Σχετικά με τον "Επιβατήριο" Λόγο του Νέου Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου
Το παρακάτω άρθο παρουσιάζεται στην τρέχουσα αρχική σελίδα του περιοδικού Δαυλός και είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό για τη νοοτροπία (αλήθεια = λήθη, μαύρο = άσπρο!) και τις απόψες (Χριστιανισμός = απαρχή του πολιτισμού, της επιστήμης, της τέχνης!) που προσδοκούν να περάσουν στο ποίμνιο οι ιθύνοντες της εν Ελλάδι Ορθοδόξου Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας. Απολαύστε το κείμενο:
ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΤΟΥ ΖΟΦΟΥ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
- Ποιός γέννησε την Επιστήμη;
- Η Εκκλησία.
- Ποιός γέννησε τον Πολιτισμό;
- Η Εκκλησία.
- Ποιός γέννησε την Τέχνη;
- Η Εκκλησία.
- Ποιοί ήταν οι πρόγονοί μας;
- Οι Βυζαντινοί.
- Από τι πρέπει να εμπνέωνται οι μουσικοί μας;
- Από την εκκλησιαστική μουσική.
- Από τι πρέπει να εμπνέωνται οι λογοτέχνες
μας;
- Από τους "Χαιρετισμούς της Θεοτόκου" και από τους Πατέρες της Εκκλησίας.
- Από τι πρέπει να εμπνέωνται οι αρχιτέκτονές μας;
- Από τα μοναστήρια και τις εκκλησίες.
- Από τι πρέπει να εμπνέωνται οι ζωγράφοι μας;
- Από τις εικόνες των εκκλησιών
- Είναι στρατευμένα όλα αυτά;
- Όχι, δεν είναι.
***
Φαντασθήκατε ότι αρχίσαμε να δημοσιεύωμε στον «Δαυλό» ανέκδοτα, παραδοξολογίες και κείμενα κωμωδίας η ότι παραφρονήσαμε; Ε, τότε διαβάστε το παρακάτω κείμενο (ένα επισημότατο κείμενο, για το οποίο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη ούτε ένας άνθρωπος στην πνευματική έρημο που λέγεται Ελλάδα να του κάνη έστω ένα μικρό σχόλιο):
«Ένα δεύτερο σημείο που βασανίζει τον λογισμό μου είναι η ευθύνη μας για την πορεία του νεοελληνικού πολιτισμικού γίγνεσθαι. Επιτρέψτε μου να απευθύνω τον λόγο προς τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, της επιστήμης και της τεχνολογίας, προς όλα εκείνα τα ανήσυχα πνεύματα, που επιμένουν να προβληματίζωνται για τα κοινά και δεν αισθάνωνται ικανοποιημένοι από την ακινησία, τη στασιμότητα και τη δουλεία του αυτονόητου.
» Εμείς, οι εκκλησιαστικοί ταγοί, έχουμε μία υποχρέωση απέναντί σας και εσείς έχετε ένα χρέος στο γένος μας και στην Ιστορία. Η Εκκλησία πρέπει να ξαναβρεί τους τρόπους να κεντρίζει και να εμπνέει το ανθρώπινο πνεύμα. Όπως τότε που γονιμοποίησε τις τέχνες και τις επιστήμες και γέννησαν πολιτισμό. Τότε που και οι πέτρες μαρτυρούσαν το μεγαλείο της ορθόδοξης θεολογίας, καθώς αυτή εκφραζόταν μέσω της αρχιτεκτονικής των ναών και των μοναστηριών. Τότε που η Αγιά Σοφιά η τα μοναστήρια του Οσίου Λουκά και του Δαφνιού μαρτυρούσαν με την άρρητη γλώσσα του πολιτισμικού επιτεύγματος περί της αναστημένης ελπίδας του ανθρώπου.
» Τότε που ο πεζός και ο ποιητικός λόγος γέννησαν ύψιστης πολιτισμικής αξίας εκφράσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, όπως ο Ακάθιστος Ύμνος η τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, και από τα βάθη της ανθρώπινης ευαισθησίας αναδύθηκε το κάλλος της βυζαντινής μουσικής. Σπεύδω να διευκρινίσω:
» Δεν σας καλώ να κατασκευάσετε στρατευμένη χριστιανική τέχνη. Σας προσκαλώ και σας προκαλώ να ξαναανακαλύψουμε μαζί τους χυμούς που έθρεψαν τις ψυχές των προγόνων μας και γέννησαν τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κρίσης των ιδεολογιών, της ψευδεπίπλαστης διανόησης, του ευτελισμού της καλλιτεχνικής και της πνευματικής δημιουργίας και της υποταγής τους στον αδηφάγο καταναλωτισμό έχουμε αναπόδραστο καθήκον να συμβάλουμε ως Εκκλησία στην παραγωγή πολιτισμού.
» Τα μοναστήρια μας, οι Εκκλησιές μας –ακόμα και οι
ερειπωμένες–, η υμνογραφία μας, αλλά και όσα στοιχεία της παράδοσής μας διασώζονται στη σύγχρονη νεοελληνική πολιτισμική κληρονομιά, είναι αψευδείς μάρτυρες της ανάγκης γι’ αυτή τη συνάντηση.
» Σας παραπέμπω ενδεικτικά στη νεοελληνική ζωγραφική που κρύβει μέσα της τη βυζαντινή αγιογραφική παράδοση, στην ποίηση που αντλεί αφανώς χυμούς από την εκκλησιαστική υμνογραφία η στη σύγχρονη ελληνική μουσική, λαϊκή η έντεχνη, που κρύβει μέσα της τους δρόμους του βυζαντινού μέλους.
» Ακόμη και στον υπερρεαλισμό των νεώτερων ζωγράφων
διακρίνει κανείς τις επιρροές των αγιογράφων δασκάλων τους. Όλα αυτά κραυγάζουν για την κοινή μας ευθύνη να συναντηθούμε ξανά, Εκκλησία και ανθρώπινη δημιουργικότητα, για να οικοδομήσουμε και πάλι πολιτισμό και να εγγράψουμε πολιτιστικές παρακαταθήκες για το αύριο των παιδιών μας και του τόπου μας.»
(Επίσημο κείμενο του Επιβατηρίου Λόγου του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου, §§ 28-36, 16.2.08.)
Είναι απίστευτο· και όμως ο τρόπος αντίληψης της Ιστορίας, που χειροπιαστά αναδεικνύεται στο κείμενο αυτό, αν δεν υπηρετεί μία ωμή και ανατριχιαστική σκοπιμότητα, θα μπορούσε να εκληφθεί ως πρωτότυπα παράλογος αν όχι παρανοϊκός. «Η Εκκλησία πρέπει να ξαναβρεί τους τρόπους να κεντρίζει και να εμπνέει το ανθρώπινο πνεύμα, όπως τότε που γονιμοποίησε τις τέχνες και τις επιστήμες και γέννησαν πολιτισμό», είναι η φράση που με κανένα τρόπο δεν μπόρεσε έως τώρα να θέση στα χείλη του ένας προκαθήμενος χριστιανικής Εκκλησίας, για τον απλούστατο λόγο ότι και οι τρεις κεντρικές της λέξεις «τέχνη», «επιστήμες», «πολιτισμός» είναι έννοιες που στη χριστιανική αντίληψη και γλώσσα ήταν απαγορευμένες και αποτελούσαν ακριβώς τον θανάσιμο εχθρό, το αντίπαλο δέος του δόγματος. Αν εξαιρέσωμε την πρώτη έννοια «τέχνη», η οποία εννοήθηκε από τον Χριστιανισμό πάντοτε ως στρατευμένη υπηρέτρια του δόγματος (εκκλησιαστική μουσική, αγιογραφική ζωγραφική, εκκλησιαστική ποίηση, εκκλησιαστική αρχιτεκτονική) και ποτέ ως ελεύθερη δημιουργία, οιαδήποτε άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα αντιμετωπίσθηκε και αντιμετωπίζεται ως εχθρός –και είναι πράγματι εχθρός κάθε δογματισμού.
Η Εκκλησία λοιπόν, όπως δύο φορές τονίζεται στο απερίγραπτο αυτό κείμενο, «γέννησε τον πολιτισμό». Κι αυτός ο πρωτογέννητος πολιτισμός, πριν από τον οποίο οι άνθρωποι ήταν πολιτισμικά στείροι κι άγονοι, δεν είναι άλλος από τα μοναστήρια και τις εκκλησίες στην (ασιατική) Αρχιτεκτονική, τα (ανθελληνικά) κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και τους «Χαιρετισμούς της Θεοτόκου» στην Λογοτεχνία, την (ανατολίτικη) βυζαντινή ρινοφωνία στην Μουσική και τις αγιογραφίες στην Ζωγραφική. Αυτά «έθρεψαν τις ψυχές των προγόνων μας και γέννησαν τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε». Κι όλα αυτά λέγονται σε μία χώρα με έναν πολιτισμό, του οποίου η προχριστιανική Αρχιτεκτονική, η προχριστιανική Λογοτεχνία, η προχριστιανική Μουσική και η προχριστιανική ανάγλυφη Ζωγραφική (αρχαιοελληνικοί ζωγραφικοί πίνακες δεν διασώθηκαν λόγω των φθαρτών υλικών τους) παραμένουν εσαεί τα αιώνια πρότυπα και πρωτότυπα που τα μιμούνται οι πολιτισμένοι άνθρωποι όπου Γης.
* * *
Ο παγκόσμιος Ελληνικός Πολιτισμός δέχεται μία από τις χειρότερες προσβολές, που κατά καιρούς διαπράχθηκαν εναντίον του, από τότε που έλαμψε, φώτισε κι εξανθρώπισε την ανθρωπότητα. Η τελευταία ύβρις, ύπουλη και δόλια, διαπράχθηκε στις 16 Φεβρουαρίου, στο κέντρο του κέντρου όπου άνθισε, στο κέντρο της Αθήνας, λίγα μέτρα μακρύτερα από την Ακρόπολη, το παγκόσμιο αυτό σύμβολο της ελευθερωτικής και εξαληθευτικής περιόδου της Ιστορίας, της εποχής που η Επιστήμη, η Φιλοσοφία, η Τέχνη και η Πολιτεία εκτοξεύθηκαν ως μοντέλα ζωής, που ισχύουν ολοζώντανα σήμερα παντού, όπου ευδοκιμεί η ελευθερία και η έλλογη και αδογμάτιστη αντίληψη της πραγματικότητας.
Αυτός ο αέρας που αποπνέει τον πιο ζοφερό Μεσαίωνα, που για εμάς τους Έλληνες συνεχίζεται ως βυζαντινισμός, ολοζώντανος και πανίσχυρος το 2008 σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, αυτός ο σκοταδισμός που μας χαρίζει τους επίζηλους τίτλους της «Τελευταίας Θεοκρατίας στην Ευρώπη» και των «Παγκόσμιων Πρωταθλητών της Διαφθοράς», είναι ιδεώδες, που το θέτουμε τόσο ψηλά, ώστε να μη μας περισσεύει ούτε μία λέξη, ούτε μία έμμεση αναφορά που να υπαινίσσεται έστω ότι ο Παγκόσμιος Πολιτισμός γεννήθηκε στην προχριστιανική Ελλάδα και εξαφανίσθηκε ακριβώς την ιστορική στιγμή που με αιματηρή βία έγινε επίσημη θρησκεία του Βυζαντίου ο Χριστιανισμός.
Και για να μη μείνει καμμιά αμφιβολία για το ποιό ιστορικό πρότυπο κρύβεται στο απίθανο αυτό κείμενο, διαβάστε τη συνέχεια:
«Οφείλω να καταθέσω ενώπιόν σας την εμπιστοσύνη μου στην πρόνοια του Θεού, ο οποίος φρόντισε στον μαρτυρικό θρόνο της βασιλίδος των πόλεων να στέκεται σήμερα βράχος ακλόνητος της Ορθοδοξίας και σοφός οιακοστρόφος της εκκλησιαστικής μας πορείας ο ταπεινός αλλά στιβαρός, ο τολμηρός αλλά σώφρων, ο ριζωμένος στην ορθόδοξη παράδοση αλλά βαθύς γνώστης των παγκοσμίων εξελίξεων Πατριάρχης του Γένους, ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
» Η ελλαδική Εκκλησία, έχουσα επίγνωση της ιστορίας του γένους των Ελλήνων, της εκκλησιαστικής μας ιστορίας και της ορθόδοξης εκκλησιολογίας φέρει βαρειά την ευθύνη επί των ώμων της για τον τρόπο που θα διαφυλάξει τα παραδεδομένα, όσον αφορά στη σχέση της και τη συνεργασία της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.»
(Επιβατήριος Λόγος κ. Ιερώνυμου, §§ 57-58, 16.2.08.)
Απλώς θα προσθέσωμε, ότι το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε σε επήκοο εκατοντάδων πολιτικών, στρατιωτικών, πνευματικών και λοιπών ταγών μας, οι οποίοι με σταυρωμένα χεράκια ως κατηχητόπουλα το άκουαν με βαθύτατη θρησκευτική κατάνυξη, ιερή συγκίνηση και ελληνική περηφάνεια.
* * *
Ρομαντικέ Παλαμά, όταν πριν έναν αιώνα αισιοδοξούσες γράφοντας
«...και μην έχοντας πια άλλο σκαλίαν ζούσες σήμερα, θα έβλεπες ότι υπήρξαν κι άλλα σκαλιά στην ιστορική κατρακύλα, ενώ τα πρωτινά και μεγάλα φτερά δεν φύτρωσαν ποτέ. Σήμερα πια ίσως το μόνο αξιοπρεπές που μπορούμε να κάνωμε είναι να πάψουμε να ρυπαίνουμε ιστορικά και πνευματικά τον Άγιο αυτόν Τόπο και τη λέξη «Ελλάδα» να την μετονομάσουμε επίσημα σε Βυζάντιο η Ρωμανία, και οι «Έλληνες» να μετονομασθούμε Ρωμιοί η Βυζαντινοί. Έτσι ίσως θα αραιώσει το πέπλο του ζόφου, που πλέξαμε και από κάτω του εξαφανίσαμε τον πρωτινό Πολιτισμό.
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα»,
Δ.Ι.Λ.
31 σχόλια:
Εκπληκτικό το κείμενο, που ανέβασες!
Έχω την εντύπωση, ότι ο μακαριώτατος θα μας απασχολήση αρκετά στο μέλλον.
Ευτυχώς που μερικοί, όπως εσύ ή ο "Δαυλός", έχουν την τόλμη και αρθρώνουν καθαρό Ελληνικό λόγο, όταν οι άλλοι σωπαίνουν.
Περβόλι και του καινούργιου ο λόγος, όχι ότι δεν ξέρει, αλλά τί να πει...
Τουλάχιστον δεν έχει από τη φύση του την έπαρση και αλαζονεία του άλλου - προς το παρόν!
«...τον Άγιο αυτόν Τόπο...»
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτό που (κατά)κρίνεις πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε ότι ο τόπος είναι «άγιος» ή «ευλογημένος» ή τέλως πάντων ευνοημένος από υπερφυσικές δυνάμεις. Εξάλλου δεν υπήρχε έννοια αγιοσύνης στους αρχαίους...
Ίσως να το έβαλες «συγγραφικής αδείας», αλλά χτυπάει ξέρεις στο μάτι σε κείμενο που κρίνει(και καλά κάνει) τέτοιες λογικές.
πάρης,
υποθέτω οτι έκανες λάθος χρησιμοποιώντας δεύτερο πρόσωπο. Η παρατήρησή σου αναφέρεται στον συντάκτη του άρθρου, ο οποίος είναι ο εκδότης του Δαυλού (Δ.Ι.Λ).
Υποθέτω οτι ο κ. Λάμπρου δεν διαβάζει το ιστολόγιό μου οπότε να σου απαντήσω οτι η λέξη άγιος, που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του άρθρου, δεν είναι χριστιανική αποκλειστικότητα. Στο λεξικό γράφει τα εξής:
Η λ. άγιος, άγνωστη στον Όμηρο, στον Ησίοδο και στους τραγικούς, χρησιμοποιήθηκε από τον Ηρόδοτο και εξής για να χαρακτηρίσει κυρίως τόπους ή πράγματα που προκαλούν σεβασμό λόγω τής συνδέσεως τους με το θείο («σεβαστός, ιερός») ή και απέχθεια, γιατί παραβιάζουν την ιερότητα του θείου, («καταραμένος, μιαρός»).
Ο.κ συγγνώμη, τώρα πρόσεξα το όνομα από κάτω.
Και για τη λέξη άγιος δεν την ήξερα αυτή την λεπτομέρεια.
Αλλά φαντάζομαι ότι θα είχε εντελώς διαφορετική έννοια από την χριστιανική προέκταση.
Kαι να ’τανε μόνο το «άγιος», να πεις ας πάει στα κομμάτια! Εδώ
όμως ακόμα και η προσωνυμία «Παναγία» βαρύνεται με την
υποψία τής θρασείας λογοκλοπής και μάλιστα όχι μόνο ως προς
τη μορφολογική ανάλυση τής λέξης αλλά ακόμα και ως προς το
ίδιο το σημασιολογικό της περιεχόμενο και τις συνδηλώσεις που
ανακαλεί. Η εν λόγω προσωνυμία, βλέπετε, δηλωτική τής
(υποτιθέμενης) άκρας παρθενίας και αγιότητας τής Μαριάμ, μπορεί
μεν να καθιερώθηκε σχετικά αργά, χρησιμοποιούνταν όμως…
κομματάκι νωρίτερα για κάποιες άλλες αγνές και αμόλυντες νεάνιδες:
τις περίφημες Αθηναίες παναγείς ιέρειες, γνωστότερες με την
προσωνυμία… Παναγίες!!! Για τού λόγου το αληθές ας θυμηθούμε
τι αναφέρει ο περίφημος λεξικογράφος Ησύχιος στο λήμμα…
«παναγία»:
«παναγία ۠ ιέρεια ήτις ου μίσγεται ανδρί»!!! (βλ. και Liddell-Skott,
τ. 3, σ. 419).
Ώστε έτσι λοιπόν… «Ιέρεια ήτις ου μίσγεται ανδρί»! Βρε τι
μαθαίνει κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο…
Ο νέος αρχιδεσπότης στηρίζεται στις ορδές των ψοφοδεών αγραμμάτων που συνωστίζονται και γρονθοκοπούνται ποιος να πρωτοπροσκυνήσει το «Άξιον Εστί» (λίγα χρόνια πριν στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών). Ο σωστά εκμεταλλευόμενος από την θρησκεία, φόβος του θανάτου τρέφει το θεριό. Όμως υπάρχει ελπίδα. Νομίζω ήταν ο Νίτσε που είπε ότι η θρησκεία λάμπει σαν το φως της πυγολαμπίδας στο σκοτάδι της αμαθείας και του φόβου. Όταν το φως της γνώσης λάμψει η πυγολαμπίδα θα εξαφανιστεί.
Μέχρι τότε θα υποφέρουμε οποιαδήποτε μορφή προσβολών και καταπίεσης από ΟΠΟΙΑΔΉΠΟΤΕ δομή εξουσίας.
Μην τα βάζετε με τον αρχιδεσπότη.!.. Με τις ορδές των πιστών να τα βάζετε
kostas,
πληροφορήθηκα τα εξής, σχετικά με τη λέξη Παναγία:
Δεν υπάρχει λέξη Παναγία στους αρχαίους.
