Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Ο Ιουλιανός και οι ... Βίοι Αγίων

Μια που έγινε πολύς λόγος σε προηγούμενη ανάρτηση, σχετική με τον Ιουλιανό, αντιγράφω από το ιστολόγιο AFAIA αποσπάσματα απ' το βιβλίο "Βίοι Αγίων Πρότυπα προς Αποφυγήν", τα οποία δίνουν μια εικόνα για το μίσος των χριστιανών "πατέρων" απέναντι στον φιλόσοφο και αυτοκράτορα Ιουλιανό:


Είναι προσβολή για τα «γράμματα» στην Ελλάδα που υπήρξε γενέτειρα τόσων φιλοσόφων και επιστημόνων, να έχουν προστάτες τους τρεις χριστιανούς «ποιμένες» που μισούσαν την Ελληνική παιδεία. Μας λένε πως οι άνθρωποι αυτοί σπούδασαν στην Αθήνα και ως εκ τούτου είναι κάτοχοι της Ελληνικής Παιδείας.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν αγάπησαν τα Ελληνικά γράμματα· τα διδάχθηκαν με σκοπούς αλλότριους. Τριγύριζαν στην Αθήνα βράζοντας από μίσος, κατασκοπεύοντας τους «Ελληνίζοντες», όπως αποδεικνύει μια φράση του Γρηγορίου που του «ξεφεύγει» μέσα στην φλυαρία του:
«Εγώ όμως τα έβλεπα και από μακρυά τρόπον τινά, από τότε που ήμουν μαζί του εις τας Αθήνας» (Λόγος Β, 23).
Επιχειρώντας να αγγίξει τον κολοφώνα της διαβολής κάνει λόγο για τον ποταμό της Συρίας Ορόντη που συγκάλυπτε τους νεκρούς που σκότωνε ο στυγερός Ιουλιανός: «όχι μόνον τα παιδιά και τας παρθένους που ετεμαχίζοντο χάριν ψυχαγωγίας και μαντείας και θυσιών ασυνήθων» (Λόγος Α, 92).
Ωστόσο ο άοκνος υπηρέτης του Χριστού φοβάται μήπως υπάρξουν κάποιοι που θα αμφισβητήσουν τα λεγόμενά του, αφού γι’ αυτά δεν παρουσιάζει την παραμικρή απόδειξη και φροντίζει να καλύψει τα νώτα του όπως όπως, παρουσιάζοντας τους φόνους που έκανε ο Ιουλιανός, ως ένα μυστικό που λίγοι το γνώριζαν, κι ανάμεσα σ’ αυτούς τους λίγους και ο ίδιος, αφού ο μισητός αυτοκράτορας φρόντιζε να φονεύει «αφανώς».
Ο Ιουλιανός ξεπέρασε όλους τους άλλους στην στυγερότητα των εγκλημάτων του, αλλά τα διέπραττε τόσο προσεκτικά ώστε δεν υπάρχει ούτε μια απόδειξη γι’ αυτά.
Παρουσιάζει τις συκοφαντίες και τα ψέματά του ως φήμες που βασίζονται σε γεγονότα «... λέγεται ότι οδήγησαν εις το μέσον παρθένους αγνάς και ουρανίας, αθίκτους σχεδόν και από τα μάτια των αρρένων και αφού τας απεγύμνωσαν από την εσθήτα των δια να τας εξευτελίσουν προηγουμένως με την θέαν, έπειτα τας έσχισαν και τας εχώρισαν εις δύο (ω πως να υποφέρω, Χριστέ, την μακροθυμίαν που έδειξες τότε!), άλλοι μεν και με τα ίδια τους τα δόντια έφαγαν και εχόρτασαν με τα ωμά σπλάχνα κατά τρόπον αντάξιον προς την μανίαν των ... άλλοι δε, ενώ ακόμη τα σπλάχνα εσπαρταρούσαν, αφού τα ανέμιξαν με τροφήν προωρισμένην δια χοίρους, εξαπέλυσαν τους πλέον ορμητικούς από τους χοίρους ... τροφήν ανάμικτον η οποία δια πρώτην και τότε φοράν εβλέπετο και ηκούετο, την οποίαν μόνον εις τους δαίμονάς του ήτο ικανός να προσφέρη ως τροφήν ο δημιουργός αυτών ... (Λόγος Α, 87).
Δεν μπορούμε να διανοηθούμε πόσο τον μισεί:
«... Διότι δεν υπήρξε φύσις περισσότερον επινοητική από εκείνην (εννοεί τον Ιουλιανό) εις εφεύρεσιν κακών και επινόησιν» (Λόγος Β, 3). «Όταν όμως η ασυγκράτητος οργή του υπερεξεχείλιζε, δεν ημπορούσε να κρύψη την κακοήθειά του και εκίνει απροκάλυπτον διωγμόν εναντίον της θείας και ευσεβούς παρατάξεώς μας» (Λόγος Α, 85). Όταν έφυγε για την Περσία πήρε μαζί του «δύο ειδών στρατόν, έναν από οπλίτας και άλλον από δαίμονας οι οποίοι τον ωδηγούσαν, εις τον οποίον και είχε περισσοτέραν εμπιστοσύνην» (Λόγος Β, 8).
Φθάνει ακόμη στο σημείο να τον δυσφημίσει ότι μεθόδευε την μετά θάνατον θεοποίησή του με την εξαφάνιση του σώματός του. Φαίνεται να ξέρει κάτι παραπάνω, αφού ο δικός του «Σωτήρας» αυτήν την μέθοδο ακολούθησε και θεοποιήθηκε:
«Γνωρίζων δε πολλούς από τους προ αυτού που εδοξάσθησαν νομισθέντες ως υπεράνθρωποι επειδή εξηφανίσθησαν με κάποιο τέχνασμα από τους ανθρώπους και εξ αιτίας τούτου εμπιστεύθησαν ως θεοί, κυριευθείς από έρωτα δια την ιδίαν δόξαν, αλλά και εν ταυτώ αισχυνόμενος δια τον τρόπον του θανάτου του, που ήτο άδοξος εξ αιτίας της αναποφασιστικότητάς του, τι μηχανεύεται και τι κάμνει; (Διότι η πονηριά δεν χάνεται ούτε μαζί με την ζωήν)· αποπειράται να ρίψη το σώμα του εις τον ποταμόν, χρησιμοποιών προς τούτο και μερικούς από τους εμπίστους του συνεργάτας και μύστας των απορρήτων. Και εάν μεν κάποιος από τους βασιλικούς ευνούχους, ο οποίος αντελήφθη το πράγμα και το εφανέρωσεν εις τους άλλους, δεν παρεμπόδιζεν από μίσος την διάπραξιν του κακουργήματος, θα εγίνετο και άλλος ένας νέος θεός δια τους ανοήτους από ατύχημα» (Λόγος Β, 14).
Σε κάποιο σημείο περιγράφει την εξωτερική εμφάνιση του Ιουλιανού, αδυνατώντας να συγκρατήσει τη μοχθηρία του:
«Διότι δεν μου φαινόταν ότι είναι σημείον καλόν ο πλαδαρός αυχένας του, οι παλλόμενοι και ανασηκωνόμενοι ώμοι του, οι διαρκώς κινούμενοι και περιστρεφόμενοι οφθαλμοί του που έβλεπαν με μανίαν ... η καταγέλαστος έκφρασις του προσώπου του ... οι ασυγκράτητοι και ορμητικοί γέλωτές του ... αι άτακται και ανόητοι ερωτήσεις του (Λόγος Β, 23).
Ο Κ. Θ. Δημαράς (συγγραφεύς) που επιμελείται του άρθρου για τον Ιουλιανό στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (τόμος ΙΓ, σελ. 107) με όλη την σοβαρότητα που διέπει την κατά τα άλλα έγκριτη εγκυκλοπαίδεια, μεταφέρει την περιγραφή αυτή του Γρηγορίου για την εξωτερική εμφάνιση του Ιουλιανού μολονότι αντιλαμβάνεται την αλήθεια και την χαρακτηρίζει «ολίγον εμπαθή».
Ωστόσο η παράθεση αυτή εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη.
Το συναξάρι μάλιστα του αγίου ιερομάρτυρος Δωροθέου (5 Ιουνίου) που, ας σημειωθεί, ότι «ήξευρε πάσαν ιστορίαν της Παλαιάς και Νέας Γραφής» (κι οι γιαγιάδες ξέρουν ένα σωρό παραμύθια αλλά δεν τις κάναμε αγίους), αναφέρει: «επειδή δε ο δυσσεβής Ιουλιανός δεν εφόνευε φανερά τους Χριστιανούς, αλλά κρυφίως».
Μια σημείωση στο Συναξάρι (τόμος Α, σελ. 336) των μαρτύρων Ιουβεντίνου και Μαξίμου (12 Οκτωβρίου) μας πληροφορεί ότι ο Ιωάννης ο επονομαζόμενος Χρυσόστομος πλέκει το εγκώμιο των δύο προαναφερθέντων μαρτύρων και μας μεταφέρει την ιστορικής σημασίας πληροφορία, ότι ο Ιουλιανός «εις τας αρχάς δεν ήθελε να κηρύξη φανερόν διωγμόν κατά των χριστιανών, φθονών ο αλιτήριος ώστε οι χριστιανοί οι πιστεύοντες και ομολογούντες τον Χριστόν να μην λάβωσι του μαρτυρίου τον στέφανον».
Από που να τους πιάσεις κανείς; Αν κηρύξει διωγμό είναι αλιτήριος γιατί διώκει τους ομολογούντες τον Χριστόν, αν δεν κηρύξει διωγμό το κάνει επίτηδες για να στερήσει τον στέφανον του μαρτυρίου. Καλά αυτοί δεν παίζονται με τίποτα!
Είναι πασιφανές ότι οι αναφορές αυτές μέσα στα ίδια τα χριστιανικά κείμενα αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην ιστορική αλήθεια –που είναι το γεγονός πως ο Ιουλιανός δεν δίωξε κανέναν– και στην ανάγκη τους να βεβηλώσουν τη μνήμη του πάση θυσία, ακόμη και με την κατηγορία ότι τους «στέρησε την χαρά του μαρτυρίου» κατά τα λεγόμενα του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού (Invective Versus Julianus, I 58-61).
Τα συναξάρια, εκτός των άλλων, περιλαμβάνουν και ένα ατελείωτο υβρεολόγιο εναντίον του Ιουλιανού και η μοχθηρία των «ελεημόνων και μακρόθυμων ασκητών» είναι τέτοια ώστε θυσιάζεται για χάρη της κάθε σοβαρότητα και αληθοφάνεια των κειμένων. Για παράδειγμα:
Ο Ιουλιανός έχυσε μολύβι μέσα στο στόμα του ιερομάρτυρος Κυριακού (28 Οκτωβρίου), του έκοψε το δεξί χέρι, μετά τον έβαλε πάνω σ’ ένα χάλκινο και πυρωμένο κρεββάτι και στη συνέχεια τον βούτηξε μέσα σ’ ένα λέβητα γεμάτο από λάδι βρασμένο και ταυτοχρόνως τον χτύπησε με ακόντιο και έτσι έλαβε τον στέφανο της αθλήσεως.
Επίσης ταυτοχρόνως βασάνιζε και την μητέρα του Κυριακού που την είχε κρεμασμένη από τις τρίχες της κεφαλής της και (για ακόμη μια φορά) ταυτοχρόνως την έκαιγε με αναμμένες λαμπάδες.
Βουνό εγείρονται τα ερωτηματικά τα σχετικά με την υπόθεση αυτή, θα περιοριστούμε ωστόσο σε ένα βασικό: Πως ο ιερομάρτυς συνεχίζει να αναπνέει με το λιωμένο μολύβι στο στόμα του;
Ας προχωρήσουμε όμως γιατί τα εγκλήματα του ανθρώπου αυτού είναι πολλά:
Αφού έδειρε με «βούνευρα ωμά» και κατέσχισε την ράχη με τριβόλια κοπτερά και με αγκίδες σιδηρές εκάρφωσε τα πλευρά και τα βλέφαρα του αγίου μεγαλόμαρτυρος Αρτεμίου (20 Οκτωβρίου), κατόπιν έσχισε στα δύο μια «πλάκα μεγαλωτάτη» και έβαλε ανάμεσά της τον άγιο. Και από το υπερβολικό βάρος της πέτρας, τόσο εσφίχθη το σώμα του ώστε πετάχθηκαν έξω τα μάτια του. Κατόπιν του πέταξε έξω και τα εντόσθια και κάθε μέλος του συνέτριψε και τέλος τον αποκεφάλισε.
Κατ’ αρχήν, για να σχίσει κανείς στα δύο μια «πλάκα μεγαλωτάτη» χρειάζεται να βάλει ολόκληρο συνεργείο που θα ιδρωκοπήσει. Και για ποιό λόγο; Για να βάλει ανάμεσα έναν κάποιο Αρτέμιο;
Επιπροσθέτως, αν διαβάσουμε προσεκτικά τα συναξάρια των αγίων που «βασανίζει» ο Ιουλιανός, θα παρατηρήσουμε μια ροπή του Αυτοκράτορος στην γαστριμαργία. Αφήστε που αρέσκεται να «μαγειρεύει» τους μάρτυρες ποικιλοτρόπως. Αυτός, για παράδειγμα, είναι ένας άγιος «σάντουιτς», ενώ τον προηγούμενο τον είχε τηγανίσει σε πολύ λάδι, σαν τους λουκουμάδες, και τον γύρισε με το ακόντιο για να ροδίσει. Όσο για την μητέρα του, την έψησε σε σιγανή φωτιά! Ακολούθως, αφού ρώτησε τον άγιο ιερομάρτυρα Βασίλειο (22 Μαρτίου) αν αρνείται τον Χριστό και πήρε αρνητική απάντηση, τον κρέμασε πάνω σε ξύλο και του ξέσκισε τα πλευρά και τον έριξε στη φυλακή. Έπειτα τον αποφυλάκισε και πάλι τον ξέσκισε δυνατά και τον έδεσε με σιδηρές αλυσίδες και τον έριξε ξανά στη φυλακή. Κατόπιν τον βασάνισε κάποιος κόμης Φλαβέντιος, ο οποίος «εξέβαλε πολλά λωρία και από τα έμπροσθεν μέρη του σώματος του αγίου και από τα όπισθεν τα οποία εκρέμοντο εις τους ώμους». Τότε ο «γενναίος αδάμας» άρπαξε ένα λωρίο και αφού το έσπασε από το σώμα του το έριξε στο πρόσωπο του Ιουλιανού. Τότε ο τύραννος κατέκαυσε με πυρωμένες σούβλες τον μάρτυρα και του τρύπησε μ’ αυτές την κοιλιά και τη ράχη.
Τι σας έλεγα; Νομίζατε ότι υπερβάλλω; Να ένας άγιος «σουβλάκι».
Αποκεφάλισε τον μάρτυρα Πορφύριο (15 Σεπτεμβρίου) τον πρώην μίμο διότι «όταν εόρταζε τα μιαρά και ανόσια γενέθλιά του» ενώ τον διέταξε να μιμηθεί και να περιπαίξει τα μυστήρια των χριστιανών εκείνος αρνήθηκε επειδή ήταν χριστιανός.
Καλά του έκανε· αφού του χάλασε τα γενέθλια!
Βασάνισε την οσία Ποπλία (9 Οκτωβρίου) τόσο ώστε «η γη εκοκκίνησεν από το αίμα της» επειδή την άκουσε να ψάλλει τον Δαβιδικό ύμνο «Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον έργα χειρών ανθρώπων». Δεν την θανάτωσε αλλά την εφύλαξε για να την θανατώσει όταν θα γύριζε από την Περσία αλλά δεν γύρισε ποτέ.
Δεν παίζω! Αυτό είναι ζαβολιά! Δεν μπορείς εσύ κυρία μου, μ’ έναν απλό βασανισμό να παίρνεις ολόκληρο «στέφανο του μαρτυρίου» και να εξισώνεσαι με τον προηγούμενο κύριο που του βγάλανε λουριά από το σώμα του! Μην τα ισοπεδώνουμε όλα!
Ο Ιουλιανός βασάνισε τον άγιο μάρτυρα Αντώνιο (7 Νοεμβρίου) επειδή αυτός «έπτυσε εις το πρόσωπό του».
Για σταθείτε βρε παιδιά! Ολόκληρο αυτοκράτορα έφτυσε στο πρόσωπο! Εδώ ένα γιαούρτι πετάς και σε κλείνουν μέσα – κι έχουμε και δημοκρατία.
Κατόπιν του τρύπησε με περόνη τους αστραγάλους και του κρέμασε πέτρες βαριές και τον κάθισε σ’ έναν θρόνο σιδερένιο και πυρωμένο (ξέρεις πόσα ξύλα πρέπει να κάψεις για να πυρώσει όλο αυτό το πράγμα; βουνό ολόκληρο) και μετά του ξύρισε την κεφαλή και του κρέμασε μια πέτρα στο λαιμό και τον γύριζε στην πόλη «προς όνειδος και εντροπήν» και μετά τον έστειλε στον Δούκα Αγριππίνο, για να του κάνει κι εκείνος τα μύρια όσα και να τον αποκεφαλίσει μαζί με άλλους 40, που κανείς δεν ξέρει πως και πότε, κατάφερε να προσηλυτίσει.
Κατέκαυσε τον άγιο Γέμελλο (10 Δεκεμβρίου), βάζοντάς τον μέσα σ’ ένα τηγάνι πυρωμένο (κι άλλος άγιος τηγανητός) έλαιο, ρητίνη και «οξύγγιον» κι από πάνω τον έδερνε με «ραβδία σιδηρά τα οποία είχον αγκίδας» κατόπιν πρόσταξε να μπήξουν «καρφιά στην κεφαλή του μάρτυρος έως ου να φθάσωσι μέσα εις τον εγκέφαλον». Έπειτα τον κρέμασε και τον έγδαρε σαν πρόβατο με μαχαίρια από τα πόδια έως τους ώμους.
Στο σημείο αυτό και ενώ ο «Χριστού αθλητής» είναι γδαρμένος, τρυπημένος και τηγανισμένος ο Συναξαριστής «θυμάται» εντελώς ξαφνικά πως ο περί ου ο λόγος άγιος δεν είναι βαπτισμένος. «Κατ’ οικονομίαν δε Θεού, απαντήσας ο άγιος έναν ιερέα εβαπτίσθη από αυτόν, διότι ακόμη ήτο αβάπτιστος. Αφού δε εβαπτίσθη εξήλθεν από την ιεράν κολυμβήθραν όλος υγιής, χωρίς να έχη εις το σώμα καμμίαν πληγήν η σημείον πληγής».
Τότε ήκουσεν ουρανόθεν θείαν φωνήν λέγουσα εις αυτόν: “Μακάριος είσαι Γέμελλε, διότι πολλά εκοπίασες”». Αυτά όταν τα έμαθε ο «Παραβάτης» κρέμασε τον άγιο σ’ ένα σταυρό και κάρφωσε με καρφιά τα χέρια και τα πόδια του κι έτσι παρέδωκεν ο «τρισόλβιος» το πνεύμα του «εις χείρας Κυρίου».
Τώρα είναι λίγο παράλογο εκεί που σε τηγανίζουν να απαντήσεις έναν ιερέα που να σε βαπτίσει και να εξέλθεις από την κολυμπήθρα «όλος υγιής», αλλά οι «οικονομολόγοι» του Θεού, ξέρουν και τα βολεύουν όλα.
Ο Ιουλιανός κόβει τη γλώσσα του αγίου Κόπρι (όνομα κι αυτό!) (17 Δεκεμβρίου) και τον βάζει πάνω σε μια σχάρα πυρωμένη μαζί με τον άγιο Πατερμούθιο «αλλά υπό θείας χάριτος έμειναν και οι δύο αβλαβείς». Κατόπιν τους έριξαν σε μια αναμμένη κάμινο και επειδή πάλιν «εξήλθον αβλαβείς» ο τύραννος πρόσταξε να τους αποκεφαλίσουν.
Το παράκανε με τα τηγανητά κι είπε να ρίξει καναδυό αγίους στη σχάρα.
Ο Ιουλιανός κρέμασε κατακέφαλα τους ομολογητές Ευγένιο και Μακάριο (19 Φεβρουαρίου) για να καπνίζονται ώρες πολλές (σαν τις ρέγγες) «υποκάτω με κόπρον».
Έπειτα τους έστρωσε πάνω σε πυρωμένη εσχάρα και κατόπιν τους έβαλε σίδερα βαριά σε όλα τα μέλη του σώματός τους και τους εξόρισε στην Μαυριτανία.
Εκείνοι ήταν μέσα στη χαρά διότι εξορίζοντο υπέρ του Χριστού και έψαλλον αγαλλώμενοι μέχρι που έφθασαν στη Μαυριτανία και ανέβηκαν σ’ έναν τόπο υψηλό όπου ζούσαν μόνοι.
Τότε οι εγχώριοι τους είπαν τρομαγμένοι να φύγουν γιατί στην περιοχή κατοικεί ένας φοβερός και «φθοροποιός» δράκων μέσα σ’ ένα σπήλαιο και οι μάρτυρες γονάτισαν «προσευχήθηκαν και, ω του θαύματος! παρευθύς ήλθε κεραυνός από τον ουρανό και κατέκαυσε τον δράκοντα, ο οποίος επήδησε δια να φύγη, αλλά δεν εδυνήθη· κατεκαύθη λοιπόν και αυτό το χώμα της γης ομού με τον δράκοντα και ο αήρ όλος εγέμισεν από δηλητήριον».
Όλα τα καθωσπρέπει παραμύθια έχουν κι έναν δράκο!
Ο όσιος πατέρας Ιουλιανός (18 Οκτωβρίου) (μην τον συγχέουμε με το «τομάρι» τον αυτοκράτορα· απλή συνωνυμία) ζούσε σ’ ένα σπήλαιο στον Ευφράτη ποταμό. Ο όσιος αυτός είχε στο βιογραφικό του μια θανάτωση δράκοντος «δια του σημείου του τιμίου σταυρού» και μίαν ανέγερση εκκλησίας εις την πέτρα εκείνη ακριβώς «εις την οποίαν ο νομοθέτης Μωυσής είδε τον Θεόν».
Τώρα πως τα κατάφερε σ’ ένα βουνό γεμάτο πέτρες να ξεχωρίσει εκείνη την συγκεκριμένη, αυτό είναι άλλο θέμα.
«Αλλά και όταν ο δυσεβής Ιουλιανός επήγε εις την Περσίαν, πολλοί φοβούμενοι μήπως γυρίσει από εκεί και πάλιν πολεμήσει την εκκλησίαν του Χριστού ο αλιτήριος, επρόσταξαν εις τον όσιον τούτον και παρεκάλεσαν αυτόν να τους λυτρώση δια των προσευχών του από τας κακοτεχνίας εκείνου. Υπακούσας λοιπόν ο αοίδημος (θαυμάσιος) εξέτεινε την προσευχήν του εις δέκα ημέρας».
Τότε άκουσε θεία φωνή από τον ουρανό που τον διαβεβαίωνε ότι «ο άγριος χοίρος του αμπελώνος Χριστού, ο μιαρός και δυσεβής Ιουλιανός κατ’ αυτήν την ώραν αποσφάττεται (σφαγιάζεται) όχι μόνον δια σε, αλλά και δια τας αγρυπνίας και παρακλήσεις πολλών αγίων αδελφών». Εμμέσως παραδέχονται ότι αυτοί τον σκότωσαν.
Μαλιστα, ο Ιωάννης Δαμασκηνός στο έργο του Περί Εικόνων, Λογος Α, 60 αποκαλύπτει τον δολοφόνο του Ιουλιανού, τον Μερκούριο καθώς περιγράφει μια θαυμαστή εικόνα της Θεοτόκου «στην οποία ήταν ζωγραφισμένη και η μορφή του αείμνηστου μάρτυρα Μερκουρίου· παρουσιάστηκε ζητώντας τον θάνατο του άθεου και αποστάτη τυράννου Ιουλιανού. Την αποκάλυψη γι’ αυτό το αίτημα την δέχθηκε από την εικόνα αυτή· γιατί έβλεπε για λίγο το μάρτυρα να χάνεται από την εικόνα και ύστερα από λίγο να κρατάει το δόρυ ματωμένο».
Ο μοναδικός ιστορικά πραγματικός χριστιανός «μάρτυρας υπήρξε ο επίσκοπος Αρεθουσίων Μαρκος, ένας φανατισμένος ανθέλληνας που είχε προκαλέσει καταστροφές σε Ελληνικό Ιερό. Παρά το κακούργημά του η τιμωρία του περιορίστηκε σε διαπόμπευση και άγριο ξυλοδαρμό από το πλήθος.
Μην ζητάτε ιστορική ακρίβεια από το συναξάρι που ακολουθεί· τα συναξάρια κάνουν προπαγάνδα, δεν γράφουν ιστορία.
Τον άγιο Μαρκο (29 Μαρτίου) ο Ιουλιανός πρώτα του έδωσε πολλούς ραβδισμούς και κατόπιν τον έριξε σε «χανδάκια βρωμερά». Στη συνέχεια τον παρέδωσε στα παιδιά για να τον κεντήσουν με βελόνες (δεν γνωρίζω γιατί και πως, αλλά σε όσα συναξάρια ο άγιος πρέπει να κεντηθεί με βελόνες, το έργο αυτό αναλαμβάνουν κάποια παιδιά). Κατόπιν, ο Ιουλιανός πάντα, έκανε «γάρο», δηλαδή άλμη και έβρεξε όλο το σώμα του αγίου. Ύστερα τον άλειψε με μέλι και τον κρέμασε με σχοινιά το μεσημέρι στον ήλιο, τροφή για τις μέλισσες και τις σφήκες.
