Για το AIDS στην Αφρική (Μέρος 3)

AIDS Dissident: Charles Geshekter, PhD (Part 3 of 3)

Ακολουθεί περιγραφή του τελευταίου μέρους αυτής της παρουσίασης:

Ο ομιλητής θέτει αρχικά ένα σημαντικό ερώτημα, που αφορά την στάση των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης και την ευθύνη τους για την μονομερή ενημέρωση πάνω στο θέμα του AIDS και ειδικότερα όσον αφορά την Αφρική: Κανένας σκεπτικισμός από μέρους τους, καμιά άσκηση κριτικής (εκτός λίγων εξαιρέσεων) για αυτά τα θέματα. Ενώ συχνά αμφισβητούν, κριτικάρουν και δεν δείχνουν απόλυτη εμπιστοσύνη σε άλλους κλάδους επιστημόνων, επαγγελματιών κλπ, στο θέμα του AIDS δείχνουν ένα είδος συνενοχής και αδράνειας. Επιρρίπτει λοιπόν μεγάλο μέρος της ευθύνης στα μέσα ενημέρωσης για τη έλλειψη σκεπτικισμού και κριτικής αντιμετώπισης και την συνεχή επανάληψη των δεδομένων που παρέχεται σε αυτά από την "ορθοδοξία του AIDS".
Κάποιοι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το AIDS, λόγω αδυναμίας να κατανοήσουν τα γραφόμενα στα ιατρικά περιοδικά, απλά αναμασούν τα συμπεράσματα που γράφονται σε αυτά. Τα διάφορα ινστιτούτα δίνουν στον τύπο δελτία τύπου τα οποία αναπαράγονται από τα μέσα ενημέρωσης.
Επιπλέον μοιάζει οτι τα ΜΜΕ δεν επιθυμούν να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα ίσως και για τον λόγο οτι πολλά μέλη τους κερδίζουν βραβεία για τις ανταποκρίσεις τους σχετικά με το AIDS στην Αφρική. Είναι εξωφρενικό το πόσο αφελείς μοιάζουν, χωρίς να ασκούν καμιά κριτική απέναντι στην κυρίαρχη άποψη.
Το ερώτημα είναι αν αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι του τύπου δεν μπαίνουν στον κόπο να εξοικειωθούν με τις αδυναμίες, τις ανακολουθίες ή τις λανθασμένες προβλέψεις του κατεστημένου του AIDS. Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Υπάρχουν και μέλη του τύπου που θέτουν δύσκολες ερωτήσεις και αυτοί δεν είναι πιο σκληρόπετσοι από όλους τους άλλους. Αυτό που συμβαίνει είναι οτι το κατεστημένο του AIDS έχει πετύχει να έχει μια ομοφωνία, που τα περισσότερα μέλη του τύπου δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν.
Ένα άλλο ερώτημα είναι γιατί δεν εμφανίζονται περισσότεροι άνθρωποι που να υιοθετούν πιο κριτικές θέσεις; Αυτό βέβαια δεν σταματά στο AIDS, συμβαίνει και σε άλλα θέματα, αλλά στην περίπτωση του AIDS έχουμε 25 χρόνια μιας ονομαζόμενης επιδημίας, 25 χρόνια απεριόριστων χρημάτων να ξοδεύονται γι' αυτό, και ακόμα δεν έχουν τίποτα σοβαρό να δείξουν. Όταν απευθύνεται το αίτημα προς τους ερευνητές του AIDS στην Νότιο Αφρική, να επιδείξουν ένα ερευνητικό έργο με προσαρτημένη μια αποτίμηση, έναν προϋπολογισμό, ένα σύνολο στόχων το οποίο να πέτυχε αυτά που στόχευε να πετύχει, τότε δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτα. Σαν να πρόκειται για κάτι που δεν επιτρέπεται να έχει τέλος αλλά θα συνεχίζεται ασταμάτητα.
Αυτό λοιπόν που κάνουν οι αμφισβητίες είναι οτι απειλούν την ακεραιότητα και το μέλλον ενός μεγάλου αριθμού ερευνητών και ανθρώπων του τύπου και αυτοί δεν επιτρέπουν κάτο τέτοιο.

Ο Geshekter θέτει το ερώτημα στον εαυτό του τι να συστήσει στους φοιτητές του, στους ανθρώπους του τύπου και στο κοινό. Πού να κατευθυνθούν, τι να σκεφτούν; Τους συνιστά λοιπόν να "ξαναεπισκεφτούν" την κατάσταση που ίσχυε στην Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές της δεκαετίας του 1980 και να εντοπίσουν το περιβάλλον από το οποίο προέκυψε η ονομαζόμενη επιδημία AIDS. Τους παροτρύνει να μελετήσουν στέρεες μελέτες για την πολιτική οικονομία, την κατάρρευσή της στην Αφρική, την μείωση τιμών των εξαγομένων αγροτικών προϊόντων, τον αυξανόμενο αριθμό κοινωνικών αναταραχών, εμφυλίων πολέμων στην Αφρική, τους αυστηρούς περιορισμούς που τέθηκαν για βασικές υπηρεσίες στην Αφρική από το International Monetary Fund και την παγκόσμια τράπεζα (world bank). Έτσι θα μπορέσουν να βρεθούν ιστορικοί και οικονομικοί δείκτες που δείχνουν καθαρά γιατί δεν χρειάζεται να εισαχθεί κάποια αναφορά στα τροπικά δάση, στην συμπεριφορά που έχουν οι πόρνες, στους οδηγούς φορτηγών και σε κάθε είδους φαντασιόπληκτους μύθους του Ισημερινού, προκειμένου να γίνει κατανοητό γιατί οι ζωές των Αφρικανών άρχισαν να επιδεινώνονται την δεκαετία του 1980.
Ο ομιλητής προτείνει μια παλιομοδίτικη θεραπεία για την ορθοδοξία του AIDS: Πηγαίνετε και κάνετε λίγο διάβασμα! Κριτικό διάβασμα της Αφρικανικής ιστορίας, του πολιτισμού και της πολιτικής οικονομίας. Αν το κάνετε αυτό, μας λέει, θα δείτε οτι η μόρφωση, οι δεύτερες σκέψεις, οι προσεκτικοί συλλογισμοί, η λογική, τέτοιου είδους πράγματα είναι οι ικανότητες που χρειαζόμαστε ώστε τουλάχιστον να εγείρουμε αμφιβολίες, να ενθαρρύνουμε τον σκεπτικισμό, και να κάνουμε καινούριες σκέψεις για το τι πραγματικά κάνει τους Αφρικανούς να αρρωσταίνουν. Η θεραπεία του AIDS στην Αφρική βρίσκεται κοντά σε μια εναλλακτική υπόθεση για το τι έκανε αρχικά τους Αφρικανούς να αρρωσταίνουν. Αυτό πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι πριν δώσουν κι άλλα χρήματα σε αυτούς του οργανισμούς για το AIDS.

Στη συνέχεια θίγει το ζήτημα των "διασημοτήτων" (Ελίζαμπεθ Τέϊλορ, Τομ Κρούζ, Μπάνο, Μαντόνα, Σερ) που έχουν επιστρατευτεί στην προπαγάνδα AIDS. Αυτοί έχουν μετατραπεί σε "αυθεντίες" πάνω σε θέματα τα οποία κατά πολύ ξεπερνούν τις ικανότητές τους. Καλό θα ήταν να αφοσιωθούν σε αυτά που γνωρίζουν καλύτερα και να αφήσουν τα άλλα πράγματα στους επιστήμονες, τους ανθρώπους που ασχολούνται με τη δημόσια υγεία, τους ακαδημαϊκούς, τους δημοσιογράφους που ασκούν κριτική, και τους ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει στο βιβλιογραφικό υλικό και όχι απλά διάβασαν τα δελτία τύπου.

Κλείνοντας, ο Charles Geshekter μας δίνει ένα γενικότερο πλαίσιο για την άσκηση της κριτικής και ελεύθερης σκέψης, γενικότερα, και όχι μόνο όσον αφορά το AIDS στην Αφρική:

Ένα ερώτημα που συχνά εγείρεται είναι, ποιό υπήρξε το όφελος από όλα τα δισεκατομμύρια των δολαρίων που ξοδεύτηκαν στον ονομαζόμενο πόλεμο του AIDS στην Αφρική. Δεν θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να είχαν ξοδευτεί κάπου αλλού;
Η σύντομη απάντηση είναι οτι βεβαίως τα χρήματα θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά και με έναν πιο βασικό τρόπο οπουδήποτε αλλού. Μια εξήγηση είναι οτι ο λόγος που τα χρήματα δεν ξοδεύτηκαν εκεί είναι επειδή αυτό έχει γίνει ένα "κάλεσμα", ένα είδος αγώνα: "πόλεμος κατά του AIDS". Οι άνθρωποι που πιστεύουν σ' αυτό που κάνουν, δεν μπορούν με ελεύθερη συνείδηση να κάνουν μια αντίθετη σκέψη.
Είναι αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν νοοτροπία του ταμπού.
Το να διατηρείς κριτική σκέψη ενώ είσαι μέσα στην ορθοδοξία του AIDS είναι ενάντια στους κανόνες.
Πρόκειται για ταμπού. Γιατί σημαίνει ή υπαινίσσεται ότι στρέφεις την πλάτη στους ανθρώπους που υποτίθεται οτι βοηθάς. Έτσι η βασική κριτική στην ορθοδοξία του AIDS προήλθε από επιστήμονες, ακαδημαϊκούς σαν κι εμένα, ή ακτιβιστές που δεν είναι υπόχρεοι στην κατήχηση. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι στις φαρμακευτικές εταιρείες. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι σ' αυτή την θεωρία. Στεκόμαστε απ' έξω και, όπως είναι το σωστό να κάνουν οι επιστήμονες, θέτουμε δύσκολες ερωτήσεις. Και μήπως παίρνουμε απαντήσεις στις ερωτήσεις μας; Απολύτως όχι! Παίρνουμε αναφορές σε δικτυακές τοποθεσίες. Αν θέσεις βασικές ερωτήσεις θα κατασπιλωθείς, θα σε δαιμονοποιήσουν όπως ανακάλυψε ο Θάμπο Μπέκι. Η θεωρητική απάντηση είναι οτι τόσα πολλά διακυβεύονται, τόσες υπολήψεις, κοινωνικές θέσεις, τόσο πολλά χρήματα άγονται σε αυτή την υπόθεση οτι HIV=AIDS που είναι κυριολεκτικά αδύνατο για τα μέλη της ορθοδοξίας να σταθούν και να πουν:

_Τα κάναμε όλα λάθος!

Δεν μπορούν να το πουν αυτό. Το μόνο πράγμα που μπορούν να πουν είναι:

_Είναι πιο περίπλοκο απ' ότι είχαμε σκεφτεί

Και έτσι μου αρέσει να λεω στην εκπαίδευσή μου σαν ιστορικός οτι ο ρόλος του ιστορικού είναι να ελαχιστοποιεί το πλήθος των ψευδών. Αυτό προσπαθώ να κάνω σε αυτή την τρομακτική υπόθεση σχετικά με αυτό που προκαλεί αρρώστια στους Αφρικανούς. Να ελαχιστοποιήσω τα ψεύδη που έχουν ειπωθεί σχετικά. Και όπως έχουν πει και άλλοι, δεν θα θεραπεύσουμε ποτέ το AIDS αν δεν θεραπεύσουμε πρώτα την έρευνα. Δεν ξέρω αν είναι μπορετό για τους ανθρώπους που κάνουν έρευνα για το AIDS να κάνουν ποτέ πίσω και να πουν αυτό που πρέπει να ειπωθεί, το οποίο είναι:

_Κάναμε ένα μεγάλο λάθος

Αυτό νομίζω πραγματικά θα υπονόμευε την εκτίμηση και την υποστήριξη του κοινού για μεγάλα επιστημονικά εργαστήρια και για την πανεπιστημιακή επιστήμη. Και αν ήμουν στην θέση τους δεν θα ήθελα να πρέπει να απαντήσω σε ανθρώπους όπως στον Gary Null ή στον εαυτό μου για αυτό το θέμα.

← Μέρος 2