Θρησκευτικά Α΄ Λυκείου: Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις...
Πολύς λόγος έχει γίνει τον τελευταίο καιρό για το βιβλίο Ιστορίας της στ΄ Δημοτικού. Είναι όμως μόνο αυτό το σχολικό βιβλίο, που πρέπει να μας απασχολεί ως προς την ποιότητα του περιεχομένου του ή μήπως η κριτική των σχολικών βιβλίων θα έπρεπε να είναι πιό σφαιρική;
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου και με ένα πρώτο φυλλογύρισμα βρέθηκα μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Το βιβλίο φέρει τον τίτλο "Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία" και είναι έργο συγγραφικής ομάδας.
Ξεκίνησα από τον πρόλογο και εκεί διαπίστωσα μια τάση των συγγραφέων να υποβάλλουν στον μαθητή το τι αισθάνθηκε και τι πρόκειται να αισθανθεί. Και για του λόγου το αληθές, παραθέτω κάποια αποσπάσματα του προλόγου:
Στο Γυμνάσιο, το θρησκευτικό μάθημα σου μίλησε για την Παλαιά, την Καινή Διαθήκη και την ιστορία της Εκκλησίας. Χάρηκες το πάνσοφο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως αυτό ξεδιπλώθηκε, διαδοχικά εξελίχθηκε και κορυφώθηκε στον ερχομό του Ιησού Χριστού και στην ίδρυση της Εκκλησίας του. Η παρουσία του Κυρίου ανάμεσά μας είναι ένα θαυμαστό και σωτήριο γεγονός...
Γνωρίσαμε τον Τριαδικό Θεό, γίναμε παιδιά του και κληρονόμοι του. Η ευτυχία μας θα είναι αιώνια...
Ο πρόλογος του βιβλίου συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο, τελειώνοντας με τη φράση "Χρειαζόμαστε την Εκκλησία και η Εκκλησία μας χρειάζεται".
Δεν μπορώ να μιλήσω εκ στόματος των μαθητών της Α΄ Λυκείου, αλλά το βρίσκω ιδιαιτέρως κουραστικό να διαβάσω όλα όσα περιλαμβάνει το βιβλίο αυτό. Κάνοντας ένα φυλλογύρισμα, το μάτι μου σταμάτησε στην παράγραφο 12 του πρώτου κεφαλαίου, με τον παράξενο τίτλο "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...". Μα τι λέει εδώ; Αμέσως παρακάτω βλέπω τον υπότιτλο "Το φοβερό μυστήριο του θανάτου". Μα, είδαν καλά τα μάτια μου; Είναι μυστήριο ο θάνατος; Μήπως είναι κάτι σαν την τελετή της βάπτισης, του γάμου ή μήπως κάτι από ευχέλαιο; Και εγώ που νόμιζα οτι θάνατος είναι απλά το βιολογικό τέλος ενός εμβίου όντος, η μετάπτωσή του από μια οργανωμένη (έμβια) κατάσταση στην αποδιοργάνωση των μερών του και την αποσύνθεση, έκανα λάθος; Για να δω τι λέει όλη η παράγραφος, πριν βγάλω βιαστικά συμπεράσματα:
12. "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν..."
α) Το φοβερό μυστήριο του θανάτου
Η συμμετοχή στο Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού βοηθάει στην κατανόηση του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου. Η ζωή είναι δώρο του Θεού, ο οποίος δημιούργησε τα πάντα "εξ ουκ όντων" (από το μηδέν) και μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο θάνατος είναι έξω από την θέληση του Θεού, δεν είναι φυσική κατάσταση, αλλά αποτέλεσμα της πτώσης, της αμαρτίας. Ζωή αληθινή είναι η παρουσία, η "ενοίκηση" του Θεού στη καρδιά του ανθρώπου, το κέντρο της ύπαρξης. Η πτώση μας χώρισε από το Θεό και αδρανοποίησε τη χάρη του μέσα μας. Αυτός ο χωρισμός που ονομάζεται πνευματικός θάνατος, προκάλεσε και το σωματικό μας θάνατο. Ο Χριστιανός, όμως, πιστεύει οτι ο σωματικός θάνατος ως γεγονός αποτελεί οικονομία του Θεού και ευεργεσία του, για να μη γίνει αθάνατο το κακό, όπως βλέπουμε και στην ευχή που ακολουθεί.
Δεν θα παραθέσω εδώ την ευχή που ακολουθεί, η οποία είναι η "ευχή εις ψυχοραγούντας" του Μικρού Ευχολογίου. Αλλά δεν θα μπορέσω να μη σχολιάσω την "παιδαγωγική" αξία του κειμένου. Τι λέει στον μαθητή η παραπάνω παράγραφος;
- Μυστήριο η ζωή, μυστήριο και ο θάνατος. Λάθος λοιπόν νομίζουμε κάποιοι οτι πρόκειται για φυσιολογικές καταστάσεις!
- Τα πάντα δημιουργήθηκαν από το Θεό εκ του μηδενός, δηλαδή η ύπαρξη προέκυψε από την ανυπαρξία!
- Ο θάνατος δεν είναι φυσική κατάσταση!
- Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της "πτώσης", της αμαρτίας!
- Το κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου είναι η καρδιά!
- Κάποια "πτώση" μας χώρισε απ' το Θεό και "αδρανοποίησε τη χάρη του μέσα μας"!
- Ο παραπάνω χωρισμός μας απ' το Θεό είναι πνευματικός θάνατος και οδηγεί στον σωματικό θάνατο!
- Ο θάνατος είναι ευεργεσία του Θεού στον άνθρωπο!
- Ο άνθρωπος πεθαίνει για να μην γίνει αθάνατο το κακό!
Μετά από τα άκρως διδακτικά νοήματα της παραπάνω υποπαραγράφου, ακολουθεί άλλη με τίτλο "Το νόημα του θανάτου", στην οποία ο μαθητής διαβάζει τα γνωστά περί δευτέρας παρουσίας και παρατίθεται αντίστοιχο εδάφιο από την Β΄ προς Κορινθίους. Και στη συνέχεια ακολουθεί τρίτη υποπαράγραφος στην οποία, σύμφωνα με όση σοφία χωράει το δικό μου μυαλό, αναιρούνται κάποια από τα λεγόμενα της πρώτης:
γ) Η ανθρώπινη "αθανασία"
Αθάνατος είναι μόνο ο "άκτιστος" τριαδικός Θεός (Α΄ Τιμ. 6, 16). Ο άνθρωπος δεν είναι από την ίδια του τη φύση αθάνατος. Η αθανασία του χαρίστηκε από το Θεό. Αν ο Θεός έπαιρνε πίσω αυτό το δώρο, ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος θα επέστρεφαν στην ανυπαρξία. Αθανασία δεν είναι απλή επιβίωση ή συνέχεια της βιολογικής ζωής, αλλά η μετοχή στον "παράδεισο". Παράδεισος είναι η αιώνια κοινωνία με το Χριστό στη "χώρα των ζώντων". Αυτή είναι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο.
Μα, λίγο πριν το βιβλίο μας έλεγε οτι "ο θάνατος είναι έξω από την θέληση του Θεού, δεν είναι φυσική κατάσταση" και τώρα μας λέει οτι "ο άνθρωπος δεν είναι από την ίδια του τη φύση αθάνατος".
Λίγο πριν το βιβλίο μας έλεγε οτι ο θάνατος είναι "αποτέλεσμα της πτώσης, της αμαρτίας " και οτι "ως γεγονός αποτελεί οικονομία του Θεού και ευεργεσία του ", τώρα μας λέει οτι "η αθανασία του χαρίστηκε από το Θεό" και "αν ο Θεός έπαιρνε πίσω αυτό το δώρο, ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος θα επέστρεφαν στην ανυπαρξία".
Όσον αφορά τον ορισμό του Παραδείσου και τη "χώρα των ζώντων", δεν θεωρώ οτι χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός.
Στη συνέχεια το βιβλίο παραθέτει δυο εδάφια από την Νεκρώσιμη ακολουθία. Δεν λείπει και η αναφορά στα "ακέραια και άφθαρτα λείψανα" των αγίων μας και μάλιστα με φωτογραφία (της λάρνακας με το λείψανο του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο). Η τελευταία υποπαράγραφος ασχολείται με την "μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή".
Στο τέλος της παραγράφου δίνονται ερωτήσεις ως "Θέματα για συζήτηση". Το τελευταίο από αυτά τα θέματα για συζήτηση, που απευθύνεται στους δεκαπεντάχρονους μαθητές της Α΄ Λυκείου, κλείνοντας, θεωρώ σκόπιμο να το παραθέσω, άνευ σχολίων:
Πώς κατανοείς τον ακόλουθο μοναστηριακό λόγο: "Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις"!
13 σχόλια:
Ευτυχώς που βλέπουν τέτοια σκουπίδια στα βιβλία τους τα παιδιά και αρχίζουν την πλάκα στον (ταλαίπωρο) καθηγητή. Όταν πήγαινε ο γιος μου στην αντίστοιχη τάξη, τα θρησκευτικά ήταν μια χαρούμενη ώρα, με ερωτήσεις στον καθηγητή, ο οποίος δεν μπορούσε να απαντήσει και έκανε κι αυτός πλάκα. Η κόρη μου δεν θυμόταν ποτέ, τί γινόταν στο αντίστοιχο μάθημα, ήταν πάντα αλλού... Ευτυχώς σου λέω :-)
sfrang, εύχομαι να ισχύει αυτό που λες για τα περισσότερα παιδιά και να λειτουργούν αυτά τα βιβλία με αντίστροφη από την στόχευσή τους δυναμική (σαν δυνάμεις αποτροπής των μαθητών από κάθε μορφής παραλογισμό).
Από το στόμα σου και στου ... μαθητή το αυτί!
Για να καταλάβεις τί πλάκες κάνανε με τον καθηγητή τα παιδιά, όπως μου διηγόταν με ενθουσιασμό ο γιος μου, τον ρώταγαν κάποιοι (ίσως και δασκαλεμένοι): Γιατί κύριε αφού είναι τόσο καλά στον παράδεισο τα πράγματα, δεν πάνε όλοι οι καλοί χριστιανοί σήμερα εκεί, να μας αφήσουν μόνους να κάνουμε τις αμαρτίες μας.
Τί να απαντήσει τώρα ο καθηγητής, κοίταζε το ρολόι, δεν έβρισκε κάτι θεολογικό να χωράει στα δέκα λεπτά μέχρι να κτυπήσει το κουδούνι και τους έλεγε: Βρε παιδιά, αυτά τα βγάλανε την εποχή που πείναγαν οι άνθρωποι και πέθαιναν σαν τα κουνούπια, άρα μόνο η ελπίδα για μια άλλη ζωή τους ευχαριστούσε. Τώρα που πάμε εδώ καλά, ποιος και γιατί να φύγει;;
Σαφές το μήνυμα κι ας λέει το βιβλίο ό,τι θέλει. Εγώ είμαι σίγουρος ότι το πίστευε και ο θεολόγος καθηγητής. Το πιστεύουν και όλοι οι παπάδες, γι' αυτό και έχουν αυτή τη εξουσιομανία και φιλοχρηματία!
Το θέμα σήμερα είναι να διατυπωθεί επιτέλους μια ηθική που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και τις προβλεπόμενες εξελίξεις και όχι στην πείνα, την ανέχεια και τις ιδεοληψίες των ανθρώπων της ερήμου. Και φυσικά, να σοβαρευτούν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, όπου το ΠΑΣΟΚ αναφέρεται σε "διακριτούς ρόλους", δηλαδή να κάνουν οι παπάδες ό,τι θέλουν και να μη το ενοχλούν και να έχει αναδειχθεί η κ. Γιαννάκου σε μοναδική γραμμή άμυνας κατά του εκκλησιαστικού μηχανισμού!
Αχ, ρε παιδιά και να ήταν μόνο αυτά. Και δε λέω για το πώς διδάσκουν πολλοί θεολόγοι και τα βίντεο που δείχνουν κατά των αμβλώσεων μπερδεμένα με τόσα ψεύδη και μύθους. Αχ και πάλι αχ.
εγω ποθ ειμαι μαθήτρια της πρώτης λυκείου εχς να πω τ εξης:
1)με μεγαλη μ λυπη λεω οτι η πλειοψηφία της ταξης μου παρακολουθεί με ενδιαφερον τα κειμενα του βιβλίου κ εκτος απο αυτο συμφωνουν απολυτα με τισ απόψεις του...
2)τα παιδια που αντιδρούν κ δεν συμφωνούν με αυτές (ένα απο αυτα ειμαι κ εγω εκτος της επιπτωσης που υπαρχει στην βαθμολογία επειδη οι απόψεις μας ειναι "βλασφημίες" εναντια στο θέλημα του Θεού!!!!
προσωπικά τ μονο που μπορώ να κανω ειναι να παραλείπω την ώρα τησ εξέτασης τα κομματια του κειμενου που με εκνευρίζουν πολυ!
Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές ή μάλλον στους γονείς των μαθητών να ζητήσουν απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών. Θέλει βέβαια θάρρος, ιδιαίτερα οταν το περιβάλλον είναι εχθρικό και η πλειοψηφία δεν μπορεί να δεχτεί αποκλίσεις από την ελληνορθόδοξη άποψη.
Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται υπομονή, χιούμορ και δύσκολες ερωτήσεις.
Στόχος του συγκεκριμένου κομματιού του βιβλίου είαι να παρουσιάσει την έννοια του θανατου κατα τη δική μας θρησκεία, κατα το κομμάτι τησ κουλτούρας μασ, του χαρακτηριστικού του έθνουσ μας (αφου η θρησκεία τέτοιο κομμάτι αποτελει). Θα ήταν καλύτερο και ωφελιμότερο τέτοιου είδους σχολιασμοί να γίνονται απο ανθρώπους οι οποιοι έχουν κάποια συνάφεια με το αντικείμενο και οχι απο κάποιους που το βλέπουν ακροθιγώς το όλο θέμα και το αντιλαμβάνονται κάπως.
Τα παιδια σε αυτή την ηλικία είναι ωριμα αρκετα να μαθαίνουν τέροιου είδους πράγματα και να λύνουν τέτοιου είδους απορίες. Και στο κατω κατω μέσα απο τη θεολογια περι θανατου που παρουσιαζει η ενότητα προσδίδει αισιοδοξία. Μαθαίνουν οτι ναι, οταν πεθαίνουμε δεν μας τρώνε τα σκουληκάκια και τέλοσ, αλλα κάτι άλλο υπάρχει περα απο αυτο.
Για αυτό και η ώρα των θρησκευτικών θα πρέπει να είναι ωρα για να λύσουν σημαντικές απορίες οι μαθητές σχετικά με αυτό τη "ταυτότητα" που τους έδωσαν οι γονείς τουσ (γιατι με πρωτοβουλία του κάθε γονέα βαπτίζεται το παιδί. Οποιοσ δε θέλει δε το βαπτίζει) όταν ήταν αυτά μωρά. Και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται απο τον καθένα (εκ/κό, γονέα, μαθητή) και οχι ως η ώρα του παιδιού. Ως ώρα που το παιδί θέτει προβληματισμούς.
Είναι πολυ λυπηρό ο κάθε γονέας να ακούει με καμάρι τις πλάκες που έκανε ο γιος/κόρη (οπως γράφθηκε παραπάνω) την ώρα των θρησκευτικών. Και είναι λυπηρό γιατί ο ίδιοσ ο γονέασ αποφάσισε να βαπτίσει τοπ παιδί του και να το "βάλει" σε αυτή τη θρησκεια. Τουλαχιστον ας το συμβουλεύσει να μάθει κάποια πράγματα για αυτο στο οποίο το ενέταξε.
Ανώνυμε, μάλλον είσαι πολύ μικρός και δεν θυμάσαι ή πολύ μεγάλος και ξέχασες: Κάποια εποχή, αν δεν είχες χαρτί βαπτίσεως γραφόταν στα πιστοποιητικά γεννήσεως "αβάπτιστον" κι έτσι έμενε, μέχρι να προσκομιστεί χαρτί του παπά. Άρα δεν ήταν ελεύθερη απόφαση των γονεών, αλλά μια νομικά και, με την πάροδο του χρόνου, και κοινωνικά επιβεβλημένη διαδικασία. Αυτό άλλαξε στη δεκαετία του '80 αλλά πολλοί δεν το πληροφορήθηκαν ή έμεναν και μένουν υπό την κοινωνική πίεση της οικογένειας, της γειτονιάς, του επαγγελματικού κύκλου κ.ο.κ. και αναγκάζονται να πηγαίνουν τα παιδιά τους στην εκκλησία για βρέξιμο - έναντι οβολών, εννοείται.
