμοι της επαγγελίας".

Η λέξη "διαθήκη" επαναλαμβάνεται πολλές φορές ακόμα στην Παλαιά Διαθήκη, και όποιος έχει τη διάθεση μπορεί να την ψάξει περαιτέρω.

Τα πράγματα λοιπόν είνα αρκετά σαφή στην Παλαιά Διαθήκη. Πηγαίνοντας στην Καινή Διαθήκη, διαπιστώνουμε οτι το τοπίο εκεί είναι θολό. Κατά τον Ιησού, αυτοί που θα υπακούσουν στις εντολές του θα κληρονομήσουν τη "Βασιλεία των Ουρανών". Ο όρος "βασιλεία των ουρανών" εκ πρώτης όψεως δεν είναι καθόλου χειροπιαστός και, για όποιον άνθρωπο έχει διατηρήσει κάποια ψήγματα λογικής, δεν είναι αποδεκτός, αν πραγματικά αναφέρεται σε κάποια, ιδιαιτέρως αμφίβολης ύπαρξης, "μεταθάνατον ζωή".
Ο θεός Γιαχβέ ήταν σαφέστατος μέχρι τώρα: οι υποσχέσεις του είχαν απτό αντίκρυσμα και αποδέκτης ήταν πάντα ο περιούσιος λαός. Τι λοιπόν συμβαίνει με τον υιό του, ο οποίος καλεί τα πλήθη, για να τους πει οτι οι πτωχοί, οι πτωχοί τω πνεύματι, οι πενθούντες κλπ θα κληρονομήσουν την "βασιλεία των ουρανών"; Κάτι δεν πάει καλά με αυτή την συμφωνία-κληρονομιά.
Ένα άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή η νέα "διαθήκη" έχει κληρονόμους πραγματικά προερχόμενους από όλα τα έθνη ή μήπως και αυτή απευθύνεται ειδικά στον "περιούσιο λαό"; Αντιφατικά είναι όλα όσα διαβάζει κανείς στα "Ευαγγέλια" προκειμένου να καταλήξει στις σωστές απαντήσεις. Έτσι, έχουμε τους θεολόγους, να ερμηνεύουν τα εδάφια της Καινής Διαθήκης, όπως βολεύει την Εκκλησία για την διατήρησή της στην θέση του "Ποιμένα" των αμνοεριφίων-πιστών.

Αλλά ας θυμηθούμε για λίγο την διαθήκη προς τον Αβραάμ, εκείνη την διαθήκη στην οποία ο "Κύριος" θέτει τον όρο της περιτομής στην οικογένεια του Αβραάμ. Ας δούμε τι συμβαίνει, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο οποίος περιγράφει τα γεγονότα της περιτομής του Ιησού και τι λέγεται λίγο μετά από αυτήν:

Καινή Διαθήκη, Λουκάς, Κεφάλαιο 2

... 19 η δέ Μαριάμ πάντα συνετήρει τά ρήματα ταύτα συμβάλλουσα εν τή καρδία αυτής. 20 καί υπέστρεψαν οι ποιμένες δοξάζοντες καί αινούντες τόν Θεόν επί πάσιν οίς ήκουσαν καί είδον καθώς ελαλήθη πρός αυτούς. 21 Καί ότε επλήσθησαν αι ημέραι οκτώ τού περιτεμείν τό παιδίον, καί εκλήθη τό όνομα αυτού Ιησούς, τό κληθέν υπό τού αγγέλου πρό τού συλληφθήναι αυτόν εν τή κοιλία.
22 Καί ότε επλήσθησαν αι ημέραι τού καθαρισμού αυτών κατά τόν νόμον Μωϋσέως, ανήγαγον αυτόν εις Ιεροσόλυμα παραστήσαι τώ Κυρίω, 23 καθώς γέγραπται εν νόμω Κυρίου ότι πάν άρσεν διανοίγον μήτραν άγιον τώ Κυρίω κληθήσεται, 24 καί τού δούναι θυσίαν κατά τό ειρημένον εν νόμω Κυρίου, ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών.
25 Καί ιδού ήν άνθρωπος εν Ιεροσολύμοις ώ όνομα Συμεών, καί ο άνθρωπος ούτος δίκαιος καί ευλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τού Ισραήλ, καί Πνεύμα ήν Άγιον επ' αυτόν· 26 καί ήν αυτώ κεχρηματισμένον υπό τού Πνεύματος τού Αγίου μή ιδείν θάνατον πρίν ή ίδη τόν Χριστόν Κυρίου. 27 καί ήλθεν εν τώ Πνεύματι εις τό ιερόν· καί εν τώ εισαγαγείν τούς γονείς τό παιδίον Ιησούν τού ποιήσαι αυτούς κατά τό ειθισμένον τού νόμου περί αυτού, 28 καί αυτός εδέξατο αυτόν εις τάς αγκάλας αυτού καί ευλόγησε τόν Θεόν καί είπε· 29 νύν απολύεις τόν δούλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη, 30 ότι είδον οι οφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, 31 ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τών λαών. 32 φώς εις αποκάλυψιν εθνών καί δόξαν λαού σου Ισραήλ. 33 Καί ήν Ιωσήφ καί η μήτηρ αυτού θαυμάζοντες επί τοίς λαλουμένοις περί αυτού. 34 καί ευλόγησεν αυτούς Συμεών καί είπε πρός Μαριάμ τήν μητέρα αυτού· ιδού ούτος κείται εις πτώσιν καί ανάστασιν πολλών εν τώ Ισραήλ καί εις σημείον αντιλεγόμενον. 35 καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως άν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί.
36 Καί ήν Άννα προφήτις, θυγάτηρ Φανουήλ, εκ φυλής Ασήρ· αύτη προβεβηκυία εν ημέραις πολλαίς, ζήσασα έτη μετά ανδρός επτά από τής παρθενίας αυτής, 37 καί αυτή χήρα ως ετών ογδοήκοντα τεσσάρων, ή ουκ αφίστατο από τού ιερού νηστείαις καί δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καί ημέραν· 38 καί αύτη αυτή τή ώρα επιστάσα ανθωμολογείτο τώ Κυρίω καί ελάλει περί αυτού πάσι τοίς προσδεχομένοις λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ...


Εμδιαφέροντα εδάφια:

νύν απολύεις τόν δούλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη,
ότι είδον οι οφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου,
ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τών λαών.
φώς εις αποκάλυψιν εθνών καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.


Τι να ήθελε να πει ο ποιητής;