Το ότι την λέει ο Ησύχιος, δεν σημαίνει, ότι αναφέρεται στους αρχαίους, ή ότι ο Ησύχιος ήταν αρχαίος.
Ο Ησύχιος είναι του ε΄ αι. μ.Χ. και στο έργο του έχουν υπεισέλθει πολλές
χριστιανικές παραχαράξεις.
Στην wikipedia, αναφέρεται οτι:
Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους στο κείμενο του λεξικού προστέθηκαν και χριστιανικές λέξεις από το γλωσσάριο του Κυρίλλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας. Έχει όμως αποδειχθεί πως και ολόκληρο αυτό το γλωσσάριο συγχωνεύθηκε σε κάποιες εκδόσεις του λεξικού ενώ σε άλλες προστέθηκαν λέξεις που ερμηνεύτηκαν από τον Μέγα Αθανάσιο ως παραλλαγή του γλωσσάριου του Κυρίλλου.
Νομίζω οτι δεν αρκεί η αναφορά του Ησύχιου, εφόσον δεν παραπέμπει σε αρχαία κείμενα, στα οποία να μπορεί να διασταυρωθεί η πληροφορία, μια που, πέραν της όχι πολύ αρχαίας εποχής κατά την οποία συνέταξε αρχικά το λεξικό, έχει παρεισφρύσει σε αυτό και ο χριστιανικός δάκτυλος.
Στα λεξικά της Ελληνικής γλώσσας (όσα είδα μέχρι τώρα) υπάρχει η λέξη πανάγιος, -α, -ον και στις αναφερόμενες έννοιές της, όπως και στις πηγές, στις οποίες εντοπίζεται η λέξη αυτή, βρίσκουμε νεοελληνικές και μεσαιωνικές ερμηνείες και πηγές, μεταξύ των οποίων και αυτή του Ησύχιου (στον οποίο όμως δεν μπορούμε να βασιζόμαστε, όπως φαίνεται από αυτά που εξηγήθηκαν παραπάνω).
Αγαπητή Ερινύα,
οι παρατηρήσεις σου σχετικά με το επίμαχο λήμμα τού Ησύχιου είναι
κατ’ αρχήν σωστές, γι’ αυτό άλλωστε και έκανα λόγο μόνο για ΥΠΟΨΙΑ
λογοκλοπής. Ωστόσο:
Το εν λόγω λεξικό είναι όπως ακριβώς αναφέρεται και στο κείμενο
τής wikipedia, γνωστό για τις σπάνιες λέξεις που περιέχει, συχνά
ΑΓΝΩΣΤΕΣ από άλλη πηγή.
Εκτός αυτού, πέραν τού τύπου «πανάγιος, -α, -ον» ο οποίος ειρήσθω
εν παρόδω, δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Μεσαιωνική Ελληνική,
αλλά απαντά ήδη και στην Ελληνιστική, υπάρχει και η αναφορά τού
Ιουλιανού ότι «παρ’ Αθηναίοις οι των αρρήτων απτόμενοι παναγείς
εισί» (1) όπως επίσης και η πολύ αρχαιότερη μαρτυρία τού Ιουλίου
Πολυδεύκη (2ος αιώνας μ. Χ.) όπου η λέξη «παναγείς» χρησιμοποιείται
εν μέσω πλήθους ιερατικών και τελετουργικών αξιωμάτων (2). Αξίζει
δε, νομίζω, επίσης να αναφερθεί και το έτερο παρεμφερές λήμμα
που διέσωσε ο Ησύχιος: «Παναιείς / Παναγείς: Αθήνησιν ιέρειαι»(3),
όπως επίσης και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο Ιουλιανός
«εις την Μητέρα των θεών» αναφερόμενος στην ιστορία μιας
ιέρειας η ακεραιότητα της οποίας αμφισβητήθηκε:« […] κατά της
ιερωμένης την παναγεστάτην ιερωσύνην παρθένου δεινή και άδικος
υποψία […]»(4). Τέλος, στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη τού Ιδρύματος
Λάτση διαβάζουμε τα εξής:
«Στο Μουσείο Ελευσίνας εκτίθεται μια επιγραφή με απόσπασμα
ψηφίσματος της αθηναϊκής Βουλής, που χρονολογείται με ακρίβεια
στα 422/1 π. Χ. και αναφέρεται στη γεφύρωση αυτής ακριβώς της λίμνης.
Σύμφωνα λοιπόν με το ψήφισμα, θα κατασκευαζόταν μία γέφυρα, πλάτους
πέντε ποδών, δηλαδή μόλις 1,50 μ., ώστε να μεταφέρουν με ασφάλεια
οι παναγείς ιέρειες τα Ιερά. […]» (5)
Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι ότι ακόμα κι αν τα επίμαχα
λήμματα τού Ησύχιου αποτελούν μεταγενέστερες χριστιανικές
προσθήκες, το αρχαίο «παναγής» ακόμα και ως απλός επιθετικός
προσδιορισμός» εγείρει υποψίες…
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
(1) Αυτοκράτωρ Ιουλιανός, «Εις την Μητέρα των θεών»
«http://www.sflt.ucl.ac.be/files/AClassFTP/Textes/Julien_apostat/julien
_mere_dieux.txt
(2) «Ονομαστικόν», Βιβλίο 1
http://www.hellenicpantheon.gr/Pollux1.htm
(3) Ιουλιανός
(4) http://books.google.com/books?id=LPpJMODcnz0C&pg=PA421&
lpg=PA421&dq=+fragmenta+Philonides+&source=web&ots=
mlMhWfwMid&sig=8RM8mAxIpLLS9vH6JBIumY-EU5Q
(5) http://www.latsis-foundation.org/ldlib/details.aspx?pbnid=8&id=
158&edpid=6
Κostas,
όλοι αυτοί που επικαλείσαι είναι μεταγενέστεροι.
Πολύ καλά σου απάντησε η διαχειρίστρια.
Όλα τα περί παναγιών
είναι θεοκρατικά φληναφήματα
(σαν τους κρίνους, τις παρθενογεννέσεις, τις αειπαρθενίες, τα θαύματα, τις αναστάσεις κτλ).
Εξ άλλου από τόσο σημαντικό κείμενο, εκεί κόλλησες;
ανώνυμος,
εγώ θα έλεγα οτι ο kostas έδωσε κάποια στοιχεία για τη λέξη "παναγής", η οποία εντάσσεται γραμματικά στα επίθετα, και τίποτα δεν μας βεβαιώνει οτι έχει κοινή ετυμολογία με την Παναγία. Ακόμα κι αν έχει (πράγμα αβέβαιο), δεν σημαίνει οτι δικαιώνεται το "εμβολισμένο" λεξικό του Ησύχιου.
Το θέμα ξεκίνησε από τις αντιρρήσεις του Πάρη, όσον αφορά την χρήση της λέξης άγιος από τον συντάκτη του άρθρου. Και εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, οτι οι αναλύσεις πάνω στο θέμα αυτό (των λέξεων) αποπροσανατολίζουν από την ουσία, δηλαδή το περιεχόμενο του πολύ αξιόλογου αυτού άρθρου που δημοσιεύει ο Δαυλός.
Τι είναι εδώ το σημαντικό; Δεν είναι λοιπόν η απόπειρα πλήρους ανατροπής της αλήθειας και η απάθεια των εκπροσώπων των αποκαλούμενων "Ελλήνων";
Δεν είναι η απερίγραπτη αμάθεια, αδιαφορία και απάθεια της πλειοψηφίας των λεγόμενων σήμερα Ελλήνων;
Δεν είναι η ύβρις προς την αλήθεια;
Δεν είναι η ύβρις προς αυτούς τους οποίους θεωρούμε προγόνους μας, που, ενώ όλος ο σύγχρονος "πολιτισμένος" κόσμος -εκτός νεοελλήνων- θαυμάζει, οι "εκπρόσωποί μας" φτάνουν στο σημείο να τους ακυρώνουνε; Δεν τους ακυρώνουμε κι εμείς, δεχόμενοι αδιαμαρτύρητα την ακύρωσή τους -για πολλοστή φορά- από εκπροσώπους της ίδιας "θρησκείας", που τόσους αιώνες τους είχε ρίξει στα τάρταρα;
Eρινύα,
Έχεις θέσει
το θέμα στη σωστή του βάση
και (δυστυχώς) είναι
πολύ αληθινά αυτά που λές!
Αχαχαχαχαχαχ :D :D
Αν είναι δυνατόν να πάρει κάποιος στα σοβαρά τις φλυαρίες του αρχιεπισκόπου. Μόνο υο γέλωτα μπορούνε να προκαλέσουνε :D :D
Πάνο, λες
Αν είναι δυνατόν να πάρει κάποιος στα σοβαρά τις φλυαρίες του αρχιεπισκόπου
Ομως να είσα σίγουρος οτι το ποίμνιο στο σύνολό του θα τις πάρει στα σοβαρά. Ας μην ξεχνάμε πόσο αδιανόητο ήταν για τους διανοητές του 2ου και 3ου αιώνα οτι θα επικρατούσε με οποιονδήποτε τρόπο το γνωστό σε όλους μας δόγμα...
Ερινύα μου αυτοί (το ποίμνιο) έτσι κι αλλιώς χαμένοι είναι... Άλλως τε μόνο εκεί μπορεί να απευθυνθεί ο αρχιεπίσκοπος, σε χαμένους. Οι υπόλοιποι σκέφτονται... σκέφτονται και δε μασάνε.
Οποιοσδήποτε γνωρίζει στοιχειωδώς την ελληνική γλώσσα, μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην έκφραση «γονιμοποιώ τις τέχνες και τις επιστήμες και γεννώ πολιτισμό» και την έκφραση «γεννώ ΤΟΝ πολιτισμό», ή «γεννώ ΤΗΝ επιστήμη».
Η πρώτη έκφραση προϋποθέτει την ύπαρξη επιστήμης και τέχνης, η οποία γονιμοποιείται από ένα νέο πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, ή πνευματικό ρεύμα και γεννά πολιτισμό – νέες κοινωνικές σχέσεις, καλλιτεχνικά ρεύματα, μεταφυσικούς προβληματισμούς που τροφοδοτούν το ένα το άλλο – ενώ η δεύτερη συνιστά ισχυρισμό δημιουργίας ex nihilio.
Άλλο τόσο, από την προτροπή του Ιερώνυμου στο ακροατήριό του «να ξαναβρεί η Εκκλησία τρόπους να εμπνέει και να κεντρίζει το ανθρώπινο πνεύμα», ο Λάμπρου το μόνο που καταλαβαίνει είναι πως χρεώνονται να εμπνέονται από τα μοναστήρια και τις εκκλησίες, όχι οι πιστοί, αλλά οι καλλιτέχνες.
Ο κος Λάμπρου βεβαίως, δεν είναι αδαής περί την ελληνική γλώσσα. Είναι απλώς ένας κοινός πλαστογράφος. Αφαιρεί άρθρα, προσθέτει φράσεις, αναποδογυρίζει νοήματα, προκειμένου να δημιουργήσει μια καρικατούρα ομιλίας του Ιερώνυμου, ώστε να της επιτεθεί με ευκολία. Άλλωστε ο δρόμος είναι ανοιχτός: Η αποδοχή του κειμένου του από τους οπαδούς του, είναι δεδομένη.
Δεν είναι βεβαίως παράδοξο. Για τον κο Λάμπρου και τους οπαδούς του, δεν υπάρχει Κόντογλου, δεν υπάρχει Παπαδιαμάντης ή Μακρυγιάννης, δεν υπάρχει Ελύτης και «Άξιον Εστί», δεν υπάρχει Σικελιανός και «Αντίσταση», δεν υπάρχει καν «Η φλογέρα του Βασιλιά» του Παλαμά, τον οποίον επίσης μεταχειρίζεται κατά το δοκούν. Δεν υπάρχει Πικιώνης στην αρχιτεκτονική, Τσαρούχης και Αργυράκης στη ζωγραφική, δεν υπάρχουν οι «Πύρινες Γλώσσες» του Γιάννη Χρήστου, η «Ταφή» του Μητρόπουλου, ο «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» του Καζαντζάκη και του Καλομοίρη στη μουσική. Δεν υπάρχει ένας Περικλής Γιαννόπουλος ή ένας Ίων Δραγούμης στην κοινωνική φιλοσοφία. Αυτά δεν συνιστούν πολιτισμό – ή ακριβέστερα, δεν θα έπρεπε να συνιστούν Πολιτισμό.
Αλλά βεβαίως, παλαιότερα (τ.74/1988) ο "Δαυλός" δεν δίσταζε να φιλοξενεί απόψεις που καταδίκαζαν και τη συμπερίληψη της "Ιθάκης" στα νεοελληνικά κείμενα της Β' Λυκείου, θεωρώντας πως το ποίημα του Καβάφη προάγει "την εκμαύλιση, τον οργιασμόν, εκπόρνευσι, εταιρισμόν των αναγνωστών του...σε σημείο που και οι τραβεστί της Συγγρού να κομπάζουν "αναστήματα", "σκαπανείς", "ερματισμένοι και έγκυροι και γενναίοι της ηηδονής"...".
Στους...βυζαντινόπληκτους θα κόλλαγε;
Κάποιοι αγωνιούν να δώσουν τις ερμηνείες τους σε λόγια, που όμως μιλάνε από μόνα τους. Ο έλλογος αναγνώστης καταλαβαίνει...
Amakrid,
Ο αρχιεπίσκοπος μιλώντας
για τον πολιτισμό μας
αναφέρθηκε στις αγιογραφίες και
στους βυζαντινούς ύμνους,
αγνοώντας όλους τους προχριστιανικούς Ελληνικούς πολιτισμούς, λες και δεν υπήρξαν
Κυκλαδικός Πολιτισμός, Μινωικός, Μυκήνες, Ακρόπολη κτλ κτλ.
Αυτό προσπαθεί να σου πή το άρθρο
κι όχι αυτά που συμπέρανες στο ρωμιοσυνιστικό σου παραλήρημα.
Ή δεν κατάλαβες τι λέει, ή δεν θέλεις να καταλάβης.
Φίλε Ανώνυμε,
το κείμενο τού «Δαυλού» που ανάρτησε η Ερινύα όντως είναι πολύ
σημαντικό, δεν τίθεται θέμα. Τα ζητήματα ωστόσο που θίγονται εκεί
είναι λίγο πολύ γνωστά ۠ έτσι δεν έκρινα σκόπιμο να προσθέσω
κάποιο περαιτέρω σχόλιο επ’ αυτών -ούτε καν ότι σε μεγάλο βαθμό
… συμφωνώ! Οι παρατηρήσεις τής Ερινύας αντίθετα σχετικά με την
προχριστιανική χρήση τής λέξης «άγιος» μου κέντρισαν πάραυτα
το ενδιαφέρον και γι’ αυτό παρενέβην στη συζήτηση.
Όσον αφορά τώρα στην προέλευση τής επίμαχης λέξης («Παναγία»),
με συγχωρείς που θα επιμείνω, αλλά - ανεξαρτήτως των τελικών
συμπερασμάτων - υπάρχουν κάποια πράγματα που θεωρούνται
αναμφισβήτητα:
α) Η προσωνυμία «Παναγία» ανάγεται στο μεταγενέστερο (όχι
μεσαιωνικό!) επίθετο «πανάγιος».
β) Τα επίθετα «πανάγιος» και «παναγής» έχουν αποδεδειγμένα
ΚΟΙΝΗ ετυμολογία: συνθετικό «παν-» + ρίζα «άγ-».
γ) Εκτός από κοινή ετυμολογία παρουσιάζουν και αξιοσημείωτη
σημασιολογική σύγκλιση που ενίοτε αγγίζει τα όρια τής απόλυτης
ταύτισης:
* παναγής:«όλως ηγιασμένος, ιερώτατος, πάναγνος» (1)
* πανάγιος:«ο κατά πάντα άγιος»(2), «ο όλως άγιος, αγιώτατος»(3)
δ) Η προσωνυμία «Παναγία» άρχισε να χρησιμοποιείται μόλις
τον 3ο μεταχριστιανικό αιώνα ۠ ως εκ τούτου η παλαιότερη μαρτυρία
τού Ιουλίου Πολυδεύκη που παρατέθηκε (2ο αιώνας μ. Χ.) έρχεται
σε απόλυτη συμφωνία με τη μεταγενέστερη τού Ιουλιανού
γεφυρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το χρονικό χάσμα και
προσθέτοντας παράλληλα πόντους στον ορισμό τού Ησύχιου.
Το εντυπωσιακό δε είναι ότι η προαναφερθείσα χρήση τού
επιθέτου «παναγής» ως προσωνυμία ιερειών (και ιερέων)
ΔΕΝ είναι η παλαιότερη! Νωρίτερα -πολύ πριν από οποιαδήποτε
σύνδεδη τής λέξης με τη Θεοτόκο - την είχε χρησιμοποιήσει και
ο Πλούταρχος στον Κάμιλλο, 20 (4) όπως επίσης και ο Δίων
Χρυσόστομος ο οποίος αναφερόμενος στην ΑΝΕΓΓΙΧΤΗ ΠΑΡΘΕΝΟ
και ΙΕΡΕΙΑ Κασσάνδρα, την χαρακτήρισε «παναγή κόρη» (Λόγος
11, 153) !
Σύμφωνα δε με το «Λεξικό τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσας»
τού Σταματάκου το επίθετο «παναγής» ήταν και «προσωνυμία
τής ιέρειας των Δελφών» (σ. 609).
Τέλος εάν η φράση «παναγής ιερεύς, ιέρεια» που σύμφωνα
με τους Liddell-Skott μαρτυρείται στη Συλλογή Επιγραφών,
380.6 (Sylloge Inscriptionum Graecarum), ταυτίζεται με την
ΠΡΟΧΡΙΑΣΤΙΑΝΙΚΗ επιγραφή τής Ελευσίνας που ανέφερα
στο προηγούμενο μου σχόλιο, τότε έχουμε ένα ακόμα
ισχυρότατο στοιχείο.
ε) Ο από τον Ησύχιο παραδιδόμενος τύπος «παναγία» είναι
πράγματι δυνατόν - ή αν θές, και πιθανόν - να αποτελεί την
εκχριστιανισμένη εκδοχή των ΠΑΝΑΓΩΝ ΙΕΡΕΙΩΝ που όπως
αναφέρει και ο «Θησαυρός όλης τής Ελληνικής γλώσσας»,
δεν έρχονταν «σε σαρκική επαφή με άντρες» (5). Ακόμα κι
έτσι όμως, ποια η διαφορά; Eίτε «παναγείς» τις πούμε
είτε «παναγίες», οι ιδιότητες που τους χαρακτήριζαν ήταν
οι ίδιες μ’ εκείνες τής νεαρής Μαριάμ: αγνότητα ψυχής και
σωματική παρθενία.
στ) Το γεγονός ότι ο τύπος «παναγία» τού Ησύχιου δεν
μαρτυρείται στην Αρχαία, δεν αποτελεί και απόδειξη ανυπαρξίας
του, αφού όπως ανέφερα και στο προηγούμενο μου σχόλιο,
το Λεξικό τού Ησύχιου ακριβώς γι’ αυτό είναι γνωστό: «για τις
σπάνιες λέξεις που περιέχει, συχνά ΑΓΝΩΣΤΕΣ από άλλη πηγή».