Τώρα, ακόμα κι αν έχει γίνει βάπτιση (που δεν σημαίνει τίποτα ουσιαστικό), το παιδί αποκτάει την "ταυτότητα" που λέγεις από τις συζητήσεις στο σπίτι, στο σχολείο και στην κοινωνία. Όσο λοιπόν δεν δίνονται συγκροτημένες και κατανοητές απαντήσεις σε σαφή ερωτήματα των παιδιών και δεν υπάρχει καταπιεστικό καθεστώς (π.χ. όσοι δεν πάνε εκκλησία, δεν παίρνουν απολυτήριο λόγω απουσιών), τότε δια της παιδείας αντιλαμβάνονται ακόμα και παιδιά 12-13 ετών ότι όλα τα θρησκευτικά που τους λένε οι δάσκαλοι είναι αστήρικτα φούμαρα.
Για μένα προσωπικά -εγώ έγραψα τα παραπάνω- δεν είναι καθόλου λυπηρό που ο γιος μου διέβλεψε τις θρησκόληπτες ανοησίες και το έριχνε στην πλάκα (δεν έκανε το ίδιο στα μαθηματικά ή στα ελληνικά) και ότι η κόρη μου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι' αυτά που λεγόντουσαν στο συγκεκριμένο μάθημα, παράλληλα ήταν όμως άριστη σε όλα τα φιλολογικά μαθήματα. Και να είσαι βέβαιος ότι ποτέ δεν τους είπα κάνε αυτό ή εκείνο, μόνα τους αποφάσιζαν όπως τους ερχόταν.
Αλλά, είναι αυτονόητο, ο ορθολογισμός που επικρατεί (κατά το δυνατόν) σε όλες τις συζητήσεις και όλες τις συμπεριφορές μεταξύ των γονέων, διαχέεται σε όλο τον οικογενειακό περίγυρο και γίνεται αντιληπτός ως τρόπος ζωής και συμπεριφοράς και από τα παιδιά. Αυτός ο ορθολογισμός είναι που οδηγεί τις θρησκείες σε υποχώρηση και αυτόν τον ορθολογισμό προσπαθούσε να συκοφαντήσει ο μακαρίτης! Θα θυμάσαι "να αντιτάξουμε τις παραδόσεις μας στον δυτικό ορθολογισμό" και άλλα παρόμοια... Δηλαδή, να αντιτάξουμε τα κόκκινα αυγά, τα κοντοσούβλια και τον καλαματιανό (υπάρχουν και κάποιες τούρκικες παραδόσεις), στον "ορθολογισμό" που έφερε το μέσο όρο ζωής από τα 30-40 χρόνια στα 80... Όποιος θέλει, έχει το ελεύθερο να διαλέξει!
sfrang,
υποψιάζομαι οτι ο ανώνυμος, που μοιάζει να θίχτηκε από όσα έγραψες σχετικά με την αντιμετώπιση του μαθήματος των θρησκευτικών εκ μέρους μαθητών, όπως τα παιδιά σου και οι συμμαθητές τους, πιθανότατα είναι θεολόγος.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, αυτά που γράφει στο σχόλιό του δεν απαντούν με κανένα τρόπο στα θέματα που θίγει η ανάρτηση αυτή σχετικά με την λογική ασυνέπεια και τον παραλογισμό των γραφομένων του σχολικού βιβλίου.
Όχι μόνο δεν απαντάει ο ανώνυμος, αλλά δημιουργεί ο ίδιος αμφιβολίες, αν έχει συλλάβει τί ακριβώς γίνεται εκεί. Γράφει "Για αυτό και η ώρα των θρησκευτικών θα πρέπει να είναι ώρα για να λύσουν σημαντικές απορίες ..."
