Για το AIDS στην Αφρική (Μέρος 2)
AIDS Dissident: Charles Geshekter, PhD (Part 2 of 3)
Ακολουθεί η ομιλία του Charles Geshekter σε μετάφραση:
Συχνά τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει ένας συσχετισμός ανάμεσα στο AIDS και τη φτώχεια. Οι άνθρωποι αναρωτιούνται αν το AIDS διαδίδεται στην Αφρική εξ αιτίας της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Λογικά θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί οι περιπτώσεις AIDS μεταξύ πλουσίων είναι τόσο σπάνιες - έως ανύπαρκτες - στην Νότιο Αφρική είτε πρόκειται για μαύρους είτε για λευκούς Ευρωπαίους, Ινδούς ή από άλλες εθνικότητες. Η απάντηση είναι κατά τη γνώμη μου πως ανάμεσα σε οικονομικά ευκατάστατους ανθρώπους ή της μεσαίας τάξης, επιχειρηματίες, επαγγελματίες κλπ, αν έχεις τα συμπτώματα που ορίζουν μια "περίπτωση AIDS", δηλαδή υψηλό πυρετό ή επίμονο βήχα ή διάρροια ή απώλεια βάρους, αυτοί οι άνθρωποι εξ ορισμού θα πάνε σε έναν γιατρό, θα αναζητήσουν ιατρική θεραπεία. Συνήθως δεν θα αντιμετωπιστούν σαν ασθενείς με AIDS, αλλά για τα συμπτώματα που θα δηλώσουν. Αλλά για τους φτωχούς Αφρικανούς η υπόθεση – αξίωμα είναι οτι αυτά τα συμπτώματα προέκυψαν εξ αιτίας της σεξουαλικότητάς τους, της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς δηλαδή. Το AIDS στην Αφρική λειτουργεί σαν ένας περισπασμός από τα κύρια ζητήματα της ηπείρου, δηλαδή την καλύτερη διατροφή, το πόσιμο νερό, τις κατάλληλες μεθόδους διαχείρισης των λυμάτων, και αντ’ αυτών ρίχνει την ευθύνη και το βάρος στους ίδιους τους Αφρικανούς και την δήθεν αχαλίνωτη σεξουαλική συμπεριφορά τους.
Έτσι επιτυγχάνεται μια απίστευτη παράκαμψη και αποφεύγονται ολωσδιόλου αυτά τα δυσκολότερα και έντονα προβλήματα που έχουν να κάνουν με το γιατί η Αφρική είναι τόσο φτωχή, γιατί οι κάτοικοί της υποφέρουν τόσο τραγικά.
Για να βρεθούν οι "περιπτώσεις HIV", οι ερευνητές ψάχνουν σε καταυλισμούς προσφύγων. Οι πρόσφυγες είναι ήδη σε δεινή κατάσταση: δεν είχαν σωστή τροφή για εβδομάδες, πιθανότατα είναι ασθενείς με έναν συνδυασμό από διάφορα δεινά και αρρώστιες, και αν έχετε ήδη γνώση της αναξιοπιστίας αυτών των τεστ HIV, θα έλεγα ότι οι πιθανότητες να την αξιοποιήσετε στην πράξη θα πολλαπλασίαζαν με ένα τεστ HIV για εύρεση αντισωμάτων σε κάποιον από τους τροφίμους σε καταυλισμό προσφύγων: θα παίρνατε θεαματικούς αριθμούς. Αν η επόμενη κίνησή σας ήταν να συστήσετε την χορήγηση των συγκεκριμένων τοξικών φαρμάκων στους ανθρώπους αυτούς, θεωρώ ότι θα διαπράττατε ανάρμοστο έγκλημα.
