Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Ελληνικής Γλωσσικής Τραγωδίας Συνέχεια

Αφορμή αυτής της αναρτήσεως είναι το συζητούμενο κείμενο της κυρίας Χρυσού Μαρίας, δασκάλας στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ραφήνας. Το κείμενο μπορείτε να δήτε στον δικτυακό τόπο του συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. "Αλέξανδρος Δελμούζος".
Το κείμενο τιτλοφορείται:
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΠΑΦΗ!

Με λίγα λόγια, η κυρία Χρυσού καταγγέλλει τις παραποιήσεις και "απλουστεύσεις" του νέου βιβλίου Γραμματικής, το οποίο απευθύνεται στους μαθητές της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού σχολείου.
Μας πληροφορεί οτι:

Σύμφωνα με την καινούργια γραμματική που συντάχθηκε από τους: κ. Ειρήνη Φιλιππάκη – Warburton, κ. Μιχάλη Γεωργιαφέντη, κ. Γεώργιο Κοτζόγλου και την κ. Μαργαρίτα Λουκά και εκδόθηκε από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, με την ευθύνη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ανακαλύπτουμε πως:
τα φωνήεντα της Ελληνικής Γλώσσας είναι 5 (πέντε)!!!
Τα: α, ε, ι, ο, και το ου. Καθώς και ότι τα φωνήεντα η, υ, ω έχουν καταργηθεί!!!
Και τα σύμφωνα από 17, έμειναν μόνον τα 15!!! Τα ξ και ψ δεν υπάρχουν πλέον!!!
Σημειωτέον, πως στα φωνήεντα συγκαταλέγεται και ο δίφθογγος «ου», καθώς και στα σύμφωνα συμπεριλαμβάνονται τα δίψηφα σύμφωνα ντ, μπ, γκ!

Πράγματι, όπως καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τη συνέχεια του κειμένου, το σχολικό βιβλίο παρουσιάζει κάποιο υποτιθέμενο "διεθνές φωνητικό αλφάβητο", το οποίο αφορά στην προφορική εκφορά λόγου και όχι στην γραφή. Η εικόνα του βιβλίου έχει ως εξής:

Ας προσέξουμε τις υποσημειώσεις του βιβλίου, λαμβάνοντας υπ' όψιν και την ηλικία των μαθητών στους οποίους απευθύνεται.
Τι θα καταλάβουν οι μαθητές από τις υποσημειώσεις;
Τι σημαίνει "εδώ παρουσιάζονται μόνο οι φθόγγοι που έχουν διαφοροποιητική αξία για τη σημασία των λέξεων (αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν φωνήματα)"; Ο μικρός μαθητής πρέπει να δη και το "γλωσσάριο". Αλλά και εκεί οι ίδιες ανοησίες: "Φωνήματα: Διαφορετικοί μεταξύ τους φθόγγοι, των οποίων η λειτουργία είναι να διαφοροποιούν λέξεις μεταξύ τους". Δηλαδή δεν είναι η σειρά εκφοράς των φθόγγων που καθορίζει μια λέξι αλλά οι φθόγγοι διαφοροποιούν λέξεις μεταξύ τους. Νομίζω οτι ούτε οι συγγραφείς καταλαβαίνουν τι γράφουν.
Πάω τώρα στην επομένη υποσημείωσι. Μας λένε οι συγγραφείς: "Στη γραμματική αυτή σημειώνουμε τους φθόγγους μέσα σε αγκύλες χρησιμοποιώντας ελληνικούς χαρακτήρες. Κανονικά όμως οι φθόγγοι σημειώνονται με ορισμένα σύμβολα που έχουν επιλέξει οι επιστήμονες για να παρουσιάσουν με ομοιόμορφο τρόπο τους ήχους όλων των γλωσσών του κόσμου. Τα σύμβολα αυτά αποτελούν το διεθνές φωνητικό αλφάβητο". Δηλαδή, οι συγγραφείς ομολογούν οτι αυτά που παρουσιάζουν στους Έλληνες μαθητές είναι κάποια δικής τους εμπνεύσεως -δι' Ελληνικών γραμμάτων- αναπαράστασις του "Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου". Για να δούμε λοιπόν τι είναι αυτό το "αλφάβητο". Η Βικιπαίδεια είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστική. Παρακάτω βλέπετε τον πίνακα του εν λόγω αλφαβήτου:


Πιό κατατοπιστικό και ακριβές είναι το αγγλόγλωσσο άρθρο της Wikipedia, όπου πληροφορούμεθα (σε μετάφρασι) οτι: "Το διεθνές φωνητικό αλφάβητο (ΔΦΑ) είναι ένα αλφαβητικό σύστημα φωνητικής σημειογραφίας που βασίζεται κατά κύριο λόγο στο Λατινικό αλφάβητο. Αυτό επενοήθη από τον Διεθνή Σύνδεσμο Φωνητικής ως τυποποιημένη αναπαράστασις των ήχων της προφορικής γλώσσας. Το ΔΦΑ χρησιμοποιείται από φοιτητές και καθηγητές ξένων γλωσσών, γλωσσολόγους, παθολόγους ομιλίας-γλώσσας, τραγουδιστές, ηθοποιούς, λεξικογράφους, δημιουργούς τεχνητών γλωσσών, και μεταφραστές. "

Υποθέτω τώρα οτι έχετε κατανοήσει από τα παραπάνω την χρησιμότητα της διδασκαλίας του -εξελληνισμένου- φωνητικού αλφαβήτου στους Έλληνες μαθητές του Δημοτικού. Έεε, μη μου πείτε πως δεν το καταλάβατε! Τα παιδιά μαθαίνουν πώς να προφέρουν τα γράμματα μιας ξένης γλώσσας, θα μου πείτε. Βεβαίως! -ιδιαιτέρως τα όχι και λίγα παιδιά για τα οποία η ελληνική είναι ξένη γλώσσα- και όχι μόνον: Οι Έλληνες μαθητές του δημοτικού πρέπει να προετοιμάζονται για μια λαμπρή σταδιοδρομία σε όλα τα αναφερόμενα στη Wikipedia φανταχτερά και "κουλτουριάρικα" επαγγέλματα.

Πάμε στην επομένη σελίδα της "γραμματικής":

Βλέπετε τη σαρανταποδαρούσα; Δεν έχει βεβαίως σαράντα πόδια όμως γνωρίζει καλά το μπού το γκού και το ντού...

Και μετά:


έτσι, για να αποτυπώσουν καλά τα ελληνόπουλα -συν τα μεταναστόπουλα, ων ούκ έστιν αριθμός- τα (φωνητικά) φωνήεντα και σύμφωνα του "ελληνικού" (φωνητικού) αλφαβήτου.

Ώρα τώρα να επανέλθω στην δασκάλα Χρυσού Μαρία και το κείμενό της από το οποίο εγώ και πολλοί άλλοι μάθαμε τα περί του νέου βιβλίου "γραμματικής", και να της πώ να προσέχη τι εύχεται, διότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθή. Δείτε τώρα γιατί: Στο κείμενό της λέει και τα εξής αξιοσημείωτα:


Με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε πως πρόσφατα (Νοέμβριος 2011) διανεμήθηκε προς διδασκαλία, στα δημοτικά σχολεία της χώρας μας ένα καινούργιο βιβλίο γραμματικής, για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη, αντικαθιστώντας την μέχρι τώρα ισχύουσα γραμματική του Μανώλη Τριανταφυλλίδη, η οποία εδιδάσκετο πλέον των 30 χρόνων...

Με την προγενέστερη Γραμματική του Μαν. Τριανταφυλλίδη, γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων, που μάθανε να ομιλούνε την Ελληνική Γλώσσα. Αλλά και αλλοδαποί που γεννήθηκαν, έζησαν και σπούδασαν σε ελληνικά σχολεία, και πέτυχαν στα ελληνικά πανεπιστήμια είχαν γαλουχηθεί με την ίδια γραμματική χωρίς να δυσκολευτούν!... Εφ’ όσον οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει, ποιόν λόγο εξυπηρετεί η αλλαγή της κλασσικής γραμματικής σε «φωνητική» γραμματική;
Η γλώσσα μας, η αρχαιότερη όλων των λαών, τις τελευταίες δεκαετίες έχει υποστεί αλλεπάλληλους βιασμούς από τους εκάστοτε υπευθύνους, οι οποίοι εντελώς ανεύθυνα λειτουργώντας ωσάν γλωσσοπλάστες, αποφάσιζαν για την «εκλαΐκευση» της, και ταυτόχρονα την καταστροφή της!

Αγαπητή κυρία Χρυσού, τώρα είναι που έχετε αναιρέσει όλα τα γραφόμενα στο κείμενό σας. Είναι δυνατόν; Πώς γίνεται μια εκπαιδευτικός να αντιλαμβάνεται οτι κάποιοι "γλωσσοπλάστες" εβίασαν την γλώσσα μας αποφασίζοντας για την εκλαΐκευσί της και ταυτοχρόνως την καταστροφή της και να επικαλείται ως "σωτήρα" τον πρώτο διδάξαντα (έναν από τους πρώτους και τους πλέον αποτελεσματικούς) την διά της "εκλαϊκεύσεως" καταστροφή; Και πώς είναι δυνατόν το αντιφατικό αυτό κείμενο της κυρίας Χρυσού να δημοσιεύεται από έναν σύλλογο που φέρει το όνομα "Δελμούζος";
Πώς είναι δυνατόν αγαπητή, αλλά παραπλανημένη, κυρία Χρυσού να επικαλείστε τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη και να προτείνετε την δική του "γραμματική"; Δεν είδατε οτι αυτή, η γραμματική του Τριανταφυλλίδη, ομιλεί περί φωνητικού αλφαβήτου και μάλιστα παρουσιάζει αυτό το ίδιο εξάμβλωμα, το οποίο παρά Τριανταφυλλίδου έλαβαν και οι συγγραφείς της νέας "γραμματικής"; Ιδού το φωνητικό αλφάβητο του εν λόγω κυρίου:


Όπως έγραψα σε σχόλια τα οποία έχω υποβάλει σε άλλες αναρτήσεις περί του θέματος αυτού, προσπαθώντας να τηρήσω κατά το δυνατόν τα ελληνικά που είχα διδαχθεί κάποτε:

Ας προσέχουν οι όψιμοι υποστηρικταί της Ελληνικής γλώσσης αλλά και οι σχολιασταί των να μην επικαλούνται τους υποσκάψαντας τα θεμέλιά της. Είς εξ αυτών υπήρξε και ο περί ού ο λόγος Μαν-ό-λης Τριανταφυλλίδης, για τον οποίο είχε γράψει πολλά και πολύ σωστά κάποτε ο Ιωάννης Σταματάκος. Παραθέτω αποσπάσματα:

"... Δεν έχομεν όμως δικαίωμα να του συγχωρήσωμεν το γεγονός οτι εις τον κρημνόν παρέσυρε μαζί του και την εκπαίδευσιν της πατρίδος. Τοιούτον ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΝ ουδείς δικαιούται να συγχωρήση...

Και ο συνάδελφος κ. Τριανταφυλλίδης έθεσεν ως σκοπόν της ζωής του την γλωσσικήν εκπαιδευτικήν μεταρρύθμισιν, υπήρξεν ο θεωρητικός της απολογητής. Δεν εφαντάζετο, ασφαλώς, οποίον κακόν απειργάζετο κατά της πατρίδος. Δεν έβλεπεν οποίων βλέψεων όργανον -ακούσιον μεν αλλά πάντως όργανον- καθίστατο...

Και εν ώ ο άνθρωπος του λαού, ο αγράμματος, στέλλει τα τέκνα του εις το σχολείον δια να γίνουν καλύτερα από αυτόν, δι αυτόν δε το κυριώτερον κριτήριον δια την βελτίωσιν είναι η γλώσσα, ο δημοτικισμός του τα επιστρέφει από το σχολείον χειρότερα από ό,τι ήσαν όταν επήγαν. Διότι εκρήμνισε ή τείνει να κρημνίση την γλώσσαν της παραδόσεως και πάν ό,τι συνδέεται με το παρελθόν, εν ώ συγχρόνως εφρόντισε να του δώση μιαν γλώσσαν εν πολλοις τεχνητήν, πλαστήν εν τη πραγματικότητι, μη ομιλουμένην, την οποίαν εν τούτοις εβάπτισε 'λαϊκήν'..."

Παραθέτω επίσης και τμήμα σχολίου μου εις το ιστολόγιον των Ανεξαρτήτων (και ουχί Ανεξάρτητων) Ελλήνων ελαφρώς εμπλουτισμένο:

Προσέχετε από τούδε τις "ηχητικές βολές" των εξωνημένων ΜΜΕ. Ομιλούν -σκοπίμως κατά την κρίσιν μου- μια τόσον βαρβαρικοτέρα εκδοχή της "δημοτικής", που όποιος το αισθάνεται καταλήγει σε τάσιν προς έμετον οι δε λοιποί -μη αισθανόμενοι- προς μίμησιν δυστυχώς. Η γενική του δημοσίου έγινε "δημόσιου", του φορολογουμένου έγινε "φορολογούμενου", της πλήρους έγινε "της πλήρης" (νέα λέξις, η πλήρη!!!) και λοιπά εμετικά.
Με την επικράτησι του τονισμού της προπαραληγούσης και ειδικά εκεί που δεν ταιριάζει (πχ γενική, αιτιατική με μακρά λήγουσα) ο ελληνικός λόγος χάνει τον ρυθμό και την εκφραστικότητά του και το κελαρυστό ρυάκι μετατρέπεται σε εκκωφαντικό και μονότονο κομπρεσέρ...
Ας προσθέσω επιπλέον οτι κείμενα γραμμένα στην οικτράν αυτήν γλώσσα δυχεραίνουν κατά πολύ την αναπνευστική λειτουργία -και κατ' επέκτασιν τον "χρωματισμό" της ομιλίας- κάθε ατυχούς ανθρώπου ο οποίος θα προσπαθήση να τα διαβάση φωναχτά. Δοκιμάστε το και θα εννοήσετε τι εννοώ. Μετά διαβάστε -αν είστε εις θέσιν- κάποιο κείμενο, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη για παράδειγμα, έστω τα παρακάτω αποσπάσματα:

"Τις ημύνθη περί πάτρης; (Πρωτοχρονιά 1896)
“Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Είς οιωνός άριστος!…Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;
«Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους, του στειρεύοντος πριν, και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον;’’
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.
Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος..."

