Πυρές του Μεσαίωνα και Ευαγγέλιο

Ας δούμε λίγο πιο διεξοδικά το κεφάλαιο 13 του κατά Ματθαίον "Ευαγγελίου". Η σχέση των εδαφίων, που παρατίθενται παρακάτω, με τις πυρές στις οποίες αμέτρητοι άνθρωποι (Έλληνες και άλλοι "εθνικοί" ή και "αιρετικοί") βρήκαν φρικτό θάνατο, αφήνεται στην ικανότητα παραγωγής συνειρμών και εξαγωγής συμπερασμάτων του αναγνώστη.

Εν δέ τή ημέρα εκείνη εξελθών ο Ιησούς τής οικίας εκάθητο παρά τήν θάλασσαν· 2 καί συνήχθησαν πρός αυτόν όχλοι πολλοί, ώστε αυτόν εις πλοίον εμβάντα καθήσθαι, καί πάς ο όχλος επί τόν αιγιαλόν ειστήκει. 3 καί ελάλησεν αυτοίς πολλά εν παραβολαίς λέγων· 4 ιδού εξήλθεν ο σπείρων τού σπείραι. καί εν τώ σπείρειν αυτόν ά μέν έπεσε παρά τήν οδόν, καί ελθόντα τά πετεινά κατέφαγεν αυτά· 5 άλλα δέ έπεσεν επί τά πετρώδη, όπου ουκ είχε γήν πολλήν, καί ευθέως εξανέτειλε διά τό μή έχειν βάθος γής, 6 ηλίου δέ ανατείλαντος εκαυματίσθη, καί διά τό μή έχειν ρίζαν εξηράνθη· 7 άλλα δέ έπεσεν επί τάς ακάνθας, καί ανέβησαν αι άκανθαι καί απέπνιξαν αυτά· 8 άλλα δέ έπεσεν επί τήν γήν τήν καλήν καί εδίδου καρπόν ό μέν εκατόν, ό δέ εξήκοντα, ό δέ τριάκοντα. 9 ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Εδώ ο Ιησούς ομιλεί στους όχλους, όπως αποκαλεί το πλήθος των ανθρώπων ο Ματθαίος, που ήταν τόσο πολλοί, ώστε ο Ιησούς αναγκάστηκε (γιατί άραγε;) να μπεί σε πλοίο και να τους μιλήσει μέσα από αυτό, βάζοντας δηλαδή ένα υδάτινο φράγμα ανάμεσα στον ίδιο και τον "όχλο".
Ακολουθούν τα γνωστά εδάφια, τα οποία παραλείπω εδώ, μια που έχουν παρουσιαστεί στο άρθρο "Ίνα βλέπωντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν", της 6ης αυτού του μήνα. Η συνέχεια έχει ως εξής:

18 Υμείς ούν ακούσατε τήν παραβολήν τού σπείραντος.
19 παντός ακούοντος τόν λόγον τής βασιλείας καί μή συνιέντος, έρχεται ο πονηρός καί αίρει τό εσπαρμένον εν τή καρδία αυτού· ούτός εστιν ο παρά τήν οδόν σπαρείς. 20 ο δέ επί τά πετρώδη σπαρείς, ούτός εστιν ο τόν λόγον ακούων καί ευθέως μετά χαράς δεχόμενος καί λαμβάνων αυτόν· 21 ουκ έχει δέ ρίζαν εν εαυτώ, αλλά πρόσκαιρός εστι, γενομένης δέ θλίψεως ή διωγμού διά τόν λόγον ευθύς σκανδαλίζεται. 22 ο δέ εις τάς ακάνθας σπαρείς, ούτός εστιν ο τόν λόγον ακούων καί η μέριμνα τού αιώνος τούτου καί η απάτη τού πλούτου συμπνίγει τόν λόγον, καί άκαρπος γίνεται. 23 ο δέ επί τήν γήν τήν καλήν σπαρείς, ούτός εστιν ο τόν λόγον ακούων καί συνιών· ός δή καρποφορεί καί ποιεί ό μέν εκατόν, ό δέ εξήκοντα, ό δέ τριάκοντα.

Εξηγεί λοιπόν ο Ιησούς την παραβολή του σπορέα στους μαθητές του και κατόπιν πάει σε άλλη συναφή παραβολή, γνωστή ως παραβολή των ζιζανίων:

24 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν αυτοίς λέγων· ωμοιώθη η βασιλεία τών ουρανών ανθρώπω σπείραντι καλόν σπέρμα εν τώ αγρώ αυτού· 25 εν δέ τώ καθεύδειν τούς ανθρώπους ήλθεν αυτού ο εχθρός καί έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον τού σίτου καί απήλθεν. 26 ότε δέ εβλάστησεν ο χόρτος καί καρπόν εποίησε, τότε εφάνη καί τά ζιζάνια. 27 προσελθόντες δέ οι δούλοι τού οικοδεσπότου είπον αυτώ· κύριε, ουχί καλόν σπέρμα έσπειρας εν τώ σώ αγρώ; πόθεν ούν έχει ζιζάνια; 28 ο δέ έφη αυτοίς· εχθρός άνθρωπος τούτο εποίησεν. οι δέ δούλοι είπον αυτώ· θέλεις ούν απελθόντες συλλέξωμεν αυτά; 29 ο δέ έφη· ού, μήποτε συλλέγοντες τά ζιζάνια εκριζώσητε άμα αυτοίς τόν σίτον· 30 άφετε συναυξάνεσθαι αμφότερα μέχρι τού θερισμού, καί εν καιρώ τού θερισμού ερώ τοίς θερισταίς· συλλέξατε πρώτον τά ζιζάνια καί δήσατε αυτά εις δέσμας πρός τό κατακαύσαι αυτά, τόν δέ σίτον συναγάγετε εις τήν αποθήκην μου.

Και στη συνέχεια εξηγεί ακόμα περισσότερο με την παραβολή του σπόρου σιναπιού και την παραβολή με το προζύμι το νόημα της "βασιλείας των ουρανών":

31 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν αυτοίς λέγων· ομοία εστίν η βασιλεία τών ουρανών κόκκω σινάπεως, όν λαβών άνθρωπος έσπειρεν εν τώ αγρώ αυτού· 32 ό μικρότερον μέν εστι πάντων τών σπερμάτων, όταν δέ αυξηθή, μείζον πάντων τών λαχάνων εστί καί γίνεται δένδρον, ώστε ελθείν τά πετεινά τού ουρανού καί κατασκηνούν εν τοίς κλάδοις αυτού. 33 Άλλην παραβολήν ελάλησεν αυτοίς· ομοία εστίν η βασιλεία τών ουρανών ζύμη, ήν λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις αλεύρου σάτα τρία, έως ού εζυμώθη όλον.

Αλλά, όπως δηλώνει ο "ευαγγελιστής" παρακάτω, ο Ιησούς, που τίποτα δεν έλεγε στους όχλους χωρίς παραβολή, εξηγεί στους μαθητές του και μόνο την παραβολή των ζιζανίων:

34 Ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς εν παραβολαίς τοίς όχλοις, καί χωρίς παραβολής ουδέν ελάλει αυτοίς, 35 όπως πληρωθή τό ρηθέν διά τού προφήτου λέγοντος· ανοίξω εν παραβολαίς τό στόμα μου, ερεύξομαι κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου. 36 Τότε αφείς τούς όχλους ήλθεν εις τήν οικίαν αυτού. Καί προσήλθον αυτώ οι μαθηταί αυτού λέγοντες· φράσον ημίν τήν παραβολήν τών ζιζανίων τού αγρού.
37 Ο δέ αποκριθείς είπεν αυτοίς· ο σπείρων τό καλόν σπέρμα εστίν ο υιός τού ανθρώπου· 38 ο δέ αγρός εστιν ο κόσμος· τό δέ καλόν σπέρμα, ούτοί εισιν οι υιοί τής βασιλείας· τά δέ ζιζάνιά εισιν οι υιοί τού πονηρού· 39 ο δέ εχθρός ο σπείρας αυτά εστιν ο διάβολος· ο δέ θερισμός συντέλεια τού αιώνός εστιν· οι δέ θερισταί άγγελοί εισιν. 40 ώσπερ ούν συλλέγεται τά ζιζάνια καί πυρί καίεται, ούτως έσται εν τή συντελεία τού αιώνος τούτου. 41 αποστελεί ο υιός τού ανθρώπου τούς αγγέλους αυτού, καί συλλέξουσιν εκ τής βασιλείας αυτού πάντα τά σκάνδαλα καί τούς ποιούντας τήν ανομίαν, 42 καί βαλούσιν αυτούς εις τήν κάμινον τού πυρός· εκεί έσται ο κλαυθμός καί ο βρυγμός τών οδόντων. 43 τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τή βασιλεία τού πατρός αυτών. ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Ποιοί να είναι αυτοί, οι τόσο ακατάλληλοι να ζήσουν, κατά τον "γλυκύτατο" Ιησού, που πρέπει να καταλήξουν στην κάμινο του πυρός;
Ποιά σχέση έχουν τα παραπάνω με τα "αγαπάτε τους εχθρούς υμών";
Πώς διαμορφώνεται το παραπάνω κείμενο αν αντικαταστήσουμε την έκφραση "βασιλεία των ουρανών" με την έκφραση "επικράτησή μας", την έκφραση "υιοί του πονηρού" με την έκφραση "όσοι δεν υποκύπτουν στα σχέδιά μας";
Ποιός είναι αυτός ο "διάβολος", που του πάει κόντρα στα σχέδια;
Ποιόν αιώνα εννοεί ο Ιησούς όταν μιλάει για την "συντέλεια του αιώνος τούτου";

Πολλά τα ερωτήματα:
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!