ζ) Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος - και παρακαλώ οποιονδήποτε
γνωρίζει κάτι διαφορετικό να με διορθώσει -, το επίθετο «πανάγιος»
χρησιμοποιείται σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή μόνο μία φορά, και
συγκεκριμένα στο Μακκαβαίων ΙΔ΄, 7: «ω πανάγιε συμφώνων
αδελφών εβδομάς»
Η προσωνυμία δε «Παναγία» δεν καθιερώθηκε όπως συχνά
λέγεται, για να αναδειχθεί η εξέχουσα θέση και υπεροχή
τής Θεοτόκου έναντι απάντων των αγίων (αυτό δηλώνεται
με το «ΥΠΕΡαγία»), αλλά - όπως ανέφερα και στο πρώτο
σχόλιο - η άκρα παρθενία και αγιότητα της.
Κλείνοντας, να επαναλάβω ότι όλα αυτά τα στοιχεία που
παρέθεσα, απλώς εγείρουν κάποιες υποψίες αφού παραπέμπουν
συνειρμικά στις αρχαιότερες τής Μαριάμ παναγείς ιέρειες. Τα
υπόλοιπα δεν τα γνωρίζω.
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
(1) Liddell-Skott, «ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ»,
τ. 3, σ. 419
(2) Ομ.
(3) Δ. Δημητράκος, «ΝΕΟΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΝ
ΛΕΞΙΚΟΝ» (Αρχαίας-Μεσαιωνικής-Καθαρευούσης-Δημοτικής),
Εκδ. Χρ. Γιοβάνης
(4) «αμφοτέρους δε ταις παναγέσι μόναις παρθένοις ορατούς»
http://www.mikrosapoplous.gr/anc_texts/texts_plut.html
(5) Λεξικό Χρ. Γιοβάνη, λήμμα: «πανάγιος«, «Α (θλ.) παναγία:
Ιέρεια ναού που δεν έρχεται σε σαρκική επαφή με άντρες»
Φίλε Κώστα,
τσάμπα παιδεύεσαι.
Ξεκόλλα από τις χριστιανικές παρωπίδες.
Μου λές και μου ξανελές τα ίδια.
Ο Πλούταρχος και ο Δίων Χρυσόστομος είναι του β΄ αι. μ.Χ.
Δεν σε καταλαβαίνω.
Οι Παναγίες, οι παρθενογεννέσεις κτλ είναι μεταχριστιανικές μεταφυσικές αρλούμπες.
Για να αντιληφθούμε πώς έβλεπαν οι αρχαίοι Έλληνες
τα χριστιανικά διδάγματα με τους Χριστούς και τις Παναγίες, αντιγράφω από το βιβλίο
του Γιάννη Λάζαρη:"Η Θαμμένη Ελλάδα" εκδ."Δαυλός", 2006, σελ. 152:
"...Η οργή και η αγανάκτηση των προγόνων μας τους έκανε να φωνάζουν: "Γ... την πίστη σου, γ... το Χριστό σου και την Παναγία σου." (Τον δικό σου Χριστό και την δική σου Παναγία, γιατί δεν αισθάνονταν καμμία οικειότητα για έναν Εβραίο και τη μητέρα του). Χρειάστηκαν πολλές διώξεις, πολλοί βασανισμοί και χίλια σχεδόν χρόνια μέχρι να ρωμιοποιηθούν οι Έλληνες".
Συγνώμη, λάθος!
Διορθώστε:
Οι Παναγίες, οι παρθενογεννέσεις κτλ είναι χριστιανικές μεταφυσικές αρλούμπες.
KOSTAS και Ανώνυμος,
Νομίζω οτι δεν αξίζει να ασχολούμαστε σε τόσο βάθος με τη λέξη Παναγία.
Ο Πλούταρχος έζησε, αν θυμάμαι καλά, από τα μέσα του 1ου αιώνα μέχρι κάποια στιγμή του 2ου (το ίδιο και ο Δίων) και στα σωζόμενα κείμενά του Πλουτάρχου (όπως και του Δίωνος), διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν υπάρχει καμιά αναφορά που να δείχνει οτι γνώριζε την ύπαρξη κάποιων "χριστιανών". Κατά τη δική μου κρίση είναι πιθανόν και να μη υπήρχαν ακόμη ή να ήταν λίγοι και η δράση τους να μην ήταν ακόμα ιδιαίτερα γνωστή.
Δεν παίρνω στα σοβαρά τα χριστιανικά κείμενα σαν ιστορικές μαρτυρίες, παρά σαν κρυπτογραφημένες συνταγές του -μικρού αρχικά- ιερατείου που κατάφερε να αλώσει την εξουσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Αν τα όσα αποδίδονται στον Γιάννη Λάζαρη είναι αληθινά, τότε στα παραπάνω συναντούμε μια γνήσια πολιτισμική πρόταση, περί του τι θα πρέπει να αντικαταστήσει τους "ρωμιοσυνιστές" Ελύτη και Καβάφη.
Εύγε!
amakrid,
Το τελευταίο σχόλιό σου τα έχεις μπερδέψει και αδυνατώ να καταλάβω τι εννοείς, αλλά έχω μια ερώτηση λίγο εκτός θέματος: πώς αποκτά κάποιος πρόσβαση στο διαδίκτυο μέσω hellenic parliament net;
Μικρή διόρθωση στο παραπάνω:
Το "Το" έπρεπε να γίνει "Στο" και το "hellenic parliament net" είναι μία λέξη: "hellenicparliamentnet".
Φίλε Ανώνυμε,
τώρα ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτα! Εμένα κάλεσες
να ξεκολλήσω από τις χριστιανικές παρωπίδες ή παρανόησα;
Δηλαδή, απ’ όλα αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα στα τρία
σχόλια μου, αυτό κατάλαβες εσύ; Ότι φοράω… χριστιανικές
παρωπίδες; Ήμαρτον δηλαδή! Τόσες μέρες με τα επιχειρήματα
μου (τσάμπα) παιδεύομαι να τεκμηριώσω την ΥΠΟΨΙΑ ότι
η προσωνυμία «Παναγία» ΙΣΩΣ και ν’ αποτελεί μία ακόμα
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΛΟΓΟΚΛΟΠΗ από την αρχαιοελληνική λατρεία
κι εσύ κατάλαβες ότι επιχειρηματολογώ υπέρ των… Χριστιανών;
Τέλος πάντων, συγγνώμη τώρα για το έντονο ύφος μου, αλλά
το τελευταίο που περίμενα μετά την επιχειρηματολογία που
ανέπτυξα ήταν να θεωρηθώ και… χριστιανός απολογητής!!!