Υπάρχουν αμέτρητα ακόμη. Δεν δύναμαι να αναφερθώ εδώ σε όλα, αλλά να μην παραλείψω και εκείνο το "τα εκατό". Κλαυσίγελως μου έρχεται όταν ακούω για παράδειγμα "δέκα τα εκατό": Ποιός φτωχοθαυματοποιός έκανε τα εκατό να γίνουν δέκα; Χμμμ, ούτε την μνήμη της δοτικής δεν θέλουν να αφήσουν στον ταλαίπωρο λεξιπένητα νεοραγιά... Και δεν εξαιρώ καθόλου εαυτόν. Κάποτε είχα καταπιεί αμασητί την προπαγάνδα των ψευτοπροοδευτικών φιλολόγων. Ήσαν βλέπετε θαυμασταί των "δημοτικιστών" καθηγητών, που παρεισέφρησαν -ήταν τυχαίο;- στα πανεπιστήμια και ξεκίνησαν την φθοροποιό δράσι, της οποίας τα αποτελέσματα έγιναν πλέον τόσο φανερά και ανυπόφορα.
Η προπαγάνδα των δυστυχώς έχει πιάσει, μια που η "ελληνική" α-παιδεία έχει πλήρως στερήσει τον νεοέλληνα παντός γλωσσικού κριτηρίου.
Πέτυχαν! Και τώρα αρχίσαμε να μετράμε αντιστρόφως μέχρι την ΩΡΑ Ελληνικής γλώσσας ΜΗΔΕΝ. 

Εν κατακλείδι:

Αν ο σύγχρονος Έλλην δεν σηκώσει το ανάστημά του, οχι μόνον κατά πρόσωπον των συγγραφέων του νέου βιβλίου Γραμματικής και των πολιτικών οι οποίοι ενέκριναν την διδασκαλία του, αλλά κυρίως και πρωτίστως έναντι των κάθε λογής "Δελμούζων" και "Τριανταφυλλίδων" του παρελθόντος , δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήση την γλώσσα του.

22 σχόλια:

Πέπε είπε...

Ό,τι να ΄ναι... Γρυ δεν καταλάβατε. Σας πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι το μάθημα στα σχολεία γίνεται και προφορικά, χρησιμοποιώντας το βιβλίο σαν οδηγό;

Προφορικά, τα φωνήεντα φυσικά και είναι πέντε. Γραπτά, είναι επτά. Η διαφορά φθόγγου και γραφήματος φαντάζει δύσκολη και εξειδικευμένη αν την εξηγήσουμε γραπτά και αναλυτικά, αλλά σε μια προφορική διδασκαλία το μόνο εύκολο είναι να πει κανείς (όπως το λένε οι δασκάλοι εδώ και άπειρες γενιές) «το "ο" γράφεται με δύο τρόπους, και με όμικρον και με ωμέγα».

Θα ήταν παράλογο να προσπαθεί το βιβλίο να διδάξει δύο αλφάβητα, το κανονικό και το εξελληνισμένο φωνητικό. Δεν κάνει αυτό όμως. Όταν ήσασταν σχολείο, δε θυμάστε να σας είπε ποτέ ο δάσκαλος «αυτή την παράγραφο αφήστε την έξω»; Δεν είναι όλα για διάβασμα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι και περιττά. Μερικά πράγματα όπως η φωνητική γραφή έχουν χρησιμότητα μόνο στην προφορική διδασκαλία.

Και κάτι ακόμη: τους άλλους 3 συντάκτες δεν τους ξέρω, αλλά η Φιλιππάκη-Warburton είναι από τους κορυφαίους διεθνώς νεοελληνιστές. Ίσως γράφει λιγότερο ηχηρά από την κυρία Χρυσού, αλλά αυτό μη σας αποπροσανατολίζει ως προς την προσοχή που θα πρέπει να δώσετε στα γραφόμενα της καθεμιάς.

Ερινύα είπε...

Προφανώς κ. Πέπε, "γρυ" δεν κατάλαβες εσύ, αφού, προφανώς δεν έκανες τον κόπο να αναγνώσης την ανάρτησί μου και, επομένως, είσαι εκτός θέματος

Ερινύα είπε...

Για να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα, αποφεύγοντας τοιουτοτρόπως άσχετα -εκτός θέματος- σχόλια, πουθενά δεν ισχυρίζομαι σε αυτή την ανάρτησι οτι συμφωνώ με την κυρία Χρυσού. Τουναντίον μάλιστα. Η κυρία Χρυσού πίπτει σε αντιφάσεις, κάποια από τις οποίες επισημαίνω με έντονο τρόπο στο κυρίως κείμενο της αναρτήσεως. Αυτό εις το οποίο συμφωνώ μαζί της και το έχω τονίσει είναι οτι

"Η γλώσσα μας, η αρχαιότερη όλων των λαών, τις τελευταίες δεκαετίες έχει υποστεί αλλεπάλληλους βιασμούς από τους εκάστοτε υπευθύνους, οι οποίοι εντελώς ανεύθυνα λειτουργώντας ωσάν γλωσσοπλάστες, αποφάσιζαν για την «εκλαΐκευση» της, και ταυτόχρονα την καταστροφή της!"

Και εγώ επισημαίνω οτι το σχολικό βιβλίο αναφέρεται σε φωνητικό αλφάβητο, δηλαδή:

'κάποιο υποτιθέμενο "διεθνές φωνητικό αλφάβητο", το οποίο αφορά στην προφορική εκφορά λόγου και όχι στην γραφή.'

και ουδόλως ισχυρίζομαι οτι το σχολικό βιβλίο υιοθετεί το φωνητικό αλφάβητο εις αντικατάστασιν του αλφαβήτου της γραπτής Ελληνικής, όπως εσφαλμένως ισχυρίζεται η κυρία Χρυσού. Παρ' όλ' αυτά, δεικνύω τι εστί "φωνητικό αλφάβητο" (με λίγα λόγια, σύμβολα χρησιμοποιούμενα πχ στα λεξικά, προκειμένου οι αλλοδαποί να αντιλαμβάνονται πώς προφέρονται οι ξένες λέξεις) και κατά συνέπειαν την άνευ αντικειμένου παρουσίασίν του στα πλαίσια σχολικού βιβλίου απευθυνομένου σε μαθητές του Δημοτικού. Παρουσίασις, που επιπλέον διαστρεβλώνει το πραγματικό νόημα του "φωνητικού" αλφαβήτου και δια της εικονογραφημένης παρουσιάσεως εντυπώνει στο μυαλό των μικρών μαθητών ένα σχήμα παράλογο, όσον αφορά τα σύμφωνα και τα φωνήεντα της ελληνικής. Πέραν των άλλων, τα μπ, ντ, γκ της ελληνικής δεν ταυτίζονται, δεν προφέρονται το ίδιο, με τα b, d, g της λατινικής, οπότε δεν είναι πραγματικοί "φθόγγοι" για έναν έλληνα, ούτε τα τσ και τζ που επιπροσθέτως παρουσιάζει ο Τριανταφυλλίδης, ο οποίος, για όποιον δεν το εννόησε, είναι το κύριο θέμα της αναρτήσεώς μου.

Αυτά τα ολίγα και επιφυλάσσομαι...

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι πολύ που έμαθα να γράφω και να μιλάω αρχαία ελληνικά σωστά. Τωρα πλέον που μεγάλωσα και είμαι 27 χρονών καταλαβαίνω την αξία των αρχαίων ελληνικών. Αλλά πάμε στο θέμα μας.
1)Δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατι τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν στους φθόγγους??? Οι φθόγοι και το ΔΦΑ είναι για να βοηθήσουν τους ΞΕΝΟΥΣ για να μάθουν Ελληνικά ΟΧΙ τους Έλληνες.
2)Η κυρία αυτή που είναι τόσο σπουδαία και τρανή δεν παρατήρησε ότι άφησε απέξω δύο φθόγγους το τσ και το τζ????
3) Μπορεί κάποιος να μου πει απο πότε το σμήνος διαβάζεται ζμήνος γιατι στο τέλος θα ξεχάσω και αυτά τα λίγα ελληνικά που ξέρω.

Ευχαριστώ

Ερινύα είπε...

Ανώνυμος (Τετάρτη, Ιούλιος 18, 2012 12:44:00 πμ)

Δεν κατάλαβα αυτό που γράφεις στην αρχή (Λυπάμαι πολύ που έμαθα να γράφω και να μιλάω αρχαία ελληνικά σωστά). Μήπως εννοείς "Λυπάμαι πολύ που δεν έμαθα να γράφω και να μιλάω αρχαία ελληνικά σωστά"; Για την αξία των αρχαίων ελληνικών συμφωνώ και επαυξάνω.
Για το θέμα των "φθόγγων" του "Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου" συμφωνούμε απ' ότι φαίνεται. Ακριβώς αυτά που γράφεις έχω επισημάνει κι εγώ.
Τώρα, τα τσ και τζ που ο Τριανταφυλλίδης (του οποίου -όπως θα κατάλαβες- καθόλου δεν αποδέχομαι την γραμματική ούτε την "ιδεολογία") θεωρεί ως ξεχωριστούς φθόγγους κατά τη γνώμη μου δεν είναι φθόγγοι, μια που σαφώς παράγονται από συμδυασμό των ήχων τ και σ (ο ένας) και τ και ζ (ο άλλος). Το ίδιο νομίζω οτι ισχύει και για τα γκ, μπ, ντ. Βεβαίως, για τους ειδικούς που ασχολήθηκαν με τον καθορισμό καταλλήλων συμβόλων προκειμένου να διευκολύνουν τους ανθρώπους να προφέρουν με ακρίβεια λέξεις ξένων προς αυτούς γλωσσών, ίσως να διαφέρουν τα πράγματα. Λάβε υπ' όψιν οτι και στην Ελληνική οι συνδυασμοί αυτών των συμφώνων δεν προφέρονται παντού κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο (αλλιώς προφέρουμε τον συνδυασμό γραμμάτων μπ στην λέξι μπάλα και αλλιώς στην λέξι λαμπάδα). Αλλά όλα αυτά δεν έχουν κανένα λόγο να διδάσκονται και μάλιστα με τον τρόπο του νέου βιβλίου γραμματικής στους μικρούς μαθητές, οι οποίοι γνωρίζουν πώς προφέρονται οι λέξεις πριν καν εγγραφούν στο δημοτικό σχολείο.
Η λέξις "σμήνος", δεν υπάρχει αμφιβολία οτι προφέρεται "ζμήνος". Δεν βλέπω γιατί σου φαίνεται παράξενο.

Φειδίας είπε...

Ἔχετε δίκιο ἀγαπητὴ Ἐρινύα. Ὄντως, ἡ «γραμματικὴ» (βάζω εἰσαγωγικὰ στὴν λέξι, διότι μιὰ γραμματικὴ ἐξ ὁρισμοῦ μελετᾷ τὰ γράμματα· ἐτούτη θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ λέγεται «φωνηματική», ἐὰν τουλάχιστον ἐδίδασκε ὀρθοφωνία, κάτι ποὺ λείπει ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας δυστυχῶς· ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ κάνει) αὐτὴ βασίστηκε στὴν «Γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας» τῶν David Holton, Peter Mackridge και Ειρήνης Φιλιππάκη-Warburton, μετάφρασις Βασ. Σπυρόπουλος, ἐκδ. Πατάκη (α' ἔκδ. Routledge, Λονδῖνο 1997). Μιὰ γραμματικὴ γραμμένη ἀπὸ ξένους, γιὰ ξένους ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ θέλουν νὰ μάθουν ἑλληνικά, ἡ ὁποία μεταφράστηκε (τραγελαφικόν· διδασκαλία ἑλληνικῶν ἀπὸ μετάφρασι...) στὰ ἑλληνικά! Φυσικὰ ἡ «γραμματικὴ» τοῦ δημοτικοῦ δὲν εἶναι παρὰ μιὰ προκρούστεια νεοταξικὴ περίληψις, μὲ κεντρικὸ ἰδεολογικοπολιτικὸ σκοπὸ τὴν ὑπονόμευσι τῆς διαχρονικότητος τῆς γλώσσης, δηλαδὴ τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητος καὶ κληρονομιᾶς.

