Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Δημώναξ στον Τάφο του Καζαντζάκη

Αναγινώσκοντας τον τίτλο "Δημώνακτος βίος", έργο το οποίο συνεγράφη υπό του Λουκιανού προ αμνημονεύτων χρόνων, κάπου εντός της περιόδου του 2ου μΧ αιώνος, έπεσα επάνω σε κάποιο από τα πολλά αναγραφόμενα ευφυολογήματα του Δημώνακτος, όπως αυτά περιγράφονται από την πένα του Λουκιανού και εξεπλάγην.
Πώς είναι δυνατόν ο Δημώναξ, φιλόσοφος ο οποίος έζησε πρό εκατοντάδων ετών, να εγνώριζε εκείνα τα γραφόμενα του Καζαντζάκη τα οποία διαβάζουν οι επισκέπτες του τάφου του στην επιγραφή της επιταφίου πλάκας;

Και να τι εννοώ:

Ιδού η σοφοτάτη ρήσις του Καζαντζάκη, όπως μας την διδάσκουν οι φιλόλογοί μας στα σχολεία, εκθειάζοτας τον μεγάλο λογοτέχνη και φιλόσοφο:
Δεν ελπίζω τίποτα
Δε φοβούμαι τίποτα
Είμαι λέφτερος
εν απταίστω "νεοελληνική", σχεδόν Γληνική* γραφή.

*Εκ του Δημητρίου Γληνού, οπαδού της καταργήσεως των διφθόγγων (βλέπε φ στο "λέφτερος")

Θα μου πείτε, Μέγας ο Καζαντζάκης για να τον αγνοούν ακόμα και οι προγενέστεροί του!
Πέραν του οτι ουδέποτε ηδυνήθην να διαβάσω πλέον της μιας σελίδος του έργου του, καθόσον ομιλεί μια γλώσσα που δεν γνωρίζω και ούτε με ελκύει δια να την γνωρίσω, δεν έτρεφα ιδιαίτερα αισθήματα -θετικά ή αρνητικά- για τον γνωστό σε όλους και πολυαγαπημένο από πολλούς συγγραφέα -φεύ γλώσσα Ελληνική, ταλαίπωρος γλώσσα! Οι Ελληνες σε διεστρέψαμε και σε ξεχάσαμε χάριν συγγραφέων, ποιητών και λοιπών λογοπλόκων, εθελουσίων ή και εν αγνοία τελούντων υπηρετών των κρυφών και αγνώστων για τους πολλούς σκοπιμοτήτων των αληθώς αρχόντων...

Και να που αίφνης διαβάζω τα παρακάτω ωραία στο έργο του Λουκιανού "Δημώνακτος βίος", το οποίο προανέφερα στην αρχή αυτού του λογυδρίου:

"
Κι όταν κάποιος τον ρώτησε, ποιός νόμιζε αυτός πως είναι ο ορισμός της ευτυχίας, του αποκρίθηκε:

__Ο μόνος ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος.

Εκείνος τότε του είπε πως υπάρχουν πολλοί ελεύθεροι.

__Μιλώ για εκείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται τίποτα.

Και πώς, του είπε ο άλλος, μπορεί να βρεθή τέτοιος άνθρωπος, αφού όλοι είμαστε δούλοι σ' αυτά τα πάθη;

__Είναι αλήθεια,

του αποκρίθηκε,

__μα, αν μελετήσης τα ανθρώπινα πράγματα, θα καταλάβης οτι δεν αξίζουν ούτε την ελπίδα ούτε τον φόβο, γιατί όλα τελειώνουν το ίδιο, και τα πικρά και τα γλυκά.
"

Το παραπάνω απόσπασμα είναι η νεοελληνική απόδοσις του:

"
ἐρωτήσαντος δέ τινος, τίς αὐτῷ ὅρος εὐδαιμονίας εἶναι δοκεῖ,
μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον
ἐκείνου δὲ φήσαντος πολλοὺς ἐλευθέρους εἶναι,
ἀλλ᾽ ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα 
ὁ δέ, Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, τοῦτό τις δύναιτο; ἅπαντες γὰρ ὡς τὸ πολὺ τούτοις δεδουλώμεθα.
καὶ μὴν εἰ κατανοήσεις τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα,
εὕροις ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδος οὔτε φόβου ἄξια,
παυσομένων πάντως καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων.
"

Ολοφάνερος στο τέλος ο συσχετισμός της ανέλπιδος και αφόβου καταστάσεως με τον θάνατο, δεν το νομίζετε κι εσείς;

Αναθεώρησις 14-9-2014

Κατόπιν αναζητήσεως στις 14-9-2014, μια ημέρα μετά την ανάρτησι του ανωτέρω άρθρου, προσθέτω σύνδεσμο στο ιστολόγιο "Σελίδες Πατριδογνωσίας" και σε ανάρτησι με το ίδιο θέμα, η οποία εδημοσιεύθη την Κυριακή, 13 Ιανουαρίου 2008: