Περί "Δημοτικής"

Μεταφέρω το παρακάτω κείμενο ώς έχει στην τοποθεσία στην οποία το ανακάλυψα. Πρόκειται για την τοποθεσία του περιοδικού "Τετρακτύς" και συγγραφεύς του κειμένου είναι ο Ιωάννης - Άδωνις Μελικέρτης.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα παρουσίασι, με λίγα λόγια, της ιστορικής πορείας της ελληνικής γλώσσας προς την παρακμή την οποία γνωρίζει σήμερα και τις ιδεολογικές προεκτάσεις οι οποίες ωδήγησαν την γλώσσα μας στην σημερινή της κατάντια:

 ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΑΙ

Η γλώσσα είναι, όπως λέγεται, ζών οργανισμός και ως οργανισμός μεταπλάσσεται συνεχώς ως υποκείμενη εις τους νόμους της εξελίξεως. Αυτό είναι μία πραγματικότης εκτός πάσης αμφιβολίας, από την οποίαν δεν θα μπορούσε να εκφύγη και η ελληνική γλώσσα, η ύπαρξις της οποίας μετράται με τις χιλιετίες. Η γλώσσα μέσα από την εξελικτική της πορεία, είναι κατά κάποιον τρόπο ο καθρέπτης της ιστορικής ζωής ενός έθνους. Παρακολουθεί και καταγράφει τις ευτυχείς στιγμές και τις περιόδους εξάρσεως, όσο και τις δοκιμασίες και τα δεινοπαθήματα. Έτσι λοιπόν υπάρχουν εξελικτικές διαδικασίες ομαλές και άρα αποδεκτές, που πραγματοποιούνται μέσα από ευνοϊκές συγκυρίες, όπως η εξέλιξις της ελληνικής γλώσσης από του Ομήρου μέχρι και των Αλεξανδρινών Χρόνων. Επίσης η αγγλική γλώσσα, που χάρις στην γλωσσοπλαστική μεγαλοφυία ενός Shakespeare, εξελίχθηκε στο σημερινό παγκόσμιο γλωσσικό όργανο.

 

Υπάρχουν όμως και γλωσσικές εξελίξεις, που γίνονται κάτω από άκρως δυσμενείς συνθήκες, οπότε τότε δεν μπορούμε πλέον να ομιλούμε περί προόδου, αλλά περί οπισθοδρομήσεως. Τέτοια ήταν η μετέπειτα πορεία της ελληνικής γλώσσης, που παρηκολούθησε και αυτή τις δοκιμασίες του έθνους μέσα από την μακραίωνα ρωμαϊκή κατάκτηση και αργότερα στην 500ετήτουρκική δουλεία. Ένα πρώτο σύμπτωμα ήταν η διεύρυνσις του χάσματος μεταξύ της γραφομένης και της ομιλουμένης γλώσσης, ενώ η τελευταία υφίστατο μία ραγδαία φθορά λόγω της επικρατούσης τότε γενικής αμαθείας και απαιδευσίας, αλλά και λόγω της μαζικής εισαγωγής εξωγενών στοιχείων και τύπων. Έτσι λοιπόν με την συνεχή απομάκρυνση της ομιλουμένης από την γραφομένη λογία, προέκυψε η δημώδης γλώσσα, από την μετεξέλιξη της οποίας προήλθε η σημερινή Δημοτική. Πρέπει να λεχθεί εκ προοιμίου ότι η δημώδης γλώσσα όπως προέκυψε αμέσως μετά την Απελευθέρωση από τους Τούρκους, ήταν προφανώς προϊόν αγραμματοσύνης και αμαθείας. 

Η απλοϊκή και πηγαία γλώσσα του Μακρυγιάννη, μας δίνει το στίγμα της τότε ομιλουμένης, η οποία βεβαίως σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να διεκδικήση την επισημοποίηση και καθιέρωση. Αμέσως μετά την Απελευθέρωση εξέσπασε αγών για την επικράτηση μεταξύ Καθαρευούσης και Δημοτικής, που κράτησε με εναλλασσόμενες φάσεις περίπου 150 έτη και έληξε τελικώς με την καθιέρωση της Δημοτικής. Σήμερα η Δημοτική είναι η επίσημος γλώσσα του κράτους και αποτελεί μία πραγματικότητα αναμφισβήτητη, που δεν επιτρέπεται να αγνοούμε, είτε συμφωνούμε με αυτήν, είτε όχι. Αυτό όμως δικαιολογεί τόσο μένος κατά του γλωσσικού παρελθόντος της χώρας; Γιατί αυτή η αποστροφή προς την αρχαιότητα και προς την λογία γενικώς παράδοσι, που και αυτή αποτελεί επίσης μία ιστορική πραγματικότητα; Πρέπει να διαγράψομε τον Κάλβο, τον Παπαδιαμάντη, τον Παπαρρηγόπουλο κ.ά. ; 

Σήμερα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το πείραμα της Δημοτικής, 20 χρόνια μετά την καθιέρωσί της και 12 χρόνια μετά την επιβολή του μονοτονικού, απέτυχε. Αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα: Λεξιπενία, υποβάθμισις των σπουδών, γλωσσικός εκχυδαϊσμός. Ο λόγος πρέπει να αναζητηθή στο ότι θέλησε να τραβήξει τον δρόμο μόνη της, αποκόπτουσα τους οργανικούς δεσμούς με τον κορμό της ενιαίας ελληνικής γλώσσης, όπως την διεμόρφωσαν οι αιώνες. Σήμερα ο μύθος της αυθυπαρξίας της Δημοτικής έχει καταρριφθή και όλο και περισσότεροι γλωσσολόγοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι τείνουν στην αποδοχή του ενιαίου και διαχρονικού της ελληνικής γλώσσης. Από το άλλο μέρος, η ηττηθείσα τελικώς στην αναμέτρησι Καθαρεύουσα, είναι η μεγάλη αδικημένη της ιστορίας. Χαρακτηρίσθηκε ως τεχνητή γλώσσα, ενώ της απεδόθησαν κατά καιρούς και άλλοι χαρακτηρισμοί λιγώτερο ευγενικοί. Αυτό όμως αποτελεί μία υπεραπλούστευσι και μία ασυγχώρητη παραγνώρισι της μεγάλης προσφοράς της. 