Ἔχετε ἐπίσης δίκιο καὶ ὅσον ἀφορᾷ τὸν Μανόλη Τριανταφυλλίδη. (Σημειωτέον, πρέπει νὰ νὰ σεβόμεθα τὸ ὅτι ἔγραφε τὸ ὄνομά του μὲ «ο», καὶ φυσικὰ νὰ σεβόμεθα τὸ πῶς ἔγραφαν τὰ ὀνομάτά τους οἱ πρόγονοί μας· Ἀχιλλεύς, Ὀδυσσεύς, Πλάτων, ἡ Σαπφώ - τῆς Σαπφοῦς, ἡ Ἄρτεμις - τῆς Ἀρτέμιδος κ.λπ.) Ἡ γλωσσικὴ μεταρρύθμισις Ράλλη τοῦ 1974, ἡ ὁποία φυσικὰ ἔλαβε πολὺ μεγαλύτερες διαστάσεις ἀπὸ τὸ 1982 καὶ μετὰ (κατὰ τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ, καταστροφὴ χειρότερη τῆς μικρασιατικῆς) καὶ ἡ ἀναπροσαρμογὴ τῆς γραμματικῆς Τριανταφυλλίδη, ἡ ὁποία ἐπεβλήθη στὴν ἐκπαίδευσι καὶ στὸν δημόσιο λόγο, ὑπῆρξε πραγματικὰ προκρούστεια. Στὸ θέμα αὐτὸ θὰ ἐπανέλθω μὲ νέο ἄρθρο. Ἐπισημαίνω πάντως ἐδῶ ὅτι ἡ ἐν λόγῳ σχολικὴ «γραμματικὴ» δὲν σέβεται οὔτε τὸν Τριανταφυλλίδη, τὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὑμνεῖ ὠς τοτέμ, ἀφοῦ ὁ Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ φωνήεντα-σύμφωνα καί γιὰ τὰ γράμματα, ἐνῷ ἡ σχολικὴ «γραμματική», δολίως, μόνον γιὰ τοὺς φθόγγους. Καὶ αὐτό, ξαναλέγω, ὅπως ἐτόνισε καὶ στὰ σχόλιά του ὁ φίλος Ἀνδρέας Φαρμάκις, εἶναι τὸ κεντρικὸ νεοταξικὸ ἰδεολόγημα: διάρρηξις τῆς ἑνότητος προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ λόγου, ὑποβιβασμὸς τοῦ γραπτοῦ λόγου (καταλαβαίνετε τὶ συνέπειες ἔχει αὐτὸ γιὰ τὶς ἱστορικὲς γλῶσσες καὶ τὰ ἱστορικὰ ἔθνη), χρῆσις τοῦ προφορικοῦ λόγου (τοῦ τυποποιημένου, γιὰ μετανάστες, ἐννοεῖται· ὄχι τοῦ παραδοσιακοῦ μὲ τὰ βραχέα καὶ τὰ μακρά, τῶν πολλῶν διαλέκτων (ἀκόμη καὶ σήμερα) καὶ τῶν πολλῶν ἀποχρώσεων) ἐνάντια στὴν γραπτὴ παράδοσι, τὴν λόγια κληρονομιά, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς γλώσσης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Ερινύα είπε...

Άκρως ενδιαφέρον το σχόλιο του Φειδία παραπάνω:

«Γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας» τῶν David Holton, Peter Mackridge και Ειρήνης Φιλιππάκη-Warburton, μετάφρασις Βασ. Σπυρόπουλος, ἐκδ. Πατάκη (α' ἔκδ. Routledge, Λονδῖνο 1997). Μιὰ γραμματικὴ γραμμένη ἀπὸ ξένους, γιὰ ξένους ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ θέλουν νὰ μάθουν ἑλληνικά, ἡ ὁποία μεταφράστηκε (τραγελαφικόν· διδασκαλία ἑλληνικῶν ἀπὸ μετάφρασι...) στὰ ἑλληνικά!

Καταπληκτικό!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις πληροφορίες και το πολύ κατατοπιστικό άρθρο σας στο Σελίδες Πατριδογνωσίας.

Όσο ψάχνεις τόσο περισσότερα ανακαλύπτεις. Άκρως ενδιαφέρουσες και οι αναρτήσεις της Φιλονόης, μεταξύ των οποίων το άρθρο:
Βρὲ καλῶς τοὺς «γλωσσολόγους»!!!!

Ερινύα είπε...

Δείτε, διά του λόγου το αληθές, την Αγγλόφωνη γραμματική και την μετάφρασί της από τις εκδόσεις Πατάκη πατώντας τους συνδέσμους:

Γραμματική στα Αγγλικά

Γραμματική στα Ελληνικά

Κοινός παρονομαστής των παραπάνω βιβλίων και της νέας "γραμματικής" Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού η κυρία Φιλιππάκη - Warburton Ειρήνη.

Ερινύα είπε...

Κατά κύματα έρχονται τα ενδιαφέροντα και αξιόλογα άρθρα πάνω στο θέμα του βιβλίου Γραμματικής Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού σχολείου:

Από τον φίλτατο "Κάτω Κόσμο", ο οποίος, ως συνήθως, αναλύει τα θέματα με επάρκεια και πληρότητα:
Περί γραμμάτων και περιγραμμάτων αγραμματοσύνης

Ενδιαφέρουσα αναφορά και στο βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου στο
Βιβλιοπωλείο "Χωρίς Όνομα".

Hades είπε...

Ντάξει, είναι δεδομένο πως πάντοτε θα υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι συνδράμει σε κάτι πραγματικά προοδευτικό και καλό για τη χώρα. Η ισοπέδωση της γλώσσας που οδηγεί μοιραία στην χαμηλότερη δυνατότητα σκέψης και επεξεργασίας θα οδηγήσει και σε κόσμο που πράττει τα "αυτονόητα" πιο πρόθυμα. Δεν είναι τυχαία η όλη πλύση εγκεφάλου που γίνεται μέσα σε ένα σύνολο μεταλλάξεων. Τα τουρκικά σήριαλ που βομβαρδίζουν τον κόσμο για την εξοικείωσή του (να υπενθυμίσω το σχετικό ΦΕΚ 867Β του 2006 κ.ο.κ. Κάπου εκεί υπεισέρχονται και οι ιστορικές προσπάθειες (ρεπουσισμοί) επανακαθορισμού της ιστορίας κλπ. ποια γλώσσα; Μόνο η γλώσσα είναι; Αργά ξυπνήσαμε. Μεθαύριο θα συνειδητοποιήσουμε και κάτι ακόμη. Σήμερα που ήδη τρέχει το θέμα εδώ και 30 χρόνια συνειδητοποιούμε τι; Το ποιοι έγραψαν τη νέα γραμματική; Μοιραία θα είμαστε πάντοτε πολλά βήματα πίσω.

Hades είπε...

Πάντως επειδή διαβάζω και ξαναδιαβάζω τόσο το κείμενο όσο και τα σχόλια, συνειδητοποιώ ότι η ιστορία με την επιστολή μάλλον ήταν εντελώς στημένη, προκειμένου να περάσει μία εντελώς γελοία ιστορία συνωμοσίας και τελικώς να προκύψει ότι ένεκα υπερβολικής γελοιότητας η νέα γραμματική είναι σωστή.

Ερινύα είπε...

Hades,

έτσι μου φαίνεται κι εμένα. Τώρα, κάποιοι θα μας ρίξουν την ρετσινιά του "συνωμοσιολόγου" (περί συνωμοσίας λέγοντος), αλλά αυτή η μομφή (συνωμοσιλόγος), όπως και η εκδοχή που περιγράφεις στο σχόλιό σου, είναι γνωστές, καταγεγραμμένες και ταξινομημένες μέθοδοι της "Κοινωνικής Μηχανικής".

Φειδίας είπε...

Συμφωνῶ μὲ ἀρκετὲς ἀπὸ τὶς παρατηρήσεις τοῦ ᾋδου. Ἀλλὰ ἐπιτρέψτε μου νὰ τονίσω καὶ πάλι ἕνα βασικὸ σημεῖο. Στὶς παλαιὲς γραμματικές, καὶ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς καὶ τῆς νέας ἑλληνικῆς τοῦ Τριανταφυλλίδη, ἡ διάκρισις σὲ φωνήεντα καὶ σύμφωνα ἀποδίδεται ξεκάθαρα καὶ στοὺς φθόγγους καὶ στὰ γράμματα. Γιὰ τὴν «γραμματικὴ» τῆς Warburton τὰ γράμματα, τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, δὲν ἔχουν οὔτε φωνήεντα οὔτε σύμφωνα· τέτοια ἔχουν μόνον οἱ φθόγγοι -καὶ τὰ φωνήεντα εἶναι πέντε. Τελεία. Ἡ διαφορὰ εἶναι τεράστια καὶ θεμελιώδης. Εἶναι τὸ κεντρικὸ νεοταξικὸ ἰδεολόγημα στὴν γλῶσσα: ὁ προφορικὸς ἐναντίον τοῦ γραπτοῦ λόγου, ἡ ἐπικαιρικότης καὶ ἡ συμπτωματικότης ἐναντίον τῆς γλωσσικῆς παραδόσεως -κάθε παραδόσεως. Αὐτὸ εἶναι τὸ ζήτημα καὶ αὐτό, ναί, ὁδηγεῖ εὐθέως, στὶς ἀκραῖες του συνέπειες καὶ στὴν φωνητικὴ γραφὴ καὶ στὴν ἐξαφάνισι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. (Ἐδῶ καλὰ-καλὰ δὲν ἀναφέρει κἂν ποιὸ εἶναι τὸ ἀλφάβητο, τὰ 24 γράμματα· ἡ «γραμματική»!) Ἡ δασκάλα, μὲ τὴν πρόχειρη ἴσως διατύπωσί της, -τελικῶς- ἔχει δίκιο. Διότι ὁ βάτραχος ποὺ τὸν βάζουμε ζωντανὸ στὴν κατσαρόλα καὶ ἀνάβουμε τὴν φωτιά, δὲν φωνάζει μέχρι ποὺ γίνεται βραστός· καὶ ἄμα φωνάξῃ εἶναι «κινδυνολόγος» -χλιαρὸ εἶναι μωρὲ τὸ νερό...

Ερινύα είπε...

Φειδία,

ευχαριστώ για τα πολύ εύστοχα σχόλια. Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι συμφωνώ με τα γραφόμενά σου και επαυξάνω. Καλό αυτό με τον βάτραχο!

anonymous είπε...

Είναι αστείο. Δεν θέλω να σχολιάσω ούτε τα συμβάντα ούτε και τα σχόλια περαιτέρω. Διαβάζω (μαθαίνω),κι ως επί το πλείστον συμφωνώ. Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι πόσο ειρωνικό είναι που ακολούθησα την θεωρητική κατεύθυνση στο λύκειο (παιδί της γενιάς που υπέστη τις αλλαγές του Αρσένη), και από Σωστά Ελληνικά είμαι απολύτως άσχετη. Ό,τι διδάχθηκα στο σχολείο είναι ένα απόλυτο κενό στη μνήμη μου κι αν κάτι μου έμεινε, είναι η αρχαιοελληνική γραμματική της Α' Λυκείου που διάβασα μόνη μου στο γυμνάσιο, μετά από επιμονή της μητέρας μου. Το συντακτικό της αρχαίας το μίσησα, το πολυτονικό ποτέ δεν το εννόησα και η καθαρεύουσα ήταν μόνο μπερδεύουσα. Ορθογραφία έμαθα γιατί πάλι η μητέρα μου επέμενε να γνωρίζω την ετυμολογία των λέξεων. Και η τραγική ειρωνία είναι πως πασχίζω να τα διατηρήσω στη μνήμη μου έστω αυτά που έμαθα όπως τα έμαθα, κι όχι όπως πάνε να αλλοιωθούν από την αυξανομένη αμαθία (και αδιαφορία)των γύρω μου, γιατί κι εγώ αυτά θα διδάξω στα παιδιά μου, με όποιο τρόπο ξέρω και μπορώ. Γιατί καταλήγω στο συμπέρασμα πως κανείς μας δεν είναι ευχαριστημένος με αυτά που διδάσκονται στα σχολεία και πως αυτά που μάθαμε εμείς (οι όποιοι εμείς, ανεξαρτήτως γενεάς)είναι τουλάχιστον ορθότερα.

Είθε να εγερθεί το ενδιαφέρον όσων περισσοτέρων Ελλήνων γίνεται για να μη μιλάμε σαν τράγοι μεταξύ μας.

ΥΓ: Τόσο το άρθρο όσο και τα σχόλια ήταν πολύ εύστοχα. Ευχαριστώ για την ωραία γραφή. Ήταν απολαυστική. (Αν διέθετε και άνω τελεία το πληκτρολόγιο θα ήταν ακόμα καλύτερα...)

Ανώνυμος είπε...

Τελικά αυτός ο πόλεμος μεταξύ δημοτικιστών και αρχαϊστών δεν πρόκειται να τελειώσει. Θύμα βέβαια αυτού του πολέμου ο Έλληνας που καλείται τόσο από την μιά όσο και από την άλλη πλευρά να δογματοποιήσει τον λόγο του, ξεχνώντας βέβαια πως ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που της ελληνικής είναι η ελευθερία που προσφέρει στον χρήστη της. Έτσι οι περισσότεροι από εμάς μιλούμε καθημερινά την δημοτική αλλά διανθισμένη με διάφορους αρχαϊκούς τύπους (όπως το "επί τοις εκατό" που διάβασα σε ανάρτηση του Άδη), χωρίς βέβαια να μας μέμφεται ουδείς (θα μπορούσα να γράψω και "κανείς" αλλά ούτε το "ουδείς" σας ξενίζει αν και είναι ο αρχαϊκός τύπος). Αυτό όμως που συμβαίνει στα σχολεία είναι ανεκδιήγητο: εάν ο δάσκαλος είναι υπέρ το δέον δημοτικιστής θα απαιτήσει από το παιδί να ευνουχίσει τον λόγο του ώστε να συνάδει με τις προσταγές της δημοτικής, τη στιγμή μάλιστα που ούτε ο ίδιος ο Τριανταφυλλίδης δεν είχε δαιμονοποιήσει τους αρχαϊκούς ή αρχαΐζοντες τύπους.

