Αντίο AIDS! Μια Μαρτυρία Σωτηρίας που Βασίστηκε στην Αναγνώριση μιας Καλά Κρυμένης Αλήθειας

Το τρίτο βιβλίο της Μαρίας Παπαγιαννίδου

Το τρίτο μέρος μιας τριλογίας, ώριμο, κατασταλαγμένο, χωρίς αμφιβολίες ή δισταγμούς. Η Μαρία Παπαγιαννίδου διηγείται την πολύχρονη περιπέτεια που έζησε μέχρι την αποκάλυψη της Μεγάλης Αλήθειας για το AIDS.
Δύσκολο να αποδεχτείς οτι η ζωή σου βασιστηκε για είκοσι χρόνια σε ένα Μεγάλο Ψέμα που σε οδηγούσε στον θάνατο. Συγκλονιστικό βιβλίο και παρόλα αυτά δεν το είδα σε καμιά βιτρίνα βιβλιοπωλείου, ούτε καν σε εμφανή, πόσο μάλλον σε περίοπτη θέση, παρά καταχωνιασμένο σε ράφια που δεν θα το έβρισκε κανείς στην τύχη, αν δεν το γνώριζε. Εγώ, γνωρίζοντας τα σχετικά με την έκδοση του βιβλίου το ζήτησα, αφού πρώτα έψαξα και δεν το έβλεπα πουθενά στα ράφια στα οποία θα μπορούσε να βρίσκεται ενός από τα πολλά βιβλιοπωλεία της πόλης μου...

Παραθέτω παρακάτω τα λόγια της ίδιας της συγγραφέως, από τις σελίδες της στο διαδίκτυο (HivWave):

Μήπως έχουμε παραπλανηθεί εδώ και 25 χρόνια;Η συγγραφέας ήταν ετοιμοθάνατη ασθενής του AIDS για ατελείωτο διάστημα και επανέκτησε την υγεία της, ως διά μαγείας, μόλις σταμάτησε τη φαρμακευτική αγωγή της.Τι ήταν αυτό που έζησε, λοιπόν; Ένα κακόγουστο αστείο;Άρχισε νέα έρευνα πάνω στο καθετί που της είχε συμβεί, συνάντησε πρόθυμους συμπαραστάτες στο διάβα της, βρήκε τις απαντήσεις που έλειπαν και θέλησε να το φωνάξει πια σε όλους: Ο γίγαντας έχει πήλινα πόδια! Κοιτάξτε τον!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν οι ιστορικοί κοιτάξουν πίσω στην εποχή μας, θα προσέξουν ενδεχομένως ότι η σεξουαλική επανάσταση, ως καίρια συμβολή στο κίνημα απελευθέρωσης και ισότητας του 20ού αιώνα, τερματίστηκε οριστικά το 1984 με την εισαγωγή του όρου «AIDS» στη ζωή των ανθρώπων. Ο όρος αυτός δεν κατάργησε μόνο τον έρωτα και την ελευθερία της σκέψης, αλλά έφερε στην καθημερινότητά μας την επικείμενη προσωπική καταστροφή ως μόνιμο άγχος. Ο αντίκτυπος στην κοινωνία ήταν τεράστιος.
Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, τα όνειρά τους, το δικαίωμά τους στη ζωή. Εκατομμύρια άλλοι, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη στα όρια της επιβίωσης στον Τρίτο Κόσμο, δέχτηκαν τη χαριστική βολή. Ονομάστηκε «μάστιγα», σαν να ʼταν κάτι θεϊκό, αλλά ήταν μια ανθρώπινη μαζική παράκρουση.
H συμβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης για την εδραίωση της νέας αντίληψης και η διακυβέρνησή τους από ένα ισχυρό κατεστημένο, όπως τη βίωσα εγώ μέχρι σήμερα, διακρίνονται στο βάθος κάθε σκηνής σε αυτό το βιβλίο. Η συνειδητοποίηση του τι κρύβεται πίσω από την πληροφόρησή μας συντελεί στην κατανόηση του προβλήματος.
