Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

ΑΡΕΤΗΣ ΕΛΠΙΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ ΟΥ ΔΕΙΛΙΑΣ ΠΡΟΦΑΣΙΣ

Στην αρχή ο άνθρωπος δημιούργησε τον θεό...

Ας δούμε κάποιο απόσπασμα μέσα από ένα σύγγραμμα, το οποίο συνέγραψε ο Πλούταρχος. Τεράστιο το συγγραφικό έργο του Πλουτάρχου, μέρος του οποίου έχουμε την τύχη, ακόμα και όσοι δεν το γνωρίζουν ακόμα, να σώζεται μέχρι τις μέρες μας.

Πλούταρχος, Περί Δεισιδαιμονίας
Μετάφραση: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου
Εκδόσεις Κάκτος


Ο Πλούταρχος ήταν πρεσβύτερος των ιερέων του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών (περ.45-120 μ.Χ.). Εδώ ένα - κακοποιημένο - άγαλμα ιερέα της ίδιας περιόδου.

Πολλά μέτρια κακά οι δεισιδαιμονίες τα κάνουν ολέθρια. Ο Μίδας, ο παλαιός, στενοχωρημένος και ταραγμένος, όπως φαίνεται, από κάποια όνειρα, έφτασε σε τόσο κακή ψυχική κατάσταση που αυτοκτόνησε πίνοντας αίμα ταύρου. Ο βασιλιάς των Μεσσηνίων Αριστόδημος, εξ άλλου, στον πόλεμο εναντίον των Λακεδαιμονίων, όταν οι σκύλοι άρχισαν να φωνάζουν όμοια με λύκους και φύτρωσαν γύρω από την πατρική του εστία αγριόχορτα, καθώς οι μάντεις φοβήθηκαν τα σημάδια, λιποψύχησε και, χάνοντας τις ελπίδες του, αυτοκτόνησε. Θα ήταν ίσως και για τον στρατηγό των Αθηναίων Νικία καλύτερο να είχε απαλλαχτεί από τη δεισιδαιμονία όμοια όπως ο Μίδας και ο Αριστόδημος, παρά να φοβηθεί τη σκιά της σελήνης κατά την έκλειψη και να καθίσει να χτίσουν τείχος ολόγυρά του οι εχθροί, και μετά να πέσει στα χέρια τους μαζί με άλλους τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους, που σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν ζωντανοί, και να βρεί ο ίδιος άδοξο θάνατο [1]. Δεν είναι, άλλωστε, κακό το σκίασμα του φωτός που προκαλείται όταν η γη μπεί ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη [*], ούτε είναι φοβερό να συναντηθεί η σελήνη με κάποια σκιά τη στιγμή που είναι φυσικό κατά την περιφορά της, αλλά φοβερό είναι το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας που πέφτει πάνω στον άνθρωπο προκαλώντας σύγχυση και τυφλώνοντας τη λογική του, στις περιπτώσεις που κατ' εξοχήν απαιτούν λογική.

Γλαύκε, κοίταξε, η βαθιά θάλασσα ανταριάζει πια από τα κύματα,
και γύρω από το άκρο των Γυρέων υψώνεται το σύννεφο
σημάδι καταιγίδας [2].

Βλέποντας τα παραπάνω ο κυβερνήτης του πλοίου προσεύχεται ν' αποφύγει την καταιγίδα και επικαλείται τους σωτήρες θεούς, αλλά, ενόσω προσεύχεται, αφήνει το δοιάκι [**], μαζεύει την κεραία [***] και

φεύγει από τη σκοτεινή τη θάλασσα, μαζεύοντας το μεγάλο ιστίο [3].

Ο Ησίοδος συμβουλεύει τον γεωργό, προτού οργώσει και σπείρει

στον χθόνιο Δία να προσευχηθεί και στην αγνή Δήμητρα [4]

κρατώντας τη λαβή του αρότρου. Ο Όμηρος λέει οτι ο Αίας, όταν επρόκειτο να μονομαχήσει με τον Έκτορα, ζήτησε από τους Έλληνες να προσευχηθούν στους θεούς για κείνον, και μετά, ενόσω εκείνοι προσεύχονταν, ανέλαβε τον οπλισμό του. Όταν επίσης ο Αγαμέμνων διατάζει τους μαχόμενους στρατιώτες

το δόρυ του ο καθένας ν' ακονίσει και την ασπίδα του να φτιάξει [5]

την ίδια στιγμή ζητάει από τον Δία:

Κάνε να γκρεμίσω το παλάτι του Πριάμου [6]

γιατί ο θεός είναι ελπίδα ανδρείας και όχι πρόφαση δειλίας [****].
Οι Ιουδαίοι όμως, επειδή ήταν η ημέρα του Σαββάτου, μένοντας στις θέσεις τους ακίνητοι, την ώρα που οι εχθροί συνεχώς τοποθετούσαν κλίμακες και καταλάμβαναν τα τείχη, δεν σηκώθηκαν αλλά παρέμειναν εκεί και πιάστηκαν, σαν σε μεγάλο δίχτυ, από τη δεισιδαιμονία [7].
Τέτοια είναι η δεισιδαιμονία στα λεγόμενα ανεπιθύμητα και κρίσιμα ζητήματα και περιστάσεις, και δεν είναι καθόλου καλύτερη από την αθεΐα ούτε στις ευχάριστες συνθήκες. Οι κατ' εξοχήν ευχάριστες περιστάσεις για τους ανθρώπους είναι οι γιορτές και τα συμπόσια σε ναούς, οι μυήσεις και οι μυστικές τελετές, οι προσευχές προς τους θεούς και οι προσκυνήσεις τους. Στην περίπτωση αυτή να προσέξεις οτι ο άθεος γελάει με παράφορο και σαρδόνιο γέλιο για όσα γίνονται και παρατηρεί ήσυχα στους φίλους του οτι οι άνθρωποι που νομίζουν πως αυτά γίνονται προς τιμήν των θεών πιστεύουν μάταια και αφύσικα πράγματα, δεν έχει όμως κανένα άλλο κακό. Ο δεισιδαίμων αντίθετα, αν και θέλει, δεν μπορεί να χαρεί ή να ευχαριστηθεί.

Πόλη γεμάτη με θυμίαμα
και μαζί με παιάνες και στεναγμούς [8]

είναι η ψυχή του δεισιδαίμονος. Όταν αυτός φορά στεφάνι, γίνεται ωχρός, προσφέρει θυσίες και φοβάται, προσεύχεται με παλλόμενη φωνή και θυμιατίζει με χέρια τρεμάμενα και αποδεικνύει, εν τέλει, πως ήταν ανόητος ο λόγος του Πυθαγόρα που είπε πως, όταν πλησιάζουμε τους θεούς, γινόμαστε καλύτεροι. Τότε δηλαδή οι δεισιδαίμονες βρίσκονται στην πιο αξιολύπητη και κακή κατάσταση, γιατί πηγαίνουν προς τα οικοδομήματα ή τα ιερά των θεών σαν να πλησιάζουν σε φωλιά με αρκούδες ή σε τρύπες φιδιών ή σε μυχούς που ζουν κήτη.
Έτσι λοιπόν μου δημιουργείται κατάπληξη με κείνους που χαρακτηρίζουν την αθεΐα ασέβεια, αλλά δεν χαρακτηρίζουν έτσι τη δεισιδαιμονία. Αν και ο Αναξαγόρας [9] κατηγορήθηκε για ασέβεια για το οτι είπε τον ήλιο λίθο, κανείς ωστόσο δεν χαρακτήρισε τους Κιμμέριους ασεβείς, επειδή αρνούνται εντελώς την ύπαρξη του ήλιου. Εσύ τι λες; Όποιος δεν πιστεύει [*****] στην ύπαρξη των θεών είναι ασεβής; Όποιος όμως πιστεύει πως οι θεοί είναι όπως τους θεωρούν οι δεισιδαίμονες δεν έχει πολύ πιο ασεβείς αντιλήψεις; Προσωπικά θα προτιμούσα να έλεγαν οι άνθρωποι πως εγώ δεν έχω καν γεννηθεί και οτι δεν υπάρχει Πλούταρχος παρά να πουν οτι ο Πλούταρχος είναι άνθρωπος ασταθής και ευμετάβολος, εύκολος να πέσει στην οργή, με διάθεση να επιβάλλει τιμωρία στα ασήμαντα ζητήματα και μικρολόγος.


Σημειώσεις του μεταφραστή:

[1] Στη βιογραφία του Νικία (κεφ. 23) ο Πλούταρχος αναφέρεται στο περιστατικό της έκλειψης ηλίου που δημιούργησε στον στρατηγό των Αθηναίων μεγάλο φόβο και του υπαγόρευσε την καταστροφική για τον στρατό του συμπεριφορά (κατά τη Σικελική εκστρατεία, 413π.Χ.). Ο συγγραφέας την αποδίδει στην άγνοια και τη δεισιδαιμονία του Νικία, αλλά και στο γεγονός οτι δεν είχε μαζί του κάποιον έμπειρο σύμβουλο, αφού ο Στιλβίδης, μάντης τον οποίο πάντοτε συμβουλευόταν ο Νικίας, είχε πεθάνει λίγο καιρό πριν. Για τα σχετικά γεγονότα, βλ. και Θουκυδίδης, 7, 35-87.
[2] Berg, Poet. Lyr. Gr. ii, σ. 696, Αρχίλοχος, 54.
[3] Berg, Poet. Lyr. Gr. iii, σ. 730
[4] Ησίοδος, Έργα και ημέραι 465.
[5] Όμηρος, Ιλιάς Β, 382
[6] Πρβλ. Όμηρος, Ιλιάς Β 413-414
[7] Πρόκειται για αναφορά σε περιστατικό που διαδραματίστηκε κατά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τον Πομπήιο (63 π.Χ.) ή από τον Αντώνιο (38 π.Χ.)
[8] Σοφοκλής, Οιδίπους Τύραννος 4. Πρβλ. Περί πολυφιλίας 95C, Περί της ηθικής αρετής 445D και Συμποσιακών προβλημάτων 623C.
[9] Ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος γεννήθηκε το 500 π.Χ. Το 455 π.Χ. περίπου πήγε στην Αθήνα, όπου συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Περικλή. Δίδαξε φιλοσοφία και ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο Ευριπίδης και ο Θουκυδίδης. Υποστήριξε πως αρχή των πάντων είναι ο νους, το μόνον απλούν, αμιγές και καθαρόν στοιχείο. Οι αστρονομικές του απόψεις έφεραν τον ήλιο ως διάπυρον μύδρον και τη σελήνη ως σκοτεινό σώμα στο οποίο υπήρχε ζωή. Κατηγορήθηκε για ασέβεια και μόνο με την επέμβαση του Περικλή απέφυγε τη θανατική καταδίκη. Το φημισμένο στην αρχαιότητα έργο του Περί φύσεως δεν σώθηκε. Πέθανε στην Λάμψακο το 428 π.Χ.

Σημειώσεις Ερινύας:

[*] Στο αρχαίο κείμενο: "ου γαρ γης αντίφραξις εν μέσω γενομένης φοβερόν"
[**] δοιάκι: το πηδάλιο
[***] κεραία: το ξύλο όπου προσαρμόζεται το πανί
[****] Στο αρχαίο κείμενο: "αρετής γαρ ελπίς ο θεός εστιν, ου δειλίας πρόφασις"
[*****] Στο αρχαίο κείμενο δεν χρησιμοποιείται το ρήμα "πιστεύω" αλλά "νομίζω".

59 σχόλια:

Stelios Frang είπε...

Τα περισσότερα από αυτά που γράφει ο Πλούταρχος ισχύουν και σήμερα, ακριβώς ίδια. Να δεις πόσοι αλλάζουν πεζοδρόμιο αν δουν μαύρη γάτα, πόσοι δεν θέλουν να μαθαίνουν "κακές" ειδήσεις, πόσοι σταυροκοπιούνται με κάθε αφορμή...

Ο Αναξαγόρας εισήγαγε ουσιαστικά την επιστήμη στην Αθήνα και έδωσε έναυσμα σε πολλούς άλλους φυσιοδίφες και φιλοσόφους να ασχοληθούν με την ιωνική φιλοσοφία.

Ερινύα είπε...

sfrang, Χαίρε!

Εκτός από το επίκαιρο, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, των λεγομένων του Πλουτάρχου περί δεισιδαιμονίας, αξιόλογος είναι και ο "ορισμός" που δίνει για τον θεό (ή μάλλον για τους θεούς γενικότερα): "αρετής γαρ ελπίς ο θεός εστιν".

Κανείς δεν θα είχε λογικές αντιρρήσεις να έχει κάποιον τέτοιο νοητό θεό! Μοιάζει με την ανάμνηση ενός σημαντικού αγαπημένου προσώπου: Ακόμα και αν δεν είναι στη ζωή, η ανάμνησή του, η νοητή "συνομιλία" μαζί του -εν τη απουσία του- μπορεί να σου δώσει θάρρος, ελπίδα και την αίσθηση οτι κάποιος σε στηρίζει, κάποιος που είναι πάντα μαζί σου, γιατί εσύ τον έχεις μέσα στη σκέψη σου...

Ίσως έτσι να μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα: γιατί ο άνθρωπος δημιούργησε τον θεό;

Βέβαια αυτού του είδους ο "θεός" δεν έχει καμιά σχέση με τον Γιαχβέ και τον, γεμάτο ψεύτικες υποσχέσεις και σκοτεινές απειλές, γιό του...

Ανώνυμος είπε...

"γεμάτο ψεύτικες υποσχέσεις"

Πολλές όμως από τις υποσχέσεις του βγήκαν αληθινές.

Για παράδειγμα γενοκτονήθηκαν οι Έλληνες.

Stelios Frang είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Stelios Frang είπε...

Πράγματι, πολύ ενδιαφέρων ο ορισμός του θεού, "Αρετής γαρ ελπίς ο θεός εστιν". Μου θυμίζει έναν επίσης πετυχημένο αρχαίο ορισμό για τη μαντική τέχνη "εικασία ανδρός σοφού"... Προσέφευγαν λοιπόν στο μαντείο, τουλάχιστον οι πνευματικά συγκροτημένοι, όχι για να "διαβάσουν" το φλιτζάνι του καφέ, αλλά για να ακούσουν τη γνώμη έμπειρων (σοφών) ανθρώπων...

Ακόμα, να συνεχίσω τη σκέψη σου στο σημείο που γράφεις "κάποιος που είναι πάντα μαζί σου, γιατί εσύ τον έχεις μέσα στη σκέψη σου". Έτσι υλοποιείται και η ανθρώπινη ελπίδα για αθανασία, όχι ως αιώνια σωματική ύπαρξη, αλλά ως ανάμνηση των μεταγενέστερων σε ένα σοφό άνθρωπο που άφησε ισχυρές παρακαταθήκες με το έργο του.

Προϋπόθεση ότι αυτός πράγματι υπήρξε και, επιπλέον, φρόντισε ο ίδιος να μην γίνει κατάχρηση του ονόματος και του έργου του από ανάξιους θαυμαστές, μαθητές και οπαδούς. Αλλιώς μπορεί να μας φορέσουν οποιαδήποτε ιδεοληψία "δασκάλου" ως πρότυπο...

Ερινύα είπε...

sfrang,

Αυτό που λες:

Αλλιώς μπορεί να μας φορέσουν οποιαδήποτε ιδεοληψία "δασκάλου" ως πρότυπο...

είναι σε αδρές γραμμές μια απλή και αποτελεσματική μέθοδος των πάσης φύσεως ιερατείων στην πορεία της εξαπάτησης και παραπλάνησης του ποιμνίου τους.
Προσοχή χρειάζεται, ακόμα και από όσους το έχουν καταλάβει, διότι οι "ιερείς" δεν φορούν πάντοτε ιερατικά άμφια...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εξαίρετο. Ο Πλούταρχος είχε ενσωματώσει στη φιλοσοφική του και συγγραφική αντίληψη τη σοφιστική σκέψη και όλα τα μετέπειτα φιλοσοφικά ρεύματα που αυτή επηρέασε. Ήταν ένας εν δυνάμει φιλόσοφος και άρα ικανός κριτής των ανθρώπων και των αντιλήψεών τους.

Όταν η δεισιδαιμονία φτάνει στην πόρτα του σπιτιού μας, τότε η μόρφωση και η σκέψη έχουν εγκαταλείψει την κεφαλή μας.

Waterfallman είπε...

Ερινύα χαίρε :)

μακάρι ο θεός να ήταν τόσο απλός και κατανοητός, όπως ένας άνθρωπος με μάτια στόμα, αισθήματα, ιστορικό με λάθη από κεκτημένη ταχύτητα κλπ. Αν ήταν, δεν θα είχε και νόημα να κατηγορήσουμε αυτόν ή τον γιο του. Τώρα, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει, υποπτεύομαι ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να τον κρίνει, γιατί πολύ απλά δεν έχει τα χαρακτηριστικά τα οποία προϋποθέτει η ανθρώπινη κρίση. Οπότε, πρέπει να συμφωνήσουμε στο ότι ο Θεός δεν κρίνεται ως άνθρωπος γιατί δεν είναι άνθρωπος ή ότι μπορεί να κριθεί ως άνθρωπος γιατί είναι άνθρωπος. Το ίδιο ισχύει και για τον γιο του.

Αυτή είναι η γνώμη μου και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις αντιλήψεις κάποιας θρησκείας.

Το σχόλιο το στέλνω πριν ολοκληρώσω την ανάγνωση όλου του κειμένου. Πολύ ενδιαφέρον ζήτημα πάντως.

ENDYMION είπε...

O Πλούταρχος εκφράζει τις αντιλήψεις της Ελληνικής θρησκείας.

Ερινύα είπε...

Εσάρ Σεβεντιουάν, Γειά σου και καλή χρονιά!

Αν διάβασες όλη την ανάρτηση, θα είδες οτι το θέμα που έθεσες λέγοντας

εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει, υποπτεύομαι ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να τον κρίνει, γιατί πολύ απλά δεν έχει τα χαρακτηριστικά τα οποία προϋποθέτει η ανθρώπινη κρίση

δεν τίθεται, τουλάχιστον για εμένα, εφόσον αναγνωριστεί η πολύ απλή αλήθεια οτι ο άνθρωπος είναι αυτός που δημιουργεί τον όποιον θεό. Η έννοια "θεός" είναι ένα δημιούργημα της ανθρώπινης νόησης και σαν τέτοιο μπορούμε να το κρίνουμε. Η ανθρώπινη νόηση έχει δημιουργήσει μέχρι τώρα πολλούς θεούς (ων ουκ εστιν αριθμός). Μάλιστα, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει έναν τελείως δικό του ξεχωριστό θεό (ελπίδα αρετής, πρόφαση δειλίας - όπως χαρακτηρίζει τον θεό ο Πλούταρχος σε αυτό το απόσπασμα- χωρίς να θεωρήσουμε οτι αυτές είναι απαραίτητα οι μοναδικές επιδράσεις στον άνθρωπο ενός "θεού").

Αυτό που πρέπει να μπεί στο μικροσκόπιο της κριτικής μας είναι το πνεύμα του "ιερατείου" που κατασκεύασε κάποιον θεό, ο τρόπος με τον οποίο έκανε την διαφήμισή του στα πλήθη, ο τρόπος που τον επέβαλε και βεβαίως το είδος του ανθρώπου που έφτιαξε η "παιδεία" της συγκεκριμένης θεολογίας.

Πώς λειτούργησε ο υπό κρίση "θεός" στην ιστορική πορεία της κοινωνίας, στον πολιτισμό που αναπτύχθηκε ή καταστράφηκε για χάρη του, στις σχέσεις των ανθρώπων, στην νοητική τους εξύψωση ή καταβαράθρωση;

Ήταν ελπίδα αρετής;
Ήταν ελπίδα παράλογων και αφύσικων προσδοκιών;
Ήταν πρόφαση δειλίας;
Ήταν πρόφαση δικαίωσης εγκλημάτων;
Ήταν εργαλείο πλουτισμού;
Ήταν εργαλείο εκδίκησης;
Ήταν εργαλείο διείσδυσης στην εξουσία;
Ήταν εργαλείο κατάληψης ή και διατήρησης της εξουσίας;
...

Για ποιούς ήταν-είναι ελπίδα, για ποιούς πρόφαση, για ποιούς εργαλείο ... κάθε μιας από τις ενέργειες, πράξεις, καταστάσεις, που κίνησε αυτή η θεολογία;

Και λοιπά ερωτήματα...

Panos Konstantinidis είπε...

Πολύ σοφός άνθρωπος. Αν διαβάζαμε λίγο περισσότερο Πλούταρχο θα είμασταν σίγουρα καλύτεροι (και λογικότεροι) άνθρωποι.

Waterfallman είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Waterfallman είπε...

Καλή χρονιά!

Συγνώμη αν ξεφεύγω από το θέμα, αλλά εάν ήταν δημιούργημα του ανθρώπου δεν θα έπρεπε να είναι ένας πολύ πιο βολικός θεός; Θέλω να πω γιατί ο γιος ενός επινοημένου θεού να κηρύττει πράγματα που δεν συμφέρουν κανέναν;

Τώρα σχετικά με το θέμα που θα έπρεπε να μπει σε μικροσκόπιο. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τον Einstein επειδή "δημιούργησε" την ατομική βόμβα. Έτσι δεν είναι;
Θέλω να πω, ανέκαθεν ένα τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων της εξουσίας διαφθείρονταν και χρησιμοποιούσαν την χαζομάρα, την αμορφωσιά και την ανάγκη για καθοδήγηση του απλού κοσμάκη για να πετύχουν τα ιδιοτελή σχέδιά τους. Το τι χρησιμοποιούσαν ως πρόφαση ή τι ως πειστήριο για να καταφέρουν τον κόσμο, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την θρησκεία ή με ένα κίνημα ή μια ιδέα.

Επίσης, πρέπει να ξεχωρίσουμε τις επιδράσεις που έχει ένα πιστεύω σε διαφορετικά είδη ανθρώπων ή σε διαφορετικές εποχές ή σε διαφορετικά πολιτεύματα ή σε διαφορετικές συνθήκες. Δεν έχει σημασία τι χρησιμοποιεί ο άνθρωπος σαν πρόφαση αλλά γιατί. Με την ίδια ευκολία που ένας σταυροφόρος έσφαζε στο όνομα της θρησκείας, σφάζει και ένας απλός πολίτης στο όνομα του βασιλιά του, στο όνομα της πατρίδας του, στο όνομα της οικονομικής ευμάρειας της χώρας του κοκ. Όταν ένας άνθρωπος είναι ελεύθερος, είναι μορφωμένος, έχει ευρείες αντιλήψεις, αντιδρά εντελώς διαφορετικά από έναν άνθρωπο που δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Ποιον πρέπει να κρίνουμε λοιπόν, τον κατασκευαστή κουζινομάχαιρων, τον δολοφόνο, τους γονείς του δολοφόνου που τον μεγάλωσαν λάθος, την γυναίκα του δολοφόνου που τον απάτησε, την άδικη κοινωνία μέσα στην οποία ο δολοφόνος μεγάλωσε, τις βίαιες ταινίες που τυχόν έβλεπε, την θρησκεία ή την φίλη της γυναίκας του δολοφόνου που κρατούσε κρυφό το μυστικό;

Συγνώμη για την λογοδιάρροια, ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Ερινύα είπε...

Εσάρ Σεβεντιουάν

Εγώ δεν γνωρίζω κανέναν θεό που να μην είναι επινοημένος.

Αλλά ας έρθω στα πρώτα που λες. Ρωτάς:

γιατί ο γιος ενός επινοημένου θεού να κηρύττει πράγματα που δεν συμφέρουν κανέναν;

Δηλαδή, ποιά πράγματα θεωρείς ή ξέρεις οτι "κήρυξε"; Ποιές πηγές σε έχουν πείσει οτι τα "κήρυξε" και, τέλος, πώς κρίνεις εσύ τα θεωρούμενα ως κηρύγματά του;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Οι θεότητες δεν είναι απλά κατασκευάσματα ιερέων. Είναι η εκμετάλλευση του φόβου των ανθρώπων και της αγωνίας τους για το μέλλον. Οι θεοί είναι κατασκευάσματα συνειδητά ελέγχου της μάζας και εξατομίκευσης των ευθυνών τους, όταν συλλογικά μπορούσαν να αλλάξουν το ρου της κοινωνίας και της ιστορίας τους.

σ.σ. έχω δημοσιεύσει ένα ερωτηματολόγιο κοινωνιολογικής έρευνας για την παιδοφιλία. Αν θες έλα να ρίξεις μια ματιά.

ENDYMION είπε...

Τώρα τι σχέση έχει η παιδοφυλία με το θέμα μας αυτό μόνον ένα Δωδεκάθεο το γνωρίζει.

Ερινύα είπε...

Εσάρ Σεβεντιουάν,

εκτός από το παραπάνω ερώτημα που σου έθεσα, σχετικά με τα κηρύγματα του υποτιθέμενου γιού του θεού Γιαχβέ (ο Γιαχβέ δεν είναι ο μοναδικός θεός στην ιστορία των θρησκειών), θα επισημάνω κάποια πράγματα σχετικά με το σκεπτικό του τελευταίου σου σχολίου.

Στο σκεπτικό αυτό κάνεις παραλληλισμό ανόμοιων πραγμάτων. Ας το θέσω ερωτηματικά για να εννοήσεις τι εννοώ:
Πώς μπορεί να παραλληλιστεί μια επιστημονική ανακάλυψη ή μια τεχνολογική εφεύρεση με την προπαγάνδα να περάσει ως αληθής μια επινοημένη ψεύτικη ιστορία;

Δηλαδή μια επινοημένη, ψεύτικη ιστορία, την οποία οι επινοητές της θέλουν να επιβάλλουν ως αληθή, με όλες τις προεκτάσεις μιας τέτοιας πρακτικής, μπορεί να παραλληλιστεί με επιστημονικές ανακαλύψεις και τεχνολογικές κατασκευές;

Μη γένοιτο!

Δεν σημαίνει το παραπάνω οτι δεν υπάρχουν θεωρίες, φερόμενες ως επιστημονικές, που στοχεύουν σε εξαπάτηση. Όπως αυτές έτσι ακριβώς είναι και εκείνα τα θρησκεύματα, που βασίζουν τον έλεγχο επί του "ποιμνίου" τους στην πλύση εγκεφάλου και την εξαπάτηση.

* Επειδή αναφέρεις τον Einstein ως δημιουργό της ατομικής βόμβας, ρίξε μια ματιά στα τρία άρθρα του Στέλιου Φραγκόπουλου σχετικά με την διάσπαση του ατόμου και την πυρηνική βόμβα, αρχής γενομένης από εδώ.
Πέρα από το ποιοί ανακάλυψαν την ατομική ενέργεια και ποιός κατασκεύασε τη βόμβα, νομίζω οτι άλλη είναι η ευθύνη των επιστημόνων που έκαναν την ανακάλυψη της πυρηνικής ενέργειας και διατύπωσαν την ανάλογη θεωρία και άλλη αυτών που κατασκεύασαν τη βόμβα!
Επιπλέον, αυτοί που διατύπωσαν τη θεωρία, μετά από μακρόχρονη έρευνα, δεν κατασκεύασαν μια φανταστική ιστορία, προκειμένου να την αξιοποιήσουν προπαγανδίζοντάς την ως αληθή.

Ερινύα είπε...

Μικρή διόρθωση στο παραπάνω:
Δύο είναι τα άρθρα του Σ. Φραγκόπουλου για την διάσπαση του ατόμου και την πυρηνική βόμβα και ένα άλλο άρθρο αφορά τη βιογραφία του Albert Einstein.

Waterfallman είπε...

Καταρχήν, νομίζω ότι γνωρίζεις πως κάθε πηγή μπορεί να αμφισβητηθεί. Το καίριο ερώτημα της περίπτωσης είναι, ποιος και για ποιον λόγο το έγραψε εάν δεχτούμε ότι αυτό δεν έγινε από τους 'επίσημους' συγγραφείς.

Οι συγγραφείς (αναφέρομαι στα ευαγγέλια) περιγράφουν την ζωή του Χριστού από διαφορετικές οπτικές γωνίες, διατηρώντας όμως στα κείμενα μια φυσική ροή. Είναι φυσικό, μετά από όλα αυτά που συνέβησαν στην ιστορία να αμφισβητούμε τα κείμενα τις Βίβλου, όμως καλό είναι να το εξετάσουμε (όσο μπορούμε δηλαδή). Θέτουμε τα εξής ερωτήματα λοιπόν : ένας μόνο συγγραφέας έγραψε για την ζωή του Χριστού προσποιούμενος περισσότερους; Ήταν όντως 4 που κατάφεραν να συνεννοηθούν τόσο καλά ώστε να παρουσιάσουν το τέλειο ψέμα; Ήταν μία ομάδα άσχετων προς τον Χριστό ανθρώπων οι οποίοι έγραψαν τα κείμενα προσποιούμενοι τους ευαγγελιστές; Αν ισχύει το τελευταίο πρόκειται για το μεγαλύτερο συγγραφικό επίτευγμα της ιστορίας και μάλιστα για καλό σκοπό. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι που έγραψαν τα ευαγγέλια γνώριζαν εκ των προτέρων πως η Βίβλος θα γίνει το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο στον κόσμο και πως μέσω αυτού πολλοί αιμοδιψείς δολοφόνοι θα κατάφερναν τα καταστροφικά σχέδιά τους. Γιατί όμως να κάνουν κάτι τέτοιο αφού οι ίδιοι ήταν σίγουρο ότι δεν θα προλάβαιναν να χαρούν τους καρπούς του έργου τους; Για τις δύο πρώτες περιπτώσεις δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι.

Μάλλον όμως ο περισσότερος κόσμος που αμφισβητεί την Βίβλο πιστεύει πως τα κείμενα παραποιήθηκαν από μεταγενέστερους δόλιους συγγραφείς οι οποίοι χρησιμοποιώντας κάποια κείμενα (ποια ήταν αυτά και από ποιους γράφτηκαν;) μπόρεσαν να αλλοιώσουν το νόημα με σκοπό να χειραγωγήσουν τις μάζες. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει και πάλι είναι : Πως περίμεναν ότι αυτά τα κείμενα θα προκαλέσουν τέτοιο τρομερό αντίκτυπο ώστε να προγνωρίζουν ότι άξιζε να δουλέψουν τόσο πολύ πάνω σε αυτά; Διότι εάν τα κείμενα ήσαν ήδη 'διάσημα' τότε ποιος ανόητος θα μπορούσε να πεισθεί ότι δεν αλλοιώθηκαν;

Εάν όμως εμείς πιστεύουμε ακράδαντα πως οι πηγές αυτές δεν είναι αξιόπιστες συνεπώς τα λεγόμενα του Χριστού δεν ειπώθηκαν ποτέ και η ζωή του δημιουργήθηκε στην φαντασία ενός ιδιοφυή συγγραφέα, έχει νόημα να μελετάμε το πως χρησιμοποιήθηκε από τους κακούς της ιστορίας; Η είναι καλύτερο να μελετήσουμε το πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εάν αυτοί οι κακοί της ιστορίας ήταν καλοί;

Η αξία ενός συγγράμματος δεν υπολογίζεται με το αίμα που χύθηκε για χάρη του.

Waterfallman είπε...

Πριν διαβάσω τα άρθρα που προτείνεις (ευχαριστώ) να γράψω πως χρησιμοποίησα την ατομική βόμβα ως παράδειγμα για να εισάγω τον αναγνώστη στο κύριο μέρος του σκεπτικού μου. Γιατί θα πρέπει να παραλληλίζεται το παράδειγμα με το θέμα του κειμένου; Εάν έδωσα αυτήν την εντύπωση συγγνώμη, δικό μου λάθος.

Σχετικά με τον Einstein τώρα, χωρίς να θέλω να το παίξω γνώστης του θέματος (γιατί πολύ απλά δεν είμαι), ξέρω ότι η εξίσωση E=mc2 αποτέλεσε την θεωρητική βάση της ατομικής βόμβας. Μιας και το θέμα όμως είναι αρκετά ενδιαφέρον θα μελετήσω τα άρθρα που προτείνεις (αν και μικρότερος, επέτρεψέ μου να σου μιλάω στον ενικό μιας και η συζήτηση στα σχόλια ενός ιστολογίου δεν χωρούν τέτοιες πολυτέλειες).


Υ.Γ. Εάν επιτρέπεται, ποια μαθήματα διδάσκετε (ρωτάω από καθαρή περιέργεια μιας και ο λόγος σου φανερώνει μία φιλολογική παιδεία);

Υ.Γ.2 Εάν η συζήτηση νομίζεις ότι έχει ξεφύγει από τα όρια του ιστολογίου, μπορεί να διακοπεί.

Ερινύα είπε...

Εσάρ Σεβεντιουάν

Όύτε εγώ είπα οτι

Η αξία ενός συγγράμματος υπολογίζεται με το αίμα που χύθηκε για χάρη του

Η αξία του (σαν σύγγραμμα) υπολογίζεται από αυτά που γράφει. Πέρα από αυτό, ξέρεις πολλά συγγράμματα που χύθηκαν ποταμοί αίματος "για χάρη τους" όπως λες;

Τουλάχιστον στην κριτική που έκαναν ο Κέλσος, ο Πορφύριος και ο Ιουλιανός δεν μπορούμε να θέτουμε και μεγάλο ζήτημα αλλοίωσης των κειμένων πάνω στα θέματα που αναφέρουν αυτοί οι συγγραφείς, τους οποίους εγώ μπήκα στον κόπο να τους διαβάσω.

Εδώ όμως δεν μιλάμε μόνο για ένα σύγγραμμα, ούτε για έναν συγγραφέα, που έγραφε μυθιστορήματα, αλλά για ένα ιερατείο.

Βλέπω οτι δεν απαντάς στην αρχική μου ερώτηση. Παρόλα αυτά αποκαλείς ιδιοφυή τον συγγραφέα ενός συγγράμματος για το οποίο δεν έγραψες την κρίση σου. (;)

Εγώ, που έχω διαβάσει την Καινή Διαθήκη και δεν έχω κάποιο προσωπικό λόγο να την επαινέσω, δεν θα έβαζα ποτέ το ερώτημα "πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εάν αυτοί οι κακοί της ιστορίας ήταν καλοί"...

Pan είπε...

Καλησπέρα.

Γιατί υποπτεύομαι ότι το όλο ζήτημα της δεισιδαιμονίας είναι ενδημικό της θρησκείας;

Συντηρείται, δηλαδή, και ενισχύεται από αυτήν.

Άλλωστε είναι ένας - ευφάνταστος οφείλω να ομολογήσω - τρόπος ελέγχου και κατευνασμού του όχλου.

Ερινύα είπε...

Εσάρ Σεβεντιουάν

Οι πληροφορίες που έχω βάλει στο προφίλ του ιστολογίου είναι απολύτως αρκετές:-)

Πιο καλό από τις συζητήσεις στα ιστολόγια είναι να διαβάσει κάποιος την Καινή Διαθήκη ο ίδιος, όχι από ερμηνευτική, αλλά από μετάφραση, διαβάζονταις παράλληλα και το "αρχαίο" κείμενο, μια που οι μεταφραστές δεν είναι τέλειοι και μετά να αξιολογήσει την ποιότητα του κειμένου και των πρωταγωνιστών του.
Μπορεί να διαβάσει και τα βιβλία του Κέλσου (Αληθής Λόγος), Πορφυρίου (Κατά Χριστιανών), Ιουλιανού (Κατά Χριστιανών ή Κατά Γαλιλαίων), τα οποία παρουσιάζουν ένα μέρος (δεν σώθηκαν ολόκληρα) από τις αντιρρήσεις της Ελληνικής πλευράς απέναντι στον χριστιανισμό.

Εγώ έχω παρουσιάσει εδώ, σε παλαιότερες αναρτήσεις, κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα της Ευαγγελικής "σοφίας" που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα, όπως και αποσπάσματα από τους παραπάνω αρχαίους συγγραφείς. Ο σκοπός είναι να δοθεί ένα έναυσμα σε ανθρώπους που δεν έχουν λάβει τέτοιες γνώσεις ενώ ίσως θα το ήθελαν.

Waterfallman είπε...

Σε ποιο ερώτημα αναφέρεσαι; Έχω την εντύπωση ότι απάντησα με το παραπάνω κείμενο.

Φαίνεται ότι διαβάζεις το κείμενο αποσπασματικά και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παρερμηνεύεται το νόημα. Το 'ιδιοφυής συγγραφέας' έχει άμεση σχέση με μία υπόθεση από τις πολλές που έγραψα, οι οποίες έχουν κάποιον λόγο ύπαρξης στο κείμενο. Η κρίση μου βρίσκεται στο ίδιο κείμενο, εάν αυτό διαβαστεί ολόκληρο.

Συγγνώμη αλλά δεν γνωρίζω κάτι για τους συγκεκριμένους συγγραφείς. Να τονίσω ότι διαβάζω για προσωπική ευχαρίστηση και μόνο, κάτι γιαυτό δεν προϋποθέτει κόπο (ίσως γιαυτό και δεν τους γνωρίζω). :-)

Εγώ, που έχω διαβάσει την Καινή Διαθήκη και δεν έχω κάποιο προσωπικό λόγο να την επαινέσω, δεν θα έβαζα ποτέ το ερώτημα "πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εάν αυτοί οι κακοί της ιστορίας ήταν καλοί"..

Αυτό δεν το κατάλαβα. Δηλαδή ποιος έχει προσωπικό λόγο για να την επαινέσει; Μήπως υπάρχει περίπτωση να εξασφαλίσω ένα ουρανόσημο για κάθε κολακευτικό σχόλιο; Μήπως υπάρχει ο άγραφος κανόνας στο μυαλό των αντιφρονούντων που θέλει κάθε υποστηρικτή της Βίβλου (της αξιοπιστίας των πηγών που περιέχει η Βίβλος καλύτερα) θρήσκο, στενόμυαλο και αφελή; Διότι μόνο ένας θρήσκος, στενόμυαλος και αφελής θα επαινεί αρχαία κείμενα για "προσωπικούς λόγους".
Η φράση αυτή, εάν διαβαστεί χωρίς την γνωστή προκατάληψη, έχει εντελώς διαφορετικό νόημα.

Ερινύα είπε...

Επίσης Εσάρ, μην το έχεις τόσο σίγουρο οτι η Βίβλος είναι πολυδιαβασμένο βιβλίο. Υποθέτω οτι ούτε εσύ το έχεις διαβάσει. Μπορεί να είναι πολυαγορασμένο, πόσοι όμως από αυτούς που το έχουν στο ράφι τους το διάβασαν; Και από αυτούς που το διάβασαν, πόσοι είχαν το θάρρος ή και την ικανότητα να το διαβάσουν με κριτικό πνεύμα;
Έρχονται και οι θεολόγοι και για ότι δεν τους συμφέρει σου λένε: "λέει μεν έτσι αλλά εννοεί αλλιώς"! Τόσο θεόπνευστο είναι το βιβλίο τους.

Εδώ μπορείς να ρίξεις μια ματιά σε σχετικά άρθρα από την αρχή του ιστολογίου (Δεκέμβριος 2006) μέχρι και σήμερα για να πάρεις μια ιδέα τι εννοώ.

Waterfallman είπε...

Να προσθέσω ότι είμαι ανοιχτός σε κάθε βιβλιογραφία (εάν είναι προσιτή βέβαια).

Επίσης γιατί είσαι τόσο σίγουρη (αυτό φαίνεται σε αρκετά σημεία) ότι ανήκω σε κάποια θρησκευτική ομάδα και την υποστηρίζω έμμεσα υποστηρίζοντας την γνώμη μου;

Waterfallman είπε...

Εντάξει, αφού ακόμα και αυτό είναι αμφισβητήσιμο να διορθώσω ότι είναι το πιο πολυαγορασμένο βιβλίο όλων των εποχών. Μου άρεσε που υπόθεσες ότι δεν την έχω διαβάσει ούτε εγώ. Έμμεσα λες (και άμμεσα παρακάτω) "όποιος την έχει διαβάσει πραγματικά, μπορεί να καταλάβει την χαμηλή ποιότητα, οπότε όποιος υποστηρίζει ότι είναι κείμενα υψηλού επιπέδου απλά δεν την έχει διαβάσει". Κάτι μου θυμίζει αυτό... ;-)

Έχει επίσης ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι αυτή η μανιώδης αμφισβήτηση είναι επιλεκτική. Αυτό είναι και ένα από τα συμπτώματα της στενομυαλιάς και του παρωπιδισμού (εάν υπάρχει αυτή η λέξη), για το οποίο κατηγορούνται (και πολύ δίκαια) και οι θρήσκοι. Ενδιαφέρουσα παρατήρηση έτσι δεν είναι;

Ερινύα είπε...

Εσάρ Σεβεντιουάν

Σου θυμίζω το ερώτημα. Είχες γράψει:

"γιατί ο γιος ενός επινοημένου θεού να κηρύττει πράγματα που δεν συμφέρουν κανέναν;"

Το οποίο σημαίνει οτι εσύ από κάπου γνωρίζεις ή νομίζεις οτι στα ευαγγέλια κηρύττονται πράγματα που δεν συμφέρουν κανέναν. (!)

Πάνω σε αυτό σε είχα ρωτήσει:

Δηλαδή, ποιά πράγματα θεωρείς ή ξέρεις οτι "κήρυξε"; Ποιές πηγές σε έχουν πείσει οτι τα "κήρυξε" και, τέλος, πώς κρίνεις εσύ τα θεωρούμενα ως κηρύγματά του;

Δεν απάντησες ούτε ποιά πράγματα θεωρείς οτι κήρυξε (για τα οποία ισχυρίστηκες οτι δεν συμφέρουν σε κανέναν), ούτε είπες αν τα κρίνεις σωστά και καλά. Αλλά πώς να είναι καλά και σωστά πράγματα που δεν συμφέρουν σε κανέναν;

Έτσι, όπως είδες, συμπέρανα κι εγώ οτι δεν έχεις διαβάσει την Κ.Δ. και ίσως μεταφέρεις όσα σου είπε ο θεολόγος στο σχολείο.

Τώρα, το αν ανήκεις σε κάποια θρησκευτική ομάδα, αυτό εγώ δεν μπορώ να το γνωρίζω, ούτε ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Λάθος το εξέλαβες λοιπόν έτσι. Προφανώς παρεξήγησες την φράση μου "Εγώ, που έχω διαβάσει την Καινή Διαθήκη και δεν έχω κάποιο προσωπικό λόγο να την επαινέσω...". Η φράση αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα οτι θεωρώ πως εσύ είσαι θελόγος ή παπάς, αλλά μπορεί να σημαίνει οτι υποψιάζομαι πως μιλάς για ένα βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει.

Ερινύα είπε...

Εσάρ, κι εμένα κάτι μου θυμίζει να βάζεις μέσα σε εισαγωγικά λέξεις που δεν χρησιμοποίησα.
Τι μου θυμίζει άραγε;

Ανώνυμος είπε...

"δεν έχεις διαβάσει την Κ.Δ."

Δυστυχώς το πρόβλημα δημιουργείται επειδή διαβάζουμε το βιβλίο αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς το πρόβλημα δημιουργείται επειδή διαβάζουμε το βιβλίο αυτό.

Το οπίο (δεν είναι λάθος η ορθογραφία) θα έπρεπε να διακινείται έτσι:

http://ermionh.blogspot.com/2008/01/blog-post_1234.html

Waterfallman είπε...

Αγαπητή Ερινύα,

Επειδή φεύγω σε λίγο και αυτές τις ημέρες δεν θα έχω πρόσβαση στο internet, θα απαντήσω την Δευτέρα.

και ίσως μεταφέρεις όσα σου είπε ο θεολόγος στο σχολείο.

Όσο υποτιμητικό και αν το θεωρώ, δεν προλαβαίνω να το σχολιάσω εκτενώς. Απλά να πω, ότι με τους/τις θεολόγους του σχολείου (εξαιρείται μία) είχα την χειρότερη δυνατή σχέση. Τους/τις μισούσα και τις/τους θεωρούσα υποκριτές/τριες σαν παιδί. Τώρα επειδή δεν έχω καμία σχέση μαζί τους, τους θεωρώ απλά υποκριτές, κολλημένους και πωρωμένους(και φυσικά δεν είναι οι μόνοι καθηγητές που είναι υποκριτές -θα το αναλύσω την δευτέρα).

Καλά να περάσεις το Σ/Κ! ;)

amakrid είπε...

Είναι ίσως παράδοξο, το πώς κάποια ωραία συζήτηση που μπορεί να ξεκινά με τον Πλούταρχο, φτάνει να καταλήγει και πάλι σε συζήτηση για τον θεό των Χριστιανών και τις θεολόγες καθηγήτριες της μέσης εκπαίδευσης.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, δεν θα μπορούσα παρά να προσυπογράψω για την ανάγκη επαφής του νέου Έλληνα με το έργο του Πλουτάρχου – ενός ανθρώπου με πραγματικά πλατειά μόρφωση και αντίληψη, που ήξερε να γράφει σπουδαία κείμενα αλλά ταυτόχρονα και ευανάγνωστα. Το περί δεισιδαιμονίας έργο του, είναι μάλιστα από τα καλύτερα.

Στα όσα έχουν ήδη σχολιαστεί, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι το έργο του Πλουτάρχου, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως το πόνημα ενός διανοούμενου της εποχής του – ενός ανθρώπου που είχε τη δυνατότητα να συγκρίνει διαφορετικές πίστεις, λατρείες, πεποιθήσεις και προλήψεις, να τις διυλίσει και να τις κατατάξει. Κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν σε έναν Έλληνα της κλασσικής εποχής, ο οποίος μετά βίας θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με πολιτισμούς τόσο κοντά γεωγραφικά στον ίδιο, αλλά και τόσο μακριά οδοιπορικά, με τα μέσα της εποχής.

Υπό το πρίσμα αυτό, οι περί δεισιδαιμονίας αναφορές του, δεν αποτελούν απλώς την προσωπική εκδήλωση της έκλαμψης ενός ωραίου ελληνικού πνεύματος, αλλά και την καταγραφή μιας ιστορικής κατάκτησης του ανθρωπίνου πνεύματος, που τέσσερις ή πέντε αιώνες πρωτύτερα, θα ήταν ενδεχομένως, απλώς περιθωριακή.

Αξίζει επίσης να τονιστεί, ότι ο Πλούταρχος υπήρξε αρχιερέας των Δελφών και όχι κάποιος τυχαίος. Αυτό σημαίνει ότι οι αναφορές του για την ελληνική θρησκευτική παράδοση, έχουν μέγιστο βαθμό εγκυρότητας – και ότι τα όσα αποδέχεται ή απορρίπτει, επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει, αποτελούν τρόπον τινά, ένα ορόσημο για τα όσα θα μπορούσε να δεχτεί ή να απορρίψει ένας ένθεος μορφωμένος έλληνας της εποχής του.

Ως πρωθιερέας των Δελφών, ήταν συν τοις άλλοις επιφορτισμένος να καταγράφει και να ερμηνεύει τους χρησμούς της Πυθίας: Κάτι τέτοιο θα ήταν λογικό να τον οδηγήσει στις ατραπούς του απόκρυφου και όχι σε κείνους της φιλοσοφίας – και όμως βλέπουμε τον Πλούταρχο να προτιμά τη δεύτερη. Αν όμως κάποιος θα είχε τη δυνατότητα να συνομιλεί με το Θεό απευθείας, για ποιον λόγο θα προτιμούσε τη διαδικασία της εικοτολογίας και της διαλεκτικής;

Τα διλήμματα αυτά, ο Πλούταρχος τα καταγράφει ως ένα βαθμό στο έργο του «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων», την πλήρη έκτασή τους, ωστόσο, την κρατά κρυμμένη στα βάθη της δικής του ψυχής…

Ανώνυμος είπε...

Δήμος Χλωπτσιούδης
Ηλικία: 34
Φύλο: Άντρας
Ζώδιο: Λέων

Ζωδιακό Έτος: Βόδι

Μόνο έτος ή ισόβιο;

Απασχόληση: Εκπαιδευτικός
;;;;;;;;;;;;;
Απασχόληση: Εκπαιδευτικός

Δηλαδή βρεφονηπιοκόμος;

Αγαπημένες Ταινίες
Bram Stowker's Dracula

Άκου να δείς. Ούτε μία αξιόλογη.

Αγαπημένη Μουσική
rock ρεμπέτικο

Προφανώς ρεμπέτικο (Πάτα τόνε κι άναφτόνε)

Αγαπημένα Βιβλία
Ο χορός των 7 πέπλων
Οι Πύλες της Φωτιάς
Πέτρινη Σχεδία
Η πολιορκία της Λισσαβόνας
Το άρωμα του ονείρου.

Ωραία βιβλία. Να προσθέσεις και το κλασσικό: " Η Λουλού και το ηφαίστειο"

Καλύτερα θα ήταν να μην αποκαλύπτεσαι. Η σιωπή θα σου αυξήσει το κύρος.

Waterfallman είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Waterfallman είπε...

Έχεις δίκιο για τα εισαγωγικά Εγώ όμως τα χρησιμοποίησα (εντάξει, λανθασμένα) για να ξεχωρίσω την πρόταση με το νόημα που υπενίχτηκες από το κείμενο.

Το οποίο σημαίνει ότι εσύ από κάπου γνωρίζεις ή νομίζεις ότι στα ευαγγέλια κηρύττονται πράγματα που δεν συμφέρουν κανέναν. (!)

Ειλικρινά, πιστεύεις ότι τα γραπτά της καινής διαθήκης συμφέρουν τον κόσμο;

Δηλαδή, ποια πράγματα θεωρείς ή ξέρεις ότι "κήρυξε";

Με ρωτάς λοιπόν ποια πράγματα θεωρώ ή ξέρω ότι κήρυξε. Με συγχωρείς αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να απαντήσω σε ερώτηση εξέτασης γνώσεων υποβαθμίζοντας έτσι τα ίδια τα κείμενα. Δεν κατάλαβα γιατί ρώτησες όμως. Από την στιγμή που είναι γραμμένα, ποιος ο λόγος να τα γράψω και εγώ. Μήπως όντως εξετάζομαι;

Παρ' όλα αυτά όμως, εγώ θα αναφέρω παρακάτω κάτι από την ζωή του Χριστού (βλέπεις δεν κήρυξε μόνο με λόγια) για να δούμε εάν όντως συμφέρει τους ανθρώπους.

Ποιες πηγές σε έχουν πείσει ότι τα "κήρυξε";

Δεν με έχουν πείσει πηγές. Γιατί θα πρέπει να με πείσουν πηγές για να τα αποδεχτώ; Υπάρχουν
αρκετές πηγές για κάθε αρχαίο κείμενο που σώζεται, ώστε να είμαστε σίγουροι για την εγκυρότητα
όλων; Εάν εσύ και όσοι αμφισβητούν την εγκυρότητα των πηγών της βίβλου (και καλά κάνετε)
αμφισβητούσαν με το ίδιο πάθος και την Ηλιάδα (το φέρνω ως παράδειγμα), θα συνέχιζε να διδάσκεται στα σχολεία; Αν ναι, γιατί;

Και επειδή η προκατάληψη θα κάνει και πάλι το θαύμα της, προτείνω να απαντήσω και εγώ. Εγώ
πιστεύω, ναι, φυσικά και θα συνέχιζε να διδάσκεται. Το έργο (και συνεπώς τα κεντρικά του πρόσωπα) παραμένει σπουδαίο και μετά την αμφισβήτηση προς τον συγγραφέα. Τώρα, εάν υποστηρίξεις ότι δεν είναι σπουδαίο θα σου πω ότι υπάρχουν άλλοι φιλόλογοι που υποστηρίζουν ότι είναι σπουδαίο (προειδοποιώ ότι το γνωστό 'επιχείρημα' περί "κριτικής σκέψης" είναι, επιεικώς, παιδικό).


πώς κρίνεις εσύ τα θεωρούμενα ως κηρύγματά του;

Νομίζω ότι η προηγούμενη απάντηση καλύπτει και αυτήν την ερώτηση η οποία ουσιαστικά συμπίπτει με την δεύτερη. Εάν όχι, ίσως μπορείς να με βοηθήσεις να την κατανοήσω καλύτερα.


Αλλά πώς να είναι καλά και σωστά πράγματα που δεν συμφέρουν σε κανέναν;

Ορίστε; Να σου θυμίσω άλλες δύο ιστορικές φιγούρες (υπάρχουν εκατοντάδες) που με την ζωή τους απαντούν κατά κάποιον τρόπο στην ερώτησή σου. Ο Γκάντι και ο Σωκράτης. Εάν ισχυριστώ ότι οι ζωές τους και τα λόγια τους δεν συμφέρουν, θα σε βρω και πάλι αντίθετη; Μάλλον όχι.

Και επειδή μιλάμε για τα Καινή Διαθήκη, να θυμίσω επίσης ότι ο Χρηστός ταπεινώθηκε, βασανίστηκε
και πέθανε στον σταυρό επειδή παρέμεινε μέχρι τέλος πιστός στα πιστεύω του. Είναι Βολικό
παράδειγμα προς μίμηση αυτό; Συμφέρει τους ανθρώπους αυτή η στάση ζωής; ΌΧΙ.

Εάν συμφέρει , γιατί στην ορκωμοσία του στρατού είδα μόνο έναν στους χίλιους να δηλώνει άθεος,
όταν τουλάχιστον οι μισοί είναι αντίθρησκοι ή άθεοι ή έχουν αθεϊστικές απόψεις ; Γιατί
όσες/όσους καθηγητές/τριες με αθεϊστικές πεποιθήσεις γνωρίζω κάνουν τον σταυρό τους και φιλάνε τις εικόνες στις μαθητικές εκδρομές για να μην "στιγματιστούν" (καμιά συζήτηση πίσω από την πλάτη τους, αυτός είναι ο στιγματισμός στις συγκεκριμένες περιπτώσεις); Αυτός δεν είναι ο ορισμός της
απόλυτης υποκρισίας; Είναι καλή και σωστή αυτή η στάση ζωής;

Προφανώς παρεξήγησες την φράση μου "Εγώ, που έχω διαβάσει την Καινή Διαθήκη και δεν έχω κάποιο προσωπικό λόγο να την επαινέσω...". Η φράση αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θεωρώ πως εσύ είσαι θολόγος ή παπάς, αλλά μπορεί να σημαίνει οτι υποψιάζομαι πως μιλάς για ένα βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει.

Για να απαντήσω θα πρέπει να γνωρίζω τελικά τι σημαίνει η φράση. Διότι εάν είναι αμφιλεγόμενο το νόημά της πως περίμενες να το εκλάβω σωστά και να μην το παρεξηγήσω;


Σχετικά με την φράση "ούτε είπες αν τα κρίνεις σωστά και καλά". Δεν το είπα, γιατί δεν ξέρω αν τα
κρίνω σωστά και καλά. Ποιος ξέρει όμως; Εκτός αν εννοούσες αν τα κρίνω ως σωστά και καλά. Αν ισχύει αυτό θα απαντήσω ότι δεν είμαι σίγουρος αν είναι σωστά (πάντα κρίνεις σύμφωνα με τον εαυτό σου, στο στάδιο που βρίσκεται εκείνη την στιγμή) όμως με εκφράζουν και πιστεύω στο πρότυπο που παρουσιάζουν.

Τις δικές σου πεποιθήσεις τις στηρίζεις σε επιστημονική, φιλοσοφική ή ιστορική βιβλιογραφία; Εάν
την βασίζεις σε επιστημονική βιβλιογραφία με ποιους συγγραφείς συμφωνείς και ποια θεωρία
ενστερνίζεσαι;
Σε ρωτάω αυτά με πραγματικό ενδιαφέρον, γιατί ίσως κάποια στιγμή σε πείσω ότι όποιος πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι απαραίτητα θρήσκος, στενόμυαλος ή αδιάβαστος' και έτσι ίσως κατορθώσουμε να μεταφέρουμε την συζήτηση σε παραγωγικό επίπεδο.


Συγνώμη και πάλι για το τεράστιο κείμενο.

Υ.Γ. Αναγκάστηκα να διαγράψω το αρχικό σχόλιο γιατί αναρτύθηκε με περίερχη στοίχηση.

Waterfallman είπε...

@amakrid

Εγώ είμαι ο ένοχος :) Ίσως επειδή είμαι παρορμητικός τύπος έγραψα την απορία μου πριν σκεφτώ τις συνέπειες (καλές και κακές κατ' εμέ).

Ενδιαφέρον το κείμενό σου.
Γνωρίζεις εάν έχει εκδοθεί σχετικό βιβλίο με καλή μετάφραση του "Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων" ή κάτι σχετικό online;

@λουλού
Ανάλυσέ μας λίγο την συλλογιστική σου γιατί εγώ σε έχασα :)

Ανώνυμος είπε...

@λουλού
Ανάλυσέ μας λίγο την συλλογιστική σου γιατί εγώ σε έχασα :)

ΑΠΑΝΤΩ:

ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΟΗΤΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΙΑΤΡΟΙ.

ΚΥΡΕ 71 ΕΙΣΑΣΘΕ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΗ;

Ανώνυμος είπε...

ΝΑ ΤΙ ΚΗΡΥΞΕ:

Στην αποκαλούμενη Καινή Διαθήκη, ο «διδάσκαλος της αγάπης» δίνει μία σειρά από Οικονομικές εντολές. Συχνά στις ηθικές του παραινέσεις ισχυρίζεται πώς ο πλούτος αποτελεί εμπόδιο γιά τόν δρόμο προς τήν «Βασιλεία τών Ουρανών»:

«Καί σάς λέω κι αυτό· ευκολότερο είναι μια καμήλα να περάσει απο τήν τρύπα μιάς βελόνας, παρά να εισέλθει ένας πλούσιος στή βασιλεία του Θεού» (Ματθαίος ΙΘ΄ 24).
Τί πρέπει να κάνει λοιπόν ο άνθρωπος που είχε την «ατυχία» να γεννηθει πλούσιος;
«Αν θέλεις νά είσαι τέλειος πήγαινε και πούλησε όσα έχεις και δώστα στούς πτωχούς καί θα αποκτήσεις θησαυρό στόν ουρανό» (Λουκάς ΙΗ΄ 21, Μάρκος Ι΄ 21 καί Ματθαίος ΙΘ΄ 21).
«Πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα ελεημοσύνη» (Λουκάς ΙΒ΄ 33).
«Κι όταν κάνεις ελεημοσύνη να μήν γνωρίζει το αριστερό σου χέρι τί κάνει τό δεξί».
(Ματθαίος ΣΤ΄ 3).
Κι επειδή δεν ξέρεις ποιοί είναι οι κατάλληλοι «πτωχοί», δώσε τα χρήματά σου σ’ εμάς που τους ξέρουμε, επαναλαμβάνουν οι παπάδες.

«Καί ο Κύριός του τόν επαίνεσε αυτόν τον άδικο και αναξιόπιστο διαχειριστή, διότι μπορεί να ενήργησε άδικα, αλλά για τον εαυτό του συνετά.
«Κι εγώ σας λέω αυτό· μιμηθείτε τον άδικο οικονόμο. Αποκτήστε φίλους από τα χρήματα της αδικίας, ώστε οι φίλοι σας αυτοί να σας αποδεχθούν στήν αιώνια ζωή όταν φύγετε από τον κόσμο αυτόν» (Λουκάς ΙΣΤ΄ 1-9).

Κανείς δεν θα επαι­νού­σε έναν υπάλληλό του που στις προηγούμενες φημολογούμενες ατασθαλίες του πρόσθεσε και άλλες αποδεδειγμένες.
Η παραβολή αυτή προτείνει να χρησιμοποιήσουμε τα «χρήματα της αδικίας» για να διαπράξουμε μια ακόμη αδικία. Προτείνει ακό­μη να καταχραστούμε τα χρήματα των άλλων για να δωροδοκήσουμε τους νέους μας φίλους.
Αλλά από την άλλη πλευρά πως μπορούμε να ελπίζουμε πως θα μας δεχθούν στα σπίτια τους, άνθρωποι στούς οποίους έχουμε απο­δείξει πως υπήρξαμε αφερέγγυοι; Αν εξαπατήσαμε καί ζημιώσαμε τον προηγούμενο εργοδότη μας, τί θα μας εμποδίσει να επανα­λά­βου­με την πράξη μας;
Πρόκειται για μία συμπεριφορά ανάρμοστη για τον «ηθικοδιδάσκαλο» όπως έχουν φαγωθεί να μας τον παρουσιάσουν. Είναι απαράδεκτο να θεωρούμε ιερό, το βιβλίο αυτό που περιέχει τέτοιες ανήθικες προτροπές, όπως και την παραβολή των μνών που περιγράφει ο Λουκάς (ΙΘ΄ 11-27):
«Πάρτε τήν μνά από αυτόν καί δώστε την σ’ εκείνον που έχει τις δέκα μνές. Μά, Κύριε, αντέ­δρα­σαν οι άλλοι, αυτός έχει δέκα μνές.
Καί τότε ο Κύριος τους απάντησε: «Κάντε αυτό που σας λέω! Γιατί σ’ εκείνον που έχει θα δοθεί ακόμη περισσότερο και σ’ εκείνον που δέν έχει θα αφαιρεθεί κι αυτό που έχει. Κι όσο για τους εχθρούς μου που δεν με θέλουν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου!».
Αυτό το τελευταίο είναι άσχετο με το θέμα του κεφαλαίου, αλλά εκτός του ότι ακολουθεί χωρίς κανένα λόγο αυτήν τήν παραβολή, είναι ένα χωρίο διδακτικό καί ψυχωφελές για κάθε αλλόθρησκο, που πρέπει να το θυμόμαστε πάντοτε!

Ανώνυμος είπε...

ΕΛΠΙΖΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ 72

Waterfallman είπε...

@λούλου

Το σχόλιο εις βάρος μου που κολλάει με το θέμα; Και αν κολλάει κάπου με ποια δικαιολογία το γράψατε; Επίσης, εάν το σχόλιο για το '72' το γράψατε για κάποιο λόγο (πολλά ζητάω ε;) θα μπορούσατε να τον εξηγήσετε και σε μένα;

Σχετικά με τον χρήστη Endymion

Εάν δεν συμφωνείς με κάποια άποψη, μπορείς να αντιπαραθέσεις την επιχειρηματολογία σου. Εάν δεν σου επιτραπεί εδώ, στο blog του.

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Εσάρ Σεβεντιουάν είπε...

"Ηλιάδα"

...

Waterfallman είπε...

Πάτροκλος, ευχαριστώ για την επισήμανση.

Ανώνυμος είπε...

Πάτροκλε,

ο SR 71 θα μπέρδεψε το Ίλιον με τον προφήτη Ηλία.
Τίποτα το παράξενο!

Ερινύα είπε...

Και πολλά άλλα εκτός από τα αποσπάσματα που παρέθεσε η λούλου:

Για να θυμόμαστε, ιδού και άλλες ηθικές διδασκαλίες:

Αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης με μισαλλόδοξα μηνύματα

ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν

Πυρές του Μεσαίωνα και Ευαγγέλιο

Και τι να πούμε για εκείνο το θαυμαστό "αν κάποιος σε ραπίσει στην δεξιά σιαγώνα στρέψε και την αριστερή", που, αν συνδυαστεί με την μεγάλη σοφία "ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις", είναι μια πρόταση αυτοακύρωσης του ανθρώπου. Αν εγώ δεν κάνω αυτό που μισώ στον άλλο αλλά του επιτρέπω να κάνει αυτό που εκείνος μισεί σε εμένα και του προτείνω να κάνει και χειρότερα, τότε τι είμαι παρά ένα τρισάθλιο, πανηλίθιο ανδράποδο; "Γίνε σφάγιο", τι σωστή διδασκαλία!

Και πού να πάμε και στα θαυμαστά Του έργα, σαν και το παρακάτω:

Ο Ιησούς εκβάλλει δαιμόνια και ... εις χοίρους βάλλει

Και στα έργα των αποστόλων του, όπως:

Πράξεις Αποστόλων: Ο Παράξενος Θάνατος του Ανανία και της Σαπφείρας ή "Όλα τα Λεφτά σας ή την Ζωή σας"!

Αυτό το τελευταίο αλλιώς το ήξερε ο ακριβολόγος Πορφύριος (δηλαδή φαίνεται πως το έγραφαν αλλιώς τότε τα "ευαγγέλια"), μια που ο Πορφύριος γράφει οτι ο Πέτρος θανάτωσε την Σαπφείρα και τον Ανανία:

"Ούτος ο Πέτρος και εν ετέροις αδικών ελέγχεται. Άνδρα γαρ τινά λεγόμενον Ανανίαν και συν αυτώ γυναίκα Σάπφειραν καλουμένην, επεί μη το παν του χωρίου τίμημα κετεβάλοντο, ολόγον δ' εις αναγκαίας εαυτοίς τας χρείας αφώρισαν, εθανάτωσε μηδέν αδικήσαντας".

Και βέβαια, αν τότε έλεγαν οι "πράξεις των αποστόλων" οτι πέθαναν αυτόματα (σαν να τους σκότωσε ο θεός), όπως γράφουν σήμερα, ο Πορφύριος θα είχε κάθε λόγο να καταδείξει την κακότητα του θεού των χριστιανών και δεν θα έλεγε οτι τους θανάτωσε ο Πέτρος.

Για κάθε άλλη πληροφορία, παραβλέψτε τις προειδοποιήσεις και διαβάστε από την πηγή.

Ανώνυμος είπε...

Spammers και προβοκάτορες: Τέλος!

Ερινύα

Waterfallman είπε...

Έχει ενδιαφέρον το πως εμφανίστηκαν στα ξαφνικά διάφορα ονόματα και μάλιστα χωρίς λογαριασμό! Δεν είναι ντροπή να σχολιάζεις κάτι με το πραγματικό σου όνομα χρήστη! Δεν θα σας κάνω κακό, μην ανησυχείτε.

Είναι αξιοπρόσεχτη και αυτή η κακεντρέχεια όμως, χωρίς να έχουμε τουλάχιστον κάποιο ιστορικό συνομιλίας. Μήπως αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζετε γενικά κάθε αντίθετη με την δική σας, άποψη; Λυπάμαι...

amakrid είπε...

Αγαπητέ Εσάρ

Το έργο του Πλουτάρχου έχει εκδοθεί από τον Κάκτο. Μιλά δε, από μόνο του, ώστε να μην χρειάζεται κανέναν περαιτέρω σχολιασμό.

Για να σε δελεάσω, θα περιοριστώ σε ένα από τα πιο πρωτότυπα ερωτήματα του διαλόγου του Πλουτάρχου (από μνήμης): Πώς συμβαίνει οι χρησμοί του θεού Απόλλωνα να είναι πιο φτωχοί ποιητικά από τα έργα των ανθρώπων ποιητών;

Αγαπητή Λουλού

Το κείμενο από το 16ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν που παραθέτεις, είναι πετσοκομμένο στο εσωτερικό του, ενώ παρουσιάζεται και ημιτελές στην κατάληξή του.

Νομίζω πως, ακόμα κι ο Πλούταρχος θα διαφωνούσε με μια τέτοια μεταχείριση του κειμένου :)

Το απόσπασμα από το 18ο κεφάλαιο, επίσης, αποτελεί την κατάληξη μιας αρκετά σκληρής παραβολής, όπως ανέφερες. Κάποιοι συνδυάζουν το απόσπασμα αυτό, με άλλα (π.χ. την προτροπή του Ιησού στους μαθητές να εφοδιαστούν με μαχαίρια), για να συμπεράνουν ότι το κίνημα του Ιησού ήταν επαναστατικό - κάτι που έχουν υποστηρίξει ο Ρενάν, ο Κορδάτος κ.ά.. Οι θεολόγοι διακρίνουν στις εντολές αυτές πνευματικό περιεχόμενο ("μάχαιρα του πνεύματος" κλπ.)

Κανείς δεν φαίνεται να αναγνωρίζει στον Ιησού το δικαίωμα της αμφιταλάντευσης ανάμεσα στην εκπλήρωση της μεσσιανικής ιδιότητας (που εγκυμονούσαν οι εβραϊκές προφητείες και προσδοκούσαν τα πλήθη) και στην προσήλωσή του σε ένα "Βασίλειο που δεν είναι του κόσμου τούτου". Μία αμφιταλάντευση που χαρακτήρισε και τον ιστορικό χριστιανισμό, μέχρι την επικράτηση της πρώτης τάσης.

Ερινύα είπε...

Θα συστήσω σε κάποιους που θέλουν να κάνουν μεταξύ τους κουβέντα να το κάνουν μέσα από τα δικά τους email ή ιστολόγια.

Ανώνυμος είπε...

ΙΗΣΟΥΣ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ,ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Για τα πλείστα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης ρατσιστικού, ανήθικου, απάνθρωπου, ανθελληνικού κ.τ.λ. περιεχομένου (όπως π.χ. «εξεγειρώ τα τέκνα σου Σιών επί των τέκνων των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄13-15), «θα εξολοθρεύσω τους Κρήτες» («Ιεζεκιήλ» κε΄16-17) κ.λ.π., έχει γίνει αρκετός λόγος. Βρισκόμενοι σε κατάσταση άμυνας οι οπαδοί του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος άρχισαν να κάνουν λόγο για αποβολή της «Παλαιάς Διαθήκης» από τον Κανόνα της Εκκλησίας καθότι αναφέρεται σε κηρύγματα μίσους και διχόνοιας της εβραϊκής ιστορίας. Θέτουν όμως παράλληλα την «Καινή Διαθήκη» στο απυρόβλητο, καθότι –σύμφωνα με τα λεγόμενά τους- μέσα στα κείμενά της διδάσκεται η αγάπη, έχει επηρεαστεί κι είναι σε πλήρη αρμονία με το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Ο χωρισμός της «Παλαιάς» από την «Καινή Διαθήκη» δεν μπορεί βέβαια να γίνει καθότι ο ίδιος ο Ιησούς μας λέει: «Δεν ήλθα για να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες, αλλά για να συμπληρώσω» («κατά Ματθαίο» ε΄17), «άν πιστεύετε στον Μωϋσή
πιστεύετε και σ’ εμένα γιατί για μένα εκείνος έγραψε κι αν δεν πιστεύετε στα γραπτά εκείνου πώς θα πιστέψετε στα λόγια μου;» («κατά Ιωάννη» ε΄46-47) και «ερευνάτε τας γραφάς (εννοεί την «Παλαιά Διαθήκη», η «Καινή» δεν είχε ακόμη γραφτεί) γιατί εκείνες περιέχουν μαρτυρίες για μένα» («κατά Ιωάννη» ε΄39). Στο παρόν άρθρο θα δείξω, ότι από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης» δεν προκύπτει καμμία διαφορά από την «Παλαιά» γιατί και τα δύο βιβλία παραμένουν αδιάσπαστα τόσο στις «ιδέες» όσο και στις «διαθέσεις», ο δε Ιησούς Χριστός δεν είναι κήρυκας αγάπης όπως προβάλλεται, αλλά αντιθέτως προβαίνει σε κηρύγματα απίστευτου μίσους, διχόνοιας, διχασμού κι έντονου μισελληνισμού.

«Ήταν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανεβεί για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον Φίλιππο ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και του είπαν: ‘Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού’. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς: ‘Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’» («κατά Ιωάννη» ιβ΄20-23). Αυτό είναι το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται οι ελληνορθόδοξοι στην προσπάθειά τους να απαντήσουν στις επικρίσεις που δέχονται για το ανθελληνικό μένος των γραφών και να αποδείξουν ότι ναι μεν η «Παλαιά Διαθήκη» γράφει αίσχη για τους Έλληνες, ο Ιησούς όμως ήταν πολύ διαφορετικός κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους επειδή δήθεν μας αγαπούσε.
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν πρόκειται για Έλληνες στο γένος και αυτό γίνεται φανερό από το ίδιο το κείμενο. Ας εξετάσουμε με προσοχή το επίμαχο απόσπασμα. Κατ’ αρχήν οι «Έλληνες» αυτοί ανέβαιναν να προσκυνήσουν στην εορτή. Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα πάντα: για την πατρίδα μας, για τους προγόνους μας, την ιστορία μας, τη γλώσσα μας, την ευφυΐα μας. Η λέξη υπερηφάνεια προέρχεται από το ρήμα φαίνω που σημαίνει φέρω στο φως, εκθέτω, επιδεικνύω. Ο υπερήφανος λοιπόν είναι ο υπερφανής, ο φαινόμενος υπέρ των άλλων, ο επαιρόμενος για μια αρετή, ο υψηλόφρων. Ο υπερήφανος επιδεικνύει τον εαυτό του, αλλά για να το επιτύχει αυτό δεν πρέπει να συρρικνώνει το σώμα του, αλλά να υιοθετήσει ένα ευθυτενές παράστημα και ανάλογο βάδισμα. Ο υπερήφανος δεν φοβάται. Προσεύχεται στο θεό του με τα χέρια ψηλά. Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά. Δεν σέρνεται για να εγείρει τον οίκτο του θεού του.
Δεν επιζητεί καν τον οίκτο του θεού του για τη σωτηρία του τομαριού του. Γνωρίζει ότι μέσα στη φύση είναι και η ευτυχία και η συμφορά και τις καλοδέχεται και τις δυο. Ο υπερήφανος δεν σκύβει το κεφάλι του μπροστά σε κανέναν, ούτε ακόμη και μπροστά στο θεό τον ίδιο. Όταν οι Αργοναύτες αντίκρισαν τον Απόλλωνα, μας ιστορεί ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, στα «Αργοναυτικά» (Β΄674-684), «όλοι θαμπώθηκαν όταν τον είδαν και κανείς τους δεν τόλμησε να σηκώσει τα μάτια να κοιτάξει τα λαμπερά εκείνα μάτια του θεού. Στάθηκαν ρίχνοντας το βλέμμα τους στη γη». Δεν έπεσαν oι ίδιοι στη γη, στάθηκαν όρθιοι, κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό. Οι Έλληνες επομένως ποτέ δεν προσκυνούσαν.

Ακόμα κι αν προσκυνούσαν όμως, αυτοί οι συγκεκριμένοι «Έλληνες» που περιγράφει ο Ιωάννης ανέβαιναν για να προσκυνήσουν στην εορτή. Ποια ήταν αυτή η εορτή; Λίγες παραγράφους νωρίτερα, από την αρχή του ιβ΄ και εντεύθεν μας πληροφορεί ότι επρόκειτο για το Πάσχα τη μεγάλη αυτή εβραϊκή εορτή. Και συνεχίζει: «Την επομένη μέρα πολύς κόσμος είχε έρθει για την εορτή, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν προς προϋπάντησή του κι έκραζαν: ‘Ωσαννά, ευλογημένος να είναι εκείνος, που έρχεται στο όνομα του Κυρίου (του Γιαχβέ), ο βασιλεύς του Ισραήλ’. Ο δε Ιησούς βρήκε ένα μικρό όνο κι εκάθησε επάνω του, καθώς ήταν γραμμένο. Μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να ο βασιλεύς σου έρχεται καθισμένος σ’ ένα πουλάρι όνου». To κείμενο μας μιλάει για το βασιλέα του Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και για τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά μ’ εμάς τους Έλληνες και το «Ελληνικό Πάσχα» που
εορτάζουν οι σύγχρονοι Έλληνες, μόνον οι ελληνορθόδοξοι κύκλοι μπορούν να «ερμηνεύσουν».

Με ορμητήριο τις εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα
Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως. «Όταν πέρασε την Αμφίπολη και την Απολλωνία (ο Παύλος) ήλθε στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν η συναγωγή των Ιουδαίων και σύμφωνα με τη συνήθειά του πήγε σ’ αυτούς και επί τρία Σάββατα συνδιαλεγόταν μαζί τους πάνω στις γραφές» («Πράξεις» ιζ΄1-2). Στην Αθήνα προσέγγισε πρώτα την συναγωγή των Ιουδαίων, όπου βρήκε ομοεθνείς του για σίτιση, στέγαση, προστασία και ποίμνιο («Πράξεις» ιζ΄17) και στη συνέχεια όταν πήρε θάρρος, άρχισε να γυρίζει στην αγορά και να μιλά με τους «παρατυγχάνοντας», δηλαδή με τους θαμώνες και τους περαστικούς. Στην Κόρινθο τα ίδια: οι πρώτοι προσήλυτοι ήταν Ιουδαίοι, ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα («Πράξεις» ιη΄2). Ο Παύλος μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Ιούστο, που στο σπίτι του μοιράζονταν τον ίδιο τοίχο με τη συναγωγή («Πράξεις» ιη΄7). Σε όλες τις πόλεις «διελέγετο εν τη συναγωγή»: («Πράξεις» ιη΄4, ιη΄19, ιη΄26, ιθ΄8). Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή Διαθήκη» είναι γραμμένα
στην Ελληνική γλώσσα αυτό δεν θα έπρεπε να μας προξενεί ούτε ίχνος υπερηφάνειας, αφού ούτε για την Ελλάδα μιλούν, ούτε Ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν. Γράφτηκαν στα Ελληνικά από Εβραίους συγγραφείς (όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν) επειδή οι Εβραίοι για αιώνες είχαν χάσει τη γλώσσα τους. Ελλήνιζαν, τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν, πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους που προσπαθούσαν να την καλύψουν. Κανένα από τα κείμενα, είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε Έλληνες. «Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς και τους παράγγειλε τα εξής: ‘Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη των Σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ’». («κατά Ματθαίο» ι΄5-6). Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς ή Κορινθίους κ.λ.π., δεν τις αποστέλλει στους Έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους Εβραίους που ζουν στις Ελληνικές πόλεις και
που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο Χριστιανισμό, όχι από δική τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται δηλαδή αναφορά για Εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι Εβραίοι της Εφέσου κι όχι οι Έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους Κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται για τους Εβραίους της Κορίνθου. Οι Έλληνες δεν είχαν καμμιά σχέση με όλα αυτά. Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις, Ομιλία ΚΕ΄» «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους Ιουδαίους» («μηδενί λαλούντες το λόγο ει μη μόνον Ιουδαίοις» «Πράξεις» ια΄19-20) και συνεχίζει: «Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι Κύπριοι και Κηρυναίοι οι οποίοι «ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις» ια΄20) και διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν
γνώριζαν τα Εβραϊκά τους ονόμαζαν Έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας Πράξεις, Ομιλία Λ΄»): «Συνέβη δε και στο Ικόνιο το ίδιο να μπούν στη συναγωγή των Ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους κι από τους Έλληνες». Ως γνωστόν δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές πως πρόκειται για Εβραίους που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά.

Ας δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί Έλληνες που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες προπαγάνδα της πνευματικής σκλαβιάς έχουν «πεισθεί» ότι το Πάσχα είναι Ελληνική εορτή. Οι Έλληνες όμως του 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Aσφαλώς όχι! Ήταν Έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως Ελληνικά και τίποτε περισσότερο. Αποκαλούνται Έλληνες προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους Εβραίους που δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των άλλων που καταφαίνονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των Ελλήνων όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο Ιησούς για τους αυθεντικούς Έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄22-28) και ό Μάρκος (ζ΄25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για την θεραπεία της κόρης μιας γυναίκας πού παρουσιάζεται ως κανονική Ελληνίδα, όχι Εβραία που μιλούσε Ελληνικά, καθότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στο γένος» («κατά Μάρκο» ζ΄ 26). Εδώ θέλει αρκετή προσοχή γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των Χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις» οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ' εξοχή ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν
διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: ‘Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά’». (Η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά) («κατά Ματθαίον» ιε΄26 και «κατά Μάρκο» ζ΄27-28). «Ναι, Κύριε» του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη».
Η συμπεριφορά του «Υιού του Θεού» στο περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων!

Πέραν αυτού όμως, μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Ή πρώτη αντίδρασή του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη» στον όποιο συνομολογούν πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, γυναίκα, ελεύθερος η δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματός τους επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά ένα καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα σε κάποιον αλλόφυλο αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η Χριστιανική Θεία Χάρις;

Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους Έλληνες: «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο».

Η σκληρότητα αυτή του Ιησού δεν είναι μοναδική στην «Καινή Διαθήκη», αντιθέτως μάλιστα. Την ίδια σκληρότητα συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του όταν πήγαν να τον δουν στην Γαλιλαία που δίδασκε («κατά Ματθαίο» ιβ΄46-50, «κατά Μάρκο» γ΄31-35 , «κατά Λουκά» η΄19-20). Στο «κατά Ιωάννη» β΄4, όταν του μιλάει η μητέρα του, την μία από τις δύο φορές που μιλάνε στο Ευαγγέλιο, ο Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;».

Γενικός διχασμός, διχόνοια και διαίρεση
Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης), το συναντούμε στο επεισόδιο με τη συκιά οπού ο Ιησούς την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει. Και να φαντασθεί κανείς ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά Ματθαίο» κα΄18-20, «κατά Μάρκο», ια΄13-14, 20-23). Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακότητα και κακοήθεια. Υπεισέρχεται, και ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να περάσουν την άλλη ημέρα κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία (αλλά και παραφροσύνη), εναντίον μάλιστα αψύχου πράγματος, μόνον σε ένα ιστορικό ανάλογο γνωρίζω: στο μαστίγωμα της θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία από τον Πέρση Βασιλιά.

Αλλά και με τις παραβολές του ο Ιησούς, δίνει «μηνύματα» («γραμμή» κατά τη σύγχρονη έκφραση) σκληρότητας και αδικίας. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» («κατά Ματθαίο» ιβ΄30) εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ. Το ίδιο ακριβώς είπε μετά την καταστροφή των διδύμων πύργων και πριν την εισβολή στο Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ. Μπούς.

Ο Ιησούς δεν το απέκρυψε, ότι σκοπός του ήταν να σπείρει το διχασμό και τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους: «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στη Γή και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («κατά Λουκά» ιβ΄49-50). Τι φρικαλέα απειλή! Ακόμη: «Νομίζετε ότι ήλθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο. Σας βεβαιώνω, ότι ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις. Από τώρα και στο εξής μια οικογένεια με πέντε μέλη θα χωριστεί σε δύο παρατάξεις: Τρείς εναντίον δύο και δύο εναντίον τριών. Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με τον γιο του κι ο γιος με τον πατέρα του. Η μάνα με την κόρη της. Η πεθερά με τη νύφη της κι η νύφη με την πεθερά της» («κατά Λουκά» ιβ΄51-53).

Κι ο Ματθαίος τα ίδια γράφει (ι΄34-38): «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γή. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την πεθερά της». Με εκπλήσουσα σαφήνεια ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος όλους τους ανθρώπους: «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και τη γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχή του (φαντασθείτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!), δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» («κατά Λουκά» ιδ΄26). Και ο Ιωάννης, άξιο τέκνο του δασκάλου του δίνει την τερατώδη εντολή: «Μην αγαπάτε τον κόσμο και ότι ανήκει στον κόσμο. Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπά τον Θεό». («Α΄επιστολή Ιωάννη» β΄15-16).

Θα έλεγε κανείς ότι οι δώδεκα μαθητές δεν ήταν παρά μια ομάδα περιπλανώμενων αγαθών ανδρών που μαζί με τον δάσκαλό τους δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να κηρύττουν την αγάπη. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί ήταν οπλισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν αν χρειαζόταν: «Όταν είδαν οι μαθητές του τι μέλλει να γίνει, είπαν: ‘Kύριε, να τους χτυπήσουμε με τα μαχαίρια;’ κι ένας απ’ αυτούς χτύπησε τον δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί» («κατά Ματθαίο» κστ΄51, «κατά Μάρκο» ιδ΄47, «κατά Λουκά» κβ΄49-50, «κατά Ιωάννη» ιη΄10). Σημείωση: Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς μόνο στον Λουκά (κβ΄51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δυστυχής δούλος παραμένει χωρίς το δεξί του αυτί. «Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στο «κατά Χριστιανών» ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη σύλληψη του Ιησού;».

Θα αντέτεινε ίσως κανείς ότι οι μαθητές οπλοφορούσαν χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς. Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον το γνώριζε αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει: «Όποιος έχει χρήματα ας τα πάρει. Το ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει, ας πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο) κι ας αγοράσει μαχαίρι» («κατά Λουκά» κβ΄36-37). Ο Ιησούς λοιπόν, ο «κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης» προέτρεπε τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία, πουλώντας ακόμη και τα ρούχα τους για να αποκτήσουν τα προς τούτο απαιτούμενα χρήματα. Αλλά ο εξοπλισμός αυτός –έστω και για άμυνα- πώς συμβιβάζεται με το «αν κάποιος σε κτυπήσει στο μάγουλο, όχι μόνο να μην ανταποδώσεις το κτύπημα, αλλά να γυρίσεις να σε κτυπήσει και στο άλλο»; («κατά Λουκά» στ΄29). Αυτά είναι από τα πιο δημοφιλή λόγια του Ιησού στα κατηχητικά. Όταν κάποιος από τους υπηρέτες του Αρχιερέα όμως του έδωσε ένα χαστούκι, «ο Ιησούς του αποκρίθηκε: ‘Άν είπα κάτι κακό πες μου ποιο ήταν το κακό
κι αν είπα κάτι καλό, τότε γιατί με δέρνεις;’» («κατά Ιωάννη» ιη΄22-23). Δεν γύρισε και το άλλο μάγουλο όπως συνέστησε στους μαθητές του να κάνουν, αλλά ζήτησε τον λόγο: «γιατί με δέρνεις;».

Από τα λίγα που προαναφέρθηκαν, προκύπτει ότι η διδασκαλία του Ιησού, πέραν του ανθελληνικού μένους της, είναι γεμάτη από κακία, μίσος, διχόνοια, διχασμό, απειλή κατά των ανθρώπων και προετοιμασία για αιματοκύλισμα. Και η περίφημη αγάπη, η συγχώρεση, η ομόνοια, η ειρήνη, που –όπως κατά κόρον διατυμπανίζει η εκκλησία- έφερε για πρώτη φορά στον κόσμο πού είναι;

Ας εξετάσουμε την πλέον διαφημισμένη από τις υποτιθέμενες ρήσεις αγάπης του Ιησού: «Αγαπάτε αλλήλους» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34, ιε΄17). Διαβάστε όλο το απόσπασμα και θα διαπιστώσετε, ότι τόσον αυτό, όσο και κάποια άλλα παρόμοια αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους. Όταν λέει «αγαπάτε αλλήλους», αναφέρεται μόνον μεταξύ των μαθητών του: «Εντολή νέα σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας αγάπησα, έτσι να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον. Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν δηλαδή έχετε αγάπη μεταξύ σας» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34-35). Για όλους τους άλλους, φωτιά και τσεκούρι: «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς πού δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» («κατά Λουκά» ιθ΄27). Νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφέστερη δήλωση των προθέσεων του Εβραίου δυνάστη προς όλους τους αντιφρονούντες. Είμαστε εξαπατημένοι. Οι μεγαλοστομίες περί της «διδασκαλίας της αγάπης» καταρρέουν από το απόσπασμα αυτό
και μόνο.

Υπάρχουν πλείστα πραγματικά κηρύγματα αγάπης στην αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως π.χ.: «Προτιμώ, κάνοντας το καλό ν’ αποτυγχάνω, παρά με το κακό να έχω τη νίκη». («Φιλοκτήτης» Σοφοκλέους στ. 94-95). Πρέπει εμείς οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε πως το «ειρήνη υμίν» του Ιησού («κατά Ιωάννη» κ΄20) δεν μας αφορά. Δεν απευθύνεται σ’ εμάς, αλλά στον στενό Εβραϊκό κύκλο του και είχε σκοπό να τους επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι όφειλαν να είναι μονιασμένοι.

Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγματικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρεσε παρόλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η εκκλησία, επί 2.000 χρόνια ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμοσταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε -παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα ότι ο Ιούδας δεν συγχωρείται όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο του Θεού -λένε- ανήκει στο Θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιpείς όμως τη ζωή η τις
ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Eκείνες, πού είναι επίσης δώρα του Θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από ελληνορθόδοξους κύκλους και για τη δήθεν Ελληνική καταγωγή του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν ένας Εβραίος. Όταν η Σαμαρείτιδα τόνισε την Ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε («κατά Ιωάννη» δ΄9). «Παλαιά» και «Καινή Διαθήκη» εμμένουν στην καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ και τον Αβραάμ και «εμείς» επιμένουμε πως ήταν Έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής εμείς οι Έλληνες επιμένουμε πως είμαστε Εβραίοι, «απόγονοι του Αβραάμ» («προς Γαλάτας» γ΄29) και ο Εβραίος Ιησούς ότι ήταν Έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του! Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ Ελληνική σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά Εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ, γιατί καμμιά άλλη πηγή πλην των Εβραϊκών δεν τον αναφέρει ενώ έζησε σε μια από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους ήταν ένας Εβραίος και αυτό το
αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του που τόσο υπερήφανα άλλωστε εορτάζουμε οι Έλληνες την 1η Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Από τον απλό λαό δεν μπορείς ίσως να ζητήσεις ευθύνες. Αυτά έμαθε στην οικογένεια και στο σχολείο, αυτά πιστεύει. Οι πιο πονηροί από τους «γενίτσαρους» (ονομάζω έτσι τους Έλληνες στο γένος πού αρνούνται τη φυλή τους κι αποκαλούν τους Εβραίους «προπάτορές» μας), μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης του Ιησού, με την δήθεν αγάπη του για τους Έλληνες, με την δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές οι ανακρίβειες που υποστηρίζονται δεν είναι τυχαίες ούτε γίνονται κατά λάθος. Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανωτάτης μορφώσεως, καθηγητές κ.λ.π.. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν μπορεί να μην τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης του Ελληνικού λαού. Κι όμως επιμένουν. Δυστυχώς, εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος...

amakrid είπε...

Είναι πολύ ενδιαφέρον, το πώς οι ίδιοι άνθρωποι που καταφέρονται εναντίον της ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ του Ιησού και των οπαδών του, στην αμέσως επόμενη παράγραφο τον κατηγορούν ότι αποτρέπει τους οπαδούς του από το να εκδικούνται τους εχθρούς τους...

...χαρακτηρίζοντας μάλιστα το τελευταίο, "αυτοακύρωση του ανθρώπου"!

Ανώνυμος είπε...

A troll is a user of a newsgroup, forum or message board that posts messages with the intent of inciting an argument or flame-war.

to post controversial or provocative messages in a deliberate attempt to provoke flames.

Troll (Internet)

Ερινύα είπε...

troll,

διαπίστωσα οτι ο μόνος τρόπος να προστατευτείς από τα trolls είναι να τους κλείσεις την πόρτα.
Αλλιώς, καταλήγουν σε ... λογοδιάρροια, παίζοντας με λογοπαίγνια, απαντώντας και ανταπαντώντας με σκόπιμη παραποίηση του νοήματος των μηνυμάτων στα οποία απαντούν, κάνοντας τον έξυπνο με το να κάνουν τον κουτό και πάει λέγοντας...
Ακόμα και μια σωστή πληροφορία να δώσουν ή κι αν κάποια κριτική τους είναι σωστή, καταλήγουν από αυτή σε μη συναγόμενα, αυθαίρετα συμπεράσματα.

Απορώ: αφού παθιάζονται αυτοί οι κύριοι/ες με τα θέματα αυτού του ιστολογίου, γιατί δεν κάνουν ένα δικό τους, όπου να αναλύσουν την διαφορετική τους άποψη και να παραπέμψουν και εμάς, δίνοντας ένα link, χωρίς προβοκατόρικα σχόλια, ώστε να "φωτιστούμε" απ' το λαμπρό τους πνεύμα!
Δεν θα κάνουν παρά λίγο κόπο παραπάνω.

Σύμφωνα με τους ορισμούς που έδωσες, trolls κυκλοφορούν σε "newsgroup, forum or message board". Εδώ δεν είναι newsgroup ούτε forum ούτε message board! Εδώ είναι ιστολόγιο, δηλαδή blog επί το Ελληνικότερο και δεν χρειάζεται troll.

amakrid είπε...

Όσοι αποκαλούν troll τους έντιμους συνομιλητές τους αφαιρώντας τους το λόγο, όταν νοιώθουν πως εκτίθενται...

...αναγκάζονται να συνομιλούν με τον εαυτό τους, χρησιμοποιώντας διάφορα ονόματα, όπως nazionist, λούλου, Πάτροκλος, troll κλπ., αναφέροντας χάριν σκηνοθεσίας, ότι "συμφωνούν" μαζί τους.

Ερινύα είπε...

Λίγες μέρες σιωπής και ένα τουλάχιστον από τα γνωστά troll μετακόμισε σε άλλα ιστολόγια. Παρ' όλα αυτά, παραδίδω εδώ τα μέχρι τώρα σχόλιά τους, μια που μπήκαν στον κόπο να τα συντάξουν.

Όσο για τα μη συναγόμενα, που τα προβάλλουν ως συμπεράσματα ή ως υπονοούμενα συμπεράσματα, δεν είναι λίγα, μπορεί να τα εντοπίσει κανείς χωρίς υποδείξεις από εμένα.
Απλό παράδειγμα: Δεν φταίω εγώ για τις αμέτρητες αντιφάσεις της "διδασκαλίας" και της "ζωής" του Ιησού. Αν η "διδασκαλία" του οδηγεί άλλους στο έγκλημα και άλλους στην πλήρη αποβλάκωση, εγώ και όλοι όσοι το επισημαίνουμε δεν φέρουμε καμιά ευθύνη. Εδώ να προσθέσω οτι το πρώτο βήμα για να κάνεις κάποιον υποχείριο είναι να τον ταπεινώσεις, να τον εξευτελίσεις. Πόσο μάλλον αν τον πείσεις να το κάνει ο ίδιος "ελευθέρα" βουλήσει...

Έλαβα και ένα ακόμα σχόλιο, αλλά επειδή είναι μακροσκελές ταιριάζει καλύτερα να προστεθεί στο ιστολόγιο ως ξεχωριστό άρθρο/ανάρτηση.

Ερινύα είπε...

Και ώ του θαύματος!
Στο παράθυρο του statcounter βλέπω πρώτα να μπαίνει ο ένας και λίγο μετά ο άλλος για να κόψουν κίνηση.

Φοβερή σύμπτωση...

Ανώνυμος είπε...

Και όμως δεν συνομιλούν με τον εαυτό τους

Ερινύα είπε...

Είχα παραλείψει να δημοσιεύσω σε αυτή την ανάρτηση ένα σχόλιο. Λόγω κάποιων διαφορών και προσθηκών ως προς το άρθρο του Δαυλού "Ιησούς: Κήρυκας Μίσους, Διχασμού και Μισελληνισμού" δημοσιεύτηκε τώρα.

Ανώνυμος είπε...

"τους έντιμους συνομιλητές"

Η εντιμότητα των Χριστιανοπατέρων είναι κενή έννοια.