Από την άλλη μεριά, αν και είμαι σίγουρος πως θα με χαρακτηρίσετε εριστικό, οφείλω να επισημάνω ότι τόσο το πολυτονικό όσο και η καθαρεύουσα καταργήθηκαν εκ των πραγμάτων λόγω...αχρηστίας! Δεν εννοώ βεβαίως ότι είναι άχρηστα και θα ήταν καλό να διδασκόμασταν άπαντες την αρχαία ελληνική, ασχέτως κατεύθυνσης, έστω και για λόγους ιστορικής μνήμης. Η ουσία όμως είναι ότι ενώ στην αρχαία ελληνική ο κάθε τόνος είχε την δική του σημασία, πχ η δασεία τοποθετούσε ένα ανεπαίσθητο "χ" πριν την εκφορά του φωνήεντος, γι' αυτό και την λέξη "Ιστορία" την δανείστηκαν οι Άγγλοι ως history, εν τούτοις πλέον δεν το προφέρει κανείς. Ούτε βέβαια προφέρει κανείς μακρόσυρτα το ω, με αύξηση αρχικά και μείωση στο τέλος της έντασης της φωνής, όταν προφέρει την λέξη "ώτα". Η αλήθεια είναι ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μάλλον μιλούσαν περισσότερο τραγουδιστά και όχι πεζά όπως εμείς. Υπήρχε λοιπόν μια διάσταση ανάμεσα στον ομιλούμενο και τον επίσημο γραπτό λόγο και αυτή την διάσταση προσπάθησε να ανατρέψει ο Τριανταφυλλίδης. Πολλοί βέβαια τον χαρακτήρισαν σαν βιαστή της γλώσσας αλλά η πραγματικότητα είναι ότι στο διάβα των αιώνων είχε αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε ο λαός την ελληνική. Προφανώς δεν εννοώ ότι επειδή δεν προφέρουμε το η μακρόσυρτα τότε θα πρέπει να αντικατασταθούν τα η,οι,ει,υ από το ι γιατί κάτι τέτοιο θα προκαλούσε το χάος, δεδομένου ότι πολλές λέξεις ενώ προφέρονται με τον ίδιο τρόπο (πχ κύτος και κήτος) εν τούτοις αναφέρονται σε διαφορετικές έννοιες και ο διαχωρισμός γίνεται μόνο μέσο της ορθογραφίας τους. Αυτό που εννοώ λοιπόν είναι ότι είχαν αλλάξει ουσιώδη πράγματα της γραμματικής. Δεν έλεγε ο πολύς λαός "του βασιλέως" αλλά "του βασιλιά" και παραδείγματα όπως αυτό υπάρχουν πολλά.

Αναφορικά τώρα με το περιβόητο βιβλίο που διδάσκεται στο δημοτικό θα έλεγα ότι τυπικά έχει κάποιο δίκιο, δεδομένου ότι όντως όλες οι παραλλαγές του φθόγγου "ι" (ήτοι τα η, οι, ει, υ) προφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Αυτό που θα πρέπει να εξεταστεί είναι κατά πόσο είναι σε θέση παιδιά αυτής της ηλικίας να αντιληφθούν τόσο λεπτά ζητήματα χωρίς αυτό να επηρρεάσει τον γραπτό τους λόγο ή εν πάσει περιπτώσει χωρίς να τα μπερδέψει περισσότερο. Όπως επίσης η χρησιμότητα του Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου θα ήταν μεγάλη εάν τυχόν μαθαίναμε να προφέρουμε τους φθόγγους όπως θα έπρεπε (το η μακρόσυρτο, το ι ημίφωνο στο "ίδια")αλλά μάλλον θα μπερδέψει ακόμα και ενήλικες που δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την ορθή εκφορά του λόγου. Πάντως προσωπικά θα μου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο μιας και από καιρό φλέγομαι από περιέργεια σχετικά με το πώς μιλούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Χρίστος

Ερινύα είπε...

Χρίστο,
ούτε το πολυτονικό ούτε η καθαρεύουσα "καταργήθηκαν εκ των πραγμάτων λόγω...αχρηστίας". Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι περισσότεροι έλληνες θα έλεγαν "εφημερίδα της κυβερνήσεως" και ουδείς θα εσοδόμιζε επί των εργαζομένων (ως εργαζ-ό-μενων). Μέχρι και "τους ά-νθρωπους" άκουσα κάποιον να εκστομίζει και περιμένω να ακούσω και το ανεκδιήγητο "των έ-λληνων". Εγώ κάθε φορά που ακούω να ομιλούν τα κανάλια για τους εργαζ-ό-μενους αισθάνομαι κάτι τι. Οι έλληνες χρησιμοποίησαν τους τόνους και τα πνεύματα από την ελληνιστική μέχρι την εποχή Ανδρέα Παπανδρέου χωρίς να προφέρουν για πολλές εκατονταετίες αυτά που αναφέρεις (ανεπαίσθητα χ για την δασεία ή μακρόσυρτα οο για το ω). Παρ'όλα αυτά συνέχιζαν να τα χρησιμοποιούν μέχρι την, δι' αυθαιρεσίας -πολιτικής και ουχί επιστημονικής-, κατάργησίν τους.
Εγώ θα σου συνιστούσα να δώσης μεγαλυτέραν προσοχήν σε αυτά που αναφέρω στην κυρίως ανάρτησι, σχετικώς (και όχι σχετικά) με την μονοτονοποίησι και εκβαρβαρισμό του ελληνικού λόγου, την απώλεια δυνατότητος ορθού χρωματισμού και αναπνευστικής λειτγουργίας κατά την ομιλία, τα οποία προέκυψαν ως συνέπειες της Τριανταφυλλιδίου "γραμματικής". Επιφυλάσσομαι για περισσότερα επ' αυτού σε επομένη ανάρτησι, όταν μπορέσω να ασχοληθώ επαρκώς. Ελπίζω στο μέλλον να ανανεώσω -κατά το δυνατόν- τις γνώσεις που απέκτησα στο σχολείο, όσον αφορά το πολυτονικό.
Σου συνιστώ να διαβάσης ένα κείμενο, ας πούμε του Παπαδιαμάντη, σε παλαιό βιβλίο τυπωμένο στο πολυτονικό και το ίδιο κείμενο στο μονοτονικό. Θα δης οτι πολλές λέξεις, χωρίς τα ωραία εκείνα σύμβολα, δεν μπορούν να σου μεταδώσουν την πληροφορία σχετικώς με το "τι μέρος του λόγου είναι αυτό";
Ας μην επεκταθώ, πρόσεξε εκείνα τα "εν ώ" του Σταματάκου στο κείμενο της αναρτήσεως, χωρίς τόνους και πνεύματα. Τι μέρη του λόγου είναι άραγε;

Κι εγώ θα ήθελα πολύ να μάθω πώς μιλούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι αλλά δυστυχώς μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε.

cna είπε...

Φίλτατη Ερινύα,
ουδόλως αντιλέγω σε αυτά που λες και αυτό ακριβώς προσπάθησα να αποδώσω στην πρώτη παράγραφο της δημοσίευσής μου. Οι περισσότεροι εξ ημών χρησιμοποιούν αβίαστα αρχαϊκούς ή, έστω, αρχαΐζοντες τύπους και αυτό ακριβώς είναι το βασικότερο εκ των προβλημάτων. Ομολογώ, βέβαια, ότι δεν έχω εντρυφήσει επαρκώς στις αιτιολογήσεις του κ. Τριανταφυλλίδη για τις επιλογές που έκανε αλλά παρ' όλα αυτά έχω την αίσθηση ότι ήταν λιγότερο δογματικός από τους τωρινούς δημοτικιστές.