Η Καθαρεύουσα τελεί εις άμεσον σχέσιν με τον ακένωτον γλωσσικό πλούτο της αρχαίας ελληνικής, ενώ χρεώνεται ακόμη με δύο μεγάλες ιστορικές επιτεύξεις: Την ευρυτάτη κάθαρσι της γλώσσης, που ανέλαβε μετά την Απελευθέρωσι, από τα αλλότρια στοιχεία (τουρκικά, αλβανικά, σλαβικά) και την γλωσσοπλασία χιλιάδων νέων λέξεων προσηρμοσμένων στις καινούργιες ανάγκες που ανέκυψαν την εποχή εκείνη. Π.χ. είδησις αντί χαμπέρι, στρατός αντί ασκέρι, παντοπώλης αντί μπακάλης, θερμάστρα (σόμπα), τυφέκιον (ντουφέκι), κτλ. Και ακόμη: Κατάστημα, δημοσιογράφος, ποδήλατο σιδηρόδρομος, βιομηχανία, βουλευτής, πρωθυπουργός, αλεξίπτωτον, λεωφορείον κτλ. Δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε, ποιά θα ήταν η μορφή των όρων αυτών, αν συνετίθεντο με βάσιν την Δημοτική, όταν έχωμε παραδείγματα, όπως το πισωγύρισμα, χρονοντούλαπο, Παρθενός (αντί για τον Παρθενώνα, με δράστη τον Ιω. Ψυχάρη), αραχτός, κυριλές κ.ά. Ήταν λοιπόν τόσο κακό αυτό το έργο, ώστε να επισύρη το μένος και την μήνιν των ζηλωτών της Δημοτικής; Και όμως αν δεν υπήρχε η καθαρεύουσα, είναι βέβαιο ότι σήμερα θα μιλούσαμε ένα τουρκοελληνικό ιδίωμα, σαν αυτό που διακωμωδείται στην "Βαβυλωνία" του Δ. Βυζαντίου. Μετά το 1976 όμως μία αντίστροφη πορεία σημειώνεται και από την Κερκόπορτα της Δημοτικής μπήκαν στα σχολικά βιβλία εκατοντάδες τουρκόφερτες κυρίως λέξεις. Δεν ομιλώ για την μαζική εισβολή αγγλοσαξωνικών όρων γιατί αυτό αποτελεί θέμα για άλλη συζήτησι. Δεν έχει παρά να ανοίξει κανείς τα αναγνωστικά του Δημοτικού, για να αντιληφθή την έκταση του κακού. Ιδού μερικά δείγματα: Τσαλίμια, μπόλικος, ζεμπίλια, μπερδεύω, τεμπεσίρι, σόϊ, τσαντίρι, μανάβικο, τεμπέλης (Δ' Δημοτικού). Κέφι μπελάς, μπόγος, καυγάς, μπαϊλντίζω, σούσουρο, μπουρί, σόμπα, χαϊβάνι (!), ράφι, μπαμπάς, τσεμπέρι, λεφούσι, μαχαλάς, μπογαλάκια, καλντερίμι κτλ (Ε' Δημ.). Ευγενής τροφή για τους νεαρούς βλαστούς μας.....

Το σπουδαίο έργο της Καθαρευούσης τα τελευταία 150 χρόνια, πήγε δυστυχώς χαμένο και γυρίσαμε πάλι πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε. Ένα από τα κύρια προβλήματα της ελληνικότητος, είναι να αποκαθάρωμε την γλώσσα και την ζωή μας, από τις ανατολίτικες επιδράσεις, από τον τουρκισμό, που έχει εμποτίσει εις βάθος τα κύτταρα του Έθνους. Να ξετουρκέψουμε την γλώσσα μας. Το ζήτημα είναι, τι θα απομείνη από την δημοτική, όταν χιλιάδες οθνείαι λέξεις, όπως το μετερίζι, άτι, σούρουπο, πρεβάζι, αγιάζι, μπουγάζι, ντουβάρι, μαχαλάς, αμάν, καρδάσι κ.τ.λ., αποτελούν κύρια στοιχεία εκφράσεως και μάλιστα με καλλιλογικές προθέσεις. Ολίγα τινά τώρα για το μονοτονικό σύστημα, που επεβλήθη δια νόμου το 1982. Και αυτό εδοκιμάσθη δώδεκα χρόνια τώρα και τα αποτελέσματα δεν εδικαίωσαν τις αρχικές προβλέψεις. Η κατάργησις των τονικών σημείων διεσάλευσε την γλωσσική πειθαρχία, με πρώτο θύμα την ορθογραφία. Λάθος μέγα είναι το λεγόμενον ότι η αξία τους ήταν αμελητέα, "απλά σημαδάκια". Ουδέν τούτου αναληθέστερον, ιδίως προκειμένου περί της δασείας. Το επιχείρημα δε ότι οι αρχαίοι δεν χρησιμοποιούσαν τονικά σημεία, είναι ασύστατο και δεν αντέχει στην κριτική. Μήπως οι Αλεξανδρινοί δεν ήταν αρχαίοι: Άλλωστε η γραφή ουδέποτε έπαυσε εξελισσομένη. Αλλιώς εγράφετο την εποχή του Πεισιστράτου (π.χ. ΗΙLLΥΡΙΟΣ=ΙΛΛΥΡΙΟΣ, ΘΡΑΙΧΣ=ΘΡΑιΞ, ΤΕΙ=ΤΗι, ΣΚΥΘΕΣ=ΣΚΥΘΗΣ κτλ) και αλλιώς μετά την μεταρρύθμισι του Ευκλείδου (403 π.Χ.), οπότε Η=ΕΕ, Ξ=ΚΣ κ.ά. Γιά ποιά αρχαία λοιπόν ομιλούμε, όταν μάλιστα εγράφετο τότε μεγαλογράμματος και χωρίς διαστήματα; Η Ελληνική γραφή μετά την καθιέρωσι των τονικών σημείων περί το 200 μ. Χ., σταθεροποιήθηκε γιά πολλούς αιώνες μέχρι περίπου τον 8ον μ. Χ. ότε επεβλήθη πλέον η μικρογράμματος γραφή. 

Το πολυτονικό σύστημα είχε λοιπόν μία μακραίωνα ζωή περίπου δώδεκα αιώνων, καθ΄ ην εδοκιμάσθη και επέτυχε, ώστε να θεωρήται ασυγχώρητος ελαφρότης η βάναυσος διά νόμου κατάργησίς του. Και είμαστε ακόμη στην αρχή και αν συνεχισθή αυτός ο κατήφορος, τότε από το μονοτονικό υπάρχει φόβος να οδηγηθούμε στο μονοφωνικό και αργότερα ίσως στην υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου. Όμως ο Δημοτικισμός δεν είναι μόνον ένα γλωσσικό κίνημα. Έχει φιλοδοξίες κατά πολύ ευρύτερες. Θα έλεγε κανείς οτι είναι η ιδεολογία της Ρωμιοσύνης, κατ΄ αντιδιαστολήν προς τον Ελληνισμόν. Ο Δημοτικισμός επιθυμεί πλήρη αυθυπαρξία και αυτονόμησι από την αρχαιότητα, ενώ συγχρόνως αισθάνεται συμπάθεια και οικείωσι προς την ρωμαϊκή αρχαιότητα και την μεσαιωνική συνέχειά της, που καταχρηστικώς ωνομάσθη "βυζαντινή". Πρέπει να λεχθή εν παρεκβάσει οτι "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" δεν υπήρξε ποτέ, ούτε υπήρξε πράξις συστάσεως ενός τοιούτου κράτους. Απ' αρχής μέχρι τέλους εφέρετο ως Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία - Imperium Romanum - οι δε αυτοκράτορες μέχρι και του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου απεκαλούντο "Βασιλείς Ρωμαίων". Ο όρος είναι λεκτικό πλάσμα ευρωπαίων ιστορικών του 16ου και 17ου αιώνος, που ανέκαθεν θεωρούσαν το κράτος της Κων/πόλεως Bas Empire και δεν ήταν διατεθειμένοι να χαρίσουν τον "ρωμαϊσμό" στους "αιρετικούς" Έλληνες. Το περίεργο είναι ότι ο όρος αυτός έγινε ασμένως αποδεκτός από την ελληνική ιστοριογραφία για εντελώς διαφορετικούς λόγους, διότι έτσι υπεγραμμίζετο ο ελληνικός χαρακτήρ της αυτοκρατορίας και εκαλύπτετο ένα μεγάλο χάσμα στην ιστορία του Έθνους. 

Το δημοτικιστικό κίνημα λοιπόν συνεδέθη από την αρχή με το όνομα των Ρωμηών και όχι απλώς με την "ρομέηκη γλόσα". Το αδιάλλακτο ιδεολογικό όργανο των δημοτικιστών, που εκδόθηκε το 1904 από τον Δ.Π. Ταγκόπουλο, δεν βρήκε άλλο όνομα για τίτλο, παρά εκείνο του δευτέρου βασιλέως της Ρώμης του Νουμά, μυθικού προστάτου των λατινικών γραμμάτων και το περιοδικό αυτό με τον ομώνυμο τίτλο υπεδήλωνε ότι υπηρετεί τα ρωμαϊκά και όχι τα ελληνικά ιδεώδη. Ένας άλλος πρωτοπόρος του Δημοτικισμού, ο Αργύρης Εφταλιώτης, θέλησε να δώσει μεγαλύτερη έμφασι στην ρομέϊκη συνείδησι και μάλιστα χωρίς υπαινιγμούς και υπονοούμενα. Με το σχεδίασμά του "Ιστορία της Ρωμιοσύνης", που εδημοσίευσε το 1901, διασπά πλήρως το Έθνος, διαχωρίζων τους Νέους από τους Παλαιούς, τους Ρωμηούς από τους Έλληνες. Η άλωσις της Κορίνθου (146 π. Χ.) και η υποδούλωσις της Ελλάδος στους Ρωμαίους, είναι γιά τον Εφταλιώτη και τους ομοίους του, "η ένδοξη αρχή της ιστορίας των Ρωμηών". Ο νεογραικυλισμός στην αποθέωσή του ...! Τις θέσεις των "ρωμαιοφρόνων" υπεστήριξαν με πολύ ζήλο ο Α. Πάλλης και ο Πέτρος Βλαστός, στον δε δημοσιογραφικό αγώνα που ακολούθησε, συνετάχθη με αυτούς και με το όνομα της Ρωμιοσύνης και ο Κωστής Παλαμάς. Να και κάτι πολύ λίγο γνωστό για τον "εθνικό" μας ποιητή. Ο Γιάννης Ψυχάρης, ο πατριάρχης του δημοτικισμού, ήταν και αυτός θαυμαστής του ρωμαϊκού πνεύματος της ενότητος και περιφρονούσε την ελληνική τάσι για διάσπαση. Επίστευε οτι "Οταν το 1821 ο Μπότσαρης και οι όμοιοί του ξεσηκώνονταν, υπήκουαν χωρίς μήτε να το ξέρουν (ο Ψ. όμως το ήξερε...) σε μία ρωμαϊκή ώθηση". Αντίθετα έβλεπε οτι "Η Ακρόπολη μ' όλη την αρχαία της δόξα είναι έτοιμη (άκουσον!) να πέση και να μας πλακώση", όπως γράφει στις πρώτες σελίδες του περιβόητου "Ταξιδιού" του. Και αισθανόταν μέχρι τέλους Ρωμηός ο Ψυχάρης. Άλλος "ρωμαιόφρων" δημοτικιστής, ο Μένος Φιλήντας, που μάλιστα απεκλήθη "Πρωτοπαλλήκαρο της Ιδέας", έγραφε το 1929: "Prepi na grafoume me to latiniko alfavito ...". Στο ίδιο μήκος κύματος, ο άλλος επιφανής του Δημοτικισμού Δημήτρης Γλυνός, έλεγε περίπου την ίδια εποχή: "το λατινικό αλφάβητο μας εισάγει μορφικά στην οικογένεια των ευρωπαϊκών λαών, έπειτα λύνει με μιας το ορθογραφικό πρόβλημα". Λαμπρό δίδαγμα παρακμής και ήσσονος προσπαθείας και μάλιστα από ένα πρωταγωνιστή της πρώτης "Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης". Όπως βλέπομε λοιπόν ο Δημοτικισμός εμφανίσθηκε με διαθέσεις συγκεκροτημένης ιδεολογίας και όχι σαν μία απλή γλωσσική ανανεωτική κίνησις. Το άσχημο όμως είναι ότι λίγοι αντελήφθησαν τις πραγματικές του προθέσεις και δεν τον αντιμετώπισαν όπως θα έπρεπε επί του ιδεολογικού και εθνικού πεδίου.

Ιωάννης - Άδωνις Μελικέρτης

Ελληνικής Γλωσσικής Τραγωδίας Συνέχεια

Αφορμή αυτής της αναρτήσεως είναι το συζητούμενο κείμενο της κυρίας Χρυσού Μαρίας, δασκάλας στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ραφήνας. Το κείμενο μπορείτε να δήτε στον δικτυακό τόπο του συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. "Αλέξανδρος Δελμούζος".
Το κείμενο τιτλοφορείται:
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΠΑΦΗ!

Με λίγα λόγια, η κυρία Χρυσού καταγγέλλει τις παραποιήσεις και "απλουστεύσεις" του νέου βιβλίου Γραμματικής, το οποίο απευθύνεται στους μαθητές της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού σχολείου.
Μας πληροφορεί οτι:

Σύμφωνα με την καινούργια γραμματική που συντάχθηκε από τους: κ. Ειρήνη Φιλιππάκη – Warburton, κ. Μιχάλη Γεωργιαφέντη, κ. Γεώργιο Κοτζόγλου και την κ. Μαργαρίτα Λουκά και εκδόθηκε από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, με την ευθύνη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ανακαλύπτουμε πως:
τα φωνήεντα της Ελληνικής Γλώσσας είναι 5 (πέντε)!!!
Τα: α, ε, ι, ο, και το ου. Καθώς και ότι τα φωνήεντα η, υ, ω έχουν καταργηθεί!!!
Και τα σύμφωνα από 17, έμειναν μόνον τα 15!!! Τα ξ και ψ δεν υπάρχουν πλέον!!!
Σημειωτέον, πως στα φωνήεντα συγκαταλέγεται και ο δίφθογγος «ου», καθώς και στα σύμφωνα συμπεριλαμβάνονται τα δίψηφα σύμφωνα ντ, μπ, γκ!

