Σκέψεις για την ... "μεταθάνατον ζωή"

Ο κάθε άνθρωπος, από όσα μπορεί να αντιλαμβάνεται μέσω των αισθήσεών του, εύλογα καταλήγει στο συμπέρασμα οτι είναι μέρος ενός ευρύτερου χώρου ύπαρξης. Προκειμένου να κατανοήσει τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει, και του οποίου ο ίδιος αποτελεί ένα ασήμαντο - ως προς το μέγεθος - κομμάτι, χρησιμοποιεί τη σκέψη, η οποία είναι λειτουργία του εγκεφάλου του. Όταν μιλάμε για "πνεύμα" εννοούμε το προϊόν της σκέψης, και πρόκειται για μια αφηρημένη έννοια η οποία αντιπροσωπεύει αποτελέσματα μιας λειτουργίας σε νοητικό επίπεδο. Το "πνεύμα" λοιπόν, ως αποτέλεσμα αντιδράσεων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλο, έπεται χρονικά του εγκεφάλου και, συνεπώς, κατά κανένα τρόπο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτός να βρίσκεται σε λειτουργία.
Όσοι νομίζουν οτι οι αφηρημένες έννοιες, τις οποίες εκφράζουμε με λέξεις για να συνεννοούμαστε και να διαλογιζόμαστε ως έλλογα όντα, υπάρχουν έξω από εμάς και δεν εξαρτώνται από τις ιδιότητές μας ως έμβια όντα, πλανώνται πλάνη οικτρή, και με τη σκέψη τους αυτή αποδεικνύουν την ασέβειά τους στην ίδια τη ζωή. Συγχέουν επιπλέον την ύπαρξη με την ζωή, παρότι η πρώτη δε χρειάστηκε ποτέ τη δεύτερη για την αυτοεπιβεβαίωσή της.
Αν όμως κάποιοι αισθάνονται τόσο μεγάλη ανάγκη να πιστεύουν οτι μετά τον θάνατό τους, το "πνεύμα" τους, δηλαδή το προϊόν της σκέψης τους, θα συνεχίσει να ζεί, ενώ ο εγκέφαλός τους - αφού πάψει να αιματώνεται - θα περιέρχεται σε όλο και πιό προχωρημένη σήψη, ... δικαίωμά τους.