Αγαπητή Ερινύα,
φοβάμαι ότι και μ’ εσένα τελικά έγινε κάποια παρανόηση εδώ.
Τις μαρτυρίες για τον ονοματικό προσδιορισμό «παναγής»
ως δηλωτικό ιερατικού-τελετουργικού αξιώματος δεν τις
ανέφερα για να αποδείξω ότι ο Ιούλιος Πολυδεύκης,
ο Πλούταρχος ή ο Δίων Χρυσόστομος γνώριζαν περί
τού χριστιανισμού, αλλά για να καταδειχθεί ότι πολύ πριν
καθιερωθεί η χριστιανική προσωνυμία «Παναγία», μια άλλη
παρόμοια (αν όχι πανομοιότυπη) λέξη χρησιμοποιούνταν
σε μυστηριακές λατρείες με όχι και πολύ διαφορετική
σημασία. Και όντως οι μαρτυρίες που παρέθεσα είναι
σαφώς παλαιότερες.
KOSTAS,
Το δεύτερο μέρος του σχολίου μου (στο οποίο αναφέρεσαι παραπάνω) δεν το έγραψα σε διαφωνία με όσα ισχυρίζεσαι. Δεν θεώρησα οτι προσπάθησες να αποδείξεις πως "ο Ιούλιος Πολυδεύκης,
ο Πλούταρχος ή ο Δίων Χρυσόστομος γνώριζαν περί
τού χριστιανισμού". Λόγω της αναφοράς των συγκεκριμένων ονομάτων, έγραψα κάποιες σκέψεις σχετικά με την άγνοιά τους για τον "περίφημο" τάχα στην εποχή τους χριστιανισμό και τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Το πρώτο μέρος του σχολίου μου αφορούσε τα όσα έγραψες. Πραγματικά, δεν θεωρώ οτι πρέπει να επιμείνουμε (στα σχόλια αυτού του άρθρου) στο θέμα της λογοκλοπής ή όχι μιας ακόμα λογοκλεμμένης από τους χριστιανούς και παραποιημένης ως προς το νόημα ή και την εκφορά λέξης.
Το θέμα των ιερατείων στην Ελλάδα, πριν την επιβολή του χριστιανικού δόγματος είναι ένα μεγάλο θέμα, που χρειάζεται πολλή αναζήτηση. Και πάντα με πολλές επιφυλάξεις όσον αφορά το γνήσιο και "απείραχτο" των πηγών (όπως και σε άλλα θέματα βέβαια). Ακόμα πρέπει σε κάθε περίπτωση να σκεφτόμαστε: Γιατί χάθηκαν οι υπόλοιπες -πολλάπλάσιες στο πλήθος- πηγές; Παράδειγμα: Όταν οι Πλούταρχος και Αρριανός έγραψαν για τον Αλέξανδρο, πήραν τα στοιχεία τους από πρωτογενείς πηγές, που σώζονταν μέχρι την δική τους εποχή. Αυτές οι πρωτογενείς πηγές σήμερα δεν υπάρχουν...
Χάθηκε όλη η ιστορία του Δέξιπου και του Ευνάπιου. Γιατί; Ήταν τυχαίο;
Γιατί από την επιστολή του Ιουλιανού προς τον Θεόδωρο έχουν χαθεί όλα τα σημεία στα οποία λέει κάτι σημαντικό για αυτούς τους "Γαλιλαίους";...
Οι χριστιανοί δεν έκαναν μόνο λογοκλοπές ορολογίας από τους τρισκατάρατους "ειδωλολάτρες" αλλά, πράγμα πολύ χειρότερο, ανέτρεψαν ή -με την "ιδεολογία" και "κοσμοθεωρία" τους- οδήγησαν στην ανατροπή των νοημάτων πολλών λέξεων, με αποτέλεσμα, όταν τις διαβάζουμε σε ένα αρχαίο κείμενο, να παρερμηνεύουμε το νόημά τους, εξαιτίας της άγνοιάς μας για την πραγματική -και νοηματικά, ετυμολογικά ορθότερη από σήμερα- σημασία που είχαν αυτές οι λέξεις τότε.
Βλέπεις, ξέφυγα τώρα κι εγώ από το άρθρο, το οποίο, σύμφωνα με τον χρήστη του hellenicparliamentnet amakrid, απλά "πλαστογραφεί" το πνεύμα των λεγομένων του αρχιεπισκόπου. Εγώ όμως νομίζω οτι ο κυριος Α. Μακριδ. προσπαθεί να μας "πλαστογραφήσει" το μυαλό, στο πνεύμα της ρήσης "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"!
Αγαπητή Ερινύα
Κάποιοι άλλοι θα πρέπει να εξηγήσουν τι εννοούν με τη λέξη "ρωμιοσυνιστές", ή κρίνοντας πως "το τελευταίο σχόλιό σου τα έχεις μπερδέψει" (sic).
Στο hellenic parliament net μπορεί να μπει όποιος έχει τους κωδικούς του.
amakrid,
κάτι δεν πάει καλά με το συντακτικό σου. Εγώ έκανα ένα συντακτικό λάθος παραπάνω και παρότι το διόρθωσα σε επόμενο σχόλιο πετάς κάτι ασυνταξίες (όπως πριν) ανάμεικτες με (sic), πράγμα ιδιαιτέρως sic!
Μήπως το (sic) είναι κάποια νέου τύπου κολλητική ασθένεια (ιός, σκουλήκι, dialer ή κάτι παραπλήσιο) του διαδικτύου;
Κάτι άκουσα τελευταία για αυτό το δίκτυο, το hellenicparliamentnet, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τι. Μήπως μπορεί κάποιος να βοηθήσει τη μνήμη μου;
Αγαπητή Ερινύα
Το τι και πώς γράφει ο καθένας, επαφίεται στην κρίση και αντίληψη των αναγνωστών, ελλόγων και μη.
Όσο για τη χρήση της συντομογραφίας (sic), δεν έχεις παρά να ρωτήσεις το φίλο της ιστοσελίδας σου, τον συγγραφέα Γιάννη Λάζαρη του "Δαυλού" - και βεβαίως να του θέσεις το ίδιο ερώτημα: "Μήπως πρόκειται για κολλητική ασθένεια του διαδικτύου;"
Ξέρεις κάτι; Δεν αποκλείεται να σου απαντήσει και θετικά!
Φιλικά πάντα
amakrid
Δημοσίευση σχολίου