Όσο για τις παραινέσεις σου σε ευχαριστώ αλλά ούτως ή άλλως έχω την εμμονή να προσπαθώ να διαβάζω τα κείμενα από το πρωτότυπο, όσο βέβαια μου το επιτρέπουν οι περιορισμένες γνώσεις μου επί της καθαρεύουσας ή της αρχαιοελληνικής. Κατάλοιπο και αυτές ενός σχολείου που ωθούσε στην ημιμάθεια. Έχεις δίκιο ότι η καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη φαντάζει ή είναι ποιητικότερη πολλών κειμένων γραμμένων στην νεοελληνική. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ή επιθυμεί να μάθει την καθαρεύουσα. Να μην αναφέρω καν ορισμένους κακεντρεχείς που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τύπους της καθαρεύουσας, χωρίς να έχουν πλήρη επίγνωση των εννοιών που περικλείουν, μόνο και μόνο για να επιδείξουν το "βάθος" των γνώσεων και της μόρφωσής τους. Δεν αναφέρομαι σε εσένα φυσικά μιας και χρησιμοποιείς άψογα την καθαρεύουσα, τουλάχιστον απ' όσο μπορώ να κρίνω.

Δυστυχώς έτσι όπως έχουν καταντήσει την παιδεία μας έγκειται στον δικό μας πατριωτισμό η διαφύλαξη όλων αυτών των στοιχείων που κάνουν τόσο όμορφη την ελληνική. Κατά την δική μου άποψη το κυριότερο αυτών είναι η ελευθερία έκφρασης που προσφέρει χωρίς να είναι αναγκασμένος κανείς να είναι δογματικά προσκολλημένος στην καθαρεύουσα ή την δημοτική. Αρκεί να γνωρίζει σωστά την γραμματική της καθεμιάς και να μην κάνει εκπτώσεις ετυμολογικής φύσεως. Είναι η προσωπική μου άποψη και δεν είναι απαιτώ να την υιοθετήσει κανείς.

Συγχαρητήρια πάντως για τον γλαφυρό τρόπο γραφής.

Χρίστος

Ερινύα είπε...

Αγαπητέ Χρίστο,
δεν μπορώ να πώ οτι θυμάμαι όλα όσα έμαθα. Στο σχολείο διδάχθηκα την καθαρεύουσα, της οποίας πολύ περισσότερα στοιχεία απ' όσα μπορεί κάποιος νέος να φανταστεί σήμερα χρησιμοποιούσαν στον λόγο τους οι απλοί άνθρωποι. Αυτά τα τερατώδη σφάλματα τονισμού δεν ήσαν καθόλου συνήθη. Όποιος τα έκανε ήταν τελείως αγράμματος, αλλά και οι αγράμματοι δεν τα έκαναν, διότι δεν τα άκουγαν από τους άλλους. Δυστυχώς, όταν -μετά την πτώσι της δικτατορίας- καθιερώθηκε η "δημοτική", για την οποία ορθώς λέει ο Σταματάκος οτι ήτο "εν πολλοις τεχνητή, πλαστή εν τη πραγματικότητι, μη ομιλουμένη", όλοι εμείς οι "πανέξυπνοι", παραπλανημένοι από τα "λαϊκίστικα" συνθήματα, σπεύσαμε ακρίτως και αβασάνως να υιοθετήσουμε το "νέο", το ευκολότερο, αυτό που προωθούσαν κάτι "συμπαθητικοί" καθηγητές... Κάποιοι τέτοιοι, ελάτρεψαν το μονοτονικό το οποίο, μέχρι της καθιερώσεώς του διά νόμου, ουδείς -πλην "προοδευτικών" πανεπιστημιακών- είχε διανοηθεί να χρησιμοποιήση.
Όπως γράφω και σε προηγουμένη ανάρτησί μου επί του γλωσσικού ζητήματος, ασκήθηκε μεγάλη προπαγάνδα και οι εποχές ήσαν ευνοϊκές για την προώθησι τέτοιων "ιδεών".
Στη συνέχεια έρχονται τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόρασις, αυτό το τερατώδες κουτί, που όλοι παρακολουθούν, για να εθίση τα ευήκοα ώτα των τηλεθεατών με την -κατά κυριολεξίαν- νέα γλώσσα. Σήμερα, δεν χρειάζεται να είσαι αγράμματος προκειμένου να υποπίπτεις στα τερατώδη λάθη τονισμού για τα οποία έγραψα παραπάνω. Κάποια οφείλονται σε παραδοχές του Εμμανουήλ Τριανταφυλλίδου και των διαδόχων του. Κυρίως όμως είναι η τηλεόρασις που τα έχει μετατρέψει σε πραγματική δημοτική. Απλή μέθοδος: ακούς κάτι τόσο συχνά, που σιγά-σιγά περνάει στο υποσυνείδητό σου σαν σωστό. Αυτά που γράφω τώρα, δεν τα είχα σκεφτεί όταν τελείωνα το σχολείο. Εκ των υστέρων διαπιστώνω οτι, από κάποια στιγμή και μετά, το ενδιαφέρον μου για διάβασμα (διάβαζα πολλά βιβλία την εποχή προ επικρατήσεως Τριανταφυλλίδου) ελαττώθηκε στο ελάχιστο. Έλα όμως που, εδώ και κάποια χρόνια, ξεκινώντας από το ενδιαφέρον να εξιχνιάσω, όσο μπορούσα, τα της χριστιανικής θρησκείας, άρχισα να διαβάζω αρχαία κείμενα. Η συνειδητοποίησις τότε της γλωσσικής ποιοτικής διαφοράς σε σχέσι με ότι γράφεται από καθιερώσεως της "δημοτικής" και ύστερα υπήρξε μια αποκάλυψις. Τώρα καταλαβαίνω γιατί είχα σταματήσει να διαβάζω νέα βιβλία: ήταν αδύνατον να λάβω οποιαδήποτε ικανοποίησι από αυτά. Αντιθέτως μου προκαλούν μια αίσθησι αποδιοργανώσεως η οποία με οδηγεί στην εγκατάλειψι κάθε προσπαθείας να τα αναγνώσω.
Αλλά, όπως με κατσάδιασε ο φίλατατος ... Άδης στο δικό του ιστολόγιο, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ξέρεις, επιχειρήματα σαν του Σαραντάκου (γνωστός και μη εξαιρετέος ιστολόγος νεο-"δημοτικιστής") ήταν αρκετά για να πείσουν την μεταδικτατορική τοτινή νεολαία. Εμένα, όχι πιά!

Ερινύα είπε...

Σχετικώς με το πώς καταλήξαμε στην "δημοτική" και τον εκβαρβαρισμό της ελληνικής γλώσσας, όπως και οι πολιτικές προεκτάσεις του "δημοτικισμού" στην επομένη ανάρτησι:
Περί "Δημοτικής"

Ερινύα είπε...

Ιδού, σήμερα, η φράσις που έγραψα σε προηγούμενο σχόλιό μου οτι "περιμένω να ακούσω και το ανεκδιήγητο "των έ-λληνων" απεδείχθη προφητική.
Σήμερα είναι η ιστορική ημέρα που ο τρέχων υπουργός οικονομικών κύριος Ευκλείδης Τσακαλώτος εξεστόμισε την λέξη: των Έλληνων!
Σήμερα πιά δεν θα τολμήσω να πω "και μη χειρότερα". Τα χειρότερα έρχονται κάθε αύριο. Η κατηφόρα δεν έχει τέλος...

Φειδίας είπε...

Ἀπίστευτο, πραγματικά!