Μαρινάρει τον άγιο στην άλμη, αφού πρώτα τον χτυπά για να μαλακώσει και τον τρυπά να φθάσει η άλμη παντού. Κατόπιν τον αλείφει με μέλι και τέλος τον απλώνει στον ήλιο να ξεραθεί. Παράξενη γεύση θα ’χει, αλλά έτσι είναι οι στυγεροί αυτοκράτορες· σου ’χουνε κάτι γούστα!
Το συναξάρι του ιερομάρτυρος Θεοδωρήτου (3 Μαρτίου) παρουσιάζει τον θείο του Ιουλιανού, Ιουλιανό και αυτόν, που όχι μόνον είναι συνώνυμος αλλά και δυσεβής, παραβάτης, ακάθαρτος και θεομίσητος τύραννος, ακριβώς σαν τον ανηψιό του – μη σου πω και χειρότερος.
Αυτός άλλη δουλειά δεν έκανε από το να βιάζει τους ανθρώπους να θυσιάσουν στα είδωλα κι όποιον δεν θυσίαζε τον βασάνιζε ποικιλοτρόπως.
Ο Θεοδώρητος όμως είπε προφητικά στον ασεβή θείο του Ιουλιανού: «Συ δυσεβέστατε και αθλιώτατε όλων των ανθρώπων, μετ’ ολίγας ημέρας θα μασήσης όλα σου τα εντόσθια και εκ τούτου θα απορρίψης βιαίως την μιαράν σου ψυχήν εις το αιώνιον πυρ της κολάσεως, ο δε πλέον ασεβέστατος σου τύραννος Ιουλιανός ο ανεψιός σου, αυτός, λέγω, εις την γην της Περσίας θα κεντηθή με ουράνιον λόγχην και θα ριφθή εις την γέενναν του πυρός και πλέον δεν θα επιστρέψη».
Και τα λόγια αυτά επαληθεύθηκαν. «Διότι, καθώς προείπεν ο άγιος και οι δύο Ιουλιανοί, ο κακός θείος και ο κάκιστος ανεψιός, κακώς οι κακοί εξέψυξαν (ξεψύχησαν) και παρεδόθησαν αι ψυχαί των εις τας τιμωρίας του άδου».
Για τον άνθρωπο αυτόν ο Αυτοκράτωρ Ιουλιανός γράφει: «Ποιά αρετή λείπει από τα προτερήματά σου; Η εύνοια, η πίστη, η αλήθεια και πάνω απ’ όλες εκείνη που όταν δεν υπάρχει, οι άλλες δεν αξίζουν τίποτε, η φρόνηση, με όλα τα επακόλουθά της, την οξυδέρκεια, την ευφυΐα και τη σωστή γνώμη» (Επιστολή προς τον θείον Ιουλιανόν).
Οι χριστιανοί μισούν τον Ιουλιανό, μισούν ο,τι έχει σχέση μ’ αυτόν, μισούν τον θείο του, μισούν ακόμη και τον τάφο του. Γράφει ο Γρηγόριος:
Εκεί (στην Ταρσό) ανηγέρθη προς χάριν του τέμενος άτιμον και τάφος βέβηλος και ναός βδελυκτός και ανάξιος να ιδωθή από τα μάτια των ευσεβών (Λόγος Β, 18).
Από κοντά και τα συναξάρια: «Ο παράνομος Ιουλιανός με πικρόν και επονείδιστον θάνατον απέρριψεν την μιαράν του ψυχήν εις την χώραν των Περσών» (Τόμος Β, σελ. 181).
Το μόνο ειλικρινές συναίσθημα στον χριστιανισμό είναι το μίσος. Αν δεν κατανοήσουμε σε βάθος το χριστιανικό μίσος –το κληρονομημένο αυτό σύμπλεγμα κατωτερότητος εναντίον όλων των άλλων– δεν θα καταφέρουμε να αντιληφθούμε πλήρως τον χριστιανισμό.
Ο χριστιανός υπάρχει για να μισεί και υπάρχει ακριβώς επειδή μισεί. Η χριστιανική αγάπη είναι μια λέξη κενή περιεχομένου και αποτελεί ένα παραπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβουν τα μαχαίρια τους.
Ο Ιουλιανός περιφρόνησε τα χριστιανικά δόγματα όχι μόνον διότι τα θεώρησε απείρως κατώτερα όταν τα συνέκρινε με τις Ελληνικές αξίες, αλλά και διότι γνώρισε τι σημαίνει «χριστιανική αγάπη» στην πράξη.
Οι διώκτες και σφαγείς του πατέρα του, του αδελφού του Γάλλου και όλων των συγγενών του ήταν χριστιανοί. Ο κατηχητής του στον χριστιανισμό υπήρξε ο Ευσέβιος, ο Επίσκοπος Νικομηδείας, που πρωτοστάτησε στην Α Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.
Επιπλέον ο Ιουλιανός έβλεπε γύρω του τους «αντιπροσώπους του Θεού» να είναι διχασμένοι σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, τους Αρειανούς και τους Ορθοδόξους, που καταδίωκαν λυσσαλέα τους ετερόδοξους σε έναν ανελέητο κυκεώνα από εξορίες, φόνους, στάσεις, διωγμούς.
Είναι ψέμα ότι ο Ιουλιανός κατεδίωξε τους χριστιανούς. Δεν έκλεισε καμμιά χριστιανική εκκλησία. Θεσμοθέτησε την απόλυτη ανεξιθρησκεία. Δεν άνοιξε εκ νέου μόνο τα ιερά των Ελλήνων αλλά ανεκάλεσε όλα τα διδάγματα που είχαν εκδώσει οι Αρειανιστές εις βάρος των Ορθοδόξων. Ανεκάλεσε τους εξορισθέντες επισκόπους και τους απέδωσε τις δημευθείσες περιουσίες τους (Σωκράτους «Ιστορία» ΙΙΙ 1, 48).
Είναι ψέμα ότι βεβήλωσε χριστιανικούς τάφους. Με διαταγή του μεταφέρθηκαν χριστιανικά λείψανα που είχαν ταφεί επίτηδες εκεί για να βεβηλώσουν τα Ελληνικά ιερά: Στους Δελφούς δίπλα στην Κασταλία, στο Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος, στο ιερό της Δάφνης στη Συρία και αλλού.
Στόχος του Ιουλιανού δεν ήταν η προσβολή της θρησκείας των Γαλιλαίων, απλώς αυτή ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την επαναλειτουργία των Μαντείων, αφού ήταν γνωστή η απαγόρευση του Απόλλωνος σχετικά με την παρουσία λειψάνων στους ιερούς του τόπους.
Για παράδειγμα, ο Απόλλων είχε δώσει εντολή καθαρμού της Δήλου από τους νεκρούς και δύο φορές μεταφέρθηκαν τα οστά των νεκρών στο γειτονικό νησί Ρήνεια.
Είναι ψέμα ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών, αποκύημα της φαντασίας του χρονογράφου Κεδρηνού, που το πήραν οι χριστιανοί και το άλειψαν βούτυρο στο ψωμί τους. Ωστόσο μέσα στην άμετρη χαιρεκακία τους παραδέχθηκαν ότι το Μαντείο του Απόλλωνος εξέδωσε τουλάχιστον έναν αληθινό χρησμό, άρα ήταν αληθινό μαντείο.
Είναι ψέμα πως ο Ιουλιανός απαγόρευσε στα παιδιά των χριστιανών να μελετούν τους Έλληνες συγγραφείς. Έγραψε:
«Δεν απαγορεύω την είσοδο στα σχολεία στους νέους που θέλουν να πηγαίνουν σ’ αυτά. Πραγματικά δεν θα ήταν ούτε φυσικό, ούτε λογικό να κλείνουμε τον καλό δρόμο σε παιδιά που δεν ξέρουν ακόμη ποιόν δρόμο ν’ ακολουθήσουν. Πρέπει να διαφωτίζουμε τους ανθρώπους που παραλογίζονται, όχι να τους τιμωρούμε».
Είναι ψέμα ότι ο Ιουλιανός πριν πεθάνει αναφώνησε «Νενίκηκάς με Ναζωραίε» και ο εφευρέτης του ψέματος αυτού είναι ο Θεοδώρητος. Ο Ιουλιανός περιφρονούσε τον Ιησού. Διαβάστε τι γράφει γι’ αυτόν στο «Κατά Γαλιλαίων» (191 Ε):
«Κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν κατόρθωσε τίποτε άξιο να ακουστεί, εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι η θεραπεία χωλών και τυφλών η ο εξορκισμός αυτών που κατέχονταν από τους δαίμονες στα χωριά της Βηθσαιδά και της Βηθανίας είναι από τα σπουδαιότερα κατορθώματα».
Ο Ιουλιανός δεν θεωρεί τον Ιησού τίποτε το αξιόλογο ώστε να τον κατατάξει ανάμεσα στους εχθρούς του.
Ένα φυσιολογικό μυαλό δεν μπορεί να εφεύρει τόσα πολλά ψέματα. Η ψυχολογία σήμερα καταδεικνύει πως το ψέμα και γενικά η παραποίηση της αλήθειας όταν χρησιμοποιείται από έναν ενήλικο συνιστά ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα.
Φυσικά δεν αναφέρομαι στα ψέματα που είναι αναγκασμένος καθένας από μας να πει για λόγους επαγγελματικούς η για να βγει από μια δύσκολη περίσταση. Δεν είναι παράλογο να λέει κανείς ψέματα στους άλλους· αναγνωρίζει ότι είναι ψέματα και πως τα χρησιμοποιεί για το όφελός του.
Στα συναξάρια όμως συναντούμε μια συστηματική και υπέρ του δέοντος παραποίηση της αλήθειας που εντάσσεται στον χώρο της ψυχιατρικής. Πράγματι υπάρχει ένας κατάλογος από τυπικές περιπτώσεις φρενοβλάβειας κατά τις οποίες παραποιείται η αλήθεια ακουσίως.
Οι άνθρωποι λοιπόν που δημιουργούν ολόκληρες σκηνές φανταστικές, θεωρούν ως γεγονότα τα αποκυήματα της φαντασίας τους η τις υποθέσεις που κάνουν είναι αυτοί που πάσχουν από μυθομανία, αυτοί που πάσχουν από ηθική παράνοια, ψεύδονται δηλαδή διαρκώς, οι έκφυλοι και μελαγχολικοί αυτοκατηγορούμενοι, αυτοί που πάσχουν από παραλήρημα καταδίωξης, όσοι βρίσκονται σε διέγερση μανική, οι σχιζοφενείς και οι υστερικοί.
Στα 32 του χρόνια ο Ιουλιανός πέφτει στην Περσία δολοφονημένος πισώπλατα από κάποιον χριστιανό συνωμότη που ο Σωζομενός επαινεί επειδή «για την αγάπη του Θεού και της θρησκείας εξετέλεσε μια τόσο γενναία πράξη».
Για την «αγάπη» του Ιεχωβά έχασε η Αυτοκρατορία έναν θαυμάσιο αυτοκράτορα που εκτός των άλλων αποδείχθηκε καλός στρατηγός στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γαλατία αλλά και αλλού. Αλλά τους ανθρώπους αυτούς δεν τους ενδιαφέρουν οι επίγειες πατρίδες. Μόνον η ουράνια Σιών.
Ο θάνατος του Ιουλιανού, διηγείται ο Θεοδώρητος, χαροποίησε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο τόσο, ώστε στάθηκε ικανός να κάνει ακόμη και τον «άγιο» Σάββα της Συρίας να χαμογελάσει, εκείνον που υπήρξε αγέλαστος για ολόκληρη τη ζωή του. Ο καλός χριστιανός έτσι χαίρεται· όταν εξολοθρεύεται κάθε ετερόδοξος.

Σήμερα οφείλουμε να αποκαταστήσουμε τη μνήμη του που κηλιδώθηκε μετά από τόσους αιώνες ύβρεων. Για μας δεν έχει κάνει καμμιά «παράβαση» ούτε «αποστασία» και με τις ενέργειές μας πρέπει να εξαλείψουμε κάθε ύβρι από το πρόσωπό του.
Για μας τους Έλληνες είναι ο Αυτοκράτωρ Ιουλιανός, ο Εστεμμένος Φιλόσοφος και οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας ποιός πραγματικά υπήρξε και να μην ξεχάσουμε ποτέ την ατιμωτική του δολοφονία, τιμώντας τη μνήμη του κάθε χρόνο στις 26 Ιουνίου.

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οτι ο Ιησούς είναι ένας μεγάλος Διδάσκαλος και μυημἐνος δεν χρήζει αποδείξεων.Συμφωνώ όμως οτι οι Χρίστιανοι με την ψυχοπαθολογία του ῾θύματος και του θύτη᾽όταν ανέβηκαν στην εξουσία με την σειρά τους, κατέστρεψαν ναούς,ιερά,σκότωσαν και μίσησαν, ξεχνώντας την διδασκαλία της Αγάπης.Αλλά να θυμόμαστε οτι τον Πυθαγόρα,τον Σωκράτη,τον Πρωταγόρα,τον Ζήνωνα,τον Αριστοτέλη,και κλπ,δεν τους κυνήγησαν και δενΤτ τους σκότωσαν οι Χριστιανοί αλλά οι συμπολίτες τους μαζί με τα ιερατεία της εποχής.Επίσης πολλά από τα βασανιστήρια που αναφέρωνται μοιάζουν πολὐ με αυτά του Ζήνωνα και του Καλλισθένη.Τα ψέματα και οι υπερβολές των ῾χριστιανών᾽είναι δεδομένα αλλά δεν μπορούμε να λέμε οτι δεν υπήρξαν διωγμοί εναντίων τους.

Ερινύα είπε...

Τονίζω οτι δεν προτίθεμαι να απαντάω σε φαιδρά λογύδρια απολογητών. Αν έχουν τα κότσια οι χριστιανοί απολογητές, δεν έχουν παρά να δεχτούν μια δημόσια ανοιχτή συζήτηση, με όλη την βιβλιογραφία ανοιχτή, για να αποδειχτούν δημοσίως τα ψεύδη τους. Από όσα γνωρίζω, έχουν ήδη γίνει τέτοιες προτάσεις.

Panos Konstantinidis είπε...

Το έχω το βιβλίο. Είναι απίστευτο, ξεσκεπάζει όλο το μίσος του χριστιανισμού προς το ανθρώπινο σώμα και τις ανθρώπινες ανάγκες

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Όποιος αντέχει άς το διαβάσει.

Ερινύα είπε...

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας, της Τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας·

Να τους χαιρόμαστε!
Οι Έλληνες γιορτάζουν τους μισέλληνες και οι περισσότεροι ούτε που το έχουν πάρει είδηση...
Μήπως διάβασαν ποτέ κανένα από τους λόγους, τις επιστολές και τα άλλα έργα των "χρυσορρημόνων" "φωστήρων" για να δούνε τι στην αλήθεια έλεγαν και έγραφαν;

Ας είναι καλά όσοι ασχολήθηκαν, έστω και αργά, διάβασαν ή - για να το πώ πιό σωστά - άντεξαν να διαβάσουν (όσο μπορεί να αντέξει κάποιος να διαβάζει τους "φωστήρες" και τα συναξάρια), συνδύασαν και έγραψαν, ώστε να έχουμε σήμερα κάποια βιβλία σαν το "Βίοι Αγίων Πρότυπα προς Αποφυγήν".

ε είπε...

Επίσης ενδιαφέρουσα είναι κιαι η άποψη του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για τον Ιουλιανό.

Αν την έχεις βάλε την, αλλιώς θα την προσθέσω εγώ μέσα στην ημέρα.

ε είπε...

Ως εραστής παράφρων ιστάμενος ενώπιον του πτώματος ερωμένης περιποθήτου εφαντάζετο ο ταλαίπωρος ότι δύναται δια των ασπασμών αυτού και των περιπτύξεων να εμφυσήση ζωήν εις σώμα σώζον μεν έτι καλλονήν απαράμιλλον αλλ' ουδέν ήττον άψυχον κατακείμενον. Θέαμα οικτρόν, του οποίου όμως ανάγκη να παρακολουθήσωμεν τας περιπετείας.

Δηστυχώς δεν ξέρω που ακριβώς το λέει, το είχα βρει στο βιβλίο που έχω για τον Ιουλιανό, των εκδόσεων Θύραθεν.

Ανώνυμος είπε...

«Τριγύριζαν στην Αθήνα βράζοντας από μίσος, κατασκοπεύοντας τους «Ελληνίζοντες»,»

Καλά αυτό τώρα μπορεί να μην ήταν ακριβώς έτσι.
Η συναισθηματική κατάσταση και οι σκοποί δεν μπορεί να είναι γνωστές με τόσες λεπτομέρειες.

Το θέμα είναι ότι μορφώθηκαν όπως μορφώνονται πολλοί άνθρωποι στη Δύση και παρόλα αυτά διατηρούνε ή και μεγενθύνουν μια αντιπάθεια για τον δυτικό πολιτισμό.

Για τα υπόλοιπα εντάξει. Οι βίοι αγίων είναι ιστορίες ούτε καν για νήπια.

https://parisbrouzos.wordpress.com

Ερινύα είπε...

Πάρη

Κατά τη δική μου άποψη, που τη σχημάτισα από όλα όσα ξέρω για τη δράση και τα λεγόμενα των ανθρώπων αυτών, δεν υπάρχει τίποτα πιο σίγουρο από το συμπέρασμα που εσύ αμφισβητείς. Δηλαδή:

"Τριγύριζαν στην Αθήνα βράζοντας από μίσος, κατασκοπεύοντας τους «Ελληνίζοντες»..."

Βέβαια ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του από τα δεδομένα που έχει και τον τρόπο που τα επεξεργάζεται...

amakrid είπε...

Αγαπητή Ερινύα

Το τι είδους "δημόσια ανοιχτή συζήτηση" μπορεί να γίνει για τα ζητήματα αυτά, κρίνεται στην πράξη από τη συμπεριφορά του καθενός μας.

Σε ό,τι αφορά το συγγραφέα του κειμένου, κρίνεται από φράσεις του είδους «ο χριστιανός υπάρχει για να μισεί και υπάρχει ακριβώς επειδή μισεί» - μηδέ ενός Βησσαρίωνα, ενός Κοραή, ενός Γαζή, ενός Φεραίου εξαιρουμένου. Σε ό,τι δε, αφορά εσένα, κρίνεσαι από τις αποκρίσεις σου σε ανθρώπους, που με μια πρώτη ματιά και ασυλλόγιστα, σπεύδεις να κατατάξεις αυτομάτως στο στρατόπεδο εκείνων που «υπάρχουν για να μισούν».

Τόλμησε ένας άνθρωπος ονόματι "κοσμοπολίτης" να παρατηρήσει πως "ο Ιησούς είναι μεγάλος Διδάσκαλος και μυημένος", υπενθυμίζοντας πως τα ιερατεία σκότωναν τους Δάσκαλους και τους μεμυημένους και επί αρχαίας Ελλάδας - για να λάβει την έμμεση απάντηση: "Δεν απαντώ σε φαιδρά λογύδρια απολογητών".

Η διαδικασία με την οποία βαφτίζεται "απολογητής", ακόμα και κάποιος που αποκαλεί τον Ιησού "μυημένο" και "Δάσκαλο" - κάτι που θα έκανε τον οιονδήποτε γνήσιο απολογητή να φρίξει - ορίζει εκ προοιμίου και το περιεχόμενο του διαλόγου στον οποίο μπορεί να προσβλέπει κανείς.

Απορώ πραγματικά, το πώς μπορείς να πλαισιώνεις τα γραφόμενα του Ρένφριου με ένα σχόλιο υποδειγματικής ισορροπίας και ψυχραιμίας, αλλά μόλις παρουσιάζεται ένα αντίθετο επιχείρημα (έστω και τεκμηριωμένο) που να εφάπτεται απλώς του ζητήματος "ελληνισμός - χριστιανισμός" (σαν τα δικά μου στο προηγούμενο thread περί Ιουλιανού), να σπεύδεις να τα στολίσεις (μαζί με τον εισηγητή τους) με μειωτικούς και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

Όσο για το κείμενο της ΑΦΑΙΑΣ καθεαυτό, (και μιλώ για το κείμενο του ιστολογίου και όχι για το βιβλίο που δεν έχω διαβάσει), μου αρκεί προς το παρόν να παρατηρήσω, πως παραλείπει να αναφέρει το κατ' εμέ σημαντικότερο: Ότι το επίθετο "αποστάτης" και "παραβάτης" εδόθη σε έναν άνθρωπο που ανετράφη ως χριστιανός και αναρριχήθηκε στην εξουσία ως χριστιανός, για να εμφανίσει το πραγματικό του πρόσωπο μόλις την ανέλαβε, διαβαίνοντας τον αιματηρό Ρουβίκωνα που είχε ήδη δημιουργηθεί.

Ο Ιουλιανός υπήρξε η ηχηρότερη αποστασία στην ιστορία του Χριστιανισμού, ακριβώς επειδή υπήρξε μια αξιέπαινη προσωπικότητα και ένας ενάρετος αυτοκράτορας - και αν δεν είχε μεταστραφεί στην αρχαία θρησκεία, θα ήταν πιθανότατα ένας από τους πατέρες της νέας, που θα είχε συνάμα και το ανώτατο κυβερνητικό πόστο: Ένας Μάρκος Αυρήλιος των χριστιανών.

Αν ξαναζούσε ο Ιουλιανός, θα ήταν υπερήφανος για το χαρακτηρισμό «αποστάτης». Το ότι δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους ομοθρήσκους του, είναι κατά την γνώμη μου ενδεικτικό της επιλεκτικής ανάγνωσης της ιστορίας που επιχειρούν – τόσο, όσο και η άποψη, πως το ιστορικό και κοινωνικό μίσος, μπορεί να αποτελεί απλά την έκφραση της μανίας 10-20 καθοδηγητών.

amakrid είπε...

Αγαπητέ Εχετλαίε

Τώρα που διάβασες το σχετικό απόσπασμα του Παπαρρηγόπουλου, μέσα από κάποιο άλλο βιβλίο, δεν θα ήταν άσχημο να βρεις χρόνο να διαβάσεις το έργο του Παπαρρηγόπουλου καθεαυτό.

Υπάρχει βλέπεις, ο κίνδυνος, τόσο εσύ, όσο και κάποιος άλλος, διαβάζοντας το σχετικό απόσπασμα, να θεωρήσει πως ο Παπαρρηγόπουλος υπήρξε ένας ακόμα «πλαστογράφος της Ιστορίας» και ένας «φαιδρός απολογητής» για να διαγράψει τελικά το τεράστιο έργο του, με μία αλαζονική μονοκονδυλιά.

Ερινύα είπε...

Είναι γνωστό το κόλπο κάποιων σχολιαστών στα fora και, γιατί όχι, και στα ιστολόγια να γράφουν σχόλια με περισσότερα του ενός ψευδώνυμα. Δεν τους κατακρίνω, απλά τους αναγνωρίζω.

Αυτό ας το αφήσουμε, γιατί υπάρχει κάτι πιο σημαντικό, σε σχέση με τα προλεχθέντα.
Όποιος, άκριτα, θεωρεί υπαρκτό πρόσωπο τον Ιησού και μάλιστα μεγάλο δάσκαλο, ενώ όλα δείχνουν πως πρόκειται για ένα κατασκευασμένο (μη υπαρκτό, μη ιστορικό) πρόσωπο, είτε είναι απολογητής, που παριστάνει τον σκεπτόμενο άνθρωπο, είτε όχι, βρίσκεται σε άλλη διάσταση από το πνεύμα αυτού του ιστολογίου.
Εδώ, όλα τα άρθρα που έχω καταχωρήσει και πολλά από αυτά που θα καταχωρήσω ενισχύουν και θα συνεχίσουν να ενισχύουν την πλέον λογική άποψη για τον Ιησού: Δεν υπήρξε ποτέ...

amakrid είπε...

Αγαπητή Ερινύα

Το αν υπήρξε ή όχι ο Ιησούς, ίσως να είναι για σένα πρωτεύον ζήτημα – καλό θα ήταν ωστόσο να θυμίσουμε πως δεν υπήρξε για τον ίδιο τον Ιουλιανό, ο οποίος αναφέρει στον πρώτο κατά Γαλιλαίων λόγο του, πως «ο Ιησούς που τον επικαλείσθε, δεν ήταν παρά ένας υπήκοος του Καίσαρα» και πως «ο Ιησούς αναμφισβήτητα δίδαξε πως πρέπει να τηρείτε το νόμο». Μεταχειρίζεται δηλαδή κάθε άλλο επιχείρημα εναντίον των χριστιανών, ακόμα και το ότι ο Ιησούς υπήρξε ασήμαντος άνθρωπος («ουδέν ακοής άξιον») και πως «γι’ αυτό δεν τον μνημονεύουν οι συγγραφείς της εποχής του» – δεν φτάνει όμως στην ευθεία αμφισβήτηση της ύπαρξής του.

Θα μπορούσε κανείς βεβαίως, να αντιλέξει πως ο Κατά Γαλιλαίων λόγος του Ιουλιανού, πρωτίστως αποσκοπούσε στη μεταστροφή των «Γαλιλαίων» στις παλαιές εθνικές θρησκείες (και στον όρο «εθνικές» συμπεριλαμβάνω βεβαίως και την εβραϊκή θρησκεία – κάτι που κάνει και ο ίδιος ο Ιουλιανός) και δεν θα ήθελε ο αναγνώστης του να σκοντάψει στην ευθεία αμφισβήτηση της ύπαρξης του Ιησού. Μια τέτοια θεώρηση όμως, ανατρέπεται από το ύφος του λόγου του Αυτοκράτορα, το οποίο είναι σε ορισμένα σημεία απροκάλυπτα υβριστικό.

Ας παραθέσουμε τις προσβολές του Ιουλιανού προς τους χριστιανούς αναγνώστες του – τις οποίες ο κος Γρηγορομιχελάκης απαξίωσε πλήρως να αναφέρει στη μελέτη του – στη μετάφραση του «Κάκτου»:

• «Η μηχανορραφία των Γαλιλαίων, είναι μια φανταστική ιστορία ανθρώπων που συντέθηκε από μοχθηρία»

• «…επέλεξαν όσα έχουν οριστεί σ’ αυτά τα έθνη ως δυνάμεις του κακού: Την έλλειψη σεβασμού προς το θεό από την ιουδαϊκή ραδιουργία κι ένα πρόστυχο και ατημέλητο τρόπο ζωής από τη δική μας νωθρότητα και χυδαιότητα» (σημ.: Αν η τελευταία έκφραση ανήκε σε κάποιον χριστιανό απολογητή, τι θα λέγαμε άραγε;)

• «Δίκιο δεν θα είχε κάποιος αν μισούσε τους πιο συνετούς από σας κι αν λυπόταν τους πιο ανόητους, γιατί αυτοί, με το να σας ακολουθήσουν, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο κατάπτωσης, ώστε, αφού εγκατέλειψαν τους αιώνιους θεούς, πήγαν με το νεκρό των Ιουδαίων;»

• «Αλλά τώρα έχει συμβεί σε σας να ρουφάτε σαν βδέλλες το χειρότερο αίμα από εκείνη την πηγή (σ.σ. την εβραϊκή) και να αφήνετε το πιο καθαρό»

• «Έπειτα, είσαστε τόσο δυστυχείς και ανόητοι, ώστε θεωρείτε ότι τούτοι οι λόγοι (σ.σ. οι χριστιανικοί) είναι εμπνευσμένοι από τον θεό, αν και με τη βοήθειά τους κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει σοφότερος, ή πιο ανδρείος, ή καλύτερος από πριν»

• «…φροντίσατε με ζήλο να επιτείνετε τη δική μας χυδαιότητα. Τούτο νομίζω συμβαίνει σε όλα τα έθνη και είναι πολύ φυσικό. Πιστέψατε ότι πρέπει να προσαρμόσετε τους τρόπους σας στις ζωές ανθρώπων ευτελών, ιδιοτελών, ληστών, χορευτών και ακολάστων. Αλλά όχι μόνο οι σημερινοί, αλλά και οι Γαλιλαίοι του πρώτου καιρού, εκείνοι που πρώτοι δέχτηκαν τη διδασκαλία του Παύλου ήταν άνθρωποι τέτοιας λογής…»

• «Εξετάστε λοιπόν, πιο προσεκτικά, πόσο αθόρυβα και διακριτικά εισάγει στην πορεία τον κορυφαίο λόγο της ασέβειας και είναι τόσο άθλιος, τόσο ποταπός και άξιος να παρασύρει απατεών…» (σ.σ. αναφορά στον ευαγγελιστή Ιωάννη)

Η χειρότερη ύβρις ωστόσο που απευθύνει στους χριστιανούς ο Ιουλιανός, αφορά τους ίδιους τους τους νεκρούς: Αφού έχει χαρακτηρίσει τον ευαγγελιστή ως «άθλιο και ποταπό απατεώνα», συνεχίζει αναρωτώμενος: «Ποιος μπορεί να νιώσει αποστροφή αντάξια προς όσα επιπλέον έχετε επινοήσει, καθώς συνεχίζετε να προσθέτετε καινούργια πτώματα σ’ αυτό που ήδη υπάρχει από παλιά; Έχετε γεμίσει όλο τον κόσμο με ναούς και μνήματα, ενώ στις γραφές πουθενά δεν γίνεται λόγος για το ότι πρέπει να συχνάζετε στους τάφους και να αποδίδετε τις οφειλόμενες τιμές…»

Ποιοι είναι άραγε οι τάφοι στους οποίους συχνάζουν οι χριστιανοί; Αν αναφέρεται στις απαρχές του χριστιανικού κινήματος στη Ρώμη, είναι βεβαίως οι κατακόμβες – και αν αναφέρεται στη δική του εποχή, είναι οι τάφοι των μαρτύρων, όπου οι χριστιανοί πηγαίνουν για να προσκυνήσουν. Και στις δύο περιπτώσεις, η αναφορά του Ιουλιανού, δεν είναι μόνον προσβλητική, καθώς ακολουθεί και συνέχεια: Οι χριστιανοί λέει, συχνάζουν στους τάφους πιθανότατα για να ασκήσουν τη μαντεία και τη μαγεία:

• «Πραγματικά είναι πιθανό οι απόστολοί σας μετά το θάνατο του διδασκάλου σας, να εξάσκησαν τούτο το έργο και να το παρέδωσαν σε σας εξ αρχής, εννοώ εκείνους που πρώτοι υιοθέτησαν αυτή την πίστη. Μεταχειρίστηκαν τα μάγια πιο επιδέξια από σας και έδειξαν στους μεταγενέστερους, τους χώρους όπου εξάσκησαν τούτη τη μαγεία και την αναισχυντία».

Ο Ιουλιανός, δεν είναι κάποιος άσχετος. Η μητέρα του ήταν χριστιανή και ανατράφηκε ως χριστιανός. Γνωρίζει λοιπόν, πολύ καλά γιατί πηγαίνουν στα μνήματα οι οπαδοί της νέας πίστης – και γνωρίζει πολύ καλά, ότι κι εκείνοι γνωρίζουν ότι γνωρίζει. Δεν θα μπορούσε λοιπόν, να έχει κανένα άλλο νόημα η παραπάνω παράγραφος, παρά να προσβάλλει με το χειρότερο δυνατό τρόπο τους χριστιανούς και τους νεκρούς τους.

Δεν έχει περάσει καλά-καλά μισός αιώνας από την παύση του διωγμού του Διοκλητιανού, πολλοί άνθρωποι βρίσκονται εν ζωή και θυμούνται, κάποιοι εξ αυτών έχουν χάσει συγγενείς στο διωγμό, παππούδες, πατεράδες, θείους. Πόσο «ελληνικό» είναι το ύφος του Ιουλιανού απέναντι στους νεκρούς του εχθρού;

Ο Αυτοκράτορας από την άλλη, κάθε άλλο παρά ψυχοπαθής είναι. Έχει κατ' αρχάς τα προσωπικά του δίκια: Ο πατέρας του σκοτώθηκε από ανθρώπους που δήλωναν χριστιανοί και αναρριχήθηκαν στο θρόνο, χωρίς κανείς απ' τους εκκλησιαστικούς παράγοντες να τους στηλιτεύσει. Από την άλλη και οι συμπλοκές των χριστιανών με τους εθνικούς, ήσανε προφανώς στην ημερήσια διάταξη:

«Σχετικά με την αγνότητα της ζωής, δεν γνωρίζετε αν την έχει μνημονεύσει (σ.σ. ο Ιησούς) – αλλά μιμείστε τη μανία και την πικρία των Ιουδαίων, ανατρέποντας ιερά και ναούς και θανατώσατε, όχι μόνον εκείνους από μας που επέμεναν στην πατρογονική λατρεία, αλλά κι εκείνους από εσάς που ήταν τόσο παραστρατημένοι όσο κι εσείς, τους αιρετικούς…»

Ο Ιουλιανός λοιπόν, θεωρεί πως έχει δίκιο όποιος «μισεί τους πιο συνετούς από τους χριστιανούς και λυπάται τους υπόλοιπους», για κάτι που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του - αλλά δεν έχει ξεκινήσει στην εποχή του και δεν λέει να σταματήσει. Και δεν σταματά, όχι μόνον λόγω εκατέρωθεν εκδηλώσεων ρεβανσισμού και μνησικακίας, αλλά διότι η ρήξη έχει μοιραία βαθιές κοινωνικές ρίζες: Πώς θα αντιδρούσε ένας ευσεβής εθνικός γονιός, αν μάθαινε ότι την κόρη του την είχε προσηλυτίσει κάποιος χριστιανός; Πώς θα αντιδρούσε το μικρομεσαίο κυβερνητικό στέλεχος που επιθυμεί να αναρριχηθεί τοκίζοντας τις ελπίδες του στη μία ή στην άλλη παράταξη; Πώς θα αντιδρούσε το ανώτερο στέλεχος που είχε ήδη ένα πόστο και θα ήθελε να κρατηθεί; Πώς θα λειτουργούσε ο εθνικός εγκληματίας που θα προσδοκούσε να αθωωθεί για τα εγκλήματά του παριστάνοντας τον «μετανοημένο» χριστιανό;

Είναι αλήθεια ότι ο Ιουλιανός δεν έδωσε διαταγές για σφαγές (και δεν θα το σήκωνε η καρδιά του έχοντας χριστιανή μητέρα) αλλά κανείς δεν πρέπει να αποκλείσει, κάτω από την επιφανειακή ανεξιθρησκεία, να λειτουργούσε ένας κρατικός μηχανισμός που θα ήθελε να επανακτήσει το χαμένο έδαφος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το είχε αποκτήσει ο αντίπαλος μηχανισμός επί Κωνστάντιου.

Το άρθρο της ΑΦΑΙΑΣ αναφέρει πως ο Ιουλιανός ουδέποτε απαγόρευσε τη διδαχή των ελληνικών γραμμάτων σε χριστιανούς – διαψεύδεται ωστόσο από τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, (έναν εθνικό ιστορικό) ο οποίος στο βιβλίο 12 παρ. 10 της Ιστορίας του, αναφέρει ότι

• «η απαγόρευσή του να διδάσκουν χριστιανούς οι δάσκαλοι της ρητορικής και της γραμματικής, ήταν μια σκληρή πράξη, που αξίζει να θαφτεί σε αιώνια σιωπή».

Το άρθρο της ΑΦΑΙΑΣ αναφέρει επίσης, ότι ο Ιουλιανός απελευθέρωσε τους φυλακισμένους ορθοδόξους επισκόπους, αποσιωπά ωστόσο ότι απαγόρευσε να γυρίσουν στις επισκοπές τους – και σίγουρα δεν βαρύνονταν όλοι με την ενοχή της ανταρσίας. Ενδεικτικά, για τον Μ. Αθανάσιο, γράφει ο ίδιος ο Ιουλιανός στην επιστολή του προς τον έπαρχο της Αιγύπτου, Εκδίκιο:

• «Πολύ με στεναχωρεί η περιφρόνηση. Μα τους θεούς, τίποτα απ’ όσα θα δω ή μάλλον θ’ ακούσω να κάμεις, δεν θα ευχαριστήσει τόσο, όσο το να διώξεις τον Αθανάσιο από τα Αιγυπτιακά εδάφη. Τον άτιμο που τόλμησε επί βασιλείας μου να βαφτίσει επίσημες Ελληνίδες γυναίκες! Να διωχθεί!»

Ακόμα κι αν παρακάμψουμε το μένος του Ιουλιανού ενάντια στη νόμιμη προσηλυτιστική δράση, είτε καταδικάζοντάς το, είτε αποδεχόμενοί το ως μια ανθρώπινη αντίδραση, μένουν οι κατηγορίες του ότι οι χριστιανοί επίσκοποι διαρκώς εξερέθιζαν τα πλήθη, είτε στασίαζαν εναντίον του. Το τι του καταμαρτυρούν οι τελευταίοι, μπορεί να το διαβάσει ο ενδιαφερόμενος στα σχετικά κείμενά τους, από τα οποία ο κος Γρηγορομιχελάκης παραθέτει μονάχα μερικές αποκομμένες φράσεις. Δεν θα το πράξω εδώ.

Θα ξαναγυρίσω και πάλι στο κείμενο του Ιουλιανού, καθώς του Αυτοκράτορα του ξεφεύγει μια αλήθεια θανάσιμη:

• «Γιατί φανήκατε τόσο αχάριστοι στους θεούς μας, ώστε να τους εγκαταλείψετε για τους Ιουδαίους; Μήπως επειδή οι θεοί έδωσαν την υπέρτατη εξουσία στη Ρώμη, επιτρέποντας στους Ιουδαίους να είναι ελεύθεροι για ένα μόνον διάστημα και μετά για πάντα δούλοι και ξένοι;»

Εδώ ο Ιουλιανός εισάγει στην ομιλία του ένα καταλυτικό επιχείρημα υπέρ της θρησκείας του – το ΜΟΝΟ επιχείρημα που μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη. Και είναι τόσο απλό, που μπορεί να το καταλάβει και ο πλέον αδαής: Αν ο θεός των Ιουδαίων ήταν ανώτερος από τους δικούς μας, δεν θα ήταν σήμερα οι Ιουδαίοι υπόδουλοι των Ρωμαίων.