Καλά, πιστεύει κανείς ότι οι μαθητές περιμένουν την ώρα των θρησκευτικών για να λύσουν τις απορίες τους; Οι απορίες λύνονται την ώρα που δημιουργούνται και, λόγω του ανεβασμένου μορφωτικού επιπέδου, πάντα υπάρχουν αρκετοί μορφωμένοι στο συγγενικό και φιλικό περίγυρο για να δώσουν απαντήσεις. Όταν φτάσει ο μαθητής στο μάθημα των θρησκευτικών, έχει διαμορφωμένες απόψεις...
Η αντίληψη του ανώνυμου προέρχεται από την εποχή που μορφωμένοι ήταν αποκλειστικά ο δάσκαλος και ο παπάς του χωριού, όποια μόρφωση κι αν είχαν - α ναι, και ο χωροφύλακας εννοείται!
Το ευτυχές δεν είναι κ. s.frang να απορρίπτουν τα παιδιά γνώσεις και μάλιστα με τη συγκατάθεση των γονιών (με τον τρόπο που τόσο πρόθυμα μας υποδείχθηκε πιο πάνω). Το ευτυχές μάλλον θα ήταν να διαπαιδαγωγούνται τα παιδία είτε από γονείς, είτε από εκπαιδευτικούς, είτε από οποιονδήποτε άλλον συμβάλλει στη μόρφωσή τους, να αγαπάνε την αγωγή, να αγαπάνε την κατάκτηση των γνώσεων και τα αγαθά που αυτή προσφέρει. Ασχέτως με το ποιες είναι οι δικές τους (ή των γονιών τους(!) πεποιθήσεις και προτιμήσεις, περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν τον εαυτό τους με το να αρνούνται να μάθουν πέντε πράγματα παραπάνω από αυτά που ήδη γνωρίζουν.
Γιατί να χαίρεστε και να κομπάζετε όταν τα παιδιά χλευάζουν και απορρίπτουν τη γνώση; Θα έχετε ακούσει βεβαίως το σοφό ρητό, το οποίο διατρανώνει ότι: Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ!
Μόνο τότε θα έπρεπε να είστε ευτυχής όταν αφήσετε τα παιδιά να γνωρίσουν και να επιλέξουν στη συνέχεια μόνα τους. Και αυτό πιστέψτε με, δεν γίνεται ούτε στην ηλικία των 15, ούτε των 18. Είναι χαρακτηριστικό των εφήβων, αυτών των ηλικιών, να απορρίπτουν εύκολα οτιδήποτε φαντάζει στα μάτια τους ‘‘αυθεντία’’. Ας τους αφήσουμε να αντιδράσουν, ναι! Δεν θα ήταν όμως συνετό και να τους ενθαρρύνουμε, όταν τους βλέπουμε να αρνούνται την ίδια την κατάκτηση της γνώσης και κυρίως βέβαια της θεολογικής γνώσης. Διότι το μάθημα των θρησκευτικών, έτσι όπως σήμερα διδάσκεται στα σχολεία της χώρας μας, διδάσκει ανθρώπινες αξίες, ήθος και ηθική, προβάλλοντας μηνύματα ψυχωφελή και αναγκαία για τις εφηβικές ψυχές των νεαρών αυτών ανθρώπων. Τα χαρακτηριστικά, άλλωστε, της ίδιας της χριστιανικής πίστης και διδασκαλίας είναι: η Αλήθεια, η Ελευθερία και η Αγάπη. Αν τα παιδιά διδαχθούν από νωρίς να έχουν αυτά τα χαρ/κα στη ζωή τους, ακόμη και αν τελικά επιλέξουν κάποιο άλλο θρήσκευμα, τότε καθόλου δεν θα ζημιωθούν ως άνθρωποι.
Αφήστε, λοιπόν, τα παιδιά να ακούσουν, να διδαχθούν, να γνωρίσουν, να κατανοήσουν και στη συνέχεια να επιλέξουν μόνα τους! Προτρέψτε τα και εσείς (αν δεν φοβάστε) να ψάξουν περισσότερο να βρουν την αλήθεια, παράλληλα με τα σχολικά τους βιβλία, αν αυτά δεν (σας) αρκούν. Ας μην είναι ο θεολόγος καθηγητής και το μάθημα των θρησκευτικών οι μόνοι κρίκοι που θα τα συνδέουν με το μυστήριο του Θεού. «Έρχου και ιδέ» μας δίδαξε ο Χριστός και «άφετε τα παιδία ελθειν προς εμέ». Ας τους γεννήσουμε εμείς, νωρίτερα ή και παράλληλα με τους παιδαγωγούς, την ανάγκη και την αγάπη για γνώση.