Πράγματι, όπως καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τη συνέχεια του κειμένου, το σχολικό βιβλίο παρουσιάζει κάποιο υποτιθέμενο "διεθνές φωνητικό αλφάβητο", το οποίο αφορά στην προφορική εκφορά λόγου και όχι στην γραφή. Η εικόνα του βιβλίου έχει ως εξής:

Ας προσέξουμε τις υποσημειώσεις του βιβλίου, λαμβάνοντας υπ' όψιν και την ηλικία των μαθητών στους οποίους απευθύνεται.
Τι θα καταλάβουν οι μαθητές από τις υποσημειώσεις;
Τι σημαίνει "εδώ παρουσιάζονται μόνο οι φθόγγοι που έχουν διαφοροποιητική αξία για τη σημασία των λέξεων (αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν φωνήματα)"; Ο μικρός μαθητής πρέπει να δη και το "γλωσσάριο". Αλλά και εκεί οι ίδιες ανοησίες: "Φωνήματα: Διαφορετικοί μεταξύ τους φθόγγοι, των οποίων η λειτουργία είναι να διαφοροποιούν λέξεις μεταξύ τους". Δηλαδή δεν είναι η σειρά εκφοράς των φθόγγων που καθορίζει μια λέξι αλλά οι φθόγγοι διαφοροποιούν λέξεις μεταξύ τους. Νομίζω οτι ούτε οι συγγραφείς καταλαβαίνουν τι γράφουν.
Πάω τώρα στην επομένη υποσημείωσι. Μας λένε οι συγγραφείς: "Στη γραμματική αυτή σημειώνουμε τους φθόγγους μέσα σε αγκύλες χρησιμοποιώντας ελληνικούς χαρακτήρες. Κανονικά όμως οι φθόγγοι σημειώνονται με ορισμένα σύμβολα που έχουν επιλέξει οι επιστήμονες για να παρουσιάσουν με ομοιόμορφο τρόπο τους ήχους όλων των γλωσσών του κόσμου. Τα σύμβολα αυτά αποτελούν το διεθνές φωνητικό αλφάβητο". Δηλαδή, οι συγγραφείς ομολογούν οτι αυτά που παρουσιάζουν στους Έλληνες μαθητές είναι κάποια δικής τους εμπνεύσεως -δι' Ελληνικών γραμμάτων- αναπαράστασις του "Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου". Για να δούμε λοιπόν τι είναι αυτό το "αλφάβητο". Η Βικιπαίδεια είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστική. Παρακάτω βλέπετε τον πίνακα του εν λόγω αλφαβήτου:

Πιό κατατοπιστικό και ακριβές είναι το αγγλόγλωσσο άρθρο της Wikipedia, όπου πληροφορούμεθα (σε μετάφρασι) οτι: "Το διεθνές φωνητικό αλφάβητο (ΔΦΑ) είναι ένα αλφαβητικό σύστημα φωνητικής σημειογραφίας που βασίζεται κατά κύριο λόγο στο Λατινικό αλφάβητο. Αυτό επενοήθη από τον Διεθνή Σύνδεσμο Φωνητικής ως τυποποιημένη αναπαράστασις των ήχων της προφορικής γλώσσας. Το ΔΦΑ χρησιμοποιείται από φοιτητές και καθηγητές ξένων γλωσσών, γλωσσολόγους, παθολόγους ομιλίας-γλώσσας, τραγουδιστές, ηθοποιούς, λεξικογράφους, δημιουργούς τεχνητών γλωσσών, και μεταφραστές. "

Υποθέτω τώρα οτι έχετε κατανοήσει από τα παραπάνω την χρησιμότητα της διδασκαλίας του -εξελληνισμένου- φωνητικού αλφαβήτου στους Έλληνες μαθητές του Δημοτικού. Έεε, μη μου πείτε πως δεν το καταλάβατε! Τα παιδιά μαθαίνουν πώς να προφέρουν τα γράμματα μιας ξένης γλώσσας, θα μου πείτε. Βεβαίως! -ιδιαιτέρως τα όχι και λίγα παιδιά για τα οποία η ελληνική είναι ξένη γλώσσα- και όχι μόνον: Οι Έλληνες μαθητές του δημοτικού πρέπει να προετοιμάζονται για μια λαμπρή σταδιοδρομία σε όλα τα αναφερόμενα στη Wikipedia φανταχτερά και "κουλτουριάρικα" επαγγέλματα.

Πάμε στην επομένη σελίδα της "γραμματικής":

Βλέπετε τη σαρανταποδαρούσα; Δεν έχει βεβαίως σαράντα πόδια όμως γνωρίζει καλά το μπού το γκού και το ντού...

Και μετά:

έτσι, για να αποτυπώσουν καλά τα ελληνόπουλα -συν τα μεταναστόπουλα, ων ούκ έστιν αριθμός- τα (φωνητικά) φωνήεντα και σύμφωνα του "ελληνικού" (φωνητικού) αλφαβήτου.

Ώρα τώρα να επανέλθω στην δασκάλα Χρυσού Μαρία και το κείμενό της από το οποίο εγώ και πολλοί άλλοι μάθαμε τα περί του νέου βιβλίου "γραμματικής", και να της πώ να προσέχη τι εύχεται, διότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθή. Δείτε τώρα γιατί: Στο κείμενό της λέει και τα εξής αξιοσημείωτα:

Με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε πως πρόσφατα (Νοέμβριος 2011) διανεμήθηκε προς διδασκαλία, στα δημοτικά σχολεία της χώρας μας ένα καινούργιο βιβλίο γραμματικής, για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη, αντικαθιστώντας την μέχρι τώρα ισχύουσα γραμματική του Μανώλη Τριανταφυλλίδη, η οποία εδιδάσκετο πλέον των 30 χρόνων...

Με την προγενέστερη Γραμματική του Μαν. Τριανταφυλλίδη, γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων, που μάθανε να ομιλούνε την Ελληνική Γλώσσα. Αλλά και αλλοδαποί που γεννήθηκαν, έζησαν και σπούδασαν σε ελληνικά σχολεία, και πέτυχαν στα ελληνικά πανεπιστήμια είχαν γαλουχηθεί με την ίδια γραμματική χωρίς να δυσκολευτούν!... Εφ’ όσον οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει, ποιόν λόγο εξυπηρετεί η αλλαγή της κλασσικής γραμματικής σε «φωνητική» γραμματική;

Η γλώσσα μας, η αρχαιότερη όλων των λαών, τις τελευταίες δεκαετίες έχει υποστεί αλλεπάλληλους βιασμούς από τους εκάστοτε υπευθύνους, οι οποίοι εντελώς ανεύθυνα λειτουργώντας ωσάν γλωσσοπλάστες, αποφάσιζαν για την «εκλαΐκευση» της, και ταυτόχρονα την καταστροφή της!

Αγαπητή κυρία Χρυσού, τώρα είναι που έχετε αναιρέσει όλα τα γραφόμενα στο κείμενό σας. Είναι δυνατόν; Πώς γίνεται μια εκπαιδευτικός να αντιλαμβάνεται οτι κάποιοι "γλωσσοπλάστες" εβίασαν την γλώσσα μας αποφασίζοντας για την εκλαΐκευσί της και ταυτοχρόνως την καταστροφή της και να επικαλείται ως "σωτήρα" τον πρώτο διδάξαντα (έναν από τους πρώτους και τους πλέον αποτελεσματικούς) την διά της "εκλαϊκεύσεως" καταστροφή; Και πώς είναι δυνατόν το αντιφατικό αυτό κείμενο της κυρίας Χρυσού να δημοσιεύεται από έναν σύλλογο που φέρει το όνομα "Δελμούζος";

Πώς είναι δυνατόν αγαπητή, αλλά παραπλανημένη, κυρία Χρυσού να επικαλείστε τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη και να προτείνετε την δική του "γραμματική"; Δεν είδατε οτι αυτή, η γραμματική του Τριανταφυλλίδη, ομιλεί περί φωνητικού αλφαβήτου και μάλιστα παρουσιάζει αυτό το ίδιο εξάμβλωμα, το οποίο παρά Τριανταφυλλίδου έλαβαν και οι συγγραφείς της νέας "γραμματικής"; Ιδού το φωνητικό αλφάβητο του εν λόγω κυρίου:

Όπως έγραψα σε σχόλια τα οποία έχω υποβάλει σε άλλες αναρτήσεις περί του θέματος αυτού, προσπαθώντας να τηρήσω κατά το δυνατόν τα ελληνικά που είχα διδαχθεί κάποτε:

Ας προσέχουν οι όψιμοι υποστηρικταί της Ελληνικής γλώσσης αλλά και οι σχολιασταί των να μην επικαλούνται τους υποσκάψαντας τα θεμέλιά της. Είς εξ αυτών υπήρξε και ο περί ού ο λόγος Μαν-ό-λης Τριανταφυλλίδης, για τον οποίο είχε γράψει πολλά και πολύ σωστά κάποτε ο Ιωάννης Σταματάκος. Παραθέτω αποσπάσματα:

"... Δεν έχομεν όμως δικαίωμα να του συγχωρήσωμεν το γεγονός οτι εις τον κρημνόν παρέσυρε μαζί του και την εκπαίδευσιν της πατρίδος. Τοιούτον ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΝ ουδείς δικαιούται να συγχωρήση...

Και ο συνάδελφος κ. Τριανταφυλλίδης έθεσεν ως σκοπόν της ζωής του την γλωσσικήν εκπαιδευτικήν μεταρρύθμισιν, υπήρξεν ο θεωρητικός της απολογητής. Δεν εφαντάζετο, ασφαλώς, οποίον κακόν απειργάζετο κατά της πατρίδος. Δεν έβλεπεν οποίων βλέψεων όργανον -ακούσιον μεν αλλά πάντως όργανον- καθίστατο...

Και εν ώ ο άνθρωπος του λαού, ο αγράμματος, στέλλει τα τέκνα του εις το σχολείον δια να γίνουν καλύτερα από αυτόν, δι αυτόν δε το κυριώτερον κριτήριον δια την βελτίωσιν είναι η γλώσσα, ο δημοτικισμός του τα επιστρέφει από το σχολείον χειρότερα από ό,τι ήσαν όταν επήγαν. Διότι εκρήμνισε ή τείνει να κρημνίση την γλώσσαν της παραδόσεως και πάν ό,τι συνδέεται με το παρελθόν, εν ώ συγχρόνως εφρόντισε να του δώση μιαν γλώσσαν εν πολλοις τεχνητήν, πλαστήν εν τη πραγματικότητι, μη ομιλουμένην, την οποίαν εν τούτοις εβάπτισε 'λαϊκήν'..."

Παραθέτω επίσης και τμήμα σχολίου μου εις το ιστολόγιον των Ανεξαρτήτων (και ουχί Ανεξάρτητων) Ελλήνων ελαφρώς εμπλουτισμένο:

Προσέχετε από τούδε τις "ηχητικές βολές" των εξωνημένων ΜΜΕ. Ομιλούν -σκοπίμως κατά την κρίσιν μου- μια τόσον βαρβαρικοτέρα εκδοχή της "δημοτικής", που όποιος το αισθάνεται καταλήγει σε τάσιν προς έμετον οι δε λοιποί -μη αισθανόμενοι- προς μίμησιν δυστυχώς. Η γενική του δημοσίου έγινε "δημόσιου", του φορολογουμένου έγινε "φορολογούμενου", της πλήρους έγινε "της πλήρης" (νέα λέξις, η πλήρη!!!) και λοιπά εμετικά.
Με την επικράτησι του τονισμού της προπαραληγούσης και ειδικά εκεί που δεν ταιριάζει (πχ γενική, αιτιατική με μακρά λήγουσα) ο ελληνικός λόγος χάνει τον ρυθμό και την εκφραστικότητά του και το κελαρυστό ρυάκι μετατρέπεται σε εκκωφαντικό και μονότονο κομπρεσέρ...
Ας προσθέσω επιπλέον οτι κείμενα γραμμένα στην οικτράν αυτήν γλώσσα δυχεραίνουν κατά πολύ την αναπνευστική λειτουργία -και κατ' επέκτασιν τον "χρωματισμό" της ομιλίας- κάθε ατυχούς ανθρώπου ο οποίος θα προσπαθήση να τα διαβάση φωναχτά. Δοκιμάστε το και θα εννοήσετε τι εννοώ. Μετά διαβάστε -αν είστε εις θέσιν- κάποιο κείμενο, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη για παράδειγμα, έστω τα παρακάτω αποσπάσματα:

"Τις ημύνθη περί πάτρης; (Πρωτοχρονιά 1896)
“Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Είς οιωνός άριστος!…Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;
«Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους, του στειρεύοντος πριν, και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον;’’
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.
Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος..."

Υπάρχουν αμέτρητα ακόμη. Δεν δύναμαι να αναφερθώ εδώ σε όλα, αλλά να μην παραλείψω και εκείνο το "τα εκατό". Κλαυσίγελως μου έρχεται όταν ακούω για παράδειγμα "δέκα τα εκατό": Ποιός φτωχοθαυματοποιός έκανε τα εκατό να γίνουν δέκα; Χμμμ, ούτε την μνήμη της δοτικής δεν θέλουν να αφήσουν στον ταλαίπωρο λεξιπένητα νεοραγιά... Και δεν εξαιρώ καθόλου εαυτόν. Κάποτε είχα καταπιεί αμασητί την προπαγάνδα των ψευτοπροοδευτικών φιλολόγων. Ήσαν βλέπετε θαυμασταί των "δημοτικιστών" καθηγητών, που παρεισέφρησαν -ήταν τυχαίο;- στα πανεπιστήμια και ξεκίνησαν την φθοροποιό δράσι, της οποίας τα αποτελέσματα έγιναν πλέον τόσο φανερά και ανυπόφορα.
Η προπαγάνδα των δυστυχώς έχει πιάσει, μια που η "ελληνική" α-παιδεία έχει πλήρως στερήσει τον νεοέλληνα παντός γλωσσικού κριτηρίου.
Πέτυχαν! Και τώρα αρχίσαμε να μετράμε αντιστρόφως μέχρι την ΩΡΑ Ελληνικής γλώσσας ΜΗΔΕΝ. 

Εν κατακλείδι:

Αν ο σύγχρονος Έλλην δεν σηκώσει το ανάστημά του, οχι μόνον κατά πρόσωπον των συγγραφέων του νέου βιβλίου Γραμματικής και των πολιτικών οι οποίοι ενέκριναν την διδασκαλία του, αλλά κυρίως και πρωτίστως έναντι των κάθε λογής "Δελμούζων" και "Τριανταφυλλίδων" του παρελθόντος , δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήση την γλώσσα του.

Εις Μνήμην της Φίλης Μαρίας Παπαγιαννίδου που Έφυγε Νωρίς

Όπως γνωρίζουν ήδη όσοι είχαν κάποιο ενδιαφέρον για την Μαρία Παπαγιαννίδου και ήσαν γνώστες αυτών για τα οποία αγωνίστηκε θα έχουν ήδη πληροφορηθεί οτι η Μαρία έχει φύγει πλέον από τη ζωή.
Στον διαδικτυακό τόπο της εφημερίδος "Το Βήμα" διαβάζουμε:

Τις πρώτες ώρες της Κυριακής του Πάσχα πέθανε η συντάκτρια του «Βήματος» Μαίρη Παπαγιαννίδου, σε ηλικία 47 ετών. Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη, 17 Απριλίου, στις 6 το απόγευμα, στο Νεκροταφείο του Βύρωνα. Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν ο θάνατός της οφείλεται σε πνευμονική εμβολή και θρόμβωση του δεξιού ποδιού, συνδεδεμένα και τα δύο με το ΑIDS.