Το επιχείρημα, δεν είναι καινούργιο. Το έχει χρησιμοποιήσει με περισσότερη αλαζονεία και ο Κικέρωνας:

• «Ενώ η Ιερουσαλήμ ανθούσε και ενώ οι Ιουδαίοι ευρίσκονταν σε κατάσταση ειρήνης, παρά ταύτα, οι θρησκευτικές τελετές και ιεροί κανόνες του λαού αυτού, ήσαν σε μεγάλο βαθμό σε ασυμφωνία με το μεγαλείο της αυτοκρατορίας αυτής και την αξιοπρέπεια του ονόματός μας και τους θεσμούς των προπατόρων μας. Και είναι πιο απεχθείς για μας τώρα, γιατί αυτό το έθνος έχει δείξει με τα όπλα ποια ήταν τα αισθήματά του απέναντι στην υπεροχή μας. Το πόσο προσφιλές ήταν για τους αθάνατους θεούς, έχει αποδειχθεί από την ήττα του, από τες προσόδους του που εξαντλούνται από τους εργολάβους μας, από την συρρίκνωσή του στην κατάσταση της υποταγής». (Κικέρων: Αγόρευση υπέρ του Lucius Flaccus)

Το ίδιο τελειωτικό επιχείρημα χρησιμοποιεί και ο Κέλσος στον «Αληθή Λόγο» του εναντίον των χριστιανών, με την ίδια αλαζονεία:

• «Γιατί και παλιότερα, ο ίδιος θεός, υποσχέθηκε στους πιστούς του (Ιουδαίους), αυτά και πολύ περισσότερα, όπως λέτε κι εσείς. Και είδατε πόσο τους ωφέλησε και εκείνους και εσάς: Εκείνοι, αντί να κυριαρχούν σ’ όλη τη γη, δεν έχουν πια, ούτε πατρίδα, ούτε ένα σβωλαράκι χώμα. Κι από εσάς, αν ακόμα υπάρχει κανείς που ξεφεύγει από την προσοχή και περιπλανιέται, καταζητείται για να καταδικαστεί σε θάνατο».

Η «θεολογία» της εποχής, είναι σε μεγάλο βαθμό πειραματική λοιπόν – και παραμένει σε ορισμένο βαθμό τέτοια και σήμερα. Αν ο Ασκληπιός είναι αυτός που πιστεύουμε, θα θεραπεύσει την πόλη από τους λοιμούς και η Παναγία θα θεραπεύσει την πόλη από την πανούκλα (είναι τυχαίο που το μαύρο θάνατο στην Ευρώπη ακολούθησε η Αναγέννηση;) Αν η Δήμητρα είναι αυτή που πιστεύουμε, θα φέρει την ευφορία στη γη. Αν ο Άρης, ή η Αθηνά, είναι αυτό που πιστεύουμε, θα πρέπει να δίνουν τη νίκη στο στρατό μας.

Για τις ελίτ της Ρώμης και τις εκρωμαϊσμένες ελίτ των κατακτημένων χωρών, για τις ελίτ γενικώς και διαχρονικώς, πρόβλημα δεν υφίσταται. Ακόμα κι αν μια μεταφυσική προσδοκία αποδειχθεί φρούδα, η ευζωία είναι ικανή να διασκεδάσει την ανησυχία.

Την ίδια όμως ώρα των συλλογισμών του Κικέρωνα και του Κέλσου, μυριάδες «πολιτών» της Αυτοκρατορίας, από ηττημένα έθνη, στραπατσαρισμένες οικογένειες, διαλυμένες πόλεις και ανθούντα σκλαβοπάζαρα, είχαν ακριβώς τους ίδιους λόγους να σαστίσουν για την ήττα των δικών τους θεών και να συντονίσουν στη συνέχεια το μίσος τους απέναντι στους θεούς των νικητών, πάνω σε μια θρησκευτική (ιδεολογική) πλατφόρμα. Και να αποδείξουν στην πράξη, με το ίδιο βίαιο «επιχείρημα», πως «μεθ’ ημών ο Θεός».

Υ.Γ.: Θα είχε επίσης ενδιαφέρον να διαβαστεί ο Αντιοχικός του Ιουλιανού, σε συνάρτηση με τις μυητικές διατροφικές οδηγίες που δίνει ο Αυτοκράτορας στο λόγο του «Στη Μητέρα των Θεών». Στην Αυτοκρατορία, δεν υπήρχαν μονάχα χριστιανοί και εθνικοί. Υπήρχαν και αβροί άνθρωποι, που θα ήθελαν να τρώνε τα ψάρια με την ησυχία τους και (αν ζούσαν σήμερα) να τρώνε τις πατάτες και τα παντζάρια τους, χωρίς το μπαμπούλα της επιτίμησης:

"A βέβαια προτιμούσανε το Χι,
α βέβαια προτιμούσανε το Κάππα· εκατό φορές".

Ερινύα είπε...

amakrid

ενδιαφέρον το σκεπτικό σου, ιδιαίτερα εκείνη η παράγραφος, όπου λες:

"Την ίδια όμως ώρα των συλλογισμών του Κικέρωνα και του Κέλσου, μυριάδες «πολιτών» της Αυτοκρατορίας, από ηττημένα έθνη, στραπατσαρισμένες οικογένειες, διαλυμένες πόλεις και ανθούντα σκλαβοπάζαρα, είχαν ακριβώς τους ίδιους λόγους να σαστίσουν για την ήττα των δικών τους θεών και να συντονίσουν στη συνέχεια το μίσος τους απέναντι στους θεούς των νικητών, πάνω σε μια θρησκευτική (ιδεολογική) πλατφόρμα. Και να αποδείξουν στην πράξη, με το ίδιο βίαιο «επιχείρημα», πως «μεθ’ ημών ο Θεός»."

Ειδικά έχει ενδιαφέρον αν αναλογιστούμε οτι ο "Θεός" της τελευταίας φράσης παραπάνω δεν είναι άλλος απ' τον Γιαχβέ-Σαβαώθ.

amakrid είπε...

Αγαπητή Ερινύα

Δεν ξέρω αν εννοείς πως ο χριστιανισμός υπήρξε μια "εβραϊκή συνομωσία", ή όχι. Σίγουρα όμως, ο χριστιανισμός οικειοποιήθηκε τα όσια των Ιουδαίων, π.χ. το όνομα του Θεού που αναφέρεις, την Παλαιά Διαθήκη και άλλα - για να προσδώσει σ' αυτά το δικό του περιεχόμενο (το "λάβαρο και το περιεχόμενο" για το οποίο είχα μιλήσει στο περί Μακεδόνων thread).

Το ίδιο έπραξε, όπως γνωρίζεις και με εθνικούς τύπους (λατρεία της Ίσιδας στη μορφή της λατρείας της Παναγίας, περιφορά του νεκρού Άδωνι τη Μεγάλη Παρασκευή, επιμέρους απόψεις των ελλήνων φιλοσόφων και ποιητών), σε βαθμό μάλιστα, που να κατηγορεί ο Πορφύριος και ο Κέλσος τους χριστιανούς πως "ό,τι το καλύτερο έχετε, το έχετε πάρει από μας".

Αξιοσημείωτο είναι τέλος, ότι ο Ιουλιανός, προκειμένου να υπερασπιστεί τις αιματηρές θυσίες, φτάνει στο σημείο σχεδόν να παρακαλά τους χριστιανούς να επιστρέψουν στον Ιουδαϊσμό, αναφέροντας στο "Κατά Γαλιλαίων":

"Οι Ιουδαίοι, πέραν του ότι πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο ένας θεός, κατά τα άλλα συμφωνούν με τα έθνη. Αυτό είναι το ιδιαίτερο τους γνώρισμα που εμάς μας είναι ξένο, τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά: τους ναούς, τα τεμένη, τα θυσιαστήρια, τους εξαγνισμούς, κάποιους ιερούς κανόνες, στα οποία, ή δε διαφέρουμε καθόλου, ή έχουμε μικρές διαφορές μεταξύ μας".

Ο Ιουλιανός επεχείρησε μάλιστα, να επανοικοδομήσει το Ναό του Σολομώντος που είχε καταστρέψει ο Τίτος - ένα εγχείρημα που ματαιώθηκε μετά το θάνατό του.

Τραγική ειρωνία της ιστορίας είναι, ότι οι Εβραίοι υπέστησαν υπερπολλαπλάσια δεινά από τους οπαδούς της αίρεσης που προήλθε από τους κόλπους τους, παρά από τους ξεκάθαρα αλλοθρήσκους...

Ερινύα είπε...

amakrid

τι σημαίνει το "εμάς" στην πρόταση:

Αυτό είναι το ιδιαίτερο τους γνώρισμα που εμάς μας είναι ξένο...

Σίγουρο είναι οτι εγώ δεν εντάσσομαι σε αυτό το "εμάς". Άρα εννοείς κάποιο "εμάς" στο οποίο εντάσσεσαι εσύ.
Ποιοί είστε εσείς, μπορείς να το προσδιορίσεις;

amakrid είπε...

Αγαπητή Ερινύα

Τα μόνα "μας" και "εμάς" στην τελευταία μου απόκριση, αναφέρονται

* στα κείμενα του Πορφυρίου και του Κέλσου που κατηγορούν τους χριστιανούς ότι έχουν οικειοποιηθεί στοιχεία της ελληνικής φιλοσοφίας ("τα έχετε πάρει από μας")

* στον κατά Γαλιλαίων λόγο του Ιουλιανού, όπου ο Αυτοκράτορας αναφέρει πως το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ιουδαίων είναι ότι πιστεύουν σε έναν Θεό και όχι σε πολλούς: "Αυτό είναι το ιδιαίτερο τους γνώρισμα που εμάς μας είναι ξένο, τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά" αναφέρει ο Ιουλιανός.

Τόσο η πρώτη αποστροφή, όσο και η δεύτερη, ήσαν ενταγμένες μέσα σε εισαγωγικά, ακριβώς για να αποδίδεται η ρήση εκεί που πρέπει - και όχι σε μένα.

Καθώς λοιπόν το πεπρωμένο, δεν μου επεφύλαξε τη ζωή ενός Αυτοκράτορα, αλλά ενός κοινού θνητού (δυστυχώς!), νομίζω πως αδυνατώ να απαντήσω στο ερώτημά σου!_

Ερινύα είπε...

amakrid,

βλέπω τώρα οτι αναφέρθηκες στα λόγια του Ιουλιανού και δεν το είχα διαβάσει σωστά.

Βεβαίως και εννοώ πως ο χριστιανισμός υπήρξε μια "εβραϊκή συνομωσία". Και είχε δίκιο ο ραββίνος Markus Eli Ravage όταν έγραφε:

Σας λείπει είτε η αυτογνωσία είτε το θάρρος να αντιμετωπίσετε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα και να σταθείτε μπρος στην αλήθεια. Απεχθάνεστε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε. Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!
...
Αλλά δεν σας αφήσαμε ήσυχους. Σας πήραμε από το χέρι και γκρεμίσαμε το όμορφο και ευγενικό οικοδόμημα που είχατε εγείρει, και αλλάξαμε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας σας. Σας κατακτήσαμε όπως ποτέ καμιά δικιά σας αυτοκρατορία δεν υπέταξε την Αφρική ή την Ασία. Και το καταφέραμε αυτό δίχως στρατούς, δίχως σφαίρες, δίχως αίμα και αναταραχές, δίχως κανένα είδους εξαναγκασμού. Το καταφέραμε αποκλειστικά και μόνο με την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός μας, των ιδεών μας, της προπαγάνδας μας.
...
Αλλά η αναταραχή που έφερε την Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν - ή τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανεί ότι ήταν - σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από Εβραίους σαν πράξη εκδίκησης ενάντια σε μια μεγάλη Εθνική πολιτεία. Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνομωσίες, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και ολόκληρου του πολιτισμού της αρχαιότητας που ήταν συγκεντρωμένος κάτω από το λάβαρό της, από τα χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού.

Είναι απίστευτο, αλλά φαίνεται ότι εσείς οι Χριστιανοί δεν γνωρίζετε από πού ήρθε η θρησκεία σας, πώς και γιατί. Οι ιστορικοί σας, με μία μόνο μεγάλη εξαίρεση, δεν σας τα λένε. Τα έγγραφα σε αυτήν την υπόθεση, που είναι μέρη της Βίβλου, τα ψέλνετε αλλά δεν τα διαβάζετε. Έχουμε κάνει τη δουλειά μας τόσο τέλια. Πιστεύετε την προπαγάνδα μας τόσο ανεπιφύλακτα. Ο ερχομός του Χριστιανισμού δεν είναι για σας ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός που ξεπήδησε μέσα από άλλα γεγονότα της εποχής. Είναι η εκπλήρωση μιας θεϊκής Εβραϊκής προφητείας - με εναρμονισμένες δικές σας βελτιώσεις. Δεν επέφερε, όπως εσείς το αντιλαμβάνεστε, την καταστροφή ένας μεγάλου Εθνικού πολιτισμού και μιας μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας με την οποία ο Εβραϊσμός βρισκόταν σε πόλεμο. Δεν έριξε την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα και σε σκοτάδι για χίλια χρόνια. Ήρθε για να φέρει τη σωτηρία σε έναν Εθνικό κόσμο!

Αλλά εδώ, υπήρξε ένα φοβερό υπονομευτικό κίνημα, που εκκολάφτηκε στην Παλαιστίνη, που εξαπλώθηκε από Εβραίους ταραχοποιούς, που χρηματοδοτήθηκε από Εβραϊκά κεφάλαια, που διδάχθηκε από Εβραϊκά φυλλάδια και γραπτά, σε μια εποχή που ο Εβραϊσμός και η Ρώμη βρίσκονταν σε μια μάχη θανάτου και που κατέληξε με το γκρέμισμα της μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας. Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ' όλο που ένα ευφυές παιδί, ανεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωση της απλής καταγραφής...

amakrid είπε...

Ερινύα

Ειδικά για το κείμενο του ραββίνου που παρέθεσες, έκανα μια αναζήτηση στο Ίντερνετ και το διάβασα όλο - το πρώτο μέρος που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 1928 και το δεύτερο μέρος του Φεβρουαρίου.

Πρόκειται λοιπόν για απάντηση σε φανατικούς ρεπουμπλικάνους αντισημίτες της εποχής του, που ανακάλυπταν πίσω από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και τον κομμουνισμό, "εβραϊκές συνομωσίες". Και ο Ελί απλώς λέει...

* "μην μιλάτε για τα μανιφέστα του Μάρξ και του Τρότσκι, όταν έχετε τον Ιησού και τον Παύλο"

...για να συνεχίσει πλήττοντας τον πυρήνα της υπερηφάνειας των ρεπουμπλικάνων αντιπάλων του γράφοντας τα εξής:

* "Είχαμε αδιαμφισβήτητα βάλει το χέρι μας σε μεγάλο βαθμό στην Επανάσταση του Λουθηρανισμού και είναι απλώς γεγονός ότι ήμασταν οι βασικοί υποκινητές στις Αστικές Δημοκρατικές επαναστάσεις τον προπροηγούμενο αιώνα στη Γαλλία και την Αμερική. Αν δεν θα ήμασταν, δεν θα ξέραμε το συμφέρον μας. Οι δημοκρατικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα μας απελευθέρωσαν από τις μακραίωνες πολιτικές και κοινωνικές αδυναμίες μας. Μας ωφέλησαν..."

...για να καταλήξει ως εξής:

* "Τουλάχιστον έτσι θα ερμήνευα την εισαγωγή μιας τροποποιημένης εβραϊκής ομολογίας στο δυτικό κόσμο, αν ήμουν ένας αντισημίτης στη θέση σας, που ψάχνει για ένα αξιόπιστο δείγμα υπονομευτικής εβραϊκής συνομωσίας".

Ότι άποψη κι αν έχει κανείς για την απαρχή του χριστιανισμού, (και ο ραββίνος "δέχεται" τον Ιησού ως ιστορική προσωπικότητα στο σενάριο που παρουσιάζει), νομίζω πως μπορεί να συμφωνήσει, ότι ένα κείμενο μιας, τέτοιου είδους, ρητορικής, πόρρω απέχει από την πραγματική έκφραση προσωπικής άποψης, πόσο δε μάλλον, από την έκφραση μιας δημόσιας ομολογίας.

Κι όμως, απ' ό,τι βλέπω, ο ραββίνος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις ελληνικές ιστοσελίδες, με ταυτόσημη ερμηνεία του κειμένου του. Ο Βολταίρος, ο Ουάσιγκτον, ο Δαντών κλπ. που ενέπνευσαν και τους δικούς μας διανοούμενους το '21, ήσαν κι αυτοί όργανα των Εβραίων, των "βασικών υποκινητών";

http://www.geocities.com/alabasters_archive/commissary.html

http://www.jewwatch.com/jew-controlledpress-reports.html#anchor988507

http://www.patriot.dk/commissary.html

http://www.nemesi.gr/?p=466

Ερινύα είπε...

amakrid

ο καθένας, ανάλογα με τα ιδεολογικά γυαλιά που φοράει, μπορεί να ερμηνεύει, ακόμα και οφθαλμοφανή γεγονότα, όπως ταιριάζει στην ιδεολογία του, με τις όποιες παρωπίδες και παραμορφωτικούς φακούς που αυτή συνεπάγεται, παραβλέποντας το προφανές και αυταπόδεικτο.

Την παραπάνω φράση δεν θα βαρεθώ να την επαναλαμβάνω.

-----------------------

Marcus Eli Ravage:
Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ' όλο που ένα ευφυές παιδί, ανεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωση της απλής καταγραφής...

Για να μην μακρυγορώ:

Ψάξε στο google για Marcus Eli Ravage και θα πάρεις πάμπολλα αποτελέσματα, σε πολλές γλώσσες - εκτός απ' την Ελληνική.

amakrid είπε...

Αγαπητή Ερινύα

Ίσως δεν πρόσεξες, πως παραπομπές του εν λόγω κειμένου παρέθεσα τέσσερις στο τέλος της τελευταίας μου απόκρισης, ακριβώς για να σου δείξω ότι το κείμενο το μελέτησα. Τρεις από αυτές, ήταν στα αγγλικά, απ' όπου και η μετάφρασή μου.

Ένα από τα αποσπάσματα που παρέθεσα, είχε ως εξής:

"You call us subversive, agitators, revolution mongers. It is the truth, and I cower at your discovery...We undoubtedly had a sizable finger in the Lutheran Rebellion, and it is simply a fact that we were the prime movers in the Bourgeois Democratic Revolutions of the century before last, both in France and America. If we were not, we did not know our own interests. The Republican revolutions of the 18th Century freed us of our age-long political and social disabilities. They benefited us..."

Αν βρίσκεις ότι η μετάφρασή μου ήταν λανθασμένη και πιστεύεις ότι μπορείς να επιτύχεις μία καλύτερη στα συγκεκριμένα αποσπάσματα που παρέθεσα από το κείμενο του ραββίνου, είμαι στη διάθεσή σου για να την εξετάσουμε.

Και φυσικά, περιμένω μία απάντηση στο ερώτημά μου: Αφού ο Ελί αποτελεί έγκυρη πηγή σχετικά με τις εβραϊκές συνομωσίες, γιατί δεν εντάσσεις και τον Βολταίρο, τον Δαντών, τον Ουάσιγκτον και τους υπολοίπους - πνευματικούς και πολεμικούς - πρωταγωνιστές της Γαλλικής και της Αμερικανικής Επανάστασης στο σχέδιο των Εβραίων, των "βασικών υποκινητών" τους;

Αυτός το λέει. Δεν το λέω εγώ!

Ερινύα είπε...

amakrid,

Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τα λεγόμενα του Ravage για την μεγάλη συμμετοχή των "συμπατριωτών" ή μάλλον ομοθρήσκων του σε όσα λέει. Παντού, σε θέματα προπαγάνδας, χειραγώγησης και διείσδυσης σε μηχανισμούς εξουσίας η συμμετοχή τους υπερβαίνει σε ποσοστό - και όχι μόνο, μια που η καθοριστικότητα του ρόλου είναι πιο σημαντική - το ποσοστό αναλογίας τους στον συνολικό πληθυσμό. Είναι η θρησκευτική τους παιδεία που τους οδηγεί. (;)

Δεν είναι το θέμα αν ο Ravage αποτελεί σπουδαία ιστορική πηγή ή ειδήμονα επί των Εβραϊκών συνωμοσιών, όπως λες, ούτε τον ανέφερα σαν κάτι τέτοιο. Μπορεί και να ήταν βέβαια, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Απλούστατα, ο άνθρωπος εξέφρασε αυτά, που και ένα μωρό (τρόπος του λέγειν) θα καταλάβαινε, αν δεν φορούσε παρωπίδες.

Ανώνυμος είπε...

I do not leave many comments, however I glanced through some comments here "Ο Ιουλιaνός kaι οι ... Bίοι Aγίων".
I actually do have a few questions for you if you tend not to mind.
Is it just me or do a few of these remarks appear as if they are coming from brain
dead people? :-P And, if you are writing at additional online social sites, I'd like to keep up with you. Would you list of every one of all your shared sites like your linkedin profile, Facebook page or twitter feed?

Also visit my web page :: http://www.yourbookadvisor.com/