Μια άλλη άποψη για όλα αυτά, και το παρατήρησα αυτό όταν ήμουν στην Νότιο Αφρική το 1999 και 2000, είναι το ότι θεωρήθηκε δεδομένο για τους ερευνητές του AIDS πως οι Αφρικανοί της Νοτίου Αφρικής εφαρμόζουν ευρέως αχαλίνωτες σεξουαλικές συμπεριφορές, ότι δεν υφίσταται περιορισμός τους με τον γάμο, και ότι αυτές οι ιδιαιτερότητες ήταν που οδηγούσαν στην λεγόμενη επιδημία HIV ή HIV-AIDS. Ταξίδεψα στη χώρα των Ζουλού που λέγεται Kwa Zulu – NATAU (Κουά Ζούλου Νατάου), μια από τις 9 επαρχίες στην Νότιο Αφρική. Αυτή είναι η πιο εκχριστιανισμένη περιοχή, η πιο "καθώς πρέπει" επαρχία από όλες κατά την γνώμη μου. Οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με αυτό που ονομάζεται κουλτούρα του σεξ, ή αλλιώς ένα είδος εμμονής με το σεξ που εντοπίζεται μόνο στις ευρωπαϊκές κοινότητες της Νότιας Αφρικής.
Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικά ελεύθερη, απροκάλυπτη, επιθετική σεξουαλική συμπεριφορά στην Νότιο Αφρική, θα πάμε στις βόρειες ακτές του Durban όπου θα δούμε σέρφερς, ναρκομανείς, πόρνες, οίκους ανοχής, θα πάμε στα ανατολικά προάστια της Cape Town, σε κατασκηνώσεις, και εκεί θα βρούμε μια διεθνή κοινότητα από θιασώτες του ελεύθερου σεξ. Αλλά θα βρούμε AIDS εκεί; Οχι! Δεν θα βρούμε AIDS εκεί. Διότι απλούστατα ο συσχετισμός ανάμεσα στο AIDS και την σεξουαλική συμπεριφορά, παρότι εξ αρχής θεωρήθηκε δεδομένος, δεν αντέχει σε κοντινή εξέταση της πραγματικότητας.
Νομίζω ότι αν θέσουμε την ερώτηση "πού βρίσκεται το AIDS στην Αφρική και πού δεν βρίσκεται το AIDS στην Αφρική;" θα πρότεινα μια απάντηση με ελεύθερη (εκτός χαρτοφυλακίου) σκέψη. Δεν πιστεύω ότι συνδέεται το AIDS με οποιονδήποτε τρόπο στην σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων. Έχω καταλήξει στην πεποίθηση, και υπάρχουν πολύ ισχυρές αποδείξεις γι’ αυτό, ότι υπάρχει ένας συσχετισμός ανάμεσα στο πλήθος των "ερευνητών του AIDS" ή των "ακτιβιστών του AIDS" ή των "επιστημόνων του AIDS" σε μια συγκεκριμένη περιοχή της Αφρικής και τον αριθμό των περιπτώσεων AIDS που είναι πιθανό να βρεθούν εκεί. Πού βρίσκονται λοιπόν οι περιοχές στην Αφρική στις οποίες συγκεντρώνονται οι ερευνητές του AIDS;
Στην Νότιο Αφρική, στην Ουγκάντα, στην Κένυα, στην Τανζανία: πολλές υποτιθέμενες περιπτώσεις AIDS! Πολλοί άνθρωποι τους οποίους ονόμασαν οροθετικούς.
Που δεν βρίσκονται ερευνητές AIDS στην Αφρική; Δεν τους βρίσκεις σε μέρη σαν την Σομαλία, δεν τους βρίσεις να εργάζονται σε μέρη όπως η Ακτή Ελεφαντοστού, δεν βρίσκεις κάποιον από αυτούς στο Σουδάν, δεν τους βρίσκεις στο Τσάντ, δεν τους βρίσκεις στην Μπουρκίνα Φάσο, δεν θα τους βρείτε στην Αλγερία ή στο Μαρόκο ή στην Αίγυπτο. Και γνωρίζουμε όλοι ότι σε αυτές τις χώρες δεν θα βρούμε πολλές "περιπτώσεις AIDS".
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εξελίξεις, όσον αφορά την επιστημονική διαμάχη σχετικά με το AIDS στην Αφρική, εμφανίστηκε όταν ο Tabu Umbeki (* συνήθως γράφεται Thabo Mbeki – Tάμπο Μπέκι) βρέθηκε στην κεφαλή της ηγεσίας της Νοτίου Αφρικής. Τον Ιούνιο του 1999 διαδέχθηκε τον Νέλσον Μαντέλα.