Θα ήθελα, τελειώνοντας, να σημειώσω ότι αυτή η φράση των χριστιανών μοναχών που επέφερε τη σύγχυση σε όλους σας, έχει βαθύ θεολογικό νόημα, το οποίο ένας επιφανειακά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα το καταλάβει ποτέ. (Θα μπορούσαμε κάλλιστα να παραθέσουμε εν προκειμένω τη σημασία της φράσης αυτής, αλλά σε τι θα –σας- ωφελούσε;!) Όσο για τους μαθητές, μην ανησυχείτε, όσοι βρίσκονται πραγματικά μέσα στην τάξη και δεν είναι αρνητικά διακείμενοι στην αγωγή που πραγματοποιείται εντός του σχολείου, σίγουρα θα καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει αυτή η φράση με το τόσο δυσνόητο για εσάς περιεχόμενο. Εξίσου βεβαίως θα κατανοήσουν και όλες τις παρόμοιες φράσεις και έννοιες, τόσο στο εν λόγω μάθημα, όσο και σε όλα τα υπόλοιπα τα οποία είναι ενταγμένα στην ελληνική εκπαίδευση.
Είμαι βέβαιος πως ηθικός άνθρωπος δεν γίνεται κανείς μόνον με τα μαθηματικά ή τα αρχαία ή έστω τα θρησκευτικά. Γι’ αυτό τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, γι’ αυτό διδάσκονται όλα αυτά τα διαφορετικά μαθήματα, γιατί η απόκτηση πολλών και διαφορετικών γνώσεων θα τα βοηθήσει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους και θα τα καταστήσει άτομα με δύναμη και εφόδια για όλη τους τη ζωή.
Οι μαθητές δεν κινδυνεύουν καθόλου από τις γνώσεις.
Από τις στενόμυαλες απόψεις μη κατηρτισμένων ανθρώπων κινδυνεύουν.
ΜΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Ανώνυμος (Τρίτη, Ιούλιος 08, 2008 10:03:00 μμ)
πολύ ωραία και εύρυθμα τοποθέτησες τις προτάσεις σου, αλλά παρέλειψες να σχολιάσεις τις άλλες αντιφάσεις και τους παραλογισμούς από τα αποσπάσματα του σχολικού βιβλίου, τα οποία υποθέτω οτι κατά τη γνώμη σου αποτελούν τις γνώσεις που θα χάσει ο μαθητής αν δεν δώσει σημασία ή δεν παρακολουθήσει το μάθημα των θρησκευτικών.
Μάλλον μου φαίνεται οτι υπερασπίστηκες τα συμφέροντα των θεολόγων, με όσα έγραψες και υποθέτω οτι μπορεί να είσαι θεολόγος.
Αλλά γιατί θα πρέπει προκειμένου να δουλεύουν οι θεολόγοι να έχουμε το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία; Υπάρχουν αμέτρητα αντικείμενα γνώσης που θα μπορούσαν να διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο και κάποια θα μπορούσαν πολύ περισσότερο να καλλιεργήσουν την ηθική υπόσταση των μαθητών από τους παραλογισμούς των θρησκευτικών. Βάλε στο νού σου μόνο τον απίστευτο πλούτο κειμένων Ελλήνων συγγραφέων με πραγματικά επιχειρήματα και ειρμό σκέψης, αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ρητόρων, ιστορικών, επιστημόνων κάθε είδους... Εσύ όμως μιλάς για γνώση και εννοείς τα θρησκευτικά.
Σε δικαιολογώ παρ' όλα αυτά αν -όπως νομίζω- είσαι θεολόγος.
Ανώνυμε «θεολόγε» που λέει και η Ερινύα, το κείμενό σου είναι δείγμα ομιλίας σε κατηχητικό, όπου λέγονται διάφορες αστήρικτες γενικότητες και δεν αναμένεται αντίλογος. Όλα αυτά που γράφεις θα μπορούσαν να λεχθούν και ακριβώς ανάποδα.
Για να γίνει αντιληπτό πόσο αυθαίρετα και άσχετα με την πραγματικότητα είναι τα γραφόμενά σου, θα σταθώ σε μια φράση σου: «Τα χαρακτηριστικά της ίδιας της χριστιανικής πίστης και διδασκαλίας είναι: η Αλήθεια, η Ελευθερία και η Αγάπη». Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η αλήθεια: Ο Ιησούς πιθανόν να μην υπήρξε καν, σίγουρα δεν υπήρξε έτσι όπως περιγράφεται από τη χριστιανική θρησκεία, η πόλη στην οποία λέγεται ότι γεννήθηκε, η Ναζαρέτ, είναι νεότερο δημιούργημα των χριστιανών και δεν υπήρχε ούτε κατ’ όνομα στα χρόνια που εκτιμάται ότι έζησε ο Ιησούς, αν έζησε. Και ο οποίος, έστω σύμφωνα με αυτά που τον βάζουν να "λέει" στα ευαγγέλια, πουθενά δεν αναφέρεται σε νέα θρησκεία κτλ. Πού είναι η αλήθεια σ’ αυτά τα θεμελιώδη θέματα για τη χριστιανική θρησκεία;
Η ελευθερία: Γράφει ο Κοσμάς Αιτωλός (άγιος), ο οποίος εκλαΐκευε με αφέλεια φιλότουρκες απόψεις, παγιδευμένος στη θρησκοληψία: «Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα (=δυτικά κράτη) εδώ κοντά νά τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον, μέσαθεν από την Κόκκινην Μηλιάν καί του το εχάρισε; Ηξερεν ο Θεός, πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν, ενώ ο Τούρκος δέν μας βλάπτει. Χρήματα δώσ' του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Καί διά να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου, και τον έχει o Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη...» Άρα ο «Τούρκος» δεν ήταν κατακτητής αλλά υποτακτικός, φύλακας του «Έλληνα» και μάλιστα με θεϊκή μεθόδευση!
Επίσης, ο πατριάρχης Άνθιμος (1798) έγραφε στην πατρική διδασκαλία: «Αδελφοί... κλείσατε τα αυτία σας και μη δώσετε καμμίαν ακρόασιν εις ταύτας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας... που είναι εναντίαι εις τα ρητά της θείας γραφής και των αγίων αποστόλων, οπού μας προστάζουν να υποτασσόμεθα εις τας υπερεχούσας αρχάς, όχι μόνον εις τα επιεικείς αλλά και τας σκολιάς, δια να έχωμεν θλίψιν εις αυτόν τον κόσμον και να παραστήσωμεν καθαράς τω Χριστώ τας αισθήσεις ημών... Παντού το φαντασιώδες αυτό της ελευθερίας σύστημα του πονηρού επροξένησε πτωχείαν, φόνους, ζημίας, αρπαγάς, ασέβειαν τελείαν και ανωφελή μεταμέλειαν ... Φυλάξατε στερεάν την πατροπαράδοτόν σας πίστιν και, ως οπαδοί του Χριστού, απαρασάλευτον την υποταγήν εις την πολιτικήν διοίκησιν». Αληθώς, ένας ύμνος στην ελευθερία προς τους «αδελφούς» του.
Η αγάπη: Έγραφε ο Γεώργιος Σχολάριος, μετέπειτα υπότουρκος πατριάρχης Γεννάδιος, προς τον κυβερνήτη Πελοποννήσου: «... τους δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής ... ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». Αν θέλεις τη μετάφραση στην τρέχουσα νεοελληνική να στη δώσω ευχαρίστως. Ελληνιστές ήταν δε όσοι μελετούσαν διεξοδικά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και προτιμούσαν τη φιλοσοφία των αρχαίων από τη βυζαντινή θρησκοληψία.
Αυτά είναι μερικά μόνο τυχαία δείγματα, θα μπορούσα να μαζέψω ολόκληρο βιβλίο από αποφθέγματα, παλαιών μέχρι και σύγχρονων «πατέρων», οι οποίοι κάθε άλλο παρά Αλήθεια, Ελευθερία και Αγάπη διδάσκουν!
Δημοσίευση σχολίου