Λένε ότι θεραπεία για το AIDS δεν μπορεί να βρεθεί, αλλά εγώ ήμουν «οροθετική» για δέκα χρόνια και είχα πλήρες AIDS για άλλα δώδεκα, για να επανέλθω σε υγεία μετά από όλα αυτά χωρίς καμία ανάμειξη γιατρού και κανένα φάρμακο. Η ιστορία μου τυχαίνει να συμπίπτει με την ιστορία του AIDS μέχρι σήμερα, και σκοπεύω να τις παραθέσω παράλληλα για να αποκτήσει το AIDS τις αληθινές του διαστάσεις. Δεν είναι παντοτινό, ούτε αναγκαίο - για την ακρίβεια εκείνο εξέπνευσε πριν από μένα. Πώς συνέβη αυτό;
Με βάση την επίσημη θεωρία περί «συνδρόμου» και για όσο καιρό την πίστευα, ήμουν καταδικασμένη σε πρόωρο θάνατο. Ουσιαστικά ήμουν νεκρή επί 22 χρόνια, αφού υπάρχουν δύο είδη θανάτου: ο πραγματικός, και εκείνος που σου αναγγέλλεται ως δεδομένος και τον βιώνεις πια την κάθε μέρα.
Έκανα, στο μεταξύ, έρευνα για την «αρρώστια» μου και δεν έβρισκα ούτε μία ένδειξη που να παραπέμπει σε «άλλη πλευρά» του AIDS. Ωστόσο, σκέφτηκα κάποια στιγμή να αναζητήσω τον λόγο για τον οποίο είχε εξαφανιστεί η πληροφορία ότι ο ιός μεταδίδεται μόνο με το αίμα και το σπέρμα, ενώ εγώ εξακολουθούσα να μην έχω συναντήσει επί δέκα χρόνια στα νοσοκομεία ούτε έναν ομόλογό μου του αντίθετου φύλου. Το ανέλπιστο αποτέλεσμα ήταν ότι αποκαλύφθηκε μπροστά μου μια ολόκληρη αθέατη πλευρά του ζητήματος που άλλαζε τελείως τα δεδομένα. Χρειάστηκα άλλον έναν χρόνο για να επεξεργαστώ τη νέα γνώση και να πάρω μια απόλυτα λογική απόφαση: σταμάτησα τα χάπια, τους γιατρούς και τις εξετάσεις στις 23 Απριλίου 2007. Εκείνη τη λαμπρή ημέρα θα επανερχόμουν αυτόματα στο σημείο που βρισκόμουν το 1985: γερή, δυνατή και αισιόδοξη.
Ήταν θανατηφόρα ασθένεια αυτό που έζησα ή μάλλον θανατηφόρα πλάνη; Η όλη υπόθεση του AIDS έχει ομιχλώδεις καταβολές σχεδόν σε κάθε στάδιό της. Αγνοήθηκε η καθιερωμένη επιστημονική διαδικασία, όταν ανακοινώθηκε το 1984 σε παγκόσμια τηλεοπτική αναμετάδοση η ανακάλυψη του ιού ΗΙV ως αιτία ενός νέου συνδρόμου, εβδομάδες πριν από την καθιερωμένη δημοσίευση των μελετών για κριτικό έλεγχο και επαλήθευση από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Παρουσιάστηκε ως μία ακόμα επιτυχία της αμερικανικής επιστήμης, η οποία θα βοηθούσε στην επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης ενός τεχνητού κλίματος φόβου που είχε καλλιεργηθεί βάσει αμφίβολων επιδημικών δεδομένων από ανθρώπους που αρρώσταιναν εξαιτίας ναρκωτικών ουσιών.
Ως γνωστόν, όταν ένα άτομο παλεύει με τη χρόνια λήψη ναρκωτικών και την εξάρτηση από την ηρωίνη και το κρακ, είναι πιθανόν επίσης να υποσιτίζεται. Η κακή διατροφή από μόνη της είναι ο γρηγορότερος, ασφαλέστερος, καθολικός και τέλειος τρόπος για να οδηγήσει κανείς σε κατάρρευσης το ανοσοποιητικό του σύστημα. Δεν χρειάζεται επίκληση ιού.
Παρ΄ όλα αυτά, το φαινόμενο ονομάστηκε AIDS και αποδόθηκε σε έναν ιό ονόματι HIV.Οι πρώτες περιπτώσεις AIDS που καταγράφηκαν, σύμφωνα με επίσημη αναφορά (ΜΜWR, 5 Ιουνίου 1981) την περίοδο Οκτώβριος 1980-Μάιος 1981, ήταν πέντε νεαροί άντρες, όλοι ενεργοί ομοφυλόφιλοι, εντοπισμένοι σε τρία διαφορετικά νοσοκομεία του Λος Άντζελες. Μόνο δύο από τους πέντε ανέφεραν ότι είχαν συχνές σεξουαλικές επαφές με διάφορους συντρόφους, ενώ και οι πέντε είχαν στο ιστορικό τους χρήση εισπνεόμενων ναρκωτικών. Δεν είχαν ποτέ συναντήσει ο ένας τον άλλο, ούτε γνώριζαν δικούς τους συντρόφους ή κοινούς γνωστούς που να έχουν τα ίδια συμπτώματα.
Παρʼ όλα αυτά, ο ιός που ενοχοποιήθηκε για την πάθησή τους παρουσιάστηκε ως σεξουαλικά μεταδιδόμενος.
Η ιδέα του AIDS μεταβλήθηκε σε ένα θερμοκήπιο εφησυχασμένων επιστημόνων που εργάζονται σε τεχνητό περιβάλλον, με νέα κριτήρια, χωρίς ελέγχους από κάποιον άλλον, αλλά με δόξα και κοινωνική καταξίωση. Το σύνδρομο αποδείχτηκε επωφελές για πολλές ακόμα κοινωνικές ομάδες, ενώ μετά την εμφάνιση των πρώτων φαρμάκων η υπόθεση απέκτησε την ισχύ βιομηχανίας με υπερκέρδη εκατομμυρίων.
Δεν υπάρχει περιθώριο αμφισβήτησης στον κόσμο του AIDS. Η εμμονή σε μια αδιέξοδη κατεύθυνση διατηρείται με οποιοδήποτε ανθρώπινο κόστος. Σκάνδαλο δεν είναι τόσο ότι οι επιστήμονες του AIDS παρέβλεψαν κάποιες βασικές πλευρές του θέματος το 1984 εν μέσω κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, αλλά ότι είκοσι χρόνια αργότερα αρνούνται να επιστρέψουν στο σημείο μηδέν και να δουν τι πήγε λάθος. Έχουν ξοδευτεί κάπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια στην έρευνα και η θεωρία HIV=AIDS αδυνατεί να αποδώσει θεραπεία ή εμβόλιο. Παρότι πάνω από 2.500 άλλοι επιστήμονες, ερευνητές και γιατροί έχουν παρουσιάσει με σαφή επιστημονικό τρόπο το ανυπόστατο της εξίσωσης HIV=AIDS, οι ίδιοι απαξιώνονται μονολεκτικά από το κατεστημένο του AIDS ως «αντιφρονούντες» ή «αρνητές» και η κριτική αμφισβήτησή τους δεν παρουσιάζεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ωστόσο, όταν ανακοινώνεις σε κάποιον ότι έχει μολυνθεί από έναν θανατηφόρο ιό ή ότι μπορεί να μολυνθεί, είναι μάλλον κρίσιμο για να τον αφήνεις χωρίς αποδείξεις. Είσαι υποχρεωμένος να του προσφέρεις τόση πληροφόρηση για το θέμα ώστε να είναι σε θέση να δώσει «συγκατάθεση κατόπιν ενημέρωσης» πριν κάνει το τεστ που θα τον βγάλει ετοιμοθάνατο και πριν αρχίσει τη θεραπεία για την υποτιθέμενη αρρώστια που τον βρήκε. Δεν συμβαίνει αυτό στην περίπτωση του HIV/AIDS: δεν υπάρχουν αξιόπιστες ενδείξεις, ούτε για την ύπαρξη του ιού ούτε για την παθογένειά του ούτε για τη μεταδοτικότητά του μέσω του σεξ ούτε για την ανίχνευσή του με οποιοδήποτε τεστ.
Ίσως αρκεί και μόνο ότι δεν υπάρχει επιστημονική μελέτη που να αποδεικνύει ότι τα τεστ αντισωμάτων για τον HIV είναι ακριβή. Η όλη κατασκευή του AIDS βασίζεται σʼ αυτά τα τεστ. Τρέμουμε στην ιδέα να κάνουμε έρωτα και κάποιοι καταλήγουν να παίρνουν τοξικά φάρμακα εξαιτίας της διάδοσης ενός τεστ που δεν ανιχνεύει καν τον ιό HIV, ούτε τα αντισώματά του.
Έζησα με τον υποτιθέμενο ιό επί 23 χρόνια, σχεδόν αμέσως μετά την ανακήρυξή του ως αιτία του AIDS. Τι διαφορετικό θα μπορούσα να είχα κάνει, αν ήξερα αυτά που έμαθα με καθυστέρηση δύο δεκαετιών; Ας το δούμε μαζί, γιατί εμένα μου φαίνεται ότι με καταδίκασαν αυθαίρετα σε θάνατο, και κάνουν ακόμα το ίδιο σε πολλούς άλλους κάθε μέρα.
Προσωπικά δεν έλαβα επαρκή πληροφόρηση γιʼ αυτό το νεόφερτο σύνδρομο, ούτε είχα γνώση των συζητήσεων που ενέπλεκαν πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στην υπόθεση ή αντίληψη της λογοκρισίας πάνω στο ζήτημα. Το μόνο που πήρα είδηση ήταν η νοοτροπία-ταμπού που περιέβαλε την αρρώστια.
Ακόμα δεν έχω τακτοποιήσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό μου από την περίοδο AIDS - θέλω να τους κλείσω τώρα μέσα από αυτό το βιβλίο, τίποτα να μην με ακολουθήσει στη νέα ζωή από όσα προηγήθηκαν. Έλεγα για χρόνια στους φίλους, ομοίως έγραψα στα δύο πρώτα βιβλία μου, απάντησα τελευταία σε αρκετές συνεντεύξεις σε περιοδικά και στην τηλεόραση ότι έμαθα για πρώτη φορά τη μόλυνσή μου από τον ιό του HIV το 1995 και νωρίτερα είχα μόνο λόγους να το υποψιάζομαι. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, η αλήθεια είναι ότι έλαβα για πρώτη φορά την αναγγελία θανάτου το 1985, όταν ήμουν 20 χρονών. Μου είπαν οι γιατροί να μην το πω σε κανέναν – για το καλό μου– και δεν μπορούσα παρά να το εφαρμόσω. Μου κόστισε πολύ, κυρίως να λέω ψέματα μέσα στο σπίτι μου, αλλά έγινε ακόμα πιο δύσκολο για όλους να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μετά. «Μου το κράτησες κρυφό έναν ολόκληρο χρόνο;» είπε η μαμά μου με πόνο το 1996, όταν το έμαθε επιτέλους. Δεν μπόρεσα να της πω σου το κράτησα κρυφό έντεκα χρόνια.
Όταν ξεκίνησα την ιστοσελίδα, έγραψα τα πρώτα βιβλία και άρχισα να δίνω συνεντεύξεις, ήμουν ακόμα μια ασθενής του AIDS, έπαιρνα τα χάπια μου και αισθανόμουν ήδη αρκετά ένοχη. Ο πατέρας μου είχε μόλις πεθάνει πικραμένος, και εγώ ήμουν αποφασισμένη να κρατήσω το μυστικό μου για πάντα.
Aφότου σταμάτησα την αγωγή μου, ένιωσα ξαφνικά πως δεν πρόκειται καθόλου να πεθάνω και θύμωσα πολύ πια για όλα αυτά. Θύμωσα για τα χρόνια που το κρατούσα μυστικό, για όσα έκανα άθελά μου, γιʼ αυτά που δεν με άφηναν ούτε τώρα που ήμουν καλά να απελευθερωθώ. Συνειδητοποίησα ότι ήταν ακόμα πιο δύσκολο να αποκαλύψω τι μου συνέβη απʼ ό,τι να πετάξω τα χάπια του AIDS. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ο ορισμός της λεγόμενης «μάστιγας» του αιώνα: ψέμα στο ψέμα, άγχος στο άγχος, παγίδα στην παγίδα, πόσο να αντέξει κανείς; Το μυαλό είναι αυτό που σε σκοτώνει, και εκείνο είναι που μπορεί να σε σώσει πάλι.
Σκοπός του βιβλίου είναι να καταλάβω πώς προέκυψε αυτή η καθολική εξαπάτηση και, παρότι ήμουν τόσο τυχερή ώστε να ξεφύγω από τις δαγκάνες της πριν προλάβει να με σκοτώσει, πώς γίνεται να συνεχίζει ασυγκράτητη. Η ιστορία μου ως ασθενούς του AIDS εναλλάσσεται με τις αποκαλύψεις που έκανα για κάθε στάδιο εκ των υστέρων. Ελπίζω έτσι να προσφέρω μια καλύτερη «συγκατάθεση κατόπιν ενημέρωσης» στους νεοσύλλεκτους οροθετικούς.
Στο πρώτο κεφάλαιο «Τι δεν έπρεπε να κάνω», αφηγούμαι ποια ήταν η ζωή μου ως το 1985, πόσο ιδανικά ήταν όλα, τι ανυποψίαστους ανθρώπους έπρεπε να πληγώσω όταν μου ανακοινώθηκε ότι βρέθηκα «φορέας του AIDS». Δεν άλλαξα σχεδόν καθόλου το σχέδιο της ζωής μου, σημείωσα επιτυχίες στις σπουδές και στην επαγγελματική μου πορεία, αλλά κάτι μέσα μου είχε σπάσει. Στο δεύτερο κεφάλαιο «Τι διέγνωσαν σε μένα», αρρωσταίνω και γίνεται η δεύτερη θετική διάγνωση του 1995, οπότε αρχίζει η ζωή μου ως ασθενής του AIDS. Πέρα από το τεστ αντισωμάτων, διέκριναν «πιθανή» πνευμονία καρίνι και χαμηλά Τ4, πράγμα που σήμαινε κατά τη γνώμη τους ότι έπρεπε να αρχίσω τη θεραπεία του AIDS. Ήταν μια κρίσιμη απόφαση, που δεν μου έδωσαν το περιθώριο να ελέγξω. Στο τρίτο κεφάλαιο «Οι τοξικές παρενέργειες της συνταγογραφημένης θεραπείας», αρχίζουν οι παρενέργειες των φαρμάκων και των επακόλουθων αντιβιώσεων που διήρκεσαν από το 1995 ως το 2007 και ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια σειρά από καθαυτές θανατηφόρες ασθένειες. Η κόλαση του Δάντη στο σπίτι μας και στο νοσοκομείο. Στο τέταρτο κεφάλαιο «Πώς γλίτωσα», δέχομαι μια ανάσα ζωής με την έναρξη της ιστοσελίδας μου www.hivwave.gr και την εμφάνιση με μέιλ ενός Καναδού που σπούδαζε βιολογία στο Πανεπιστήμιο του McGill, όταν ανακοινώθηκε η ανακάλυψη του HIV, και είχε εντοπίσει από νωρίς την απουσία αποδείξεων. Περιλαμβάνονται οι πρώτοι μήνες του έγγαμου βίου μου μαζί του οπότε πέφτουν βροχή οι λυτρωτικές πληροφορίες γιʼ αυτό που μου είχε συμβεί, ενώ εμφανίζεται στα μέιλ και ο ελληνοαμερικανός καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις Andrew Maniotis από το Σικάγο και αρχίζει να μου δίνει σαφείς οδηγίες για το πώς να κόψω τα χάπια του AIDS. Στο πέμπτο κεφάλαιο «Καθολική εποπτεία από το κατεστημένο του AIDS», αισθάνομαι ξαφνικά ότι είμαι σχεδόν παράνομη και σίγουρα επικίνδυνη, γιατί δεν συμβιβάζομαι με το μοντέλο ασθενούς του AIDS. Ο τρόπος με τον οποίο καλλιεργείται η προσήλωση στη θεωρία HIV=AIDS στον Τύπο, τους γιατρούς, τους φοιτητές ιατρικής, τους ακτιβιστές, τον καθένα μας, αποκαλύπτεται σιγά σιγά με μια σειρά τυχαίων γεγονότων του τελευταίου χρόνου. Στο έκτο κεφάλαιο «Πώς ανέκτησα τον έλεγχο της υγείας μου», επιστρέφω στα προσωπικά ζητήματα προς επίλυση. Αφότου σταμάτησα τα χάπια, βρέθηκα ξαφνικά χωρίς γιατρούς αλλά και χωρίς το δικαίωμα να μπω ξανά σε νοσοκομείο ή να μείνω έγκυος, αφού εκεί θα με τσιμπούσαν πάλι με το τεστ και θα με παρέδιδαν στο γράμμα του νόμου. Ανακάλυψα τον κόσμο των εναλλακτικών θεραπειών και, κυρίως, τη θεραπευτική αξία του έρωτα και τη δυνατότητα του οργανισμού να θεραπεύει μόνος του τις πληγές του. Στο έβδομο κεφάλαιο «Πώς ανέκτησα τον έλεγχο της ζωής μου», αρχίζω να απελευθερώνομαι όλο και πιο πολύ στις συνεντεύξεις μου, να συναντώ πρόθυμους συνοδοιπόρους σε κάθε βήμα, να βρίσκω τι έγινε σε περιπτώσεις καταφυγής στα δικαστήρια σε άλλες χώρες, να ετοιμάζω την επάνοδό μου στον κόσμο με τους δικούς μου όρους αυτή τη φορά.
Σε αυτή τη μακριά διαδρομή έμαθα πολλά. Ευχαριστώ όλους όσοι βρέθηκαν στον δρόμο μου και διεύρυναν, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, τον ορίζοντά μου. Κάποιοι περιλαμβάνονται στην αφήγηση, επώνυμα ή ανώνυμα, όπως ζήτησαν. Τα ονόματα των γιατρών μου αναφέρονται με μονόγραμμα. Θέλω να τους προστατέψω κι εγώ με τη σειρά μου, με τον διφορούμενο τρόπο του «AIDS» πάντα.

* Για το ίδιο θέμα, πολύ καλή ανάρτηση στο ιστολόγιο έσω φενών.