Ο Τάμπο ΜπέκιΟ Τάμπο Μπέκι έχει σπουδές οικονομολόγου, είναι εξαιρετικά ικανός στους αριθμούς, στην στατιστική. Βρίσκεται στην κορυφή του κράτους της πιο περίπλοκης, και οικονομικά – βιομηχανικά ανεπτυγμένης χώρας της Αφρικής. Θέματα σχετικά με το AIDS και τον HIV δεν φαίνονταν λογικά στον Θάμπο Μπέκι. Αρχισε να χρησιμοποιεί τις ικανότητές του για κριτική σκέψη, την αγάπη του για την επιστήμη και την ευθύνη του σαν ηγέτη, για την υγεία και την καλή κατάσταση του λαού του, προκειμένου να διαπιστώσει αν υπήρχε πιθανόν κάποια άλλη εξήγηση για αυτά τα ποσοστά HIV για τις "περιπτώσεις AIDS" στην Νότιο Αφρική.
Φοβάμαι οτι αυτό που ο πρόεδρος Μπέκι απέτυχε να συνειδητοποιήσει ήταν ότι το να συζητά την φαρμακευτική αγωγή ή τις εξετάσεις (τεστ) ή το πλήθος των "περιπτώσεων AIDS" δεν είναι μια επιστημονική διαμάχη. Δεν είναι κάτι που υποστηρίζεται σε μια ακαδημαϊκή ανταλλαγή απόψεων. Αυτό που πέτυχε ήταν να στρέψει εναντίον του τη "σφηκοφωλιά" μιας ομάδας φανατικών θρησκευόμενων: η διεθνής "Ορθοδοξία του AIDS" συμπεριφέρεται με έναν τρόπο κατά πολύ όμοιο με τους Ευαγγελιστές, που προσηλυτίζουν, που είναι απολύτως αφοσιωμένοι στα πιστεύω τους, και που θα επετίθεντο, θα δυσφημούσαν και θα δαιμονοποιούσαν τον οποιονδήποτε τολμούσε να αντικρούσει αυτό που οι ίδιοι κρατούν σαν πολύτιμο θησαυρό. Αυτό ακριβώς έκανε ο Τάμπο Μπέκι. Δεν νομίζω οτι ήταν προετοιμασμένος για την φανατισμένη, οργανωμένη, ενορχηστρωμένη επίθεση, που εξαπολύθηκε εναντίον του μόνο και μόνο σκέφτηκε να θέσει κάποιες πολύ απλές ερωτήσεις:
- Γιατί το AIDS ορίζεται με διαφορετικό τρόπο στην Αφρική;
- Πώς γνωρίζουμε ότι αυτή η φαρμακευτική αγωγή δεν βλάπτει τους ανθρώπους; Υποτίθεται οτι πρέπει να τους βοηθά.
Το ερώτημα που προκύπτει πάλι είναι τι συμβαίνει με ασθενείς σε κλινικές στην Αφρική. Οι γιατροί ανακαλύπτουν ότι έχουν ελλείψεις σε βασικό φαρμακευτικό υλικό, με λίγο προσωπικό, ανακαλύπτουν ότι ο προϋπολογισμός τους έχει εξανεμιστεί τα τελευταία δεκαπέντε - είκοσι χρόνια, αλλά υπάρχει αφθονία χρημάτων για να διανέμεται έντυπο υλικό για το AIDS, προφυλακτικά και - το πιο βλαβερό κατά τη γνώμη μου - η αποκαλούμενη φαρμακευτική αγωγή για το AIDS. Ένας τρόπος να δούμε τα αποτελέσματα όσων συμβαίνουν, θα μπορούσε να είναι βλέποντας την ταινία "Ο επίμονος κηπουρός" (the constant gardener) του John Le Carre. Εκεί βλέπεις την πανίσχυρη επιρροή των διεθνών φαρμακευτικών εταιρειών, που αποκαλούνται "big pharma". Οι γιατροί αγωνίζονται σε έναν δύσκολο αγώνα στο πλευρό των ασθενών, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που μοιάζει να είναι το καλύτερο.
← Μέρος 1
→ Μέρος 3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου