Ο Βίος του Αγίου Γεωργίου Δοκιμάζει την Νοημοσύνη μας!

Μεταδίδω από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Γιαννιτσών τον βίο του αγίου, χωρίς σχόλια. Περιμένω τα δικά σας!


Ο ΒΙΟΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου η Εκκλησία, μας καλεί να γιορτάσουμε το λαμπρό αθλοφόρο της, το φεγγοβόλο αστέρι της, το μεγαλομάρτυρα Γεώργιο.

Ο άγιος μάρτυς του Χριστού Γεώργιος καταγόταν από την Καππαδοκία. Έζησε στα χρόνια του ασεβούς αυτοκράτορος και φοβερού διώκτη των χριστιανών, Διοκλητιανό. Οι γονείς του προέρχονταν από αριστοκρατική γενιά και ήταν χρι­στιανοί. Στα δέκα του χρόνια έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του εγκα­ταστάθηκε στην Παλαιστίνη, όπου είχε πολλά κτήματα. Εκεί μεγάλωσε και ανδρώ­θηκε ο Γεώργιος και μέρα με τη μέρα φαίνονταν οι αρετές της ψυχής του. Ήταν βαθύτατα πιστός και άδολος στο ήθος και παρότι νεαρός είχε φρόνηση ηλικιωμένου. Ήταν ειλικρινέστατος και πολύ ανδρείος, για αυτό και παλικάρι πλέον στο στρατό αναδείχθηκε διοικητής της λεγεώνας των Ανίκητων.

Ενόσω ο Γεώργιος υπηρετούσε ως κόμης στο στράτευμα του Διοκλητιανού, κατά την επιστροφή του στην Καππαδοκία από πόλεμο, πέρασε από την πόλη Αλαγία της επαρχίας Αττάλειας της Μ. Ασίας. Η πόλη αυτή μαστιζόταν από ένα μεγά­λο κακό. Ένας φοβερός δράκοντας φώλιαζε στα νερά της λίμνης που βρισκόταν έξω απ’ αυτήν και καθημερινά κατασπάραζε ότι έβρισκε μπροστά του, άνθρωπο ή ζώο. Οι κάτοικοι για να γλιτώσουν απ’ αυτή τη μάστιγα, ζήτησαν τη βοήθεια των θεών, οι όποιοι τους συμβούλεψαν να θυσιάζουν καθημερινά ένα παιδί τους. Όταν περ­νούσε ο άγιος από κει είχαν δεμένη για τροφή στο θηρίο τη βασιλοπούλα. Ό άγιος με τη δύναμη του σταυρού κατάφερε να υποτάξει το θηρίο και να το οδηγήσει μαζί με τη βασιλοπούλα στην πόλη, οπού και το σκότωσε. Βλέποντας αυτά οι κάτοικοι της πόλης πίστεψαν όλοι μαζί με το βασιλιά της στο Χριστό.

Ο άγιος συνέχισε το δρόμο του. Όταν έφθασε πίσω, πήγε στη Νικομήδεια όπου ήταν μαζεμένοι οι άρχοντες των επαρχιών της Ανατολής μαζί με το Διοκλητιανό για να πάρουν αποφάσεις κατά των χριστιανών. Μόλις το πληροφορήθηκε αυτό ο άγιος παρουσιάστηκε μπροστά τους και με παρρησία ομολόγησε ότι είναι χριστιανός χλευάζοντας τα είδωλα. Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι τύραννοι εκπλαγήκαν και προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να τον πείσουν ν’ αρνηθεί το Χριστό. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν κολακείες, άλλοτε του έλεγαν να λυπηθεί τη νεότητα του κι άλλο­τε τον απειλούσαν. Όμως ο Γεώργιος έμεινε γερά στερεωμένος και ακλόνητος στην πίστη του Χριστού κι έμοιαζαν πράγματι οι οργίλες κραυγές τους ν’ απευθύνονται σε ανίκητο λιοντάρι ή σε κουφή και αναίσθητη πέτρα.

Ύστερα απ’ αυτά πρόσταξαν οι ανόσιοι, να κρεμάσουν τον άγιο σ’ ένα ξύλο ψηλά και να του χτυπούν την κοιλιά με κοντάρι τρυπώντας την πέρα ως πέρα. Και ενώ ο άγιος γεμάτος ευγνωμοσύνη ευχαριστούσε το Θεό που τον αξίωνε να πάθει για το όνομα Του, το κοντάρι σαν εύκαμπτο μολύβι στράβωνε αμέσως. Εξοργισμέ­νοι οι βασανιστές του τον έριξαν στη φυλακή δένοντας τα πόδια του με αλυσίδες και τοποθετώντας ένα βαρύ ογκόλιθο πάνω στο στήθος του.

Την επόμενη μέρα κιόλας ο βάναυσος Διοκλητιανός είχε αποφασίσει το μαρτύριο στο όποιο θα υπέβαλε το Γεώργιο. Ένας τεράστιος τροχός με κοφτερά μαχαίρια, ο οποίος με ειδική μέθοδο κινούνταν και περιστρεφόταν, θα δεχόταν το σώμα του μάρτυρα για να το κατακρεουργήσει. Κι εδώ όμως διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους. Άγγελος Θεού έλυσε το μάρτυρα από τον τροχό και του γιάτρεψε τις πληγές ολοτελώς. Ύστερα αφού τον αποκάλεσε φίλο και συμπολίτη εξαφανίστηκε. Ο μάρτυρας τώρα βρισκόταν αβλαβής μπροστά στους βασανιστές του και με την καρδιά στεριωμένη από τη θεία παρηγοριά. Το θαύμα αυτό έκανε να πιστέψουν στο Χριστό οι στρατηγοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού και πολύς λαός.

Όμως όλα αυτά τα θαυμάσια γεγονότα που τις αγαθές ψυχές τις φώτισαν να έρθουν στην πίστη του Χριστού, την πορωμένη ψυχή του Διοκλητιανού σκότισαν περισσότερο όπως λέει ο προφήτης « τύφλωσες και πόρωσες την καρδιά τους, ωστε ενώ ακούν να μην ακούν και ενώ βλέπουν να μην βλέπουν ». Έτσι πρόσταξε να ρίξουν τον άγιο μέσα σε ασβέστη που μόλις είχε σβηστεί. Ύστερα από τρεις μέρες έστειλε στρατιώτες να πάνε στο λάκκο με τον ασβέστη και να μαζέψουν τα οστά του, όπως υπολόγιζε. Όταν όμως οι στρατιώτες παραμέρισαν τον ασβέστη βρήκαν τον άγιο ολοζώντανο και εντελώς άβλαβη. Έκπληξη και δέος κατέλαβαν το Διοκλητιανό, ο οποίος ωστόσο δε λύγισε, αλλά αντίθετα πρόσταξε να φέρουν σιδερένια παπούτσια με μυτερά καρφιά στο εσωτερικό τους. Κατόπιν αφού τα πυρακτώσουν στη φωτιά να διατάξουν το Γεώργιο να τα φορέσει και χτυπώντας τον και σπρώχνοντας τον, να τον αναγκάζουν να τρέχει. Και αυτό καθώς και το μαρτύριο της μαστίγωσης υπέμεινε ο άγιος με μεγάλη καρτερία δεχόμενος τη θεία παρηγοριά. Όμως, όπως τότε «ούτε των νεκρών ή ανάστασης Εβραίους έπεισε», έτσι και τώρα ούτε η ανάσταση του προ Χριστού κεκοιμημένου από τον Άγιο, η όποια έγινε μετά από αίτηση του ίδιου του αυτοκράτορα, πείθει το Διοκλητιανό ούτε η μεταστροφή του μάγου Αθανασίου στην πίστη του Χριστού, ούτε οι πάμπολλες θεραπείες και τα θαύματα πού επιτελούσε η Χάρη του Θεού διά του αγίου Του. Αντίθετα βλέποντας όλα αυτά αποφάσισε ν’ αλλά­ξει τακτική και να φέρει τον άγιο με το μέρος του με κολακείες και υποσχέσεις. Και πράγματι μεγάλη ήταν η έκπληξη του, ήταν άκουσε τον άγιο να λέει: «Αν αυτή είναι η γνώμη σου, βασιλιά μου, είναι ώρα να πάμε στους θεούς». Γι’ αυτό εξέδωσε διά­ταγμα να συγκεντρωθούν στο ναό των ειδώλων όλοι οι άρχοντες, ο λαός και ο στρα­τός, γιατί ο Γεώργιος θα θυσίαζε στους θεούς, όπως νόμισε.

Όταν λοιπόν συγκεντρώθηκαν όλοι μέσα στο ναό, ο Μεγαλομάρτης του Χριστού, αντίθετα με τις προσδοκίες τους, προχώρησε μπροστά στο άγαλμα του Απόλ­λωνα και αφού τον χλεύασε, έλεγξε το πονηρό πνεύμα, το όποιο αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Θεός. Κατόπιν κάνοντας το σημείο του σταυρού έδιωξε όλους τους δαίμονες που κατοικούσαν στα αγάλματα κι αυτά έπεσαν κάτω και έγιναν σκόνη.

Ο Διοκλητιανός έξω φρενών για να γλιτώσει και άλλους εξευτελισμούς, αποφά­σισε την καταδίκη του αγίου σε θάνατο διά αποκεφαλισμού. Μαζί με τον άγιο διέ­ταξε να αποκεφαλισθεί και η βασίλισσα Αλεξάνδρα. Αμέσως οι εντεταλμένοι παρέ­λαβαν το μεγαλομάρτυρα Γεώργιο και τη βασίλισσα για να τους οδηγήσουν στον τόπο του μαρτυρίου. Στο δρόμο όμως η βασίλισσα Αλεξάνδρα παρέδωσε στον Κύριο την άγια ψυχή της. Έτσι ο άγιος έφτασε μόνος στον τόπο του μαρτυρίου. Εκεί αφού παρακάλεσε τους δήμιους να του δώσουν λίγο χρόνο, προσευχήθηκε θερμά στο Θεό να τον στηρίξει και στην τελευταία δοκιμασία του και να δεχτεί το πνεύμα του. Να συγχωρήσει το λαό γι’ αυτή του την αμαρτία και να τον αξιώσει να γνωρίσει τον αλη­θινό Θεό. Ύστερα ήρεμος γονάτισε, τέντωσε τον αυχένα του και δέχτηκε το ξίφος και συγχρόνως το στέφανο του μαρτυρίου.