Όπως είναι γνωστό η Μαρία είχε διαγνωστεί "οροθετική" στον HIV σε νεαρή ηλικία, δέκα χρόνια μετά παρουσίασε κάποια λοίμωξη και από τότε και για περίπου δέκα συναπτά έτη ελάμβανε την γνωστή κατά του HIV "θεραπευτική" αγωγή. Όπως η ίδια γράφει στον δικτυακό της τόπο:

Θεωρούμαι "οροθετική" εδώ και 25 χρόνια περίπου. Παρέμεινα χωρίς κανένα σύμπτωμα της "μόλυνσης" επί σειρά ετών, και άρχισα να έχω σοβαρές περιφερειακές λοιμώξεις, δηλαδή έγινα ασθενής του AIDS, στην περίοδο που έπαιρνα τα φάρμακα του AIDS, από το 1995 ως το 2007. Χάρη στην εσπευσμένη κάθε φορά αντιμετώπιση από τους γιατρούς μου και με αλλαγή της αντιρετροϊκής θεραπείας, κάθε περιπέτεια είχε ανεξήγητη ανάκαμψη. Εγινε αυτό κάπου 12 φορές. Ωσπου άρχισα να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα και σε άλλους. Και ξεκίνησα την έρευνα που δημοσιεύω έκτοτε σε αυτή την ιστοσελίδα. Η λύση έρχεται αυτομάτως όταν αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα.

Η Μαρία αμφισβήτησε την επίσημη θεωρία, η οποία αποδίδει το AIDS στον αμφισβητούμενο από πολλούς σοβαρούς επιστήμονες ρετροϊό HIV και επιδόθηκε σε έναν αγώνα ενημερώσεως του κοινού για όσα είχε ανακαλύψει και καταλάβει, μέσα από τον δικτυακό της τόπο και τα βιβλία της. Μέγα αμάρτημα. Και αυτός είναι ο λόγος που σήμερα, μετά τον θάνατό της, θα βρήτε διάφορες αναρτήσεις και σχόλια στο διαδίκτυο των οποίων οι συγγραφείς χαίρουν και καγχάζουν για τον θάνατό της.

Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς τους κυρίους ή κυρίες που τρίβουν τα χέρια τους χάρη στην παράδοξη συσχέτισι της πνευμονικής εμβολής και της θρομβώσεως με το ... AIDS.
Θα θυμίσω στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου το κείμενο της αγωγής της Μαρίας Παπαγιαννίδου κατά του Ελληνικού Δημοσίου. Ακόμη κι εγώ, που είχα διαβάσει τα βιβλία της και παρακολουθούσα τον δικτυακό της τόπο, όταν διάβασα το κείμενο της αγωγής, αισθάνθηκα την Μαρία σχεδόν σαν καταδικασμένη σε θάνατο, εξαιτίας των βλαβών υγείας που υπέστη από τη χρονία λήψι αντιρετροϊκών φαρμάκων, όπως η ίδια τις περιγράφει στο κείμενο της εν λόγω αγωγής. Παραθέτω:

Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αποκατασταθεί η βλάβη στον οργανισμό από την αντιρετροϊκή αγωγή που πήρα επί 12 χρόνια: Από τις 10 Μαρτίου 1995 ως τις 23 Νοεμβρίου μου χορηγήθηκε ΑΖΤ. Από τις 23 Νοεμβρίου 1995 ως τις 24 Σεπτεμβρίου 1996, ΑΖΤ και Hivid. Από τις 25 Σεπτεμβρίου 1996 ως τις 26 Μαΐου 1999, το πρώτο κοκτέιλ αναστολέων πρωτεάσης Norvir, Hivid, 3TC. Από τις 27 Μαΐου 1999 ως τον Ιανουάριο του 2005, το κοκτέιλ Crixivan, Hivid, 3TC. Και από τον Ιανουάριο του 2005 ως τις 23 Απριλίου 2007, Stokrin και Emtriva.

Αποτέλεσμα:

• Ζημιά στη λειτουργία του εγκεφάλου. Δεν θυμάμαι λέξεις, πληροφορίες, πράγματα που συνέβησαν λίγο πριν. Η μερική αμνησία που είχα πάθει από τα φάρμακα την εποχή που έπαιρνα το Crixivan (1999-2005) έχει μεν υποχωρήσει αλλά ακόμα υφίσταται. Ξεκινώ να μιλήσω και ξεχνώ τι ήθελα να πω. Εχω δυσκολία στο να αρθρώσω μια ολοκληρωμένη πρόταση. Χάνεται ο ειρμός. Η σκέψη μου μπερδεύεται. Η γλώσσα μου δένεται, δεν υπακουει στη σκεψη μου. Στον γραπτό λόγο επίσης δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της δουλειάς μου - είμαι δημοσιογράφος, γράφω άρθρα. Σημειωτέον ότι ήμουν - και παραμένει ακόμα η φήμη μου - δεινή στον χειρισμό του λόγου.

• Υποφέρω από διάφορες ενοχλήσεις, χωρίς όμως να βρίσκεται καμία εξήγηση για αυτές στις εξετάσεις της κλασικής ιατρικής. Σύμφωνα με τη διαγνωστική εξέταση ΒΕ-Τ-Α (Βιοηλεκτρονική ανάλυση εσωτερικού περιβάλλοντος του οργανισμού), που έκανα στο ιατρείο της ειδικού παθολόγου Ανίτας Μάλερ (Αναβρύτων 12, Μαρούσι) στις 18/05/2009, διαγνώστηκε σε μένα:

• Οξέωση του αίματος λόγω της επιβάρυνσης από τοξίνες και λόγω του οξειδωτικού στρες. Αυτό σημαίνει ότι το αίμα παρακρατάει το οξυγόνο και δεν το μεταφέρει στα κύτταρα, οπότε χάνω γρήγορα τις δυνάμεις μου και κουράζομαι εύκολα μέσα στην ημέρα. Εχουν καταστραφεί τα μιτοχόνδρια των κυττάρων μου, τα οποία είναι δομικά συστατικά τους. Η ανάπλασή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη.

• Χρόνια επιβάρυνση του πεπτικού συστήματος, διαταραχή μικροβιακής χλωρίδας του εντέρου, υπολειτουργία των νεφρών. Προσπαθώ τώρα να αποκαταστήσω την ισορροπία του οργανισμού μου αλλάζοντας την διατροφή, τον τρόπο ζωής και κάνοντας τη σωστή θεραπεία (με βιολογικά φάρμακα και άλλες εναλλακτικές θεραπείες) με την καθοδήγηση της γιατρού Ανίτας Μάλερ στην Αθήνα και της γιατρού Juliane Sacher (Wielandstr.12, 60313 Frankfurt) στη Γερμανία.

• Η λιποδυστροφία που προκλήθηκε από τα φάρμακα του AIDS δεν είναι εύκολο να διορθωθεί. Ο,τι και αν έχω κάνει για να απαλλαγώ, τα σημάδια του AIDS παραμένουν πάνω μου για να μου υπενθυμίζουν τι πέρασα.

• Παρατεινόμενο άγχος: Η υποχρεωτική χορήγηση αντιρετροϊκής θεραπείας στις εγκύους οροθετικές γυναίκες και τα παιδιά τους μου δημιουργεί τεράστιο άγχος και ένταση.

Αντιμετωπίζω το ενδεχόμενο να δω το παιδί μου να δηλητηριάζεται με τον ίδιο τρόπο που έκαναν σε μένα. Ενώ μπορώ ακόμα να δημιουργήσω την οικογένεια που άδικα μου στέρησαν τόσα χρόνια, βρίσκω τους δήμιους πάλι μπροστά μου. Εχω την αίσθηση ότι δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγώ από αυτούς. Αυτά είναι τοξικά συναισθήματα.

Η απάντησις στα κάθε είδους παπαγαλάκια, που γεμάτα καγχασμό τονίζουν οτι η Μαρία Παπαγιανίδου πέθανε τελικώς από AIDS, το οποίο της προκάλεσε τάχα ο ιός HIV, βρίσκεται στο παρακάτω σχόλιο Ανωνύμου που διάβασα στο LIFO:

Διάβασα πολλά από αυτούς που ξέρουν λίγα και μιλούν πολύ. Δε θα μείνω στα σχόλια των αναγνωστών αλλά του συντάκτη σας, ο οποίος παίρνει θέση. Ακούστε λοιπόν κύριε συντάκτη (καλοπροαίρετε). Όποιος οροθετικός και ασθενής του AIDS πεθάνει, η αιτία θανάτου είναι βάσει πρωτοκόλλου το AIDS, εκτός αν πεθάνει από ατύχημα. Η Μαρία που είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω προσωπικά, είχε τόσο εξασθενημένο οργανισμό από τα φάρμακα που το ότι κατάφερε να ζήσει έως σήμερα αποτελεί ένα θαύμα. Άλλωστε, έσπασε κάθε ρεκόρ επιβίωσης, 27 χρόνια. Δε μιλώ τόσο για τα καινούργια φάρμακα που είναι λιγότερο τοξικά, αλλά κυρίως για τα πιο παλιά που η Μαρία πήρε και επέζησε από αυτά (μία από τους ελάχιστους). Αιτία θανάτου αγαπητέ μου συντάκτη, είναι βάσει ανακοίνωσης η πνευμονική εμβολή και η θρόμβωση στο πόδι που δεν αποτελούν αιτία θανάτου Από AIDS. Δυστυχώς ο οργανισμός της Μαρίας ήταν πολλαπλά επιβαρυμένος με βασικότερο κατά την άποψή μου το ότι το συκώτι της είχε υποστεί απίστευτες βλάβες από τα τοξικά φάρμακα που δε μπορούσε να λειτουργήσει πλέον καθόλου. Γι' αυτούς που λένε ότι εξυπηρέτησε συμφέροντα, να πάνε να τα πουν αλλού, στις φαρμακοβιομηχανίες και στις "μη κερδοσκοπικές" οργανώσεις που χρηματοδοτούν. Η κηδεία δε θα γίνει στο νεκροταφείο της Εκάλης, αλλά στο Βύρωνα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάζει. Είτε είχε δίκιο είτε όχι, για να δεχτώ και άλλες απόψεις, η Μαρία ήταν μια αγνή αγωνίστρια. Αυτά και καλό της ταξίδι.

Καλό ταξίδι Μαρία.

Προσθέτω κάτω από τη δική μου ανάρτησι και το email που έλαβα από τον φίλο Μάνο Καζακόπουλο:

Μήνυμα προς τους «μουδιασμένους» από τον θάνατο της Μαρίας Παπαγιαννίδου

Είναι μια πρωτιά ο θάνατος από αιματολογικές επιπλοκές (θρομβώσεις) να αποδίδεται στο περιβόητο AIDS. Αυτήν την στιγμή, που οι δοσίλογοι των φαρμακευτικών εταιριών πανηγυρίζουν για τον θάνατο του εχθρού, οι δημοσιογράφοι (τα τσιράκια του συστήματος) κάνουν το απόλυτα αναμενόμενο: Παρ όλες τις πληροφορίες που διαθέτουν συνεχίζουν να μιλούν για AIDS και μόνο για AIDS.

Ούτως ή άλλως οποιοσδήποτε «διαγνωσμένος» οροθετικός δεν έχει καμιά επιλογή στην Ελλάδα. Θα νοσηλευτεί, για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, μόνο στα ειδικά νοσηλευτικά κέντρα που ασχολούνται με το περίφημο AIDS. Εκεί θα λάβει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ τα τοξικά ρετροϊκά φάρμακα έστω και για προβλήματα προερχόμενα από τραυματισμό. Η Μαρία έπρεπε να το γνωρίζει και το γνώριζε.

Ήταν όμως πολύ νέα ακόμα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά της προβλήματα. Ο φόβος του θανάτου παραλύει κάθε λογική.

Το λάθος της Μαρίας είναι ότι αρνήθηκε να καταλάβει και να παραδεχθεί ότι υπάρχουν και άλλα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας πλην του AIDS. Η ανοσοκαταστολή της μπορεί να μην ήταν αποτέλεσμα του λεγομένου HIV ιού αλλά ήταν ανοσοκαταστολή ούτως ή άλλως.

Όμως η έντονη οξύτητα που εμφανιζόταν στον οργανισμό της και τα αιματολογικά προβλήματα που ακολούθησαν, και την έφεραν ως τον θάνατο, δεν μπορεί να ήταν αποτέλεσμα ανοσοκαταστολής. Στην Ελλάδα, γενικά, δεν εξετάζουμε την ενεργό οξύτητα των υγρών του οργανισμού. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω περάσει ποτέ από τέτοια εξέταση παρ όλα τα ανατομικά προβλήματα ήπατος από τα οποία υποφέρω. Όποιος είναι ενημερωμένος μπορεί (είναι απλούστατο) να το κάνει μόνος του. Η Μαρία διαγνώστηκε με υπερβολική οξύτητα στην Γερμανία, μόνο που άγνωστο σε εμένα γιατί, αρνήθηκε να ακολουθήσει την θεραπεία που της δόθηκε. Βεβαίως επρόκειτο για «συμπτωματική» θεραπεία χωρίς να υπάρξει καμία διερεύνηση των υποκειμένων προβλημάτων που της δημιουργούσαν οξυαιμία. Φυσικότατα, και από όσα γνωρίζω, στο νοσοκομείο δεν της δόθηκε καμιά αγωγή για το πρόβλημα αυτό.

Έτσι η Μαρία πέθανε και τόσο οι γιατροί, όσο και τα παπαγαλάκια οι δημοσιογράφοι, τσιρίζουν για το AIDS. Φυσικό και απόλυτα αναμενόμενο.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ

Αναθεώρησις-Προσθήκη 18-4-2012

Για γνώστες στοιχειώδους Αγγλικής (οι υπότιτλοι του βίντεο είναι στα Αγγλικά):

Δείτε τον ίδιο τον εφευρέτη -και βραβευμένο με Νόμπελ για την εφεύρεσι (κατά κόσμον ανακάλυψι)- του ιού HIV, να ανατρέπει την επίσημη θεωρία για το AIDS και την θεραπεία του, στην ανάρτησι "Αντίο Μαρία!" στο ιστολόγιο έσω φρενών.


Αναθεώρησις-Προσθήκη 19-4-2012, ώρα 15:55

Γρήγορες οι εξελίξεις μετά τον θάνατο της Μαρίας: Ο δικτυακός της τόπος δεν φορτώνει πιά. Η οθόνη δείχνει:

Not Found

The requested URL /pages/index.php was not found on this server.

Additionally, a 404 Not Found error was encountered while trying to use an ErrorDocument to handle the request.

Apache/2 Server at www.hivwave.gr Port 80

Όσοι προλάβαμε, προλάβαμε...


Αναθεώρησις-Προσθήκη 20-4-2012,

Σήμερα το site της Μαρίας έχει επανέλθει. Αυτή τη στιγμή λειτουργεί. Αύριο, ποιός ξέρει;

Το Μεσοπρόθεσμο, Του Μεσοπροθέσμου, ..., Ω Προδότες!

Διαβάσετε το ΕΔΩ!

Αυτό που θα διαβάσετε -αν το αντέξετε μέχρι τέλους, χωρίς να πάθετε εγκεφαλικό- είναι αδιανόητο να έχει ψηφιστεί από Έλληνες, ούτε κάν από όντα που δικαιούνται να επικαλούνται την ιδιότητα του Ανθρώπου.

Για όσους κλαίγονται για τις απώλειες του εισοδήματός τους και μόνο, λυπάμαι. Είναι άξιοι της μοίρας τους. Υπάρχει βεβαίως και μια μικρή πιθανότης να τα καταφέρουν ώστε να καταστήσουν εαυτούς επωφελείς Εφιάλτες...

Δεν πρέπει να παραλείψω οτι εκτός των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (Πατέρα Αναπαύσου Συνεχίζω Ολική Καταστροφή) πλήν του κυρίου Κουρουμπλή, που επιτέλους έδειξε εμπράκτως οτι δεν είναι ολοκληρωτικά όμοιος με τους άλλους, άρθρα του "μεσοπροθέσμου", τα οποία αφορούν το ξεπούλημα, ψηφίστηκαν και από τους "πατριώτες" της ΝΔ: Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως εψήφισε τα άρθρα 1, 3, 5, 6, 7, 8, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 32, 37, 38, 42, 45, 46, 48, 49. Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά για να γνωρίζετε τι ψήφισαν οι εν λόγω "πατριώτες", εκτός των κυρίων Καμμένου και Γαληνού, καθείς των οποίων είχε τις δικές του αιτιάσεις.
Η φαιδροτέρα των περιπτώσεων είναι αυτή του κόμματος του ΛΑ.Ο.Σ. που αφού ψήφισε το μνημόνιο -ως προς το άρθρο 1, δηλαδή κατ' ουσίαν εν είδει αποδοχής της επαίσχυντης δανειακής συμβάσεως- τώρα αρνήθηκε να ψηφίσει αυτό, που αρρήκτως συνδέεται με εκείνο. Σχιζοφρένεια στους κόλπους των πατριδολόγων που ίσως και να εντάσσονται στην συνομοταξία των πωλούντων και ολίγην πατρίδα στην εκλογική πελατεία τους...
Αλλά τι να πείς; Εδώ μας πουλάει πατρίδα και ο Τζέφρυ. Στην περίπτωσι του όμως μπορώ να "πάω πάσο", μιά που ο άνθρωπος, ως συνήθως, μάλλον μπλοφάρει εννοώντας την δική του πατρίδα και όχι τη δική μας.

Και έρχεται μετά απ' όλα αυτά ο κύριος Καρχιμάκης, Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ να δηλώσει τα εξής συνταρακτικά, σχετικά με τα επεισόδια εις βάρος βουλευτών:

Είναι μια απαράδεκτη και αντιδημοκρατική πρακτική, με επικεφαλής ως συνήθως οπαδούς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Με μείγμα και ακροδεξιών στοιχείων.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα λέει δημόσια και άλλα φαίνεται να διοχετεύει υπογείως.
Δημιουργούν συνθήκες βίας κι φόβου. Κινούνται ανάμεσα στα όρια του κοινοβουλευτισμού και...
του μπάχαλου.
Υπονομεύουν, ηγούμενοι του μπάχαλου με τις πρακτικές και τις εικόνες αυτές και την οικονομία και την επιχειρηματικότητα και την κοινωνία
Δίδουν τα περιθώρια και την ασυλία σε άτομα και σε ομάδες που κινούνται εκτός ορίων και κανόνων μιας ευνομούμενης πολιτείας. Όλοι αυτοί κάνουν πάρτι εν ονόματι μιας επικείμενης ανεξέλεγκτης κατάστασης.
Υπονομεύουν τους ίδιους τους πολίτες που δοκιμάζονται, αγωνιούν και με ήρεμο τρόπο θέλουν να εκφράσουν την αγωνία τους και την όποια διαμαρτυρία τους.

Δεν ήξερα πόσο πανίσχυρος είναι ο ... ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχα ιδέα για την διαπλοκή των ΣΥΡΙΖΑίων με τα ακροδεξιά στοιχεία. Δεν το σκέφτηκα!
Δηλαδή χρειάζεται ιδεολογική καθοδήγησι-χειραγώγησι ένας πολίτης του οποίου η χώρα ξεπουλιέται και ο ίδιος οδηγείται στην ολοκληρωτική αθλιότητα για να βιαιοπραγήσει κατά παντός θεωρουμένου ως υπευθύνου;
Αλλά, όταν το θράσος και η αλαζονεία περισσεύουν, το αυτονόητο (είναι και της ... μόδας αυτή η λέξις) καταντάει βελόνι στα άχυρα: Κύριοι του ΠΑΣΟΚ, ρίξτε μια ματιά στον καθρέφτη και μην ψάχνετε μακριά για τους υπαιτίους της αποστροφής, αηδίας και εχθρότητας που αντιμετωπίζετε.

Θα μπορούσαμε να πούμε οτι οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Όμως όχι, δεν θα τους κάνω τη χάρη να πω οτι τρώνε ληγμένα ή κάτι παραπλήσιο. Οι άνθρωποι αυτοί πράττουν όσα πράττουν εν πλήρη συνειδήσει και συνεχίζουν να νομίζουν ή να ευελπιστούν οτι εμείς είμαστε αυτοί που καταπίνουν αμάσητα τα όσα αυτοί σερβίρουν.

Εδώ όμως κάνουν μεγάλο λάθος.

Υποσημείωσις: Κάνω προσπάθεια να τηρήσω, κατά το δυνατόν, τουλάχιστον τα τριτόκλιτα (στα οποία παραλείπω το ν της αιτιατικής, όπου ηχεί περιττό) και βασικούς κανόνες τονισμού όσον αφορά την Ελληνική γλώσσα. Ώρα για οπισθοδρόμησι, είναι η μόνη οδός σωτηρίας της υπέροχης -κυριολεκτικώς- γλώσσας μας από την ραγδαία αποδόμησί της. Βλέπε προηγουμένη ανάρτησι.